Wat volgde was een fijn optreden met een flinke dosis energie en power. Frontvrouw Liza van As transformeert van lieflijk dansend op de gitaar- en baslijnen naar stoer bezwerende punkzang, maar de nummers van de band blijven hun melodieuze groove behouden. Persoonlijk kwam de associatie met Guano Apes even snel voorbij, maar POM is vooral een band met een eigen herkenbaar puntig maar melodieus geluid. Als startende band ben je, inclusief toegift, met een uur wel door je nummers heen, maar in dat uur is dan ook al zo veel energie meegegeven dat het geeneens als kort voelde. Een jonge band in opkomst waar we de komende jaren nog veel meer van verwachten!

Maar terug naar het concert. Het voorprogramma was vervroegd waardoor wij het optreden van Birdy misten, maar strak om half 9 begon de hoofdact. Na een paar wat onbekendere nieuwe nummers was het tijd voor Cherry Wine (foto), solo op een akoestische gitaar. Dat was het moment dat hele zaal er in zat. Telefoonlampjes aan en met 14.500 man mee-galmen. Het kostte Hozier geen enkele moeite om met: “Amsterdam how are you?” het publiek op de banken te krijgen. En, tjongejonge, met wat voor gemak laat deze zanger zijn baritonstem galmen. Alle noten waren raak. Het waren dan ook de oudere nummers die de toon zetten voor een muziekfeest. Om half elf stonden we weer buiten, om tot de conclusie te komen dat de NS vond dat één treinstel volstond om een groot deel van het publiek te vervoeren (ook uit Afas Live). Kansloos. Dus met de taxi door de novembersneeuw werd het een wat duurdere avond, maar van het concert is voor 200% genoten.

In de jaren ‘90 hebben wij Urban Dance Squad meerdere malen live gezien waarbij bij ieder optreden de zalen stuk voor stuk kapot werden gespeeld. Deze avond zou Rudeboy samen met DJ DNA en verder een nieuwe band deze tijden kunnen doen herbeleven. De band koos niet voor de gemakkelijkste weg door niet snel de grootste hits erin te gooien, maar gaf wel alles vanaf het eerste nummer. Ook al zijn we nu 30 jaar verder , Rudeboy staat nog net zo energiek op het podium als weleer. Het publiek, ook 30 jaar ouder, bleef nu wat rustiger dan destijds genieten van de nostalgie op het podium. Pas bij hits als ‘Demagogue’, ‘Fast Lane’ en ‘Happy go fucked up’ ontspon zich toch nog een kleine moshpit. Een lekkere start van de avond.

De tweede act op het affiche was Fun Lovin’ Criminals. De band die in ‘96 doorbrak en nu hun tweede album “100% Columbian” integraal zou spelen om te vieren dat deze nu 25 jaar oud is.
De eerste tonen van ‘Up on the hill’ zorgden meteen voor een laidback nachtclub sfeer, dit werd versterkt door de donkere sfeervolle belichting vanaf het podium. Het album “100% Columbian” heeft minder grote hits dan hun debuutalbum, maar er ontspon zich een heerlijke relaxte show waarin de zaterdagavond gevierd werd. De bekendere nummers van dit album werden gretig door het publiek opgepakt en er werd al snel gedanst in de door de band gecreëerde nachtclub. Hieruit bleek dat het grootste deel van het publiek toch wel voor Fun Lovin’ Criminals leek te zijn gekomen. Nadat het album volledig integraal was afgespeeld ging het publiek echt los op de grote hits van het debuutalbum. ‘The Fun Lovin’ Criminal’, ‘Smoke em’ en natuurlijk ‘Scooby Snacks’ werden zeer enthousiast ontvangen waarbij de hele zaal aan het dansen sloeg. Na afloop van deze dubbele herinnering liep de zaal tevreden, nog nummers van FLC zachtjes na zingend leeg.

