Die bevestiging kwam al snel. Bij de eerste tonen van “Music was saved” werd duidelijk dat zijn stem goed geconserveerd is gebleven en nog net zo bijzonder mooi en helder klonk als 20 jaar geleden. Vervolgens werd het hele album integraal afgespeeld en bleek maar weer wat een sterke plaat dit is. Prachtige melodieuze pop-rock liedjes waarbij wij echt enkele malen naar elkaar uitspraken hoe goed deze wel niet zijn. Misschien was de titeltrack het nummer wat nog het meest plichtmatig door de band gespeeld werd. Gelukkig bleef het niet bij de 11 nummers op dit album, er werd nog een ruim half uur aan vast geplakt. Ook al waren de eerste drie kwartier heel goed, het leek of de band nog meer spelplezier had bij het tweede deel van de show. Misschien omdat op dat moment het keurslijf van de vaste albumvolgorde losgelaten kon worden. Er werd nog net iets uitbundiger gespeeld en de lichtshow werd wat gevarieerder. Het tweede deel bestond hoofdzakelijk uit nummers van hun debuutalbum “Love is here”. Laten we heel eerlijk zijn, misschien ook wel hun beste album. Al onze favorieten kwamen hierin voorbij en met “Good souls” als afsluiter liep iedereen zeer zeer tevreden de zaal uit. 

https://www.setlist.fm/setlist/starsailor/2023/luxor-live-arnhem-netherlands-3a10d93.html

Want ondanks het zakelijke karakter van deze meetings was het ook gewoon reden om eens goed feest te vieren en dat konden de personeelsleden van EMI wel. We verbleven dat jaar in Hotels van Oranje in Noordwijk. Tussen de dagen hadden we een heerlijke feestavond waarin lokale artiesten op kwamen treden, ik herinner mij dat jaar een optreden van Blof en dat Edwin Evers nog plaatjes kwam draaien. Maar de duidelijkste herinnering die ik nog steeds op mijn netvlies heb staan was de nachtelijke ervaring dat ik samen met een collega op het balkon zat bij te komen van iets te veel drankgebruik en wij opeens van hoger gelegen verdiepingen het balkonmeubilair naar beneden zagen komen. Op dat moment hilarisch. 
Overigens werd dit door het hotelmanagement wat minder gewaardeerd en er werd ons de volgende dag duidelijk gemaakt dat EMI niet meer welkom was in Hotels van Oranje. Het feit dat er met het houten hoofd van Pim Fortuijn, dat als beeld aan het einde van een trapleuning stond, werd gevoetbald zal ook wel meegespeeld hebben in deze beslissing. 

Inmiddels 20 jaar ouder begrijpen we natuurlijk heel goed dat dit eigenlijk ook allemaal niet normaal was, maar destijds voelde het toch als rock n roll. Wanneer ik die begintonen van “Silence is easy” hoor denk ik dus met een glimlach terug aan voorbij vallende stoelen en tafels. Met een grote glimlach. Sorry.

De laatste jaren stond Blaudzun niet meer standaard op ons livelijstje. Natuurlijk mede door corona, maar zijn muziek was een beetje uit mijn gehoor verdwenen. Totdat ik ergens eind april zag dat hij kwam optreden in FLUOR, in zijn (en ons) eigen Amersfoort en ik opeens weer zin kreeg om spontaan twee tickets te kopen. Omdat het concert naderde ben ik de afgelopen weken ook weer even in zijn meer recentere repertoire gedoken en dan blijkt dat hij gewoon altijd doorgegaan is met wat hij al deed. Kwalitatief hoogstaande nummers maken. Zo kregen we op voorhand nog meer zin in het optreden van afgelopen vrijdag die inmiddels ook volledig uitverkocht was.

In een vol en warm FLUOR speelde Blaudzun zijn melodieuze nummers en dan blijkt weer hoe goed zijn songs in elkaar zitten, maar vooral wat een geweldige krachtige stem hij heeft dat je een instrument op zich kan noemen. Begeleid door een band van enorm goede muzikanten (zagen wij daar Danny van Mister and Mississippi enthousiast op de bas?) speelde Blaudzun een uur en 3 kwartier lang zijn indiepoprock die dankbaar door het publiek werd ontvangen. Het publiek wat gemiddeld uit veertigers bestond werd ook nog gevraagd om mee te doen aan een sit-down, wat je niet helemaal verwacht bij een Blaudzun show, maar de aan het eind van de avond wat strammere lichaamsdelen deden bijna allemaal enthousiast mee. Zo waren wij toch weer getuige van een avond met heerlijke muziek en nummers en wordt het tijd om Blaudzun weer toe te voegen aan ons live-lijstje. Goede muziek komt altijd weer terug. Valt dus wel mee hoe de tijden veranderen.

