Mooi om te zien dat je tijdens concerten twee soorten publiek kan onderscheiden; het zaalpubliek en de toeschouwers. Ik hoor bij de laatste categorie want naast het aanschouwen van de artiest krijg ik ook de show van het publiek te zien. Dat was gisterenavond ook weer een feest.

Om een nog onduidelijke reden stond er een rij voor de deur gisterenavond tot aan het Hardrock Café. Een kleine rij is best gebruikelijk, maar dit had ik nog niet eerder meegemaakt. Het is een beetje kenmerkend voor de matige logistiek van de locatie, alles is te smal om de 1.750 bezoekers in een korte tijd door naar binnen te loodsen. Dat wordt nog eens versterkt door het publieksonvriendelijke lidmaatschap. De trappen zijn te smal, de lockers staan te dicht op elkaar. Maar dat alles vergeet je als je de zaal binnen treedt. Dat was gisterenavond het geval bij het concert van de Backseat Lovers. De support act speelde net de laatste noten en tijdens de change over was er al sprake van een uitermate enthousiast en jong publiek. Bij het draaien van Bohemian Rapsody in de pauze wordt er door 1.500 kelen “Galileo” gebruld, alleen dat is al indrukwekkend om te zien.

Dan gaat het licht uit en komen de vier mannen uit Salt Lake City het podium op. Het publiek gilt, joelt en schreeuwt terwijl langzaam het geluid van de elektrische gitaren de zaal vult. Vanaf de eerste drumroffel gaat het los en hoewel het een viermansband is, dragen zanger/gitarist Joshua Harmon en drummer Juice Welch het concert met z’n tweeën. De charismatische Harmon brengt een enorme energie voor de dag en hoewel er nauwelijks een woord te verstaan is van wat hij neuriet, zingt of zegt dringt het tot in de vezels door. Wat met name bij blijft zijn de geluiden die hij uit zijn gitaar weet te persen, in combinatie met de tempowisselingen van drummer Juice is het een feestje om naar te luisteren, ook al ken ik maar één nummer van deze Indie band. Het publiek kent er duidelijk meer want er wordt enthousiast meegezongen, tot grote dankbaarheid van het viertal. Je kan je goed voorstellen waarom artiesten hier graag willen staan. De nummers worden aaneen geregen met een voortdurende energie en tempowisselingen. Verbazingwekkend is dat niet aangezien de Backseat Lovers de avond ervoor Doornroosje al plat hebben gespeeld. Het concert in Paradiso duurt anderhalf uur en eindigt met Sinking Ship als encore. Vol energie verlaat iedereen de grote zaal via de veel te smalle gangetjes, enthousiast over het concert en een schitterende avond in Nederlands enige poptempel. Ik heb nog geen nieuwe Coldplay in deze band gezien, maar de muziek is echt de moeite waard. Geniet van het energieke Kilby Girl.

Plug one, two en three, beter bekend als De La Soul, brachten 3 Feet High And Rising uit in 1989. De titel is een verwijzing naar de Johnny Cash hit Five Feet High And Rising. Het artwork is gemaakt door Brits kunst collectief GO met een verwijzing naar Hip Hop in the Daisy age (DA Inner Sound Y’all).

Maar dan de plaat, gemaakt aan het begin van de gangsta rap periode, onderscheidt deze zich door het positieve geluid. Dansbaar ook. Want hoewel ik geen echte rap liefhebber ben, schuurde deze plaat ook tegen het latere swingbeat aan. Voor mij dan in ieder geval. Vanaf de eerste single Me, Myself and I was ik verkocht. Heerlijke uptempo nummers, een bovenmatig gebruik van samples, sound effects en scratching. Say No Go, ook een gesampelde single van Hall&Oates, was ook al zo’n fijne plaat. Maar mijn favoriet is Eye Know, nummer 9 op het album. Het fluitje, de prettige stem van Kevin Mercer, het kan mij niet lang genoeg duren.

Het gebruik van de samples was precies de reden voor het dispuut met Warner Records, die de samples niet zou willen clearen. Gelukkig is dit gevecht voorbij en kan iedereen genieten van de tijdloze prachtplaat. Helaas zal David Joliceur, plug Two, hier niet meer van kunnen genieten. Hij overleed twee weken geleden.

Desalniettemin tijd om het volume op te schroeven voor Eye know!

Je concertkaartjes kocht je op het postkantoor en hier moest je gewoon aansluiten in een fysieke rij mensen. Aangezien het bij het postkantoor in een nabijgelegen vissersdorp altijd wat rustiger was gingen we daar in de rij liggen om tickets te bemachtigen. Voor een populair concert moest je al een nacht voor de deur van het postkantoor gaan liggen om op tijd aan de beurt te zijn. Kun je je nog voorstellen dat dit dan gebeurde bij alle postkantoren door het hele land. Aangezien we zelf nog niet mochten autorijden werden we door een van de moeders met haar rode Fiat Panda gebracht. ’s Avonds laat kwam deze bezorgde moeder ook nog even wat eten en drinken brengen. Ik herinner mij nog de gezelligheid tussen de wachtende en op tickets hopende mensen. Allemaal mensen, van jong tot oud, met hetzelfde doel wat voor een groot gevoel van saamhorigheid zorgde.

