Na een verrassend leuk voorprogramma van Cardigan Inn klommen de drie bandleden van the Bug Club om 21:00 het podium op. De jonge driehoofdige band uit Wales speelde vanaf minuut één hun puntige lo-fi indierock vol overgave. Gitaar, bas en drums, meer is er eigenlijk ook niet nodig om lekkere rock over te brengen. Korte nummers van twee/drie minuten werden in hoog tempo van het podium af gesmeten. Muziek waar de jaren ‘90 vanaf druipt, maar wel met de frisheid van de huidige tijd. De energie die de band gaf werd dankbaar omarmd door het aanwezige publiek. Aan het eind van de avond stond iedereen met een grote glimlach op zijn gezicht te luisteren naar the feel-good indierock van the Bug Club. Na een uur en tien minuten hield de sympathieke band het voor gezien maar dit was ook voldoende. 20 nummers gespeeld en met misschien wel het leukste concert van dit jaar is het najaarsseizoen weer heerlijk van start gegaan.

https://www.setlist.fm/setlist/the-bug-club/2023/ekko-utrecht-netherlands-73a2a279.html

Voor het tweede achtereenvolgende jaar waren wij op vakantie in dit dorpje en wij zijn dan ook bijna dagelijks naar dit plaatsje gewandeld voor een café lungo of om even een hapje te eten in een van de vele restaurantjes. Daar waar vorig jaar op de donderdagavond een band allemaal nummers van the Beatles speelde, die op de terrassen dankbaar mee werden geneuried was er dit jaar op de donderdag een band die een gevarieerd jaren ’80 repertoire speelde. Live muziek doet het altijd goed onder vakantiegangers en geeft dit dorpje dan net die extra gezelligheid die bij een zomervakantie hoort. Maar op de maandag klonken er dit jaar andere muzikale geluiden toen wij de straatjes naar het plein aan het afdwalen waren. Toen wij het plein opliepen zagen we vrouwen die gekleed waren in mooie avondjurken en mannen in pantalon met een een net overhemd. Ze vielen toch net wat uit de toon bij de overige toeristen op het plein. Deze mannen en vrouwen deden mee aan een tango-avond waarbij ze door middel van gekleurde armbandjes aan elkaar gekoppeld werden voordat ze zich volledig overgaven aan hun tango. De begeleidende Argentijnse muziek, de vol passie dansende paren en het Piazza Motta dat zich langzaam in een sfeervol verlichte dansvloer transformeerde. Eindelijk wist ik waarom Fleetwood Mac het nummer “Tango in de night” had geschreven.

Bij het beluisteren van haar eerste twee albums werd ik toch terug gestuurd naar mijn jeugd. Bij het beluisteren van “Troy” bedacht ik mij weer hoe bang ik destijds als 13 jarige jongen voor dat nummer was. Aangezien mijn zus en haar vriendin dit toen erg goed vonden kwam hij met regelmaat voorbij. Nu begrijp ik niet meer waarom ik er bang voor was, want dit nummer is van een ongelooflijke schoonheid. Misschien dat je voor dit nummer wel iets ouder moet zijn om het te begrijpen, al werd het buiten Nederland verder ook niet al te goed opgepakt. Ik weet nog wel dat ik dit eerste album in die tijd bij de bibliotheek had geleend zodat ik hem vervolgens op een TDK cassettebandje kon zetten. Wat ik toen al wel erg goed vond is het eerste nummer van dat album: “Jackie”. Wat mooi om dat album zo te beginnen. Dit nummer werd gevolgd door het opzwepende “Madinka”, een nummer dat ook de tand des tijds heeft doorstaan en nu nog steeds net zo prettig in het gehoor ligt. Ook op haar tweede album staan heerlijke nummers als “The emperor’s new clothes”, “Last day of our acquaintance” en “Black boys on mopeds”. Dit laatste nummer werd na haar overlijden in prachtige eenvoud gecoverd door Grian Chatten, de frontman van Fontaines D.C.. Zo eenvoudig, de zanger en zijn gitaar, dat het keihard binnen kwam daar aan het Iseomeer. (tekst gaat verder onder de video)

Haar latere albums werden vaak meer overschaduwd door de protestacties van Sinéad O’Connor en door de berichten over haar labiele gesteldheid. Zonde eigenlijk dat wij de zangeres vooral herinneren als degene die de foto van de paus doormidden scheurde en minder door de goede muziek die ze gemaakt heeft. Inmiddels al tweeënhalve week na haar overlijden zit ik inmiddels aan het Ortameer nog met regelmaat naar al die goede hierboven benoemde nummers te luisteren en besef ik dat Sinéad O’Connor een enorm belangrijk onderdeel van onze muziek geschiedenis is en anders zeker een belangrijke fase was in het ontdekken van mijn eigen muzikale identiteit.

