Deze band speelde al alsof ze dit al vele jaren deden en persoonlijk had ik het gevoel dat ze deze Popronde al ontstegen waren. Een heerlijke combinatie van (post)punk, shoegaze gitaarlijnen, indie. Raakvlakken met de jaren 80, maar met echt een eigen en eigentijdse sound, goed gespeeld en een zeer charismatische zanger die ondanks zijn jonge leeftijd al zeer door de wol geverfd over kwam en ook niet schroomde om zichzelf gitaarspelend door het publiek te begeven.
Na afloop hebben wij aan de bar nog even met deze zanger nagepraat over zijn muzikale voorkeuren. Wij spraken over the Fall , Daniel Johnston en Joy Division en sinds die tijd volg ik de band een beetje zodat ik hun nieuwe muziek niet zou missen.

Afgelopen week hebben ze hun eerste EP uitgebracht en hier wordt deze schrijver weer erg blij van. Alsof deze band bijna voor mij persoonlijk zijn nummers schrijft, maar ik weet inmiddels ook vor vele anderen. Vandaag heb ik op een mooie pinksterdag in Leiden deze LP op vinyl aangeschaft. Gelukkig staan ze binnenkort ook op de zaterdag van Best Kept Secret en zijn zij hiermee de eerste act waar ik een cirkeltje om heb gezet op het blokkenschema.

Heerlijke nieuwe muziek, het geeft je zo veel energie!

In een slechts voor een derde gevuld Fluor bleek dat Tim Knol naast een goede zanger ook een fijne entertainer is. Zeer op zijn gemak op het podium waarbij hij tussen de nummers door graag leuke verhalen verteld en het ook niet nalaat om zijn bandleden een beetje te plagen. Dit zorgt voor een ontspannen sfeer waarin het natuurlijk wel om de muziek gaat. En de muziek is heerlijk. Stuk voor stuk fijne nummers met een Amerikaanse feel die allemaal gemeen hebben dat ze heerlijke melodieën bevatten. Eigenlijk moet je gewoon een keer per jaar naar een optreden van Tim Knol, gewoon vanwege de heerlijke muziek en de prettige sfeer tijdens zijn optreden. Hier gaan we vanaf nu dan ook maar mee beginnen. 
Altijd fijn om je weekend te openen met een concert. Als het dan ook nog zo’n fijn optreden is als deze van Tim Knol, kun je zeggen dat het weekend al heerlijk begonnen is.

Deze band is na al die jaren nog steeds actief en viert momenteel met een tournee hun 30e verjaardag. Sarah is inmiddels Sam geworden en met zijn broer Gert nog steeds de drijvende kracht achter de band. 

In een bomvol Paradiso trapte de band ook exact om 20:30 uur hun optreden af en begon de 6 koppige band aan hun optreden die vol zat met hun melodieuze songs waarbij de nummers van hun vroegere albums ‘Paradise in me’ en ‘Cocoon crash’ op het grootste enthousiasme konden rekenen. Ook is het erg sterk van de band dat hun allergrootste hit ‘Not an addict’ al na een half uur in de show voorbij kwam, hierdoor werd er ook wat druk afgenomen van de rest van de show omdat de verwachting van het publiek toen al waargemaakt was. K’s Choice stond met een grote ontspannenheid op het podium en gaf een feel good show weg die door het publiek omarmt werd. Het was dan ook een enorm kabaal toen de band de eerste keer van het podium verdween en het publiek voluit om de toegift schreeuwde waarvan je wist dat deze toch zou komen. Na ruim anderhalf uur vol hits bedankte de band, die ook duidelijk genoten had, buigend hun publiek die met een daverend applaus hun waardering terug gaf. 

Zo blijkt dat het ook 30 jaar later nog steeds leuk is om toe te geven aan spontane ingevingen. Op het laatste moment een kaartje kopen heeft ons namelijk nu een heerlijk concert opgeleverd.