Vanaf de eerste noot van Young the Giant merk je meteen dat we het hier niet over een eendagsvlieg hebben. Het geluid van deze band komt direct binnen en vormt een groot contrast met de support act. Alles draait om de muziek bij de 5 mannen uit Irvine Californië. Geen visuals, geen vuurwerk, alleen maar schitterende klanken die het publiek 18 nummers lang laten dansen, klappen, weten te raken maar vooral laten genieten. Bij Cough Syrup en Mind over Matter wordt er ook uit volle borst meegezongen door de 2.000 bezoekers. Zanger Sameer Gadhia is duidelijk het uithangbord van de andere ‘nette’ bandleden. Gestoken in zijn witte outfit danst hij zwoel en rytmisch over het podium. Het charisma spat er af. Maar wat vooral blijft hangen is zijn stem, die ondanks zijn energie onder alle omstandigheden staat als een huis. Muzikaal gezien oogt medeoprichter Jacob Tilley als het muzikale hart van de band. Als leadgitarist en toetsenist neemt hij ons mee op een reis langs alternatieve rockmuziek, dansbare pop en het breekbare Firelight. De overige drie muzikanten spelen wat meer een bijrol maar zijn onmisbaar in het geluid van de band. Met deze kwaliteit hadden ze makkelijk Afas Live plat kunnen spelen en hopelijk voor ze, wordt dat de volgende stop bij hun bezoek aan Nederland. Hopelijk duurt dit dan niet weer 4 jaar. Want na het bezoek aan deze band gun je iedereen een avondje Young the Giant. Voor een korte introductie van de band, een lijstje met 5 bekende en minder bekende nummers.

Ruim anderhalf uur speelde de band hun bekendste nummers afgewisseld met enkele nieuwe songs. Leadzanger Joshua Nolet was de aanvoerder van de 5-koppige band die voor de gelegenheid was aangevuld met de blazers ‘The Goldenboys’ die het jubileumfeestje met veel enthousiasme meevierden. 

Een extra schout-out ging vanuit zanger Joshua naar de doventolken die aan de zijkant van het podium de hele show de muziek naar gebarentaal aan het vertalen waren. Ze waren mij nog nooit eerder opgevallen, maar nu de nadruk hierop gelegd was bleef ik kijken naar de geweldige prestatie die de doventolken de hele avond enthousiast leverden.

Alles was aanwezig voor een heerlijke muziekavond. Een goede band met veel hits. De zanger die bij “Biggest Monkey” de hele zaal via het balkon doorkruiste. Een sit down, blazers, een enthousiast en gevarieerd publiek. Alle ingrediënten om de ‘Chef’Special’ nog eens 15 jaar uit te serveren.

Na een verrassend leuk voorprogramma van Cardigan Inn klommen de drie bandleden van the Bug Club om 21:00 het podium op. De jonge driehoofdige band uit Wales speelde vanaf minuut één hun puntige lo-fi indierock vol overgave. Gitaar, bas en drums, meer is er eigenlijk ook niet nodig om lekkere rock over te brengen. Korte nummers van twee/drie minuten werden in hoog tempo van het podium af gesmeten. Muziek waar de jaren ‘90 vanaf druipt, maar wel met de frisheid van de huidige tijd. De energie die de band gaf werd dankbaar omarmd door het aanwezige publiek. Aan het eind van de avond stond iedereen met een grote glimlach op zijn gezicht te luisteren naar the feel-good indierock van the Bug Club. Na een uur en tien minuten hield de sympathieke band het voor gezien maar dit was ook voldoende. 20 nummers gespeeld en met misschien wel het leukste concert van dit jaar is het najaarsseizoen weer heerlijk van start gegaan.

https://www.setlist.fm/setlist/the-bug-club/2023/ekko-utrecht-netherlands-73a2a279.html

Voor het tweede achtereenvolgende jaar waren wij op vakantie in dit dorpje en wij zijn dan ook bijna dagelijks naar dit plaatsje gewandeld voor een café lungo of om even een hapje te eten in een van de vele restaurantjes. Daar waar vorig jaar op de donderdagavond een band allemaal nummers van the Beatles speelde, die op de terrassen dankbaar mee werden geneuried was er dit jaar op de donderdag een band die een gevarieerd jaren ’80 repertoire speelde. Live muziek doet het altijd goed onder vakantiegangers en geeft dit dorpje dan net die extra gezelligheid die bij een zomervakantie hoort. Maar op de maandag klonken er dit jaar andere muzikale geluiden toen wij de straatjes naar het plein aan het afdwalen waren. Toen wij het plein opliepen zagen we vrouwen die gekleed waren in mooie avondjurken en mannen in pantalon met een een net overhemd. Ze vielen toch net wat uit de toon bij de overige toeristen op het plein. Deze mannen en vrouwen deden mee aan een tango-avond waarbij ze door middel van gekleurde armbandjes aan elkaar gekoppeld werden voordat ze zich volledig overgaven aan hun tango. De begeleidende Argentijnse muziek, de vol passie dansende paren en het Piazza Motta dat zich langzaam in een sfeervol verlichte dansvloer transformeerde. Eindelijk wist ik waarom Fleetwood Mac het nummer “Tango in de night” had geschreven.