Wij kunnen dit soort avonden wel waarderen en waren al aan het fantaseren over nieuwe double shows van bands uit de jaren ‘90. Want als de uitvoering nog steeds goed is, zoals de twee acts vanavond lieten zien, is het toch heerlijk om naar deze tijd achteruit te dromen.

Voor het podium hing een groot wit doek en het moment dat deze naar beneden viel was het startsein voor de grote disco-rock-pop-hitshow. Want hierin zat mijn grootste verbazing; deze band heeft al zo veel veel hits dat ze vanaf de start van de show al meteen konden starten met bekende nummers die enthousiast door de hele zaal werden meegezongen. Dit ging dan ook de hele avond door, want de hitdichtheid was enorm en het was dan ook onmogelijk om stil te blijven staan. Aangevoerd door de energieke Camiel Meiresonne was de 7-koppige band ook de hele show enthousiast aan dansen. Samen met de kleurrijke outfits die de hele band droeg is het woord “Multicolour” dan ook wel hèt woord wat deze show omschrijft. Deze hit, die de doorbraak naar het grote publiek was, zou je dan ook verwachten aan het eind van de show of als toegift, maar deze zat gewoon spontaan midden in de goed opgebouwde set verwerkt.

Samengevat was het een grote sfeervolle hitshow die alles had wat je maar kon wensen. Veel hits, confetti, strijkers en zelfs een gospelkoor. Maar bovenal een enthousiaste en muzikale band die met hun alom aanwezige enthousiasme en plezier de AFAS vanaf de eerste tonen mee kreeg.
Dit is zeker nog niet het eindstation. De volgende vraag die opkomt is of ze de Ziggo aan kunnen. Al hebben ze mij daar inmiddels al van overtuigd en gok ik nu dat ze in deze zaal komend jaar het muziekjaar af zullen sluiten.

https://www.setlist.fm/setlist/son-mieux/2023/afas-live-amsterdam-netherlands-23a14447.html

Elf jaar nadat ik getipt werd, werd dit al weer de vijfde keer dat ik naar een optreden van Glen Hansard ging, net als de laatste keer was deze in het hoofdstedelijke Carré. Iets voor negenen betraden naast Glen, 6 muzikanten het podium. De kracht van Glen Hansard ligt naast zijn eigen muzikaliteit ook altijd in de muzikanten die hij om zich heen verzamelt en hiermee weet hij de zaal direct vanaf het eerste nummer te overtuigen. Hij begon meteen op vol vermogen waarbij hij in de eerste nummers in een hoog tempo gas bleef geven. Vervolgens ontspon zich een optreden waarin de zwaar versterkte nummers zich afwisselden met de ingetogenheid die Glen met zijn stem zo intens kan maken. De spanning die hij opbouwt in zijn muziek kom je bij weinig artiesten tegen. Van heel groots naar heel klein, waarbij de kleinere nummers misschien wel het grootst en meest intens klinken. Die stem! Na een avond heb je wel een goede indruk van zijn muzikale cv, want behalve zijn eigen nummers speelt hij ook de muziek van zijn eerdere formaties The Frames en The Swell Season.

De zanger was iets minder spraakzaam dan bij zijn eerdere shows waar wij aanwezig waren. Maar misschien dat de moeheid van de tour hier mee te maken heeft, dit was namelijk de allerlaatste show van deze tour. Overigens was dit in de kwaliteit, intensiteit en qua tijdsduur niet te merken. Het optreden stond gepland om tegen elf uur in de avond te eindigen, maar daar had de Ierse troubadour geen boodschap aan. Met veel plezier knoopte hij er nog een aantal extra nummers aan vast zodat we na bijna 2,5 uur muzikaal verwend het theater verlieten, al plannen makend voor de 6e keer …

https://www.setlist.fm/setlist/glen-hansard/2023/koninklijk-theater-carre-amsterdam-netherlands-73a162e5.html

