Je concertkaartjes kocht je op het postkantoor en hier moest je gewoon aansluiten in een fysieke rij mensen. Aangezien het bij het postkantoor in een nabijgelegen vissersdorp altijd wat rustiger was gingen we daar in de rij liggen om tickets te bemachtigen. Voor een populair concert moest je al een nacht voor de deur van het postkantoor gaan liggen om op tijd aan de beurt te zijn. Kun je je nog voorstellen dat dit dan gebeurde bij alle postkantoren door het hele land. Aangezien we zelf nog niet mochten autorijden werden we door een van de moeders met haar rode Fiat Panda gebracht. ’s Avonds laat kwam deze bezorgde moeder ook nog even wat eten en drinken brengen. Ik herinner mij nog de gezelligheid tussen de wachtende en op tickets hopende mensen. Allemaal mensen, van jong tot oud, met hetzelfde doel wat voor een groot gevoel van saamhorigheid zorgde.

Ook het concert zelf herinner ik mij nog. Het voorprogramma van ‘Was Not Was’ was best vrolijk. Ik herinner mij dat ik het optreden van Dire Straits best wel saai en statisch vond, maar ik was dan ook niet meteen de grootste fan. Het was leuk om de muziek die mijn zus op LP had ook live te horen en er zaten ook goede nummers tussen, maar iets meer entertainment had best gemogen.
https://www.setlist.fm/setlist/dire-straits/1992/feijenoord-stadion-rotterdam-netherlands-2bd244ea.html

Mijn meest levendige herinnering is het feestje na afloop. “Always look on the bright side of life” van Monty Python knalde door de speakers terwijl het stadion weer langzaam leeg liep. Op de wat vrolijkere muziek werd volop gedanst zodat er toch nog een feestje op het veld ontstond. Iedereen leek nog wat energie kwijt te moeten na een lange tijd stilstaand op het veld naar een stilstaande band te hebben gekeken.

Misschien wek ik zo de indruk dat ik het niet leuk vond, maar dit is zeker niet waar. Sterker nog, het totaalplaatje vanaf de ticketverkoop tot het feestje na afloop heeft toch zo veel indruk gemaakt dat ik het mij nu nog steeds levendig kan herinneren. Het bijzondere is dat dit achteraf ook hun laatste tour bleek te zijn, maar van dit historische feit hadden we op dat moment nog totaal geen besef.

DeWolff trad zaterdag op in een uitverkocht TivoliVredenburg en na alle positieve verhalen over hun shows werd het toch echt tijd om de band zelf ook live te aanschouwen om te beoordelen of alle loftuitingen over hun liveshows terecht zijn. Nou dat zijn ze! Het zal zelfs lastig zijn om in woorden te vatten welke show ik zaterdag heb beleefd. Want een beleving, dat was het!

Uitgebreid tot een 10 koppige band opende de band meteen met het opzwepende ‘Night Train’, om daarna niet meer te stoppen met een enthousiast optreden waar het plezier van afspat. Een enthousiaste band waarvan de bandleden, wanneer ze even geen aandeel hadden in het gespeelde nummer, aan de zijkant op het podium aan hun geïmproviseerde bar bleven dansen. Zo veel muzikale kwaliteit als de DeWolff in TivoliVredenburg liet horen maak je niet heel vaak mee op het podium. In het midden van hun set speelde de band nog enkele nummers in hun originele samenstelling en ook hier bleek dat ze met zijn drieën nog steeds een hele zaal omver kunnen blazen. De drie oorspronkelijke bandleden bewezen dat ze ieder op hun eigen instrument, tot de besten van Europa (en verder?) behoren. Maar het fijnst waren toch de nummers in voltallige bezetting met achtergrondzangeressen en blazers die hele zaal enthousiast opzweepten en er voor zorgden dat inmiddels het zweet van de muren droop. De band sloot af met het al eerder genoemde nummer “Rosita”. Een afsluiter van bijna 20 minuten waarmee ze het aanwezige publiek uitzinnig en zeer voldaan achter lieten.

