Deze zomer, terwijl ik onderweg was naar Italië, appte een vriend mij of hij kaarten moest regelen voor het concert van White Lies in Fluor. De eerste gedachte was dat deze band in een kleine zaal ging spelen die zij met hun opgebouwde status eigenlijk al lang ontgroeid zijn. Daarnaast heb ik ze live nog nooit gezien, dus wel mooi om hier bij te kunnen zijn. Dus ik appte bevestigend dat hij zijn best mocht doen. Bij het naderen van het concert begon ik na te denken over deze band. Hun eerste album heb ik enorm vaak beluisterd. Daarna altijd wel even aandacht besteed aan hun nieuwe singles, maar deze trokken mij nooit over de streep om de bijbehorende albums volledig te luisteren en ik vond het ook steeds net wat minder dan de muziek van hun eerste album. Wanneer ik thuis dan eens spontaan een nummer van hun op Spotify opzocht kwam ik toch altijd weer uit bij nummers van hun eerste album, met ‘Death’ als persoonlijke favoriet. Dit nummer staat al enkele jaren vast in mijn stemlijstjes voor de Kink 1500 of de Top 2000. Het zal je dan ook niet verbazen dat “To lose my life” het enige album van White Lies is dat ik in mijn platenkast heb staan.

Het is 1995 en de zomervakantie was al zo ongeveer begonnen. Maar onze vriendengroep had eigenlijk nog niets gepland. Plannen maak je voor later en leven doe je nu. Dit was een beetje hoe we die tijd leefden. Maar we wilden toch nog even op vakantie gaan. Dus op een dinsdagavond spraken wij met zijn vijven af in onze stamkroeg om die avond eens te kijken wat we zouden gaan doen die vakantie. Toen we de kroeg in kwamen lopen zat toevallig die avond een vriend van ons ook aan een tafeltje met zijn vriendin. Natuurlijk sloten wij gezellig aan en aan het eind van de avond bleek dat wij zijn plan in de war hadden geschopt. Hij had het net die avond uit willen maken, maar vond ook dat hij dit niet kon maken na zo’n gezellige avond. Maar dit even terzijde. 

De plaat zelf heb ik niet, eerlijk toegegeven. En ik ben er ook niet vroeg bij, noem het dus een late ontdekking. Het gaat om het debuutalbum van Hozier, die ik tot een jaar geleden beschouwde als een one-hit-wonder met ‘Take me to church’. Onterecht. Het album uit 2014 is een juweeltje. Zijn debuutsingle uit 2013 was de springplank voor een platendeal bij Columbia, met top 10 noteringen in 11 landen was dat niet onlogisch.

Ook al was ik altijd al wel fan van zijn stem, ik kon mijzelf niet als een Paolo Nutini fan omschrijven. Leuke nummers als ze voorbij kwamen, maar de momenten dat ik zelf muziek van hem opzette zullen erg schaars zijn geweest. Maar die stem, goud! Maar doordat de Schotse singer/songwriter al zo’n 8 jaar geen nieuwe muziek had uitgebracht zou je zijn muzikale productie inmiddels ook schaars kunnen noemen. Zoals we bij economie hebben geleerd: wanneer er schaarste optreedt wordt het product meer waard.

Samen gewerkt. Samen naar concerten. Op elkaars bruiloft geweest. Één scheiding meegemaakt. Begrafenissen en crematies. Samen naar Dublin, naar Valkenburg, een keuken gesloopt. Samen gewandeld. Veel samen gedaan, maar nog niet samen gemetseld. Nou ja “samen”, dat laatste woord kom ik op terug. Maar er moest een muurtje opnieuw opgebouwd worden en de andere helft van broccoli.fm is best handig en altijd bereid om te helpen. Maar ja, waar de ene helft heel handig is, ziet de andere helft de mogelijkheden van de handenarbeid toch minder. Deze persoon vond figuurzagen op school vroeger erg leuk, kan een gat in de muur boren, maar daar is het dan ook wel zo’n beetje bij gebleven. 

Maar we gingen samen een muurtje metselen. De klussenier van ons tweeën ging onvermoeibaar door en bouwde steen voor steen weer een mooi muurtje op. Ik daarentegen, moest mij vooral beperken tot wat klein bikwerk en de waterpascontrole. Je voelt je toch een klein beetje de nietige aangever Frans van Dusschoten naast de grote afmaker André van Duin. Maar er staat nu toch een mooi stevig muurtje. Ik zeg gewoon dat we het samen hebben gedaan.

