Kijkend naar de dag van zaterdag hebben we weer heel vee goede muziek gezien, Kevin Morby, Dope Lemon, Interpol, Oscar & the Wolf en het betoverende Black Country New Road. Maar de grootste verrassingen voor ons persoonlijk waren de volgende acts:

Zo schreven wij onlangs al over de Nederlandse belofte Marathon en deze moesten wij dan ook vroeg in de middag gaan zien in de vuige Casbah, de rock-keet van dit festival. Marathon kwam, zag en overwon. Deze heerlijke band had duidelijk maar één doel en dat was om de tent, waar ze in eerdere jaren zelf in de pit stonden, volledig plat te spelen. Een continue mosh pit, crowdsurfers (waaronder zanger Kay zelf), maar vooral een gedreven band die hun postpunk met passie en genietend overbracht. De glimlach was het hele optreden op het gezicht van bassiste Nina te zien. Marathon speelde niet het dak van de Casbah eraf, zie lieten deze tent ontploffen! (tekst gaat door onder de foto)

Het tweede hoogtepunt kwam vroeg in de avond bij Young Fathers in TWO. Ik kende deze formatie niet heel goed, maar was wel fan van een van hun tracks van het laatste album. Waar ik vooraf al op hoopte gebeurde. Er stond een formatie op het podium die met hun mix van hip hop, soul, gospel, dance (echt geen idee hoe de muziekstijl goed te omschrijven is) de hele TWO in euforie wist te brengen waardoor er tot achterin de tent, en zelfs hierbuiten, gedanst werd. De 3 frontmannen hadden hun band uitgebreid met twee zangeressen en twee live-muzikanten en deze hele formatie bracht het plezier op het podium over naar het publiek. Het publiek gaf hun dankbaarheid na ieder nummer terug met een werkelijk steeds uitzinniger wordend applaus waardoor ook bij deze band de lach op het gezicht steeds groter werd.
Het derde hoogtepunt kwam als onverwachte verrassing. Nadat het optreden van Big Joanie tegenviel zijn we spontaan naar the Secret gewandeld waar Sophie Straat haar Nederlandstalige moderne levensliederen stond te spelen. Deze muziek is sowieso al een gewaagde keuze voor dit festival, maar dan ook nog op een prominent tijdstip laat op de avond. Maar laat het programmeren maar aan de organisator over, want het pakte geweldig uit. Sophie Straat wond de volledige tent om haar vingers en er ontstond een heerlijk gezellige sfeer bij haar optreden. Net wat iedereen nodig had na zo’n warme klamme dag. Samen met de mannen van Goldband werd er ook nog even een heerlijk feestje op het podium gemaakt. Het publiek vond het heerlijk, maar ook alleen stond Sophie haar vrouwtje en liep iedereen na afloop zeer voldaan weer verder het festivalterrein op. Wij zelf liepen naar het hoofdpodium om de dag af te gaan sluiten met Oscar & the Wolf.

Zo kwam er weer een einde aan ons 9e jaar op het Best Kept Secret festival. Een muzikaal en gastronomisch genieten binnen een sfeervolle omgeving. Muzikale verrassingen die je niet aan ziet komen, maar ook met een fijn en gevarieerd publiek van liefhebbers die ook gewoon elkaar gezellig en respectvol benadert en weet dat je een feest samen moet vieren. Tot volgend jaar. Editie 10!

Ook hun livereputatie wordt inmiddels al geroemd en om deze reden togen wij zondag naar de oude zaal van de Melkweg in Amsterdam. Wanneer je de kans krijgt om zo’n band nog in een kleine zaal te zien moet je deze ook grijpen. Voor je heet weet staan ze net als eerdergenoemde Interpol in grotere onpersoonlijke zalen te spelen.

Klokslag negen uur betrad de band het podium en was het al snel duidelijk waarvoor ze kwamen. Gewoon zo veel mogelijk goede nummers spelen. Er werd namelijk weinig tijd verspeeld aan interactie met het publiek en het volgende nummer werd al meteen na de tonen van het vorige nummer ingestart. Alleen bassist Andy Keating sprak een enkele keer een dankwoord uit voor het feit dat het publiek was gekomen en dat ze nu alweer in een iets grotere zaal in de Melkweg mochten spelen. Overigens was het gebrek aan interactie zeker niet een groot gemis, want ze deden gewoon waar ze goed in waren; bier drinken en goede muziek spelen. Anderhalf uur lang kwam hun goede songs voorbij die allemaal stuk voor stuk goed in elkaar zitten, mooie melodieën en gevarieerde nummers waardoor het geen moment eentonig werd, wat wel vaak een gevaar kan zijn binnen dit genre. Ist Ist is een band die staat voor kwaliteit en deze kwaliteit werd door het aanwezige publiek ook zeer gewaardeerd. Aan het einde van de show kregen we toch ook nog een persoonlijk dankwoordje van zanger Adam Houghton. Met zijn “thank you” sprak hij zijn uitgebreide dank uit voor een fijne avond.

