Nadat het publiek een half uur lang was opgewarmd door Nick Hakim op zijn piano en het publiek in het uitverkochte concertgebouw nog even tijd had om een drankje te doen of zich even op te frissen, klonk de bel voor de hoofdact van de avond. Adrianne Lenker kwam al onder groot applaus het podium op voor een zeer verwachtingsvol publiek. Gekleed in een spijkeroutfit, cowboylaarzen en witte cowboyhoed is het duidelijk waar een groot deel van haar invloeden liggen. Tijdens het stemmen van de gitaar liet Adrianne weten dat ze tijdens de soundcheck had gemerkt dat ze verkouden aan het worden was en dat ze hoopte dat het niet te veel invloed op haar stem zou hebben. Het enige wat we hiervan merkten was dat “the snot was dripping from her nose” zoals ze zelf aangaf. Maar haar stem klonk engelachtig helder, net als het fenomenale gitaarspel die zij achteloos lijkend het Concertgebouw in bracht. Tijdens het tussentijdse gitaarstemmen richtte zij af en toe een beetje giechelend het woord tot het publiek, maar haar kracht lag in de zelfverzekerdheid waarmee de nummers gespeeld werden. Zelfs wanneer een nummer even verkeerd liep werd dit eerlijk en ontspannen gedeeld en pakte ze daarna onverstoord de draad weer op.

Waar de eerste helft van de show nog een aantal Big Thief nummers gespeeld werden, werd voor de tweede helft van de show Nick Hakim van het voorprogramma er weer bij gehaald die op piano en met tweede stem de muziek een extra dimensie mee gaf, een rol die hem duidelijk beter lag. In deze tweede helft lag de nadruk op het solowerk van Adrianne Lenker met ook de prachtige liedjes van haar laatste album. Prachtige breekbare liedjes, die met haar breekbare stem zeer krachtig gebracht werden. Na anderhalf uur verliet Adrianne het podium om na een hels kabaal van het publiek, dat overdonderd was door de schoonheid van de muziek, terug te komen en af te sluiten met het nummer “Ruined”. Persoonlijk al een van mijn favorieten van het laatste album, maar ook de ideale afsluiter van de avond om in het slotnummer ook het beste nummer van de avond ten gehore te brengen.

Waar ik begon met de uitspraak dat het beste album van dit jaar al gemaakt is denk ik dat ik ook al kan concluderen dat ik het beste optreden van dit jaar mogelijk al gezien heb.

https://www.setlist.fm/setlist/adrianne-lenker/2024/concertgebouw-amsterdam-netherlands-6ba8c2b6.html

Het optreden werd meteen gestart met het ‘Death and Entrances’, ook het sterke openingsnummer van hun album, waarna ook alle overige nummers  van het album volgde. De eerste paar nummers moest het geluid nog even goed afgesteld worden, maar in de hele set die volgende werd de intensiteit steeds een stukje opgevoerd waardoor je heerlijk in het optreden werd meegezogen. The Clockworks lieten zien dat zij ook de kwaliteit bezitten om hun nummers live goed over te brengen. De podiumpresentatie voelde soms nog een beetje geforceerd aan, bijvoorbeeld wanneer zanger James McGregor aan het einde van de nummers  stoïcijns voor zich uit bleef kijken. Maar met een groot enthousiasme beheersten de 4 bandleden hun instrumenten en stemmen zeer goed en werd ook het contact met het publiek gezocht. Zanger James liep zelfs het publiek in om veel bezoekers persoonlijk een boks te geven als bedankje voor hun komst. Maar wij zouden de band moeten denken voor een heerlijk optreden van zo’n vijf kwartier. Hier stond een band die in potentie heel groot kan worden waarbij de stap van Rotown naar de grote zaal in Paradiso tot aan AFAS zeer goed mogelijk lijkt. Wij blijven ze zeker volgen!

De opwarmers van de avond waren Wasia Project, een rol die ze met verve vervulden. Het publiek reageerde zeer uitbundig op het hoogstaande voorprogramma.

