Waltzburg, een vijfkoppige band uit Nijmegen. Ze maken indiepop met een twist, een beetje vrolijk, een beetje melancholisch, precies zoals het moet. Invloeden uit jaren ’80 en ’90, maar toch een volledig eigen stijl die het muziek van nu maakt. Muziek die snel herkenbaar klinkt, maar toch heeft ieder nummer een tweede laag die de nummers spannend houden. Neem een nummer als ‘Gotor’ van hun eerste album, waarin ze met vrolijke melodieuze gitaarlijnen schaamteloos je gehoor binnen dringen en hier vervolgens voor langere tijd blijven rondzingen. De Nijmeegse band heeft onlangs hun tweede studioalbum ‘Black cat on your doormat‘ uitgebracht en presenteert deze nu via een clubtour door kleinere zalen aan het publiek.
Op hun tweede album gaan ze door met hun catchy lenteachtige nummers, al zijn op dit album lagen met extra synths toegevoegd waardoor sommige nummers meer diepgang krijgen en wat donkerder klinken, zonder dat het zwaarmoedig wordt. Misschien is volwassener wel net het juiste woord.
Tijdens het optreden in Cinetol waarin het nieuwe album werd gepresenteerd werd duidelijk dat de band live ook overtuigd. De nummers van het nieuwe album werden, afwisselend met al oudere bekendere nummer, dankbaar ontvangen door het publiek. De bezoekers grepen de fijne melodieuze gitaarlijnen aan om heerlijk dansend het weekend in te gaan, want stilstaan is lastig bij Waltzburg.
Nu nog in Cinetol, maar wij zien ze zeker via een route van Tolhuistuin naar Paradiso naar de TWO op Best Kept Secret groeien. Een band om in de gaten te houden. En zeker om lekker te luisteren bij deze heerlijke indian summer dagen.

Janis Joplin werd geboren in 1943 in Port Arthur, Texas, een streek die als behoorlijk conservatief bekendstaat. Des te opmerkelijker is het hoe zij wist te ontsnappen aan de conservatieve cultuur en bijbehorende maatschappelijke verwachtingen. In een wereld waar van vrouwen werd verwacht zich volgens strikte normen te gedragen, brak Janis die verwachtingen volledig. Ze verscheen op het podium in kleurrijke, losse kleding, met veren in haar haar en een glas Southern Comfort in de hand. Ze leefde intens, soms zo intens dat het pijn deed. Misschien is dat wel de kern van wie ze was: compromisloos zichzelf, een vrouw die haar demonen in het volle daglicht omarmde en het publiek dwong hetzelfde te doen.

Janis stond niet alleen symbool voor de vrijheid in de muziek, maar ook voor persoonlijke vrijheid. Ze verbrak de ketens van conservatisme en sociale verwachtingen. Haar optredens waren geen gewone shows; het waren momenten van pure zelfexpressie, waarin alles mogelijk leek. Het is dan ook geen toeval dat ze een symbool werd van de Summer of Love, en dat haar optreden op Woodstock legendarisch is. Ze was geen stem van de massa; ze was de massa, de belichaming van een generatie die hunkerde naar iets groters.

Maar zoals zoveel iconen van haar tijd, betaalde Janis een hoge prijs voor haar intense leven. Het lijkt haast een cliché dat de meest getalenteerde artiesten worstelen met innerlijke demonen en de drang om geaccepteerd te worden. Haar alcohol- en drugsgebruik was geen roekeloze zelfdestructie; het was een wanhopige zoektocht naar troost, een manier om het zwarte gat van haar onzekerheid te vullen. Ze zei ooit: “On stage, I make love to 25,000 people; then I go home alone.” Die eenzaamheid, die knagende onzekerheid, was een constante in haar te korte leven. Uiteindelijk bleek de pijn te groot, en op 4 oktober 1970 overleed ze alleen in haar hotelkamer aan een overdosis heroïne, op slechts 27-jarige leeftijd. Daarmee werd ze lid van de mythische ’27 Club’, samen met Jimi Hendrix en Jim Morrison, die ook in diezelfde periode stierven.