Deze band speelde al alsof ze dit al vele jaren deden en persoonlijk had ik het gevoel dat ze deze Popronde al ontstegen waren. Een heerlijke combinatie van (post)punk, shoegaze gitaarlijnen, indie. Raakvlakken met de jaren 80, maar met echt een eigen en eigentijdse sound, goed gespeeld en een zeer charismatische zanger die ondanks zijn jonge leeftijd al zeer door de wol geverfd over kwam en ook niet schroomde om zichzelf gitaarspelend door het publiek te begeven.
Na afloop hebben wij aan de bar nog even met deze zanger nagepraat over zijn muzikale voorkeuren. Wij spraken over the Fall , Daniel Johnston en Joy Division en sinds die tijd volg ik de band een beetje zodat ik hun nieuwe muziek niet zou missen.

Afgelopen week hebben ze hun eerste EP uitgebracht en hier wordt deze schrijver weer erg blij van. Alsof deze band bijna voor mij persoonlijk zijn nummers schrijft, maar ik weet inmiddels ook vor vele anderen. Vandaag heb ik op een mooie pinksterdag in Leiden deze LP op vinyl aangeschaft. Gelukkig staan ze binnenkort ook op de zaterdag van Best Kept Secret en zijn zij hiermee de eerste act waar ik een cirkeltje om heb gezet op het blokkenschema.

Heerlijke nieuwe muziek, het geeft je zo veel energie!

In een slechts voor een derde gevuld Fluor bleek dat Tim Knol naast een goede zanger ook een fijne entertainer is. Zeer op zijn gemak op het podium waarbij hij tussen de nummers door graag leuke verhalen verteld en het ook niet nalaat om zijn bandleden een beetje te plagen. Dit zorgt voor een ontspannen sfeer waarin het natuurlijk wel om de muziek gaat. En de muziek is heerlijk. Stuk voor stuk fijne nummers met een Amerikaanse feel die allemaal gemeen hebben dat ze heerlijke melodieën bevatten. Eigenlijk moet je gewoon een keer per jaar naar een optreden van Tim Knol, gewoon vanwege de heerlijke muziek en de prettige sfeer tijdens zijn optreden. Hier gaan we vanaf nu dan ook maar mee beginnen. 
Altijd fijn om je weekend te openen met een concert. Als het dan ook nog zo’n fijn optreden is als deze van Tim Knol, kun je zeggen dat het weekend al heerlijk begonnen is.

Deze band is na al die jaren nog steeds actief en viert momenteel met een tournee hun 30e verjaardag. Sarah is inmiddels Sam geworden en met zijn broer Gert nog steeds de drijvende kracht achter de band. 

In een bomvol Paradiso trapte de band ook exact om 20:30 uur hun optreden af en begon de 6 koppige band aan hun optreden die vol zat met hun melodieuze songs waarbij de nummers van hun vroegere albums ‘Paradise in me’ en ‘Cocoon crash’ op het grootste enthousiasme konden rekenen. Ook is het erg sterk van de band dat hun allergrootste hit ‘Not an addict’ al na een half uur in de show voorbij kwam, hierdoor werd er ook wat druk afgenomen van de rest van de show omdat de verwachting van het publiek toen al waargemaakt was. K’s Choice stond met een grote ontspannenheid op het podium en gaf een feel good show weg die door het publiek omarmt werd. Het was dan ook een enorm kabaal toen de band de eerste keer van het podium verdween en het publiek voluit om de toegift schreeuwde waarvan je wist dat deze toch zou komen. Na ruim anderhalf uur vol hits bedankte de band, die ook duidelijk genoten had, buigend hun publiek die met een daverend applaus hun waardering terug gaf. 

Zo blijkt dat het ook 30 jaar later nog steeds leuk is om toe te geven aan spontane ingevingen. Op het laatste moment een kaartje kopen heeft ons namelijk nu een heerlijk concert opgeleverd.