Maar de energie die Tom en zijn zes-koppige band de zaal in bliezen was van een niveau op zich. Wat een strot heeft die man. Hij raakte alles, stond achter zijn piano, dan weer zittend, zonder piano, met gitaar. En dat alles met een brok charisma en enthousiasme. Zijn band vulde hem aan en wist zijn hoge niveau te evenaren. Groot en meeslepend, klein en ingetogen, als in een achtbaan werden we meegenomen en ‘begeisterd’.

Zeven muzikanten die zoveel plezier maken dat het plezier er van af spat, dat levert een concert met een gouden randje op. Het Duitse publiek, waaronder verrassend veel jongeren, ontvingen zowel ouder materiaal als van zijn nieuwe Black Friday album met luid gejuich. Maar bij Another Love kwam het dak van het Velodrom echt even los. In alles was dit geen Black Friday, maar een Sunny Sunday.

Dus mocht je op 2 juli nog tijd hebben, dan staat hij voor de derde keer met deze tour op het podium in ons land. Een aanrader.

Tim begon zijn avond met een prachtige ingetogen, maar heldere versie van zijn nummer “Lightyears better”, het nummer waarin hij beschrijft hoeveel beter hij zich nu voelt nadat hij gezonder is gaan leven. Wat volgde was een avond waarin met foto’s en video’s zijn muzikale ontdekkingsreis werd toeglicht Deze reis bracht ons ook naar de muziek van onder andere Townes van Zandt, Steve Earle, Bob Dylan en Randy Newman. Afwisselend tussen zijn eigen nummers en de nummers die hij speelde van bovengenoemde muzikanten ontstond er een hele mooie pure en warme muziekavond die ik echt iedere muziekliefhebber aan kan raden. Het mooie hiervan is dat ook mijn eigen muzikale ontdekkingsreis weer verder gaat, want zaterdagochtend al heerlijk verder verdiept in de namen die Tim Knol heeft aangedragen. Daar zitten ook weer pareltjes tussen. Heerlijk, muziek!

Vrijdagavond sloot Timesbold zijn tour door West Europa af in DB’s in Utrecht. Deze oude locatie, die binnenkort zal gaan verhuizen, ademt muziek zoals je van een ouderwetse donkere concertzaal mag verwachten. De avond werd gestart met twee goede voorprogramma’s, waarbij vooral The Fire Harvest nog een speciale vermelding moet krijgen omdat ze hun meeslepende slowcore zo nog een langere tijd door hadden mogen spelen, waarna iets over half tien Timesbold in een vierkoppige formatie het podium betrad.
Het ene mooie nummer volgde het andere nummer in hoog tempo op. Dan weer folk, dan wat meer rock, wat wat weer opgevolgd werd door een fijne countrysong. Maar alle nummers hadden gemeen dat het heerlijke nummers zijn die erg goed in elkaar zitten, maar vooral die fijne stem van Jason Merritt die zorgt dat het allemaal toch een eigen stijl behoudt. Ook al zijn de teksten vaak wat donkerder, wanneer het in zo’n fijne vorm gegoten is blijft het toch een optimistische avond. De zanger had er zelf ook zin, want waar het programma om elf uur zou stoppen speelde hij bijna nog een half uur langer door. Alle muziek uit zijn carrière kwam voorbij, van zijn eerste Timesbold albums tot de meest recente, maar ook wat nummers uit zijn Whip repertoire. Met zo’n grote catalogus waar je uit kan putten mag hij wat mij betreft dan snel weer ons land aandoen.

https://www.setlist.fm/setlist/timesbold/2024/dbs-utrecht-netherlands-6bad7ada.html