Daar waar ik door mijn beperktere kennis van het repertoire van Quiet Hollers een avond met wat rustiger country, folk en rootsmuziek had verwacht, werden deze verwachtingen al vanaf de eerste tonen gelogenstraft. Vanaf het eerste nummer stond er een trio op het podium die gewoon erg energieke Amerikaanse rock uit hun instrumenten lieten rollen. Een drummer, bassiste en gitarist, meer heb je ook niet nodig als jouw frontman zo innemend en met veel humor het publiek meteen aan je kan binden.
Aangezien de opkomst niet heel groot was werd iedereen gevraagd om dicht bij het podium te komen staan. De band die net geland was vanuit Kentucky, meteen was doorgereden naar Amersfoort om op te treden na al een lange dag wakker te zijn, speelde met heerlijke energie ruim een uur lang hun jetlag weg. Tussen de nummers door zorgde zanger Shadwick Wilde met zijn humorvolle opmerkingen, met af en toe een woordje Nederlands, voor een goede connectie tussen band en publiek. Na ruim een uur spelen sloot de band af met hun bekendste nummer ‘Mont Blanc’. Shadwick gaf toe dat hij deze voor het laatst had bewaard omdat het publiek toch dit nummer wilde horen en zo niet eerder weg kon gaan. Muzikaal en qua entertainment een heerlijke avond waarbij deze sympathieke band echt een nog wat groter publiek verdiend. Meteen na afloop stonden de hardwerkende bandleden al weer klaar om hun merchandise te verkopen. Om de kas van de band nog wat te spekken nog wat lp’s mee naar huis genomen. Zij verdienen dit zeker en ik kan komend weekend nog een beetje nagenieten.

Ik herinner mij van die eerste keren nog een recensie waarin werd omschreven dat de muziek van Warhaus wordt gekenmerkt door een sfeer van whiskey en sigaretten. Omdat ik mij hier volledig in kan vinden ben ik dat zinnetje nooit vergeten. Ook op deze avond is deze omschrijving weer van toepassing. Na het optreden van voorprogramma ‘Johannes is zijn naam” betrad rond 21:30 Warhaus het podium. Meteen vanaf het eerste nummer Desire vormde de zaal zich met een broeierige sfeer die voornamelijk veroorzaakt wordt door de donkere stem van de zanger, maar ook de sfeervolle spannende muziek draagt hier aan bij. Maar dat de band meer is dan alleen zanger Maarten Devoldere wordt wel duidelijk. Naast genoemde zanger werd de band volgemaakt met 4  topmuzikanten die de band mede het volle geluid geeft. Het is heel moeilijk om de stijl van de muziek te omschrijven, maar het zijn mooie romantische filmische nummer die tot een warm broeierig geheel worden samengesmolten. Stuk voor stuk goede nummers waarbij de volledige band hun individuele kwaliteiten goed overbrachten. Na ruim anderhalf uur verliet dan ook een zeer tevreden publiek de bijna uitverkochte zaal. Aangezien het laatste album na afloop nog aangeschaft is, zal dit weekend ook deze woonkamer nog een keer tot nachtclub omgetoverd worden.

Hun populariteit is in de jaren snel gestegen aangezien ze nu twee avonden op rij in een uitverkochte AFAS Live spelen, waarvan wij de tweede avond bezochten. In totaal beklommen 8 man het podium waarbij de broers het middelpunt van de band vormde. The Teskey’s speelden hun mooie nummers, waarbij de stem van zanger Josh zich prachtig in ieders oor drong. Met de relaxtheid waar Australiërs in het algemeen om bekend staan, was Josh ook niet te beroerd om tussen de nummers door zich veelvuldig tot het publiek te richten. Het geluid was prachtig helder afgesteld waardoor de stem van Josh en de gitaren prachtig helder over het publiek heen rolden.
Is er dan ook nog een kritische noot over dit optreden? Jazeker, want de podiumperformance zelf was op den duur toch wel saai te noemen. De band speelde stuk voor stuk statisch hun nummers waarbij, als je de foto’s terug kijkt, alleen de kleur van de backdrop veranderde vanwege een andere keuze van de lichtman. Het zou kunnen dat Josh ook nog net een andere gitaar in zijn handen heeft maar verder stond iedereen redelijk steady op zijn eigen vaste plek te spelen. Gelukkig werd het in het laatste half uur nog wat energieker toen ze enkele nummers de gitaren lekker bluesy los lieten gaan en er nog een mooie  mondharmonicasolo van Josh volgde.
Afsluitend met het nummer ‘Hold on’ waarin altijd een fijne samenzang met het publiek ontstaat, heeft de band gewoon een muzikaal erg mooi optreden neergezet, waarbij ze alleen nog wel iets in hun entertainmentwaarde  mogen ontwikkelen.

