Het affiche vooraf was wel goed. Op Italië na zijn alle toplanden gekwalificeerd. Van de huidige wereldkampioen Frankrijk tot en met Amerikaans kampioen Argentinië. De beste spelers ter wereld: Messi, Neymar, Mbappé en in mindere mate Ronaldo die zich met elkaar gaan meten. Er is een klassieke poule des doods met Spanje, Duitsland, Japan en Costa Rica. Kortom dat moest een mooi toernooi worden.

Vanaf de toekenning van het toernooi aan Qatar op 2 december 2010 wordt het WK al overschaduwd door de corrupte praktijken van de FIFA. Het WK wordt verkocht aan Qatar voor een vergoeding waar Sepp Blatter en de zijnen ongetwijfeld een nieuw buitenverblijf van hebben gebouwd. Daar kon u nog niets aan doen, want toen was u nog geen Voorzitter. Kosten, moeite noch mensenlevens worden door het gastland gespaard om van dit toernooi een succes te maken. Er worden in 12 jaar tijd 8 voetbalstadions in de woestijn uit de grond gestampt, de ene nog mooier dan de andere. En dat voor een land waar de voetbalcompetitie zich kan meten met de Nederlandse Topklasse amateurs op een goede dag. Hoeveel migranten er zijn gesneuveld voor de bouw van deze stadions weet niemand, want dat was voor zowel Qatar als voor de FIFA niet belangrijk, dus er is niet echt geteld. Maar bij uw laatste officiële lezing had u het over vier overleden migranten. Dat zegt best veel.

De promotiecampagne voor Qatar draaide ook tijdens het toernooi op volle toeren. Bij de eerste wedstrijden overtroffen de officiële bezoekersaantallen de maximale capaciteit van de stadions en waren de lege stoelen niet op één hand te tellen. Ook uw FIFA werkte hard mee aan die feel-good campagne. In een verwoede poging om een statement te maken tegen de mensenrechten situatie in Qatar bedacht een aantal deelnemende Europese voetballanden de One Love band voor aanvoerders. Dat paste niet in het straatje van de FIFA en dus was er op eens de gele kaart sanctie, uit het niets. Dat de Sjeik de enige vrouwelijke scheidsrechter geen hand wilde geven, geen probleem voor u.

Was er dan niets over het voetbal te melden? Zeker wel. Er was mooi voetbal en er was toernooivoetbal. Dat laatste klinkt beter dan lelijk voetbal, maar dat was het eigenlijk wel. Het mooie voetbal was wat schaars maar kwam onder andere van Spanje (7-0 tegen Costa Rica), Portugal (6-1 tegen Zwitserland) en Engeland (3-0 tegen Senegal). Er waren bijzondere nederlagen van onze Oosterburen en de Spanjaarden (tegen de Japanners). De Argentijnen verloren dubieus tegen Saudi Arabië. Er was ook veel vechtvoetbal, ondanks een historisch laag aantal rode kaarten. Er was een totale outsider in de vorm van de Nederlands getinte Leeuwen van de Atlas, die het zelfs tot de halve finales schopten. De emoties en ophef rondom topspelers Suarez (net niet door en van de spanning zijn shirt opgegeten), Christiano Ronaldo (die zijn rol bij Manchester United feilloos doortrok naar het nationale team) en Neymar (te vroeg naar huis). De finale had alles in zich wat een finale moet hebben. Twee comebacks van Frankrijk, kansen op meer, penalty’s en een keeper die uiteindelijk het verschil maakte en Messi hielp zijn droom te realiseren. Maar wat mij vooral bijblijft is het theater op het veld. De overdreven valpartijen, het zuigen bij de scheidsrechters, de niet gegeven gele kaart, de belachelijke extra tijd en het feit dat de stadions uit het niets gevuld waren met Argentijnen. Het maakte allemaal deel uit van uw show meneer Infantino. De show waarvan u de regisseur was. Waar zelfs de gewenste winnaar de kampioen werd. Daar waar u de kans had om bij dit WK te zeggen dat de FIFA het voortaan echt helemaal anders ging doen, noemde u dit het beste WK ooit. Dat gaat mij wat te ver, maar de grootste show ooit zou ik het wel willen noemen. En daar waar ik show zeg, mag u ook klucht invullen. Het Nederlands elftal miste kansen, maar die vallen in het niet bij de door u gemiste kansen. We blijven hopen op betere tijden, maar dit liedje is voor u.

O ja, voor de organisatie in Qatar: mijn cluppie is nog op zoek naar een nieuw stadion, dus als er één leeg staat…

Maan maakte een spectaculaire entree door vanuit het plafond, zittend op een maan, neer te dalen op het podium. Dit was de start van een heerlijke avond popmuziek met een groots opgezette show. Maan heeft eerder laten weten fan te zijn van Dua Lipa en dit was ook aan haar show terug te zien. Er werd een grote professionele productie neergezet waarbij je niet zou zeggen dat dit haar eerste keer in de Ziggo was. Een grote liveband, veel dansers en een uitgebreide lichtshow. Maan wisselde haar solonummers af met diverse gastoptredens van bevriende artiesten waarmee ze al een groot aantal hits heeft uitgebracht. Goldband, Bente, Snelle, Fresku en De Jeugd van Tegenwoordig waren de artiesten die deze avond nog extra glans gaven.