De band staat met een onbevangenheid spelend gewoon te genieten van hun eigen muziek. Vier muzikanten die zichzelf ondergeschikt maken aan hun heerlijke nummers. De stijl is lastig te omschrijven, maar met een jaren ‘70 vleugje, een Americana touch en eigen indie gitaarlijnen maken ze fijne melodieuze nummers die inderdaad de zon ook in de winter een beetje meer laat schijnen. De bassist en gitarist ruilen geregeld van instrument, de bandleden nemen geregeld afzonderlijk de zang voor hun rekening en beurtelings krijgen ze ruimte voor een gitaarsolo waaruit blijkt hoe technisch vaardig iedereen zijn instrument beheerst. Maar ook deze solo’ zijn altijd ondergeschikt aan het nummer. De fijnste momenten zijn wel wanneer de instrumenten gezamenlijk de melodie bepalen en hiermee de nummers tot grote hoogten stuwen. Na een optreden van ruim 80 minuten liepen we met een muzikale lente-injectie en met een gesigneerd album onder de arm weer naar buiten.
Een hele sympathieke band die wij binnen enkele jaren wel de grote zaal in Paradiso zien uitverkopen. En aangezien onze voorspelling dat Son Mieux de Ziggo uit zal verkopen al snel waarheid is geworden moet u deze stelling ook maar vast voor waarheid aannemen.

In een bomvol Paradiso speelde Slowdive nog in dezelfde bezetting waarmee de band ook ooit begon. Waar ze in de jaren ‘90 nog onzeker naar hun schoen aan het staren waren, stonden ze nu zeer zelfverzekerd op het podium. Nog redelijk vastgeroest op hun eigen plek spelend, maar met het vertrouwen dat ze de zaal wel voor zich zouden winnen. Dat deden ze dan ook vanaf het eerste nummer. Het publiek wat zeer gevarieerd was met de fans van het eerste uur, maar er waren ook opvallend veel jongeren in de zaal. Mogelijke muzikaal goed opgevoede kinderen of wordt ook deze muziek misschien in een serie gebruikt?
Maar het publiek stond heerlijk te luisteren, er werd opvallend weinig door de muziek heen gesproken, en na ieder nummer werd de band met een welgemeend applaus beloond.
Slowdive speelde een gevarieerde set waarbij muziek van alle albums aan bod kwam. Een kwalitatief hoogstaande show waarbij de band laag op laag stapelde en zo een mooie melodieuze wall of sound creëerde waarop het heerlijk wegdromen was. Als we dan toch een klein puntje van kritiek mogen hebben, het had nog best iets langer mogen duren. Maar een uur en twintig minuten lang werden we wel getrakteerd op muzikaal genot.
De combinatie Paradiso en Slowdive is er eentje die je blijft onthouden.

De Jeugd had er zin in. Ze startten de show meteen met hun hit van dit jaar ‘Ze is pas net begonnen’ en vanaf de eerste noten stonden ze met zichtbaar plezier te entertainen op het podium. Bij het derde nummer kwam Faberyayo al crowdsurfend door de hele zaal en dat ging eigenlijk de hele avond zo door. Fjeze Fur die zin had in een biertje en zich crowdsurfend naar de bar achterin de zaal begaf en bovenop de bar het biertje achterover sloeg. Hij moest zich wel haasten om op tijd weer terug te zijn voor ‘Sterrenstof’ waarvan de begintijden al weer ingezet werden door Bas Bron. De stille kracht en dj van de De Jeugd. Bij zo’n concert wordt wel duidelijk hoe belangrijk Bas Bron is want hij bepaalt het tempo van de hele avond met zijn beats en elektronische muziek. Hij had er zichtbaar plezier in, net als de overige leden die allemaal het feestje van de laatste show van het jaar in deze prachtige zaal wilden vieren. Willy Wartaal die het publiek op de voorste rijen onderhield en van champagne, maar vooral water voorzag. Met zijn vieren stonden ze genietend op het podium het feestje aan te voeren.

En een feest was het. Tot boven in de tweede ring werd er gedanst en gesprongen en de hele benedenzaal bleef dansen, springen en meezingen met de vele hits die gebracht werden. Inmiddels ben ik in al die jaren van concertbezoek toch vaak in Paradiso geweest, maar zo’n feest als bij De Jeugd heb ik hier niet veel vaker meegemaakt. De avond werd afgesloten met ‘De Formule’ wat zorgde voor een golvend Paradiso waar het zweet inmiddels van de muren afdroop. De Jeugd van Tegenwoordig heeft laten zien dat ze in de Nederlandse hiphopscene nog steeds op grote hoogte het muzieklandschap aanvoeren.