Daar waar ik door mijn beperktere kennis van het repertoire van Quiet Hollers een avond met wat rustiger country, folk en rootsmuziek had verwacht, werden deze verwachtingen al vanaf de eerste tonen gelogenstraft. Vanaf het eerste nummer stond er een trio op het podium die gewoon erg energieke Amerikaanse rock uit hun instrumenten lieten rollen. Een drummer, bassiste en gitarist, meer heb je ook niet nodig als jouw frontman zo innemend en met veel humor het publiek meteen aan je kan binden.
Aangezien de opkomst niet heel groot was werd iedereen gevraagd om dicht bij het podium te komen staan. De band die net geland was vanuit Kentucky, meteen was doorgereden naar Amersfoort om op te treden na al een lange dag wakker te zijn, speelde met heerlijke energie ruim een uur lang hun jetlag weg. Tussen de nummers door zorgde zanger Shadwick Wilde met zijn humorvolle opmerkingen, met af en toe een woordje Nederlands, voor een goede connectie tussen band en publiek. Na ruim een uur spelen sloot de band af met hun bekendste nummer ‘Mont Blanc’. Shadwick gaf toe dat hij deze voor het laatst had bewaard omdat het publiek toch dit nummer wilde horen en zo niet eerder weg kon gaan. Muzikaal en qua entertainment een heerlijke avond waarbij deze sympathieke band echt een nog wat groter publiek verdiend. Meteen na afloop stonden de hardwerkende bandleden al weer klaar om hun merchandise te verkopen. Om de kas van de band nog wat te spekken nog wat lp’s mee naar huis genomen. Zij verdienen dit zeker en ik kan komend weekend nog een beetje nagenieten.

Ik herinner mij van die eerste keren nog een recensie waarin werd omschreven dat de muziek van Warhaus wordt gekenmerkt door een sfeer van whiskey en sigaretten. Omdat ik mij hier volledig in kan vinden ben ik dat zinnetje nooit vergeten. Ook op deze avond is deze omschrijving weer van toepassing. Na het optreden van voorprogramma ‘Johannes is zijn naam” betrad rond 21:30 Warhaus het podium. Meteen vanaf het eerste nummer Desire vormde de zaal zich met een broeierige sfeer die voornamelijk veroorzaakt wordt door de donkere stem van de zanger, maar ook de sfeervolle spannende muziek draagt hier aan bij. Maar dat de band meer is dan alleen zanger Maarten Devoldere wordt wel duidelijk. Naast genoemde zanger werd de band volgemaakt met 4  topmuzikanten die de band mede het volle geluid geeft. Het is heel moeilijk om de stijl van de muziek te omschrijven, maar het zijn mooie romantische filmische nummer die tot een warm broeierig geheel worden samengesmolten. Stuk voor stuk goede nummers waarbij de volledige band hun individuele kwaliteiten goed overbrachten. Na ruim anderhalf uur verliet dan ook een zeer tevreden publiek de bijna uitverkochte zaal. Aangezien het laatste album na afloop nog aangeschaft is, zal dit weekend ook deze woonkamer nog een keer tot nachtclub omgetoverd worden.

Hun populariteit is in de jaren snel gestegen aangezien ze nu twee avonden op rij in een uitverkochte AFAS Live spelen, waarvan wij de tweede avond bezochten. In totaal beklommen 8 man het podium waarbij de broers het middelpunt van de band vormde. The Teskey’s speelden hun mooie nummers, waarbij de stem van zanger Josh zich prachtig in ieders oor drong. Met de relaxtheid waar Australiërs in het algemeen om bekend staan, was Josh ook niet te beroerd om tussen de nummers door zich veelvuldig tot het publiek te richten. Het geluid was prachtig helder afgesteld waardoor de stem van Josh en de gitaren prachtig helder over het publiek heen rolden.
Is er dan ook nog een kritische noot over dit optreden? Jazeker, want de podiumperformance zelf was op den duur toch wel saai te noemen. De band speelde stuk voor stuk statisch hun nummers waarbij, als je de foto’s terug kijkt, alleen de kleur van de backdrop veranderde vanwege een andere keuze van de lichtman. Het zou kunnen dat Josh ook nog net een andere gitaar in zijn handen heeft maar verder stond iedereen redelijk steady op zijn eigen vaste plek te spelen. Gelukkig werd het in het laatste half uur nog wat energieker toen ze enkele nummers de gitaren lekker bluesy los lieten gaan en er nog een mooie  mondharmonicasolo van Josh volgde.
Afsluitend met het nummer ‘Hold on’ waarin altijd een fijne samenzang met het publiek ontstaat, heeft de band gewoon een muzikaal erg mooi optreden neergezet, waarbij ze alleen nog wel iets in hun entertainmentwaarde  mogen ontwikkelen.

Maar die stem mensen. Die stem is echt magisch!