Toen begin januari de deal beklonken werd en Wout door Burnley werd doorverhuurd aan the Mancunians was de Engelse pers stomverbaasd. Wat moest ManU met een speler van dit beperkte kaliber. Er was grote scepsis. Maar ook in Manchester gaat de Twent door met waar hij goed in is: aanspeelpunt zijn, sjorren, sleuren, gangmaken en scoren. Zoals hij, op Burnley na, bij alle ploegen heeft gedaan waar hij speelde. In Nederland, Duitsland en in Turkije. Zijn statistieken liegen er niet om. Zoals de Manchester Evening News rapporteerde over de ‘kapstok’ van de ploeg van ten Hag: “er is nog geen statistiek voor de speler met de meeste één-tweetjes, maar als die er zou zijn, stond Weghorst veruit op nummer één”. Het meest aanstekelijk is echter het plezier en de drive die Weghorst in zijn spel legt. Hij komt met een grote grijns het veld op, als een speler die er trots op is dat hij hier mag spelen, die misschien wel nooit had verwacht dat hij dit zou bereiken. Daarom maakt het niet uit of het contract na 6 maanden wordt verlengd of niet. In het hier en nu is Wout te vergelijken met zowel Sjakie in de Chocoladefabriek als Sjakie met zijn Wondersloffen. Beiden schitterende sprookjes die je in het echte leven te weinig meemaakt. Maar Wout doet het en daar neem ik mijn hoed voor af. Chapeau. Can he kick it, yes he can.

Maar zo gaat het de laatste jaren eigenlijk altijd. Een paar vlokjes sneeuw, een beetje wind of een temperatuur boven de 27 graden en men schiet in de stress om ons zo snel mogelijk een landelijke waarschuwing uit te sturen. Wij worden als bewoners van Nederland waarschijnlijk erg laag ingeschaald op het gebied van zelfstandig nadenken en het kunnen inspelen op de omstandigheden.
Gekscherend verwijzen de iets oudere medelanders al snel naar vroeger. Een tijd waarin nog echte harde mensen werden gekweekt omdat iedereen zijn eigen boontjes moest doppen en zelfs op jonge leeftijd maar zelfstandig moest kijken hoe de afstand tussen thuis en school op de ouderwetse fiets moest worden afgelegd. Dit is ook zo. Afstanden naar school van 10 tot 15 kilometer werden door grote groepen scholieren overwonnen. Bij enorm slecht weer, vanaf een cm of 10 sneeuw moest je je ouders smeken of je de bus of trein mocht nemen. In die tijd reden die treinen overigens nog wel met veel meer regelmaat en misbruikte onze Nederlandse Spoorwegen niet iedere regendruppel of vallend blaadje om vertragingen en uitval te verwantwoorden.
Het bijzondere is wel dat de huidige generatie tieners opgevoed wordt door dezelfde ouders die deze vroegere tijden hebben meegemaakt. Desondanks is de elektrische fiets al bijna een standaarduitrusting geworden voor kinderen die meer dan 3 kilometer moeten afleggen waarop hun ouders toch trots verkondigen dat hun kind met de fiets naar school of de sportclub gaat. Als het droog is dan. Want bij regen wordt al snel even de auto gepakt om hun oogappel droog op de plek van bestemming aan te laten komen.
Ik hou mijn hart vast voor de mentaliteit in ons land voor de toekomst. Ik ben oprecht een beetje angstig voor de weerbaarheid van de toekomstige generaties die straks verwachten dat bij iedere kleine tegenslag de school, werkgever, sportclub afgezegd kan worden omdat ze door de miezerregen toch echt genoodzaakt zijn om binnen te blijven. Het risico is namelijk te groot dat er heel snel een weeralarm wordt afgekondigd …..

