Louis van Gaal heeft met Oranje op twee WK’s geen wedstrijd verloren maar werd wel twee keer in de kwartfinale tegen Argentinië uitgeschakeld. Twee keer door die stomme penalty’s. Louis bracht weer kleur rondom Oranje, maar ook als clubtrainer heeft hij een carrière die maar voor weinig trainers is weggelegd. Nadat hij als onervaren trainer de Champions League won met Ajax stond hij ook bij clubs als Barcelona, Manchester United en Bayern München aan het roer.

En gisteren was zijn carrière opeens voorbij. Toen zat er na afloop opeens een 71 jarige man voor de camera die een zware ziekte onder de leden heeft, waar je hem overigens nooit over hebt horen klagen. Voor het eerst zagen we ook de echte leeftijd van Louis. Een gebroken man, met vochtige ogen. Vochtig door het besef van een vervlogen WK-droom. Vochtig van het besef van het einde van zijn carrière. Maar waarschijnlijk nog het meest doordat hij het verdriet van zijn spelers voelde die ook terneergeslagen in de kleedkamer zaten. Spelers die hij als coach altijd alles gunde. Kijkend naar het interview op tv zat ik ook een paar keer extra te slikken. Afscheid en overwinningen in topsport blijven emotionele momenten .
Het is voorbij. Niet alleen het WK voor Oranje, maar vooral de grote carrière van de trainer Louis van Gaal. Een man die ons voetballand veel heeft gegeven. Kan hem niet anders dan een goed herstel wensen en hopen dat hij in goede gezondheid nog lange tijd van zijn welverdiende rust kan gaan genieten. Het is hem gegund. Dank je Louis!

In al die jaren dat ik ze niet live heb gezien is er wat bijzonders gebeurd. Deze band is namelijk stiekem uitgegroeid tot misschien wel de beste liveband van Nederland. Vanaf het eerste nummer greep de band je vast en werd je meegezogen in de mooie melodieën met een soort van hypnotiserende gitaarlijnen ondersteund door de repeterende beat. Er kunnen veel vergelijkingen met andere bands gemaakt worden om de muziek enigszins te duiden, maar daarmee doe je Moss te kort want alles bij elkaar is het geheel een compleet eigen Moss sound. Ruim anderhalf uur strooide Moss, in de jaren uitgegroeid tot een 6 koppige band, hun volle melodieën uit over een voor driekwart gevuld Fluor. Bij het laatste nummer ‘My descision’ sprong zanger Marien met zijn gitaar in het publiek en hier ontspon een heerlijk minutenlange dansbare sound waarbij ik dan toch nog met een vergelijking kom, want the Cure zou hier ziekelijk jaloers op zijn dat dit niet op hun eigen repertoire is komen te staan.

Schreef ik twee weken geleden dat Sports Team het leukste concert van het jaar was, deze van Moss was misschien wel de beste van 2022. Dit had zo nog twee uur lang door mogen gaan zonder dat er een moment van verveling op zou zijn getreden. Met het gesigneerde album onder mijn arm weer naar huis gegaan waardoor er vandaag ook nog even nagenoten kan worden.

Dit muzikale team werd aangevoerd door de excentrieke frontman Alex Rice. Deze zanger heeft de gave om zijn tomeloze energie direct op het publiek over te brengen waardoor er vanaf het eerste nummer een wind van positieve energie door de zaal waait. Geholpen door de catchy gitaarnummers van deze band sta je de hele avond met een glimlach op je gezicht naar deze show te kijken. In de drie jaar dat ik ze niet live gezien heb, heeft de band al twee heerlijke albums uitgebracht met een aantal radiohits die je vooral op de alternatievere stations voorbij hoort komen waarbij het heerlijk hysterische ‘Here’s the thing’ een persoonlijke favoriet is. Het publiek ontving alles dankbaar. De bijzondere ADHD-achtige dancemoves van Alex Rice werden lachend toegejuicht. Er vormde zich een fijne moshpit in de zaal. Er werd gecrowdsurfed waarbij ook Alex Rice zichzelf ook over de handen van het publiek liet bewegen. En niet te vergeten dat de fijne muziek ook gewoon erg goed live gespeeld werd. De twee beste nummers, muzikaal gezien, waren de nummers op het moment dat zanger Alex Rice even backstage aan het bijkomen was en gitarist/zanger Rob Knaggs de lead vocals voor zijn rekening nam. Maar zodra Alex Rice het aanvoerderschap weer op zich nam werd net dat extra stukje positiviteit die deze band typeert aan het spelende team toegevoegd. Mocht je in de gelegenheid zijn deze band live te kunnen gaan zien kan ik je dit alleen maar zwaar aanraden. Want zo tegen het einde van dit jaar kan ik al wel zeggen dat dit in ieder geval het leukste concert van het jaar is geweest.

