Sinéad

Maandag 26 juli kwam opeens het bericht dat Sinéad O’Connor was overleden. Over de doodsoorzaak werden geen mededelingen gedaan. Dat zinnetje maakt het dat iedereen wel een vermoeden heeft, maar dat dit nu uit respect onuitgesproken blijft. In eerste instantie nam ik het nieuws van haar overlijden voor kennisgeving aan. Waarschijnlijk omdat dit de week voor onze vakantie was, dus was ik drukker met de afronding op mijn werk en de voorbereiding voor onze reis naar Italië. Gedurende de inmiddels begonnen vakantie merkte ik dat ik toch steeds vaker aan haar overlijden terug dacht en op Spotify met regelmaat haar muziek op ging zoeken. Hierbij meed ik steeds het nummer “Nothing compares to you” aangezien dit nummer, hoe mooi ook, toch voor een overkill had gezorgd in 1992 en de jaren erna. Uiteindelijk heb ik dit nummer nog wel even aan mijn dochters laten luisteren als onderdeel van de muzikale opvoeding. Maar één keer was ook meer dan voldoende.

Bij het beluisteren van haar eerste twee albums werd ik toch terug gestuurd naar mijn jeugd. Bij het beluisteren van “Troy” bedacht ik mij weer hoe bang ik destijds als 13 jarige jongen voor dat nummer was. Aangezien mijn zus en haar vriendin dit toen erg goed vonden kwam hij met regelmaat voorbij. Nu begrijp ik niet meer waarom ik er bang voor was, want dit nummer is van een ongelooflijke schoonheid. Misschien dat je voor dit nummer wel iets ouder moet zijn om het te begrijpen, al werd het buiten Nederland verder ook niet al te goed opgepakt. Ik weet nog wel dat ik dit eerste album in die tijd bij de bibliotheek had geleend zodat ik hem vervolgens op een TDK cassettebandje kon zetten. Wat ik toen al wel erg goed vond is het eerste nummer van dat album: “Jackie”. Wat mooi om dat album zo te beginnen. Dit nummer werd gevolgd door het opzwepende “Madinka”, een nummer dat ook de tand des tijds heeft doorstaan en nu nog steeds net zo prettig in het gehoor ligt. Ook op haar tweede album staan heerlijke nummers als “The emperor’s new clothes”, “Last day of our acquaintance” en “Black boys on mopeds”. Dit laatste nummer werd na haar overlijden in prachtige eenvoud gecoverd door Grian Chatten, de frontman van Fontaines D.C.. Zo eenvoudig, de zanger en zijn gitaar, dat het keihard binnen kwam daar aan het Iseomeer. (tekst gaat verder onder de video)

Haar latere albums werden vaak meer overschaduwd door de protestacties van Sinéad O’Connor en door de berichten over haar labiele gesteldheid. Zonde eigenlijk dat wij de zangeres vooral herinneren als degene die de foto van de paus doormidden scheurde en minder door de goede muziek die ze gemaakt heeft. Inmiddels al tweeënhalve week na haar overlijden zit ik inmiddels aan het Ortameer nog met regelmaat naar al die goede hierboven benoemde nummers te luisteren en besef ik dat Sinéad O’Connor een enorm belangrijk onderdeel van onze muziek geschiedenis is en anders zeker een belangrijke fase was in het ontdekken van mijn eigen muzikale identiteit.

Sommer ’23

Bij iedere goede trip hoort een passende afspeellijst. Zo ook deze zomer weer, waar voor een weekje Beieren een lijst werd samengesteld. Alle passagiers 50 nummers en het liefst zo min mogelijk uit de lijst van vorig jaar. Dat levert voor onderweg een mooie dosis muziek op, van meezingers tot nieuwe plaatjes en onbekende bandjes.

De band die er deze zomer uit springt, is het bandje Lord Huron. Als ik zeg bandje doe ik dit viertal wel wat tekort, want met 14 miljoen luisteraars per maand hebben ze toch een behoorlijke schare fans opgebouwd. De term ontdekking is op persoonlijke titel, want de band bestaat al meer dan tien jaar. Wat in 2010 startte als een soloproject van leadzanger Ben Schneider, groeide in 2012 uit tot de huidige bezetting. Als je de muziek in een hokje zou moeten stoppen dan wordt het surfrock, maar er zit van alles in, van rock tot western. Het luistert in ieder geval erg prettig weg, de meerstemmige zang en de waas die over de muziek hangt, geeft een heel eigen geluid. Echte vakantiemuziek als je het mij vraagt.