Vrienden combineren januari vaak ook met een maandje drooglegging, geen alcohol in deze maand. Hoewel ik geen groot alcohol gebruiker ben of dit wil stimuleren, maakt dat de maand dan nog wat grauwer. Zelf heb ik geen enkele last van depressiviteit in het begin van jaar. Sterker nog, zodra de kerstboom horizontaal de deur uit gaat start in mijn hoofd de aanloop naar het voorjaar. Gevolg hiervan is dat de kerstboom steeds iets vroeger moet wijken, afgelopen jaar al op de dag voor oudjaar. Met het team van Broccoli.fm kijken we met name uit naar wat 2023 ons muzikaal gaat brengen. Echt goede voornemens hebben we niet, anders dan ook het komende jaar te genieten van nieuwe en oude releases en het bijwonen van live optredens in grotere maar vooral kleine concertlocaties. In januari staan er nog niet direct releases en concerten gepland waar we over kunnen schrijven, maar we blijven jullie in ieder geval voorzien van verse broccoli. Wat ons betreft maken we er geen blue, geen dry maar vooral een sparkling January van! Om alvast in de stemming te komen een relaxed muzikaal zonnestraaltje van Laid Back.

Waren er dan geen positieve dingen te benoemen? Zeker wel! Op sportgebied lied ons kleine landje zich weer aardig gelden. Team Jumbo Visma veroverde voor het eerst de gele trui in de Tour de France. Max werd wederom wereldkampioen en Femke Bol vestigde zich in wereldtop en op de Olympische Spelen haalden we weer een groot aantal medailles binnen. De coronamaatregelen zijn losgelaten waardoor we weer op vakantie naar Italië konden gaan. Sowieso was het een heerlijk mooie zomer. De concertzalen mochten ook weer open zodat wij ook weer concerten konden bezoeken. Daar hebben we natuurlijk dankbaar gebruik van gemaakt en we zijn al weer druk aan het plannen voor 2023.
Er is weer enorm veel goede muziek uitgekomen waarbij de albums van The Haunted Youth en Paolo Nutini bovenaan mijn jaarlijstje staan en we weten dat er volgend jaar ook weer veel ontdekkingen voorbij gaan komen. En daar kijken wij ook weer naar uit, die muziek die je nu nog niet kent.

Komend jaar blijven we ook lekker schrijven en muziek delen, maar we sluiten het jaar nu af en wensen jullie een mooie jaarwisseling en alle goeds toe voor 2023.

Het affiche vooraf was wel goed. Op Italië na zijn alle toplanden gekwalificeerd. Van de huidige wereldkampioen Frankrijk tot en met Amerikaans kampioen Argentinië. De beste spelers ter wereld: Messi, Neymar, Mbappé en in mindere mate Ronaldo die zich met elkaar gaan meten. Er is een klassieke poule des doods met Spanje, Duitsland, Japan en Costa Rica. Kortom dat moest een mooi toernooi worden.

Vanaf de toekenning van het toernooi aan Qatar op 2 december 2010 wordt het WK al overschaduwd door de corrupte praktijken van de FIFA. Het WK wordt verkocht aan Qatar voor een vergoeding waar Sepp Blatter en de zijnen ongetwijfeld een nieuw buitenverblijf van hebben gebouwd. Daar kon u nog niets aan doen, want toen was u nog geen Voorzitter. Kosten, moeite noch mensenlevens worden door het gastland gespaard om van dit toernooi een succes te maken. Er worden in 12 jaar tijd 8 voetbalstadions in de woestijn uit de grond gestampt, de ene nog mooier dan de andere. En dat voor een land waar de voetbalcompetitie zich kan meten met de Nederlandse Topklasse amateurs op een goede dag. Hoeveel migranten er zijn gesneuveld voor de bouw van deze stadions weet niemand, want dat was voor zowel Qatar als voor de FIFA niet belangrijk, dus er is niet echt geteld. Maar bij uw laatste officiële lezing had u het over vier overleden migranten. Dat zegt best veel.

De promotiecampagne voor Qatar draaide ook tijdens het toernooi op volle toeren. Bij de eerste wedstrijden overtroffen de officiële bezoekersaantallen de maximale capaciteit van de stadions en waren de lege stoelen niet op één hand te tellen. Ook uw FIFA werkte hard mee aan die feel-good campagne. In een verwoede poging om een statement te maken tegen de mensenrechten situatie in Qatar bedacht een aantal deelnemende Europese voetballanden de One Love band voor aanvoerders. Dat paste niet in het straatje van de FIFA en dus was er op eens de gele kaart sanctie, uit het niets. Dat de Sjeik de enige vrouwelijke scheidsrechter geen hand wilde geven, geen probleem voor u.