Ik hou van vakantie en van reizen. De vrijheid om te gaan en staan waar je wil en tegelijkertijd andere landen ontdekken is een groot goed, dat besef ik maar al te goed. Maar in deze tijd van klimaatverandering en daarmee groeiend bewustzijn vraag je je wel eens af of het nog wel kan en of het verantwoord is? Ik heb het antwoord nog niet maar ben toch maar gegaan. Dat is een mooie vraag om bij een knapperend haardvuur of barbecue uit te zoeken. De hoge temperaturen tijdens deze reis doen je wel beseffen dat er iets serieus moet gebeuren om dit nog om te draaien. Maar goed, op reis dus.

Waar ik bijzonder van geniet is kamperen. Niet kamperen met een grote camper of caravan. Nee, kamperen met een tent, leven in de buitenlucht, wapperend tentdoek en een buitenkeuken, waardoor je vierentwintig uur per dag het gevoel hebt dat je buiten bent. Behelpen is het zeker, met je tweepitter, te weinig kruiden en een zeer beperkt assortiment aan pannen. Maar dat weegt niet op tegen dat gevoel van buiten. Ik begrijp ook heel goed dat kamperen en creperen voor veel mensen in het verlengde ligt, al is de tijd dat je met je toiletrol onder je arm naar de wc moest grotendeels verleden tijd. Het is misschien ook jeugdsentiment. Samen met je broertje in een tent, alleen, niet meer bij je ouders. Dat voelde al als vrijheid. Uitslapen, ’s Nachts er uit gaan en erin wanneer je wilde. Maar vaak ook de omgeving van de camping, het bonjour of guten Morgen, badmintonnen en pingpongen en ’s morgens verse broodjes halen. En dan heb ik het nog niet eens over de vakantieliefdes van de camping, al liggen die tijden ver achter me. Het is ook leuk als je ziet dat je kinderen het ook goed doen op een camping, het leuk vinden om het kamp op te bouwen en weer af te breken op weg naar de volgende bestemming. Iedere kampeerplek heeft zijn eigen eigenaardigheden, spelregels of beheerders. Dat maakt ook iedere plek anders en bijzonder.

Maar er is één onderdeel van de vakantie dat ook een belangrijke rol speelt, niet alleen tijdens de reis maar ook om na te genieten. Dat is de vakantie afspeellijst. Naarmate de kinderen ouder worden, wordt de lijst ook leuker en komen we dichter bij elkaar qua muziek. Geen Nick & Simon meer, geen Kedengkedeng. Nee, bekende en minder bekende muziek die de reis aangenaam maakt, afstanden overbrugt en soms uitnodigt om uit volle borst mee te zingen (3 of 4 stemmig). Maar waar de kracht van de lijst zit is om over een tijdje, als deze reis er op zit, je terug te brengen naar deze reis. De spelregels zijn simpel. In de eerste ronde mocht iedereen 30 nummers toevoegen, daarna nog een keer 30 en dan afspelen op shuffle. Een nummer overslaan kan alleen bij hoge uitzondering en met meerderheid van stemmen. Het spel is simpel maar een onmisbaar element voor een onvergetelijke vakantie…. Nu alleen nog berekenen hoeveel bomen ik moet planten om deze autoreis te compenseren. Ter inspiratie onze afspeellijst.

Het blijft een bijzonder fenomeen, optreden voor een publiek dat niet voor jou gekomen is. Je bent de opwarmer, het toetje als voorgerecht. Vaak op een strookje van het podium, want de set van de hoofdact staat ook al klaar. De instrumenten passen soms dus net. Weinig lichtshow, beperkte graphics, alleen een kaal optreden. Vaak bepaalt de platenmaatschappij of je mee mag op tournee met een topartiest, omdat je ook bij deze maatschappij onder contract staat en ze je willen promoten. De supportact ontvangt doorgaans een daggeldvergoeding, soms niet meer dan een veredelde onkostenvergoeding. Als je mazzel hebt en in een grotere zaal speelt, zoals de Afas Live, dan wordt je apparatuur netjes aangesloten door de roadies van de hoofact. Bij Paradiso moet je zelf de gitaar inprikken in de versterkers.

Terwijl ik ’ s ochtends vroeg in de rij stond bij de bakker op onze Italiaanse camping hoorde ik fijne Italiaanse muziek mijn oren binnen dringen. Deze kwam vanuit de achterliggende bar naar voren waar een muziekzender op tv aan stond. Aangezien de nieuwsgierigheid niet bedwongen kon worden toch naar even uit de rij gestapt om even naar voren te lopen zodat ik de kleine lettertjes kon lezen welk nummer er nu uitgezonden werd.