Om goed kennis te maken met de band zou je het album Strange Trails uit 2015 eens moeten luisteren, maar voor de eerste kennismaking hebben we alvast drie pareltjes geselecteerd. Luister en geniet.

34 (Cav)

Die lege blik. Een vochtig randje onder zijn holle ogen. Zelden deed een aftocht na een valpartij in de Tour de France meer pijn, maar het is nu wel een feit. Dit jaar zal Mark Cavendish niet het zo ontzettend door hem begeerde record verbreken. Het record van meeste etappeoverwinningen heeft hij al. 34 keer ging hij als eerste over de streep in de Tour. Maar dit record moet hij nu nog delen met de grote Eddy Merckx.
Waar in eerste instantie gedacht werd dat hij de macht niet meer had om zijn 35e overwinning te halen kwam hij vrijdag in de massasprint opeens al verdacht dichtbij een overwinning. Er ontspon zich een romantisch scenario waarin Mark Cavendish in de allerlaatste etappe van zijn allerlaatste Tour de France als winnaar over de streep zou gaan op de Champs-Élisées. Het mocht niet zo zijn.

De massasprint is altijd geweldig om te kijken. Teams die zich in de laatste kilometers voorbereiden en zich voorin gaan positioneren. Hun sprinttrein, de lead-out en de sprinter die het met zijn op spanning staande gespierde benen afmaakt. Mark “Cannonball” Cavendish was de allerbeste sprinter. Hij deed het zelfs ook vaak zonder eigen sprinttrein en ging dan zelf op zoek naar het juiste wiel waaruit hij zichzelf kon lanceren. Bang! Als een kanonskogel uit een kanon. 34 machtige etappezeges in de grootste wielerronde van de wereld.
Opeens is het voorbij. Een lullige val met een gebroken sleutelbeen tot gevolg. Een onbevredigende aftocht. Alsof je een serie van 14 seizoenen op Netflix zit te kijken en de allerlaatste afleveringen opeens verwijderd blijken te zijn. De kleine Brit die de grootste sprinter aller tijden was heeft de Tour verlaten. De enige kans op het ultieme record is dat hij volgend jaar toch nog een keer terugkeert in de Tour de France, maar heel waarschijnlijk lijkt dit nu nog niet. Een droom in duigen.

Die lege blik. Een vochtig randje onder in zijn holle ogen. Topsport kan zo ontzettend wreed zijn.

Ironic

Op 14 april 1912 zonk één van de grootste passagiersschepen uit die tijd, de Titanic. De boot die voorzien was van revolutionaire technieken die het zinken onmogelijk moesten maken, zonk toch nadat het tegen een ijsberg aan was gevaren. De passagiers van de Titanic waren veelal rijke Europeanen die de oversteek naar Amerika maakten voor een bezoekje en gelukszoekers op weg naar een nieuw bestaan. De muziek speelde door terwijl het schip in een tijdbestek van 3 uur naar een diepte van 3.800 meter afzonk. 1.522 Opvarenden kwamen om het leven. De Titanic ligt in drie grote stukken op de zeebodem, verwacht wordt dat van deze restanten over een jaar of vijf niets meer over is.
Nu, 111 jaar later, voltrekt een vergelijkbaar incident zich. De Titan, een onverwoestbaar geachte onderzeeër, bezwijkt onder de druk van de diepte, op weg naar de wrakstukken van.. de Titanic. Aan boord 5 opvarenden waarvan 3 miljonairs die voor US$ 250.000 de reis naar het wrak gaan maken. Ook de eigenaar van de het bedrijf die de expeditie organiseert, OceanGate, is aan boord. Het is de derde missie van de onderzeeër, die in geval van calamiteiten boven moet komen drijven. Maar ook hier falen de veiligheidssystemen onder druk van de natuur. De waterdruk is te groot voor de capsule en drukt deze in elkaar. En zo liggen de brokstukken van de Titan naast die van de Titanic en daarmee de bemanning naast de restanten van het luxeschip. Bij zoveel ironie past maar één nummer.