Ook het concert zelf herinner ik mij nog. Het voorprogramma van ‘Was Not Was’ was best vrolijk. Ik herinner mij dat ik het optreden van Dire Straits best wel saai en statisch vond, maar ik was dan ook niet meteen de grootste fan. Het was leuk om de muziek die mijn zus op LP had ook live te horen en er zaten ook goede nummers tussen, maar iets meer entertainment had best gemogen.
https://www.setlist.fm/setlist/dire-straits/1992/feijenoord-stadion-rotterdam-netherlands-2bd244ea.html

Mijn meest levendige herinnering is het feestje na afloop. “Always look on the bright side of life” van Monty Python knalde door de speakers terwijl het stadion weer langzaam leeg liep. Op de wat vrolijkere muziek werd volop gedanst zodat er toch nog een feestje op het veld ontstond. Iedereen leek nog wat energie kwijt te moeten na een lange tijd stilstaand op het veld naar een stilstaande band te hebben gekeken.

Misschien wek ik zo de indruk dat ik het niet leuk vond, maar dit is zeker niet waar. Sterker nog, het totaalplaatje vanaf de ticketverkoop tot het feestje na afloop heeft toch zo veel indruk gemaakt dat ik het mij nu nog steeds levendig kan herinneren. Het bijzondere is dat dit achteraf ook hun laatste tour bleek te zijn, maar van dit historische feit hadden we op dat moment nog totaal geen besef.

DeWolff trad zaterdag op in een uitverkocht TivoliVredenburg en na alle positieve verhalen over hun shows werd het toch echt tijd om de band zelf ook live te aanschouwen om te beoordelen of alle loftuitingen over hun liveshows terecht zijn. Nou dat zijn ze! Het zal zelfs lastig zijn om in woorden te vatten welke show ik zaterdag heb beleefd. Want een beleving, dat was het!

Uitgebreid tot een 10 koppige band opende de band meteen met het opzwepende ‘Night Train’, om daarna niet meer te stoppen met een enthousiast optreden waar het plezier van afspat. Een enthousiaste band waarvan de bandleden, wanneer ze even geen aandeel hadden in het gespeelde nummer, aan de zijkant op het podium aan hun geïmproviseerde bar bleven dansen. Zo veel muzikale kwaliteit als de DeWolff in TivoliVredenburg liet horen maak je niet heel vaak mee op het podium. In het midden van hun set speelde de band nog enkele nummers in hun originele samenstelling en ook hier bleek dat ze met zijn drieën nog steeds een hele zaal omver kunnen blazen. De drie oorspronkelijke bandleden bewezen dat ze ieder op hun eigen instrument, tot de besten van Europa (en verder?) behoren. Maar het fijnst waren toch de nummers in voltallige bezetting met achtergrondzangeressen en blazers die hele zaal enthousiast opzweepten en er voor zorgden dat inmiddels het zweet van de muren droop. De band sloot af met het al eerder genoemde nummer “Rosita”. Een afsluiter van bijna 20 minuten waarmee ze het aanwezige publiek uitzinnig en zeer voldaan achter lieten.

Toen begin januari de deal beklonken werd en Wout door Burnley werd doorverhuurd aan the Mancunians was de Engelse pers stomverbaasd. Wat moest ManU met een speler van dit beperkte kaliber. Er was grote scepsis. Maar ook in Manchester gaat de Twent door met waar hij goed in is: aanspeelpunt zijn, sjorren, sleuren, gangmaken en scoren. Zoals hij, op Burnley na, bij alle ploegen heeft gedaan waar hij speelde. In Nederland, Duitsland en in Turkije. Zijn statistieken liegen er niet om. Zoals de Manchester Evening News rapporteerde over de ‘kapstok’ van de ploeg van ten Hag: “er is nog geen statistiek voor de speler met de meeste één-tweetjes, maar als die er zou zijn, stond Weghorst veruit op nummer één”. Het meest aanstekelijk is echter het plezier en de drive die Weghorst in zijn spel legt. Hij komt met een grote grijns het veld op, als een speler die er trots op is dat hij hier mag spelen, die misschien wel nooit had verwacht dat hij dit zou bereiken. Daarom maakt het niet uit of het contract na 6 maanden wordt verlengd of niet. In het hier en nu is Wout te vergelijken met zowel Sjakie in de Chocoladefabriek als Sjakie met zijn Wondersloffen. Beiden schitterende sprookjes die je in het echte leven te weinig meemaakt. Maar Wout doet het en daar neem ik mijn hoed voor af. Chapeau. Can he kick it, yes he can.