Was er dan niets over het voetbal te melden? Zeker wel. Er was mooi voetbal en er was toernooivoetbal. Dat laatste klinkt beter dan lelijk voetbal, maar dat was het eigenlijk wel. Het mooie voetbal was wat schaars maar kwam onder andere van Spanje (7-0 tegen Costa Rica), Portugal (6-1 tegen Zwitserland) en Engeland (3-0 tegen Senegal). Er waren bijzondere nederlagen van onze Oosterburen en de Spanjaarden (tegen de Japanners). De Argentijnen verloren dubieus tegen Saudi Arabië. Er was ook veel vechtvoetbal, ondanks een historisch laag aantal rode kaarten. Er was een totale outsider in de vorm van de Nederlands getinte Leeuwen van de Atlas, die het zelfs tot de halve finales schopten. De emoties en ophef rondom topspelers Suarez (net niet door en van de spanning zijn shirt opgegeten), Christiano Ronaldo (die zijn rol bij Manchester United feilloos doortrok naar het nationale team) en Neymar (te vroeg naar huis). De finale had alles in zich wat een finale moet hebben. Twee comebacks van Frankrijk, kansen op meer, penalty’s en een keeper die uiteindelijk het verschil maakte en Messi hielp zijn droom te realiseren. Maar wat mij vooral bijblijft is het theater op het veld. De overdreven valpartijen, het zuigen bij de scheidsrechters, de niet gegeven gele kaart, de belachelijke extra tijd en het feit dat de stadions uit het niets gevuld waren met Argentijnen. Het maakte allemaal deel uit van uw show meneer Infantino. De show waarvan u de regisseur was. Waar zelfs de gewenste winnaar de kampioen werd. Daar waar u de kans had om bij dit WK te zeggen dat de FIFA het voortaan echt helemaal anders ging doen, noemde u dit het beste WK ooit. Dat gaat mij wat te ver, maar de grootste show ooit zou ik het wel willen noemen. En daar waar ik show zeg, mag u ook klucht invullen. Het Nederlands elftal miste kansen, maar die vallen in het niet bij de door u gemiste kansen. We blijven hopen op betere tijden, maar dit liedje is voor u.

O ja, voor de organisatie in Qatar: mijn cluppie is nog op zoek naar een nieuw stadion, dus als er één leeg staat…

Maan maakte een spectaculaire entree door vanuit het plafond, zittend op een maan, neer te dalen op het podium. Dit was de start van een heerlijke avond popmuziek met een groots opgezette show. Maan heeft eerder laten weten fan te zijn van Dua Lipa en dit was ook aan haar show terug te zien. Er werd een grote professionele productie neergezet waarbij je niet zou zeggen dat dit haar eerste keer in de Ziggo was. Een grote liveband, veel dansers en een uitgebreide lichtshow. Maan wisselde haar solonummers af met diverse gastoptredens van bevriende artiesten waarmee ze al een groot aantal hits heeft uitgebracht. Goldband, Bente, Snelle, Fresku en De Jeugd van Tegenwoordig waren de artiesten die deze avond nog extra glans gaven.

Terugkijkend op deze avond kunnen we concluderen dat er een heerlijke feel good show is neergezet, met de enige kanttekening dat het bij de rustige nummers nog wat lastiger was om de aandacht van het publiek vast te houden. Maar het grootste deel van de show bestond uit uptempo dansbare nummers waarmee Maan in haar kracht is en ze zelfs op weg is om de Nederlandse versie van Dua Lipa te worden.
Een fijne avond met twee bevriende gezinnen waarbij het voornemen is gemaakt om vanaf nu jaarlijks tegen het einde van het jaar een leuk concert te plannen met zijn achten. Zulke voornemens worden doorgaans alleen gemaakt na geslaagde avonden. En dit compliment kunnen we aan Maan geven, want dit was een hele geslaagde avond. Terwijl het buiten koud en spekglad was heeft Maan met haar positiviteit en een heerlijke show de zon binnen laten schijnen.