Wat ze achterliet, was een muzikale erfenis vol soulvolle rocknummers, gezongen met een stem die als een op zichzelf staand instrument te beschouwen is. Die stem, doordrenkt van passie en pijn, raakt je recht in de ziel. Niet gepolijst, maar eerlijk en rauw, zoals alleen een artiest kan klinken die alles geeft. Hoewel ze al meer dan 50 jaar geleden overleed, blijft haar erfenis springlevend. Wanneer je haar muziek hoort, voel je dat Janis openstond voor een reis door het leven, een reis die alleen veel te kort duurde. Ze blijft een onuitputtelijke bron van inspiratie voor iedereen die ooit het gevoel heeft gehad niet in het keurslijf van de maatschappij te passen. Misschien is dat wel haar grootste bijdrage aan de muziek: ze leerde ons dat het oké is om anders te zijn, om niet perfect te zijn.

Het nummer “Me and Bobby McGee”, geschreven door de onlangs overleden Kris Kristofferson, nam Janis slechts enkele dagen voor haar dood op. Wat een nummer! Dus als afsluiter: zet het eens hard aan en geniet.

Zaterdagavond stond Leif Vollebekk in een vol Paradiso. Net als op zijn laatste album trapte hij af met het nummer ‘Rock and Roll’ en bij de eerste tonen wist je direct dat het een mooie avond zou worden. Het geluid was bijzonder goed afgesteld. Een avond met kwalitatief hele mooie nummers die de ambacht van singer-songwriter weer naar een hoger niveau tillen. Samen met een 4 koppige band wisten ze met zijn vijven met de sfeervolle nummers het publiek helemaal stil te krijgen, iets wat de laatste jaren toch vaak lastig blijkt te zijn. Het enthousiasme van Leif gaf de show een diepere inhoud. Hij liet het publiek meezingen, gooide er af en toe bij het inspelen van zijn piano even kleine stukje covers mee; zo kwamen er stukjes voorbij van Aerosmith, The Killers en Macy Gray. Het werd met plezier ontvangen, maar eigenlijk had dit niet gehoeven want zijn eigen nummers zijn kwalitatief beter dan die van genoemde artiesten en de zanger nam het publiek bevlogen mee op die fijne muzikale luistertrip. Ruim anderhalf uur vloog voorbij en na al twee keer terug gekomen te zijn kwam hij ook nog voor een derde keer op het podium terwijl een gedeelte van het publiek de zaal al wilde verlaten. Hij sloot af met een gedurfde cover, namelijk het iconische ‘Purple Rain’ van Prince. Deze werd zeer goed uitgevoerd en de zaal zong dankbaar mee. Maar ook hiervoor geldt dat zijn eigen nummers deze avond gewoon veel beter waren. Toch een bewijs hoe kwalitatief sterk en mooi zijn nummers zijn. Luister ook maar eens naar ‘Moondog’:

Het was negen jaar geleden dat de band voor het laatst in Nederland was, deze keer voor twee uitverkochte avonden in de popzaal aan de Lijnbaansgracht. De van oorsprong christelijke rockband uit South Carolina heeft zich de afgelopen jaren meer ontwikkelt tot een band waarbij meer algemene thema’s centraal staan als onzekerheid en liefde. Wat als een muzikale rode draad door de avond loopt is de afkomst uit zuidelijk Amerika. Niet alleen bij zanger Bear, maar ook in de zaal zijn wat Stetsons te zien.

Vijf zeer begaafde muzikanten die al twintig jaar muziek maken en volledig op elkaar zijn ingespeeld, dat is een feestje op zich. Met leadzanger Bear Rinehart als aanvoerder trappen ze af met het uptempo countryrocknummer The Cave. Vanaf de eerste noot gaat het publiek mee in de energie van de band die stevige gitaren afwisselt met akoestische sessies. De liedjes lopen naadloos in elkaar over door zowel de woorden van de zanger als het enthousiasmerende entertainment van toetsenist Josh. Tijdens de elektrische sessies komen de muzikale kwaliteiten naar voren, terwijl bij de akoestische nummers de vocalen uitblinken. Het maakt de avond tot een muzikale joyride. Er zijn twee duidelijke hoogtepunten tijdens de show. Het eerste is wanneer het nummer ‘Brother’ wordt ingezet en Bear high-fivend door de zaal loopt en zingt. Voor mijn persoonlijke favoriet moet ik wachten tot de toegift, maar bij ‘The Outsiders’ gaat de hele zaal los en blijkt het niet alleen mijn favoriet te zijn. De afsluiter is ‘West Texas  wind’, een passend akoestische (onversterkt) slot van een twee uur durend muzikaal feestje.