De kaartjes waren destijds gekocht naar aanleiding van de hits You owe me, Paris en het duet met Coldplay Something like this. Crossover dance-popsongs met een eigen geluid ten opzichte van de hits van Afrojack, Armin van Buuren en Martin Garrix. Deze nummers kwamen ook voor op de vakantie afspeellijst van 2019. Dat deze sound inmiddels wat op zijn retour is blijkt uit het uitblijven van vervolghits in de 20’s van de heren. Dat werd tijdens het concert ook duidelijk. De zaal was goed gevuld maar de tweede ring was dicht. Geen uitverkocht huis dus. Het grootste deel van de nummers was afkomstig van het recente album So far so good. Hoewel met name de jongere bezoekers dit werk wel bleken te kennen viel het concert tijdens die nummers toch wat stil. Een andere uitdaging is dat het concert een mix was tussen een popconcert en een dance-act. Dat gaat wat lastig samen want de mannen leken vooral zin te hebben in een dansfeestje (met bijbehorend lichtspektakel). Zanger Andrew was voornamelijk bezig met het springen tussen de verdiepingen op het podium, terwijl zijn zang gered werd door de autotune. Dat werd ook niet geholpen door de vier tequila’s die hij al soldaat had gemaakt tijdens het eten, naar eigen zegen de schuld  van Martin Garrix. DJ Alex stond op de bovenste podiumlaag en kwam niet veel verder dan “Everybody fucking dance now”. Positieve uitblinker van de avond was drummer Matt, de meeste recente toevoeging aan de band. Hij drumde alsof er een stel wilde wolven achter hem aan zat. Super strak en goed. Al met al was de avond prima door te komen, met name doordat er constant wat gebeurde en de bekende nummers de zaal letterlijk in vuur en vlam zetten. Maar mijn advies na het zien van deze show: sla de nieuwe nummers over en zet een gouwe ouwe op van de Chainsmokers.

Afgelopen zaterdag stond grent in Bitterzoet in Amsterdam. Het mooie zaaltje was met 350 bezoekers uitverkocht en stond stijf van de opgewonden veelal Aziatische meisjes en jongens. Ik was veruit de oudste in de zaal want meegekomen met mijn zoon, maar gelukkig ook wat bekend met het werk van de hoofdpersoon. Klokslag half negen kwam grent op met een gitaar in de hand, geflankeerd door een bassist en een drummer. De energie spat er meteen vanaf. Bij het eerste nummer gaat grent al springend door de zaal heen, hysterie ten top. Wat mij vooral verbaasd is dat zijn muziek heel erg rustig is, bijna meditatief, maar dat hij deze energie uit weet te krijgen op het podium is bijzonder. Wat ook irritant is en blijft zijn alle telefoons in de lucht. Bij een grote zaal niet zo’n probleem, maar in Bitterzoet wel hinderlijk. Ik begrijp ook niet helemaal dat je het hele concert vanaf je telefoon ziet en het live concept lijkt te missen. Dat zal leeftijd zijn. Maar terug naar het concert. grentperez heeft nu een nummer of vijftien op zijn naam staan en die worden nonstop aan elkaar geregen, aangevuld met twee nieuwe nummers waar hij zelf de tekst nog niet helemaal van kent, maar dat hindert niemand. Ieder nummer wordt van a tot z meegezongen, beertjes en cadeautjes worden op het podium gegooid. Je merkt dat grent zelf ook nog wat onwennig is op het podium, hij giechelt veel en als iemand uit het publiek vraagt om een nummer met hem mee te spelen weet hij zich geen raad. Het gemak waarmee hij zingt is echter ongekend en wat een schitterende soulvolle stem heeft deze jongen. Een veel oudere stem dan zijn leeftijd doet vermoeden. Je zou zeggen, deze jongen gaat groot worden. Maar we weten ondertussen dat daar veel meer voor nodig is dan een mooie stem en een handvol mooie liedjes. Het concert duurt iets mee dan een uur voordat grentperez zijn koffers pakt voor een volgende show in London op de volgende avond. Met een ticketprijs van € 13 is het veel liefdewerk oud-papier voor deze opkomende artiesten, in de hoop op betere tijden. Voor een eerste kennismaking was het in ieder geval een geslaagde test. Luister en geniet van Cherry Wine.

