Sinéad
10 augustus 2023Maandag 26 juli kwam opeens het bericht dat Sinéad O’Connor was overleden. Over de doodsoorzaak werden geen mededelingen gedaan. Dat zinnetje maakt het dat iedereen wel een vermoeden heeft, maar dat dit nu uit respect onuitgesproken blijft. In eerste instantie nam ik het nieuws van haar overlijden voor kennisgeving aan. Waarschijnlijk omdat dit de week voor onze vakantie was, dus was ik drukker met de afronding op mijn werk en de voorbereiding voor onze reis naar Italië. Gedurende de inmiddels begonnen vakantie merkte ik dat ik toch steeds vaker aan haar overlijden terug dacht en op Spotify met regelmaat haar muziek op ging zoeken. Hierbij meed ik steeds het nummer “Nothing compares to you” aangezien dit nummer, hoe mooi ook, toch voor een overkill had gezorgd in 1992 en de jaren erna. Uiteindelijk heb ik dit nummer nog wel even aan mijn dochters laten luisteren als onderdeel van de muzikale opvoeding. Maar één keer was ook meer dan voldoende.
Bij het beluisteren van haar eerste twee albums werd ik toch terug gestuurd naar mijn jeugd. Bij het beluisteren van “Troy” bedacht ik mij weer hoe bang ik destijds als 13 jarige jongen voor dat nummer was. Aangezien mijn zus en haar vriendin dit toen erg goed vonden kwam hij met regelmaat voorbij. Nu begrijp ik niet meer waarom ik er bang voor was, want dit nummer is van een ongelooflijke schoonheid. Misschien dat je voor dit nummer wel iets ouder moet zijn om het te begrijpen, al werd het buiten Nederland verder ook niet al te goed opgepakt. Ik weet nog wel dat ik dit eerste album in die tijd bij de bibliotheek had geleend zodat ik hem vervolgens op een TDK cassettebandje kon zetten. Wat ik toen al wel erg goed vond is het eerste nummer van dat album: “Jackie”. Wat mooi om dat album zo te beginnen. Dit nummer werd gevolgd door het opzwepende “Madinka”, een nummer dat ook de tand des tijds heeft doorstaan en nu nog steeds net zo prettig in het gehoor ligt. Ook op haar tweede album staan heerlijke nummers als “The emperor’s new clothes”, “Last day of our acquaintance” en “Black boys on mopeds”. Dit laatste nummer werd na haar overlijden in prachtige eenvoud gecoverd door Grian Chatten, de frontman van Fontaines D.C.. Zo eenvoudig, de zanger en zijn gitaar, dat het keihard binnen kwam daar aan het Iseomeer. (tekst gaat verder onder de video)
Haar latere albums werden vaak meer overschaduwd door de protestacties van Sinéad O’Connor en door de berichten over haar labiele gesteldheid. Zonde eigenlijk dat wij de zangeres vooral herinneren als degene die de foto van de paus doormidden scheurde en minder door de goede muziek die ze gemaakt heeft. Inmiddels al tweeënhalve week na haar overlijden zit ik inmiddels aan het Ortameer nog met regelmaat naar al die goede hierboven benoemde nummers te luisteren en besef ik dat Sinéad O’Connor een enorm belangrijk onderdeel van onze muziek geschiedenis is en anders zeker een belangrijke fase was in het ontdekken van mijn eigen muzikale identiteit.