Terugkijkend op deze avond kunnen we concluderen dat er een heerlijke feel good show is neergezet, met de enige kanttekening dat het bij de rustige nummers nog wat lastiger was om de aandacht van het publiek vast te houden. Maar het grootste deel van de show bestond uit uptempo dansbare nummers waarmee Maan in haar kracht is en ze zelfs op weg is om de Nederlandse versie van Dua Lipa te worden.
Een fijne avond met twee bevriende gezinnen waarbij het voornemen is gemaakt om vanaf nu jaarlijks tegen het einde van het jaar een leuk concert te plannen met zijn achten. Zulke voornemens worden doorgaans alleen gemaakt na geslaagde avonden. En dit compliment kunnen we aan Maan geven, want dit was een hele geslaagde avond. Terwijl het buiten koud en spekglad was heeft Maan met haar positiviteit en een heerlijke show de zon binnen laten schijnen.

Louis van Gaal heeft met Oranje op twee WK’s geen wedstrijd verloren maar werd wel twee keer in de kwartfinale tegen Argentinië uitgeschakeld. Twee keer door die stomme penalty’s. Louis bracht weer kleur rondom Oranje, maar ook als clubtrainer heeft hij een carrière die maar voor weinig trainers is weggelegd. Nadat hij als onervaren trainer de Champions League won met Ajax stond hij ook bij clubs als Barcelona, Manchester United en Bayern München aan het roer.

En gisteren was zijn carrière opeens voorbij. Toen zat er na afloop opeens een 71 jarige man voor de camera die een zware ziekte onder de leden heeft, waar je hem overigens nooit over hebt horen klagen. Voor het eerst zagen we ook de echte leeftijd van Louis. Een gebroken man, met vochtige ogen. Vochtig door het besef van een vervlogen WK-droom. Vochtig van het besef van het einde van zijn carrière. Maar waarschijnlijk nog het meest doordat hij het verdriet van zijn spelers voelde die ook terneergeslagen in de kleedkamer zaten. Spelers die hij als coach altijd alles gunde. Kijkend naar het interview op tv zat ik ook een paar keer extra te slikken. Afscheid en overwinningen in topsport blijven emotionele momenten .
Het is voorbij. Niet alleen het WK voor Oranje, maar vooral de grote carrière van de trainer Louis van Gaal. Een man die ons voetballand veel heeft gegeven. Kan hem niet anders dan een goed herstel wensen en hopen dat hij in goede gezondheid nog lange tijd van zijn welverdiende rust kan gaan genieten. Het is hem gegund. Dank je Louis!

In al die jaren dat ik ze niet live heb gezien is er wat bijzonders gebeurd. Deze band is namelijk stiekem uitgegroeid tot misschien wel de beste liveband van Nederland. Vanaf het eerste nummer greep de band je vast en werd je meegezogen in de mooie melodieën met een soort van hypnotiserende gitaarlijnen ondersteund door de repeterende beat. Er kunnen veel vergelijkingen met andere bands gemaakt worden om de muziek enigszins te duiden, maar daarmee doe je Moss te kort want alles bij elkaar is het geheel een compleet eigen Moss sound. Ruim anderhalf uur strooide Moss, in de jaren uitgegroeid tot een 6 koppige band, hun volle melodieën uit over een voor driekwart gevuld Fluor. Bij het laatste nummer ‘My descision’ sprong zanger Marien met zijn gitaar in het publiek en hier ontspon een heerlijk minutenlange dansbare sound waarbij ik dan toch nog met een vergelijking kom, want the Cure zou hier ziekelijk jaloers op zijn dat dit niet op hun eigen repertoire is komen te staan.

Schreef ik twee weken geleden dat Sports Team het leukste concert van het jaar was, deze van Moss was misschien wel de beste van 2022. Dit had zo nog twee uur lang door mogen gaan zonder dat er een moment van verveling op zou zijn getreden. Met het gesigneerde album onder mijn arm weer naar huis gegaan waardoor er vandaag ook nog even nagenoten kan worden.

Dit muzikale team werd aangevoerd door de excentrieke frontman Alex Rice. Deze zanger heeft de gave om zijn tomeloze energie direct op het publiek over te brengen waardoor er vanaf het eerste nummer een wind van positieve energie door de zaal waait. Geholpen door de catchy gitaarnummers van deze band sta je de hele avond met een glimlach op je gezicht naar deze show te kijken. In de drie jaar dat ik ze niet live gezien heb, heeft de band al twee heerlijke albums uitgebracht met een aantal radiohits die je vooral op de alternatievere stations voorbij hoort komen waarbij het heerlijk hysterische ‘Here’s the thing’ een persoonlijke favoriet is. Het publiek ontving alles dankbaar. De bijzondere ADHD-achtige dancemoves van Alex Rice werden lachend toegejuicht. Er vormde zich een fijne moshpit in de zaal. Er werd gecrowdsurfed waarbij ook Alex Rice zichzelf ook over de handen van het publiek liet bewegen. En niet te vergeten dat de fijne muziek ook gewoon erg goed live gespeeld werd. De twee beste nummers, muzikaal gezien, waren de nummers op het moment dat zanger Alex Rice even backstage aan het bijkomen was en gitarist/zanger Rob Knaggs de lead vocals voor zijn rekening nam. Maar zodra Alex Rice het aanvoerderschap weer op zich nam werd net dat extra stukje positiviteit die deze band typeert aan het spelende team toegevoegd. Mocht je in de gelegenheid zijn deze band live te kunnen gaan zien kan ik je dit alleen maar zwaar aanraden. Want zo tegen het einde van dit jaar kan ik al wel zeggen dat dit in ieder geval het leukste concert van het jaar is geweest.