Young Gun Silver Fox

Oorspronkelijk zou het optreden in december plaatsvinden. Toen zag ik een sfeervol Paradiso voor me die in de koude decembermaand verwarmd zou worden met de west-coast pop en soul van Young Gun Silver Fox. Maar helaas. Op de ochtend van het optreden moest Andy Platts zich afmelden met zware keelklachten en werd het optreden verplaatst naar 20 juni. Ook wel weer een passende datum nu ons land zich al een week of twee in zomerse sferen bevindt. Ook een omstandigheid die goed aansluit op de zonnige nummers van YGSF. De muziek die zij maken is niet vernieuwend, maar wel gewoon erg lekker en sfeervol. Bij het beluisteren van hun muziek waan je jezelf in een cabrio die lekker aan het touren is langs de westkust van Amerika. Invloeden, van soul, funk en R&B en met vele verwijzingen naar artiesten die actief waren in de jaren ’70 en ’80 van de vorige eeuw. Het leuke is wel dat zij geen kopie van de muziek uit die tijd maken, want je herkent in hun muziek wel meteen de inmiddels bekende eigen YGSF-sound.
Het zijn dan ook topmuzikanten die de kern van deze band vormen. Andy Platts, ook zanger en songwriter in Mama’s Gun en Shawn Lee, de Silver Fox uit deze bandnaam, die naast zijn eigen muziek ook als muzikant en producer tal van andere artiesten ondersteunt.

Het optreden in Paradiso was volledig uitverkocht, zo merk je dat hun populariteit in de laatste jaren snel toeneemt, al is wel te hopen dat ze voornamelijk actief binnen het clubcircuit blijven aangezien dit perfect aansluit bij hun sfeervolle muziek.
Ook deze avond hadden ze weinig nodig om het publiek meteen mee te krijgen. Vanaf het eerste moment dat Andy Platts zijn fijne stem liet horen werd ieder nummer meteen door het publiek omarmd en meegezongen. Hoe langer het concert duurde hoe meer er werd gedanst, ondanks de broeierige warmte die snel opliep in de concertzaal. De bandleden hadden het ook warm, maar genoten zichtbaar van het enthousiasme en trakteerden de uitverkochte zaal dan ook een uur en drie kwartier lang op hun muziek. Bij een avond YGSF weet je van tevoren al wat je ongeveer kan verwachten, maar dit is niet erg omdat deze pure muzikanten nooit teleurstellen. Ze treden de komende dagen nog een aantal keer op in ons land, dus mocht je de kans krijgen is dit gewoon een dikke aanrader van onze kant.

The Veils (Live)

Er zijn van die bands waarvan je niet begrijpt dat ze nooit een groter publiek bereiken. Zo’n band is voor mij the Veils. In 2004 hadden ze een enorme radiohit met het nummer Lavinia, maar bijna 20 jaar later zijn ze nog steeds hoofdzakelijk in het clubcircuit actief. Toen ik gisteren op mijn werk aan het einde van de meeting zei dat ik ’s avonds naar the Veils zou gaan werd ik door 4 gezichten vragend aangekeken, hadden ze nog nooit van gehoord. Er is dus nog een lange weg te gaan ….
Inmiddels was dit de derde keer dat ik de band live ging zien, deze keer in TivoliVredenburg. Ook al speelden ze wel in de Ronda, de grootste zaal van deze locatie, deze zaal was gezellig vol maar nog verre van uitverkocht. Gezien het warme weer was dit voor de bezoeker nu best aangenaam. Maar het is ook zonde dat er toch veel mensen weer een prachtig optreden van deze band hebben gemist.