Maar zo gaat het de laatste jaren eigenlijk altijd. Een paar vlokjes sneeuw, een beetje wind of een temperatuur boven de 27 graden en men schiet in de stress om ons zo snel mogelijk een landelijke waarschuwing uit te sturen. Wij worden als bewoners van Nederland waarschijnlijk erg laag ingeschaald op het gebied van zelfstandig nadenken en het kunnen inspelen op de omstandigheden.
Gekscherend verwijzen de iets oudere medelanders al snel naar vroeger. Een tijd waarin nog echte harde mensen werden gekweekt omdat iedereen zijn eigen boontjes moest doppen en zelfs op jonge leeftijd maar zelfstandig moest kijken hoe de afstand tussen thuis en school op de ouderwetse fiets moest worden afgelegd. Dit is ook zo. Afstanden naar school van 10 tot 15 kilometer werden door grote groepen scholieren overwonnen. Bij enorm slecht weer, vanaf een cm of 10 sneeuw moest je je ouders smeken of je de bus of trein mocht nemen. In die tijd reden die treinen overigens nog wel met veel meer regelmaat en misbruikte onze Nederlandse Spoorwegen niet iedere regendruppel of vallend blaadje om vertragingen en uitval te verwantwoorden.
Het bijzondere is wel dat de huidige generatie tieners opgevoed wordt door dezelfde ouders die deze vroegere tijden hebben meegemaakt. Desondanks is de elektrische fiets al bijna een standaarduitrusting geworden voor kinderen die meer dan 3 kilometer moeten afleggen waarop hun ouders toch trots verkondigen dat hun kind met de fiets naar school of de sportclub gaat. Als het droog is dan. Want bij regen wordt al snel even de auto gepakt om hun oogappel droog op de plek van bestemming aan te laten komen.
Ik hou mijn hart vast voor de mentaliteit in ons land voor de toekomst. Ik ben oprecht een beetje angstig voor de weerbaarheid van de toekomstige generaties die straks verwachten dat bij iedere kleine tegenslag de school, werkgever, sportclub afgezegd kan worden omdat ze door de miezerregen toch echt genoodzaakt zijn om binnen te blijven. Het risico is namelijk te groot dat er heel snel een weeralarm wordt afgekondigd …..

Vrienden combineren januari vaak ook met een maandje drooglegging, geen alcohol in deze maand. Hoewel ik geen groot alcohol gebruiker ben of dit wil stimuleren, maakt dat de maand dan nog wat grauwer. Zelf heb ik geen enkele last van depressiviteit in het begin van jaar. Sterker nog, zodra de kerstboom horizontaal de deur uit gaat start in mijn hoofd de aanloop naar het voorjaar. Gevolg hiervan is dat de kerstboom steeds iets vroeger moet wijken, afgelopen jaar al op de dag voor oudjaar. Met het team van Broccoli.fm kijken we met name uit naar wat 2023 ons muzikaal gaat brengen. Echt goede voornemens hebben we niet, anders dan ook het komende jaar te genieten van nieuwe en oude releases en het bijwonen van live optredens in grotere maar vooral kleine concertlocaties. In januari staan er nog niet direct releases en concerten gepland waar we over kunnen schrijven, maar we blijven jullie in ieder geval voorzien van verse broccoli. Wat ons betreft maken we er geen blue, geen dry maar vooral een sparkling January van! Om alvast in de stemming te komen een relaxed muzikaal zonnestraaltje van Laid Back.

Waren er dan geen positieve dingen te benoemen? Zeker wel! Op sportgebied lied ons kleine landje zich weer aardig gelden. Team Jumbo Visma veroverde voor het eerst de gele trui in de Tour de France. Max werd wederom wereldkampioen en Femke Bol vestigde zich in wereldtop en op de Olympische Spelen haalden we weer een groot aantal medailles binnen. De coronamaatregelen zijn losgelaten waardoor we weer op vakantie naar Italië konden gaan. Sowieso was het een heerlijk mooie zomer. De concertzalen mochten ook weer open zodat wij ook weer concerten konden bezoeken. Daar hebben we natuurlijk dankbaar gebruik van gemaakt en we zijn al weer druk aan het plannen voor 2023.
Er is weer enorm veel goede muziek uitgekomen waarbij de albums van The Haunted Youth en Paolo Nutini bovenaan mijn jaarlijstje staan en we weten dat er volgend jaar ook weer veel ontdekkingen voorbij gaan komen. En daar kijken wij ook weer naar uit, die muziek die je nu nog niet kent.

Komend jaar blijven we ook lekker schrijven en muziek delen, maar we sluiten het jaar nu af en wensen jullie een mooie jaarwisseling en alle goeds toe voor 2023.