De kaartjes waren destijds gekocht naar aanleiding van de hits You owe me, Paris en het duet met Coldplay Something like this. Crossover dance-popsongs met een eigen geluid ten opzichte van de hits van Afrojack, Armin van Buuren en Martin Garrix. Deze nummers kwamen ook voor op de vakantie afspeellijst van 2019. Dat deze sound inmiddels wat op zijn retour is blijkt uit het uitblijven van vervolghits in de 20’s van de heren. Dat werd tijdens het concert ook duidelijk. De zaal was goed gevuld maar de tweede ring was dicht. Geen uitverkocht huis dus. Het grootste deel van de nummers was afkomstig van het recente album So far so good. Hoewel met name de jongere bezoekers dit werk wel bleken te kennen viel het concert tijdens die nummers toch wat stil. Een andere uitdaging is dat het concert een mix was tussen een popconcert en een dance-act. Dat gaat wat lastig samen want de mannen leken vooral zin te hebben in een dansfeestje (met bijbehorend lichtspektakel). Zanger Andrew was voornamelijk bezig met het springen tussen de verdiepingen op het podium, terwijl zijn zang gered werd door de autotune. Dat werd ook niet geholpen door de vier tequila’s die hij al soldaat had gemaakt tijdens het eten, naar eigen zegen de schuld  van Martin Garrix. DJ Alex stond op de bovenste podiumlaag en kwam niet veel verder dan “Everybody fucking dance now”. Positieve uitblinker van de avond was drummer Matt, de meeste recente toevoeging aan de band. Hij drumde alsof er een stel wilde wolven achter hem aan zat. Super strak en goed. Al met al was de avond prima door te komen, met name doordat er constant wat gebeurde en de bekende nummers de zaal letterlijk in vuur en vlam zetten. Maar mijn advies na het zien van deze show: sla de nieuwe nummers over en zet een gouwe ouwe op van de Chainsmokers.

Afgelopen zaterdag stond grent in Bitterzoet in Amsterdam. Het mooie zaaltje was met 350 bezoekers uitverkocht en stond stijf van de opgewonden veelal Aziatische meisjes en jongens. Ik was veruit de oudste in de zaal want meegekomen met mijn zoon, maar gelukkig ook wat bekend met het werk van de hoofdpersoon. Klokslag half negen kwam grent op met een gitaar in de hand, geflankeerd door een bassist en een drummer. De energie spat er meteen vanaf. Bij het eerste nummer gaat grent al springend door de zaal heen, hysterie ten top. Wat mij vooral verbaasd is dat zijn muziek heel erg rustig is, bijna meditatief, maar dat hij deze energie uit weet te krijgen op het podium is bijzonder. Wat ook irritant is en blijft zijn alle telefoons in de lucht. Bij een grote zaal niet zo’n probleem, maar in Bitterzoet wel hinderlijk. Ik begrijp ook niet helemaal dat je het hele concert vanaf je telefoon ziet en het live concept lijkt te missen. Dat zal leeftijd zijn. Maar terug naar het concert. grentperez heeft nu een nummer of vijftien op zijn naam staan en die worden nonstop aan elkaar geregen, aangevuld met twee nieuwe nummers waar hij zelf de tekst nog niet helemaal van kent, maar dat hindert niemand. Ieder nummer wordt van a tot z meegezongen, beertjes en cadeautjes worden op het podium gegooid. Je merkt dat grent zelf ook nog wat onwennig is op het podium, hij giechelt veel en als iemand uit het publiek vraagt om een nummer met hem mee te spelen weet hij zich geen raad. Het gemak waarmee hij zingt is echter ongekend en wat een schitterende soulvolle stem heeft deze jongen. Een veel oudere stem dan zijn leeftijd doet vermoeden. Je zou zeggen, deze jongen gaat groot worden. Maar we weten ondertussen dat daar veel meer voor nodig is dan een mooie stem en een handvol mooie liedjes. Het concert duurt iets mee dan een uur voordat grentperez zijn koffers pakt voor een volgende show in London op de volgende avond. Met een ticketprijs van € 13 is het veel liefdewerk oud-papier voor deze opkomende artiesten, in de hoop op betere tijden. Voor een eerste kennismaking was het in ieder geval een geslaagde test. Luister en geniet van Cherry Wine.