De band die er deze zomer uit springt, is het bandje Lord Huron. Als ik zeg bandje doe ik dit viertal wel wat tekort, want met 14 miljoen luisteraars per maand hebben ze toch een behoorlijke schare fans opgebouwd. De term ontdekking is op persoonlijke titel, want de band bestaat al meer dan tien jaar. Wat in 2010 startte als een soloproject van leadzanger Ben Schneider, groeide in 2012 uit tot de huidige bezetting. Als je de muziek in een hokje zou moeten stoppen dan wordt het surfrock, maar er zit van alles in, van rock tot western. Het luistert in ieder geval erg prettig weg, de meerstemmige zang en de waas die over de muziek hangt, geeft een heel eigen geluid. Echte vakantiemuziek als je het mij vraagt.

Om goed kennis te maken met de band zou je het album Strange Trails uit 2015 eens moeten luisteren, maar voor de eerste kennismaking hebben we alvast drie pareltjes geselecteerd. Luister en geniet.

De massasprint is altijd geweldig om te kijken. Teams die zich in de laatste kilometers voorbereiden en zich voorin gaan positioneren. Hun sprinttrein, de lead-out en de sprinter die het met zijn op spanning staande gespierde benen afmaakt. Mark “Cannonball” Cavendish was de allerbeste sprinter. Hij deed het zelfs ook vaak zonder eigen sprinttrein en ging dan zelf op zoek naar het juiste wiel waaruit hij zichzelf kon lanceren. Bang! Als een kanonskogel uit een kanon. 34 machtige etappezeges in de grootste wielerronde van de wereld.
Opeens is het voorbij. Een lullige val met een gebroken sleutelbeen tot gevolg. Een onbevredigende aftocht. Alsof je een serie van 14 seizoenen op Netflix zit te kijken en de allerlaatste afleveringen opeens verwijderd blijken te zijn. De kleine Brit die de grootste sprinter aller tijden was heeft de Tour verlaten. De enige kans op het ultieme record is dat hij volgend jaar toch nog een keer terugkeert in de Tour de France, maar heel waarschijnlijk lijkt dit nu nog niet. Een droom in duigen.

Die lege blik. Een vochtig randje onder in zijn holle ogen. Topsport kan zo ontzettend wreed zijn.

Het optreden in Paradiso was volledig uitverkocht, zo merk je dat hun populariteit in de laatste jaren snel toeneemt, al is wel te hopen dat ze voornamelijk actief binnen het clubcircuit blijven aangezien dit perfect aansluit bij hun sfeervolle muziek.
Ook deze avond hadden ze weinig nodig om het publiek meteen mee te krijgen. Vanaf het eerste moment dat Andy Platts zijn fijne stem liet horen werd ieder nummer meteen door het publiek omarmd en meegezongen. Hoe langer het concert duurde hoe meer er werd gedanst, ondanks de broeierige warmte die snel opliep in de concertzaal. De bandleden hadden het ook warm, maar genoten zichtbaar van het enthousiasme en trakteerden de uitverkochte zaal dan ook een uur en drie kwartier lang op hun muziek. Bij een avond YGSF weet je van tevoren al wat je ongeveer kan verwachten, maar dit is niet erg omdat deze pure muzikanten nooit teleurstellen. Ze treden de komende dagen nog een aantal keer op in ons land, dus mocht je de kans krijgen is dit gewoon een dikke aanrader van onze kant.

The Veils is namelijk erg goed in het neerzetten van een mooie melancholieke donkere sfeer, waarbij de hele band volledig ondersteunend is aan frontman Finn Andrews. Overigens is Finn in al die jaren wel iets opener op het podium geworden. Waar in het verleden voornamelijk de nummers afgespeeld werden, werd nu toch al net iets vaker het publiek bedankt en werd er gewoon ontspannen gereageerd toen even het verkeerde nummer werd ingezet. Dit kan komen doordat Finn ook in zijn privéleven inmiddels gelukkig getrouwd is en een gezin aan het stichten is. Het is te hopen dat al dit geluk niet ten koste gaat van de dramatiek die altijd door de muziek van the Veils heen komt. Gelukkig heeft het in ieder geval weinig invloed gehad op de kwaliteit van het laatste album. Mooie melodieën, zijn heerlijke dramatische stem en zinnen en zanglijnen die je ook aan Nick Cave doen denken. Maar vooral een eigen Veils-geluid met de bekende strijkers en samenzang. Dit is ook wat de bezoekers in TivoliVredenburg voorgeschoteld kregen. Van kleine intieme nummers in de toegift waarin Finn solo met keyboard speelde, tot heerlijke noisy uitbarstingen die een mooie wall of sound creëerden. Dit alles ondersteund met een mooie lichtshow die deze muziek de juiste dramatiek meegaf. Of deze band nu nog bekender gaat worden durf ik niet meer te voorspellen, maar de kans is wel groot dat ik ze nog een vierde keer live ga zien. Het is gewoon altijd mooi!

https://www.setlist.fm/setlist/the-veils/2023/tivolivredenburg-ronda-utrecht-netherlands-3ba638b0.html