The Veils is namelijk erg goed in het neerzetten van een mooie melancholieke donkere sfeer, waarbij de hele band volledig ondersteunend is aan frontman Finn Andrews. Overigens is Finn in al die jaren wel iets opener op het podium geworden. Waar in het verleden voornamelijk de nummers afgespeeld werden, werd nu toch al net iets vaker het publiek bedankt en werd er gewoon ontspannen gereageerd toen even het verkeerde nummer werd ingezet. Dit kan komen doordat Finn ook in zijn privéleven inmiddels gelukkig getrouwd is en een gezin aan het stichten is. Het is te hopen dat al dit geluk niet ten koste gaat van de dramatiek die altijd door de muziek van the Veils heen komt. Gelukkig heeft het in ieder geval weinig invloed gehad op de kwaliteit van het laatste album. Mooie melodieën, zijn heerlijke dramatische stem en zinnen en zanglijnen die je ook aan Nick Cave doen denken. Maar vooral een eigen Veils-geluid met de bekende strijkers en samenzang. Dit is ook wat de bezoekers in TivoliVredenburg voorgeschoteld kregen. Van kleine intieme nummers in de toegift waarin Finn solo met keyboard speelde, tot heerlijke noisy uitbarstingen die een mooie wall of sound creëerden. Dit alles ondersteund met een mooie lichtshow die deze muziek de juiste dramatiek meegaf. Of deze band nu nog bekender gaat worden durf ik niet meer te voorspellen, maar de kans is wel groot dat ik ze nog een vierde keer live ga zien. Het is gewoon altijd mooi!

https://www.setlist.fm/setlist/the-veils/2023/tivolivredenburg-ronda-utrecht-netherlands-3ba638b0.html

Best Kept Secret 2023

Een dag op het Best Kept Secret Festival is een dag in een heerlijk ontspannen wereld waarin de alternatieve muziekliefhebber zichzelf in zijn muzikale snoepwinkel kan verwennen.
Ook op deze warme zaterdag stond er weer een grote variatie aan artiesten in de tenten en op het hoofdveld. De variatie aan foodtrucks zorgden er voor dat het je tussendoor ook aan niets ontbrak.
De organisatie had goed ingespeeld op het tropische weer en bij alle toiletgroepen was er zonnebrand en water gratis verkrijgbaar. Uiteindelijk heb je op het sfeervolle terrein ook genoeg mogelijkheden om de zon te ontwijken in de vele overdekte podia en in de mooi aangeklede bossen van het festivalterrein. 
Een dag Best Kept Secret is een dag keuzes maken, maar ook accepteren dat deze dag toch anders gaat lopen dan je op voorhand hebt gepland. Dit komt omdat je toch snel langer bij een verrassing blijft hangen. Deze muzikale verrassingen zijn de reden om ieder jaar weer naar Hilvarenbeek af te reizen.

Kijkend naar de dag van zaterdag hebben we weer heel vee goede muziek gezien, Kevin Morby, Dope Lemon, Interpol, Oscar & the Wolf en het betoverende Black Country New Road. Maar de grootste verrassingen voor ons persoonlijk waren de volgende acts:

Zo schreven wij onlangs al over de Nederlandse belofte Marathon en deze moesten wij dan ook vroeg in de middag gaan zien in de vuige Casbah, de rock-keet van dit festival. Marathon kwam, zag en overwon. Deze heerlijke band had duidelijk maar één doel en dat was om de tent, waar ze in eerdere jaren zelf in de pit stonden, volledig plat te spelen. Een continue mosh pit, crowdsurfers (waaronder zanger Kay zelf), maar vooral een gedreven band die hun postpunk met passie en genietend overbracht. De glimlach was het hele optreden op het gezicht van bassiste Nina te zien. Marathon speelde niet het dak van de Casbah eraf, zie lieten deze tent ontploffen! (tekst gaat door onder de foto)

Kay van Marathon crowdsurfing
zanger Kay van Marathon crowdsurfend over zijn eigen publiek