Maar die stem mensen. Die stem is echt magisch!

Mooi om te zien dat je tijdens concerten twee soorten publiek kan onderscheiden; het zaalpubliek en de toeschouwers. Ik hoor bij de laatste categorie want naast het aanschouwen van de artiest krijg ik ook de show van het publiek te zien. Dat was gisterenavond ook weer een feest.

Om een nog onduidelijke reden stond er een rij voor de deur gisterenavond tot aan het Hardrock Café. Een kleine rij is best gebruikelijk, maar dit had ik nog niet eerder meegemaakt. Het is een beetje kenmerkend voor de matige logistiek van de locatie, alles is te smal om de 1.750 bezoekers in een korte tijd door naar binnen te loodsen. Dat wordt nog eens versterkt door het publieksonvriendelijke lidmaatschap. De trappen zijn te smal, de lockers staan te dicht op elkaar. Maar dat alles vergeet je als je de zaal binnen treedt. Dat was gisterenavond het geval bij het concert van de Backseat Lovers. De support act speelde net de laatste noten en tijdens de change over was er al sprake van een uitermate enthousiast en jong publiek. Bij het draaien van Bohemian Rapsody in de pauze wordt er door 1.500 kelen “Galileo” gebruld, alleen dat is al indrukwekkend om te zien.

Dan gaat het licht uit en komen de vier mannen uit Salt Lake City het podium op. Het publiek gilt, joelt en schreeuwt terwijl langzaam het geluid van de elektrische gitaren de zaal vult. Vanaf de eerste drumroffel gaat het los en hoewel het een viermansband is, dragen zanger/gitarist Joshua Harmon en drummer Juice Welch het concert met z’n tweeën. De charismatische Harmon brengt een enorme energie voor de dag en hoewel er nauwelijks een woord te verstaan is van wat hij neuriet, zingt of zegt dringt het tot in de vezels door. Wat met name bij blijft zijn de geluiden die hij uit zijn gitaar weet te persen, in combinatie met de tempowisselingen van drummer Juice is het een feestje om naar te luisteren, ook al ken ik maar één nummer van deze Indie band. Het publiek kent er duidelijk meer want er wordt enthousiast meegezongen, tot grote dankbaarheid van het viertal. Je kan je goed voorstellen waarom artiesten hier graag willen staan. De nummers worden aaneen geregen met een voortdurende energie en tempowisselingen. Verbazingwekkend is dat niet aangezien de Backseat Lovers de avond ervoor Doornroosje al plat hebben gespeeld. Het concert in Paradiso duurt anderhalf uur en eindigt met Sinking Ship als encore. Vol energie verlaat iedereen de grote zaal via de veel te smalle gangetjes, enthousiast over het concert en een schitterende avond in Nederlands enige poptempel. Ik heb nog geen nieuwe Coldplay in deze band gezien, maar de muziek is echt de moeite waard. Geniet van het energieke Kilby Girl.

Plug one, two en three, beter bekend als De La Soul, brachten 3 Feet High And Rising uit in 1989. De titel is een verwijzing naar de Johnny Cash hit Five Feet High And Rising. Het artwork is gemaakt door Brits kunst collectief GO met een verwijzing naar Hip Hop in the Daisy age (DA Inner Sound Y’all).

Maar dan de plaat, gemaakt aan het begin van de gangsta rap periode, onderscheidt deze zich door het positieve geluid. Dansbaar ook. Want hoewel ik geen echte rap liefhebber ben, schuurde deze plaat ook tegen het latere swingbeat aan. Voor mij dan in ieder geval. Vanaf de eerste single Me, Myself and I was ik verkocht. Heerlijke uptempo nummers, een bovenmatig gebruik van samples, sound effects en scratching. Say No Go, ook een gesampelde single van Hall&Oates, was ook al zo’n fijne plaat. Maar mijn favoriet is Eye Know, nummer 9 op het album. Het fluitje, de prettige stem van Kevin Mercer, het kan mij niet lang genoeg duren.

Het gebruik van de samples was precies de reden voor het dispuut met Warner Records, die de samples niet zou willen clearen. Gelukkig is dit gevecht voorbij en kan iedereen genieten van de tijdloze prachtplaat. Helaas zal David Joliceur, plug Two, hier niet meer van kunnen genieten. Hij overleed twee weken geleden.

Desalniettemin tijd om het volume op te schroeven voor Eye know!