Deze beleving kregen wij gisteren wederkom op de BKS zaterdag, onze vaste bezoekdag van dit festival dat uiteindelijk om de muziek draait. Muzikaal zijn we weer volledig aan onze trekken gekomen. Waar Vince Staples en Royel Otis bij ons niet zo binnenkwamen was het verrassend leuk bij het voor ons nieuwe Ratboys en The Mary Walllopers die met hun Ierse folk The Secret (het 3e podium) van voor tot achter uitbundig lieten feesten. Werden we toch verrast door Merol die het hoofdpodium onbevangen en brutaal opende en stonden we van de afsluiter Paolo Nutini vooral van de sfeervolle laatste 3 kwartier te genieten. De persoonlijke hoogtepunten, die natuurlijk arbitraal blijven, bestonden deze editie uit Grace Cummings, Tramhaus en Slowdive.

Grace Cummings bezwoer het publiek in de Secret met haar geweldige doorleefde stem die toch iedere keer verbaasd uit haar frêle lijf komt. Ze heeft al een van de mooiste albums van dit jaar op haar naam staan waardoor dit optreden een must see van deze dag voor ons was. Zij bewees dat wij nog veel meer van haar gaan horen (en willen horen!).
Het Rotterdamse Tramhaus speelde de TWO helemaal aan flarden en wist een uur lang van begin tot eind te boeien met hun groovende postpunk. De voledige tent werd enthousiast platgespeeld.
Slowdive was voor de tweede keer op BKS te bewonderen, wederom in de TWO die ze ook als een perfecte jas past. Ook al was de verrassing weg nadat we ze de laatste jaren al wat vaker live gezien hebben, ze wisten nu gewoon weer te imponeren met hun sfeervolle muur van geluid die prachte melodielijnen voortbrengt in combinatie met begeleidende hypnotiserende visuals. Het geluid bij dit optreden was mogelijk het best afgestelde geluid wat in tijden bij een concert gebracht is. Extra knap dat dit op een festival mogelijk is.

Tussen de optredens door biedt het festivalterrein genoeg inspartie om op rond te dwalen en tevens de inwendige mens tevreden te houden waardoor het een heerlijk dag uit blijft in de bossen van Hilvarenbeek. Wanneer je even aan een picknicktafel of in het gras zit is het heerlijk om mensen te kijken. De bezoekers van BKS verdienen ook speciale aandacht aangezien het een zeer gevarieerd publiek is, dat heerlijk samensmelt om samen te genieten van het allerfijnste festival van Nederland.
Wanneer de nacht ingevallen is en wij het festivalterrein verlaten worden we nog getrakteerd op kleurrijke verlichte kunstwerken in de waterpartijen waarbij je tot het eind toe verrast wordt door de secrets die dit festival ook dit jaar weer aan de bezoekers heeft gegeven.

Mt. Joy is een relatief onbekend bandje dat zijn oorsprong vindt in Philadelphia. High-schoolvrienden Matt Quinn en Sam Cooper maken al langer samen muziek als ze naar 2016 naar L.A. verhuizen. Daar krijgt de band haar naam en wordt het duo uitgebreid naar een vijf-mans band. In 2016 wordt ook de eerste single ‘Astrovan’ gereleased. Op dit moment staan er drie albums op hun naam en een gouden single. Tot nu toe heeft de band met name grote festivals aangedaan en getourd met onder andere the Lumineers.

Om kwart over acht doven de zaallichten en komt de band op. Hoewel het geluid weer net iets te hard staat voor zo’n intieme setting, klinkt de stem van zanger Matt direct spot-on. Het concert voelt alsof je op een food-truck festival bent, maar dan zonder de foodtrucks. Maar het is niet moeilijk om de smokers om je heen voor te stellen. Je zou het perfect barbecue muziek kunnen noemen. Dat komt ook omdat de band in ieder nummer wel een muzikaal intermezzo inbouwt, een mooie gelegenheid om een nieuwe versnapering te halen. Het komt ook niet vaak voor dat er een pauze in het programma zit., maar na een uurtje spelen is er twintig minuten pauze. Hoewel een deel van het repertoire onbekend terrein is klinken alle nummers als een klok, de band is goed op elkaar ingespeeld en het keybord werk van Jackie Miclau zet de toon. Na de pauze komen de bekendere hits voorbij waardoor het publiek echt los komt. Dat is zeker het geval als ‘Julia’ naadloos overgaat in ‘Ain’t no sunshine’ van Bill Withers en ‘Crazy’ van Gnarls Barkley. De avond wordt afgesloten met ‘Silver Lining’, de grootste hit van de band. Na twee uur spelen gaat iedereen zo met een heerlijk gevoel weer naar huis. Wachtend op een mooie zomer, een barbecue, een biertje en een paar nummers van Mt. Joy.