Het tweede hoogtepunt kwam vroeg in de avond bij Young Fathers in TWO. Ik kende deze formatie niet heel goed, maar was wel fan van een van hun tracks van het laatste album. Waar ik vooraf al op hoopte gebeurde. Er stond een formatie op het podium die met hun mix van hip hop, soul, gospel, dance (echt geen idee hoe de muziekstijl goed te omschrijven is) de hele TWO in euforie wist te brengen waardoor er tot achterin de tent, en zelfs hierbuiten, gedanst werd. De 3 frontmannen hadden hun band uitgebreid met twee zangeressen en twee live-muzikanten en deze hele formatie bracht het plezier op het podium over naar het publiek. Het publiek gaf hun dankbaarheid na ieder nummer terug met een werkelijk steeds uitzinniger wordend applaus waardoor ook bij deze band de lach op het gezicht steeds groter werd.
Het derde hoogtepunt kwam als onverwachte verrassing. Nadat het optreden van Big Joanie tegenviel zijn we spontaan naar the Secret gewandeld waar Sophie Straat haar Nederlandstalige moderne levensliederen stond te spelen. Deze muziek is sowieso al een gewaagde keuze voor dit festival, maar dan ook nog op een prominent tijdstip laat op de avond. Maar laat het programmeren maar aan de organisator over, want het pakte geweldig uit. Sophie Straat wond de volledige tent om haar vingers en er ontstond een heerlijk gezellige sfeer bij haar optreden. Net wat iedereen nodig had na zo’n warme klamme dag. Samen met de mannen van Goldband werd er ook nog even een heerlijk feestje op het podium gemaakt. Het publiek vond het heerlijk, maar ook alleen stond Sophie haar vrouwtje en liep iedereen na afloop zeer voldaan weer verder het festivalterrein op. Wij zelf liepen naar het hoofdpodium om de dag af te gaan sluiten met Oscar & the Wolf.

Zo kwam er weer een einde aan ons 9e jaar op het Best Kept Secret festival. Een muzikaal en gastronomisch genieten binnen een sfeervolle omgeving. Muzikale verrassingen die je niet aan ziet komen, maar ook met een fijn en gevarieerd publiek van liefhebbers die ook gewoon elkaar gezellig en respectvol benadert en weet dat je een feest samen moet vieren. Tot volgend jaar. Editie 10!

IST IST (Live)

Het is overduidelijk uit welke stroming IST IST zijn inspiratie vandaan haalt. Zware melodieuze baslijnen, stuwende giraarrifs, hoekige drums, spookachtige synths maar bovenal die donkere wat monotome stem van zanger Adam Houghton. Wanneer je naar de muziek van IST IST luistert denk je al heel snel aan New Wave bands als Interpol en Joy Division. Maar omdat het zo goed gespeeld wordt is de muziek van IST IST geen slap aftreksel, maar staat deze volledig op zichzelf binnen dit genre.
De roots van deze band liggen in Manchester. Op zich alleen al een goede reden om de muziek te gaan beluisteren aangezien de Manchester musicscene al zo veel goeds heeft voortgebracht dat je iedere nieuwkomer hieruit even de volle aandacht moet geven.
Hun debuutalbum brachten ze uit in 2020, midden in Corona tijd. Daar waar veel artiesten hun muziek uitstelden omdat deze niet ondersteund kon worden met een live tour, deelde deze band vol vertrouwen hun nieuwe muziek. Inmiddels zijn we 3 jaar verder en heeft de band al hun derde album uitgebracht.

Ook hun livereputatie wordt inmiddels al geroemd en om deze reden togen wij zondag naar de oude zaal van de Melkweg in Amsterdam. Wanneer je de kans krijgt om zo’n band nog in een kleine zaal te zien moet je deze ook grijpen. Voor je heet weet staan ze net als eerdergenoemde Interpol in grotere onpersoonlijke zalen te spelen.

Klokslag negen uur betrad de band het podium en was het al snel duidelijk waarvoor ze kwamen. Gewoon zo veel mogelijk goede nummers spelen. Er werd namelijk weinig tijd verspeeld aan interactie met het publiek en het volgende nummer werd al meteen na de tonen van het vorige nummer ingestart. Alleen bassist Andy Keating sprak een enkele keer een dankwoord uit voor het feit dat het publiek was gekomen en dat ze nu alweer in een iets grotere zaal in de Melkweg mochten spelen. Overigens was het gebrek aan interactie zeker niet een groot gemis, want ze deden gewoon waar ze goed in waren; bier drinken en goede muziek spelen. Anderhalf uur lang kwam hun goede songs voorbij die allemaal stuk voor stuk goed in elkaar zitten, mooie melodieën en gevarieerde nummers waardoor het geen moment eentonig werd, wat wel vaak een gevaar kan zijn binnen dit genre. Ist Ist is een band die staat voor kwaliteit en deze kwaliteit werd door het aanwezige publiek ook zeer gewaardeerd. Aan het einde van de show kregen we toch ook nog een persoonlijk dankwoordje van zanger Adam Houghton. Met zijn “thank you” sprak hij zijn uitgebreide dank uit voor een fijne avond.