Woensdagavond was het dan eindelijk zo ver; White Lies in Fluor in Amersfoort. Deze thuiswedstrijden blijven toch altijd erg prettig. De band begon meteen met twee grote hits (‘Time to give’ en ‘To lose my life’) en even bekroop mij de gedachte dat het zo wel erg lastig kan worden om de rest van de avond nog te vullen met genoeg interessant materiaal om de aandacht van het publiek vast te houden. How could I be more wrong! Deze band hand nog veel meer hits dan ik op voorhand dacht en ook al grijp ik zelf vaak terug naar hun eerste album, ik kende er onbewust veel meer dan ik zelf wist. Want dit is dus de kracht van White Lies. Nummers met een enorm catchy refrein schrijven die zich diep in jouw muzikale geheugen vestigen en hier niet snel meer uitgaan. Zo’n anderhalf uur lang speelde de band in hoog tempo hun vele singles wat dan ook gewoon echt goede nummers zijn. Deze wisselden ze af met (voor mij) enkele onbekendere nummers die, eerlijk is eerlijk, niet allemaal even spannend waren. Dit werd dan weer volledig opgevangen door het enthousiasme van frontman Harry McVeigh die zichtbaar plezier had in het spelen in deze kleine club. Zo werd dit een fijne concertavond zoals een concertavond ook bedoeld is. Fijne vrienden, een leuk publiek, enthousiaste band en goede muziek. Ik ga mij de komende tijd iets meer verdiepen in hun latere albums, want ik denk dat ik daar meer plezier uit kan halen dan ik op voorhand dacht.

Wij maakten plannen voor de vakantie toe en zouden meteen die zaterdag erop naar Noordwijk vertrekken. Twee tenten mee, twee auto’s en dit was zo ongeveer onze voorbereiding. Die vakantie in Noordwijk bestond uit veel poolen, uitgaan, ontbijten bij de snackcar voor de capming, strand en veel muziek luisteren. Cassettebandjes in de auto en op de camping en we zochten naar de uitgaansgelegenheden met de betere muziek. Al was dit in Noordwijk wat lastig, maar heel kieskeurig waren we ook niet. Zoals gezegd gingen we met twee auto’s. De Honda Civic van Jeroen en de gele Mini van Jack. Eigenlijk spitst mijn herinnering aan deze vakantie zich vooral toe op die gele Mini. OK, ook nog wel aan andere onderwerpen, maar niet alles hoeft verteld te worden. Maar in die gele Mini reden wij rond. Met zijn vijven paste dit net. Raampjes open, muziek hard aan en met onze favoriet in die tijd “Self Esteem” van the Offspring hard over de speakers. Vijf jonge mannen die plezier hebben in een eigenlijk net te kleine auto, toch een beetje aandacht vragend, rijdend over de boulevard in Noordwijk. Ok dan, toch ook nog even een extra rondje voor het applaus en de lachende gezichten. Iedere keer weer wanneer dit nummer op de radio voorbij komt word ik even terug geworpen naar 1995 en zie ik die gele mini terug.