Nadat het publiek een half uur lang was opgewarmd door Nick Hakim op zijn piano en het publiek in het uitverkochte concertgebouw nog even tijd had om een drankje te doen of zich even op te frissen, klonk de bel voor de hoofdact van de avond. Adrianne Lenker kwam al onder groot applaus het podium op voor een zeer verwachtingsvol publiek. Gekleed in een spijkeroutfit, cowboylaarzen en witte cowboyhoed is het duidelijk waar een groot deel van haar invloeden liggen. Tijdens het stemmen van de gitaar liet Adrianne weten dat ze tijdens de soundcheck had gemerkt dat ze verkouden aan het worden was en dat ze hoopte dat het niet te veel invloed op haar stem zou hebben. Het enige wat we hiervan merkten was dat “the snot was dripping from her nose” zoals ze zelf aangaf. Maar haar stem klonk engelachtig helder, net als het fenomenale gitaarspel die zij achteloos lijkend het Concertgebouw in bracht. Tijdens het tussentijdse gitaarstemmen richtte zij af en toe een beetje giechelend het woord tot het publiek, maar haar kracht lag in de zelfverzekerdheid waarmee de nummers gespeeld werden. Zelfs wanneer een nummer even verkeerd liep werd dit eerlijk en ontspannen gedeeld en pakte ze daarna onverstoord de draad weer op.

Waar de eerste helft van de show nog een aantal Big Thief nummers gespeeld werden, werd voor de tweede helft van de show Nick Hakim van het voorprogramma er weer bij gehaald die op piano en met tweede stem de muziek een extra dimensie mee gaf, een rol die hem duidelijk beter lag. In deze tweede helft lag de nadruk op het solowerk van Adrianne Lenker met ook de prachtige liedjes van haar laatste album. Prachtige breekbare liedjes, die met haar breekbare stem zeer krachtig gebracht werden. Na anderhalf uur verliet Adrianne het podium om na een hels kabaal van het publiek, dat overdonderd was door de schoonheid van de muziek, terug te komen en af te sluiten met het nummer “Ruined”. Persoonlijk al een van mijn favorieten van het laatste album, maar ook de ideale afsluiter van de avond om in het slotnummer ook het beste nummer van de avond ten gehore te brengen.

Waar ik begon met de uitspraak dat het beste album van dit jaar al gemaakt is denk ik dat ik ook al kan concluderen dat ik het beste optreden van dit jaar mogelijk al gezien heb.

https://www.setlist.fm/setlist/adrianne-lenker/2024/concertgebouw-amsterdam-netherlands-6ba8c2b6.html

Het optreden werd meteen gestart met het ‘Death and Entrances’, ook het sterke openingsnummer van hun album, waarna ook alle overige nummers  van het album volgde. De eerste paar nummers moest het geluid nog even goed afgesteld worden, maar in de hele set die volgende werd de intensiteit steeds een stukje opgevoerd waardoor je heerlijk in het optreden werd meegezogen. The Clockworks lieten zien dat zij ook de kwaliteit bezitten om hun nummers live goed over te brengen. De podiumpresentatie voelde soms nog een beetje geforceerd aan, bijvoorbeeld wanneer zanger James McGregor aan het einde van de nummers  stoïcijns voor zich uit bleef kijken. Maar met een groot enthousiasme beheersten de 4 bandleden hun instrumenten en stemmen zeer goed en werd ook het contact met het publiek gezocht. Zanger James liep zelfs het publiek in om veel bezoekers persoonlijk een boks te geven als bedankje voor hun komst. Maar wij zouden de band moeten denken voor een heerlijk optreden van zo’n vijf kwartier. Hier stond een band die in potentie heel groot kan worden waarbij de stap van Rotown naar de grote zaal in Paradiso tot aan AFAS zeer goed mogelijk lijkt. Wij blijven ze zeker volgen!