Waar ik hoopte dat het optreden in het café van FLUOR plaats zou vinden werden we toch naar de grote zaal geleid. Ook al was deze met doeken verkleind, het is toch jammer om een te klein publiek in een net te grote ruimte te zien. Gelukkig deed het niets af aan de kwaliteit van de muziek. Alamo Race Track startte met het nummer ‘Sally H.’ en bij de eerste tonen voel je al dat het die avond wel goed zit. Ieder nummer was raak. Nummers met fijne meerstemmige zanglijnen. Nummers die stap voor stap met laagjes opgebouwd worden. Zo’n anderhalf uur lang genieten van de onvoorspelbare, maar prachtige liedjes van deze band. Het is lastig de muziek in een hokje te stoppen. Invloeden uit de jaren ‘70, soms een Anne Soldaat vibe, bovenal een eigen stijl waarvan je wel direct weet dat dit een band is die bij het label Excelsior onder contract staat. Want ook dat hoor je meteen.

De band speelt zo’n anderhalf uur het ene na het andere fijne liedje onze oren in. Het enige wat dan jammer is dat deze muziek echt wel veel meer oren mag bereiken, want dat verdienen ze zeker!

Die bevestiging kwam al snel. Bij de eerste tonen van “Music was saved” werd duidelijk dat zijn stem goed geconserveerd is gebleven en nog net zo bijzonder mooi en helder klonk als 20 jaar geleden. Vervolgens werd het hele album integraal afgespeeld en bleek maar weer wat een sterke plaat dit is. Prachtige melodieuze pop-rock liedjes waarbij wij echt enkele malen naar elkaar uitspraken hoe goed deze wel niet zijn. Misschien was de titeltrack het nummer wat nog het meest plichtmatig door de band gespeeld werd. Gelukkig bleef het niet bij de 11 nummers op dit album, er werd nog een ruim half uur aan vast geplakt. Ook al waren de eerste drie kwartier heel goed, het leek of de band nog meer spelplezier had bij het tweede deel van de show. Misschien omdat op dat moment het keurslijf van de vaste albumvolgorde losgelaten kon worden. Er werd nog net iets uitbundiger gespeeld en de lichtshow werd wat gevarieerder. Het tweede deel bestond hoofdzakelijk uit nummers van hun debuutalbum “Love is here”. Laten we heel eerlijk zijn, misschien ook wel hun beste album. Al onze favorieten kwamen hierin voorbij en met “Good souls” als afsluiter liep iedereen zeer zeer tevreden de zaal uit. 

https://www.setlist.fm/setlist/starsailor/2023/luxor-live-arnhem-netherlands-3a10d93.html

Want ondanks het zakelijke karakter van deze meetings was het ook gewoon reden om eens goed feest te vieren en dat konden de personeelsleden van EMI wel. We verbleven dat jaar in Hotels van Oranje in Noordwijk. Tussen de dagen hadden we een heerlijke feestavond waarin lokale artiesten op kwamen treden, ik herinner mij dat jaar een optreden van Blof en dat Edwin Evers nog plaatjes kwam draaien. Maar de duidelijkste herinnering die ik nog steeds op mijn netvlies heb staan was de nachtelijke ervaring dat ik samen met een collega op het balkon zat bij te komen van iets te veel drankgebruik en wij opeens van hoger gelegen verdiepingen het balkonmeubilair naar beneden zagen komen. Op dat moment hilarisch. 
Overigens werd dit door het hotelmanagement wat minder gewaardeerd en er werd ons de volgende dag duidelijk gemaakt dat EMI niet meer welkom was in Hotels van Oranje. Het feit dat er met het houten hoofd van Pim Fortuijn, dat als beeld aan het einde van een trapleuning stond, werd gevoetbald zal ook wel meegespeeld hebben in deze beslissing. 

Inmiddels 20 jaar ouder begrijpen we natuurlijk heel goed dat dit eigenlijk ook allemaal niet normaal was, maar destijds voelde het toch als rock n roll. Wanneer ik die begintonen van “Silence is easy” hoor denk ik dus met een glimlach terug aan voorbij vallende stoelen en tafels. Met een grote glimlach. Sorry.