Glen Hansard. Groot geworden als zanger van the Frames en the Swell Season, maar de laatste jaren maakt hij voornamelijk onder zijn eigen naam muziek. Deze charismatische singer/songwriter was maart 2019 weer in ons land en deed hier het mooie hoofdstedelijke Carré aan. Een avond met Glen verveelt nooit. Hij vertelt graag tussen de nummers door wat hij mee maakt, waar(om) een nummer geschreven is en reageert vaak met humor vriendelijk op reacties uit het publiek. Een pure singer/songwriter kun je het ook niet noemen. Hij is gewoon een muzikant met een geweldige stem die ook de juiste mensen om zich heen weet te verzamelen die het geheel naar een altijd hoog muzikaal niveau tillen. Drie Strijkers, een bassist, toetsenist, percussie, blazer, twee gitaristen en natuurlijk Glen zelf die met zijn gitaar de onbetwiste leider is. Twee uur en een kwartier lang strooide hij zijn muziek over het publiek uit. Gelukkig heeft hij ook geen afstand gedaan van zijn verleden en komen ook de nummers van zijn vorige bands voorbij. Oud Frames leden maken nu overigens ook gewoon onderdeel uit van zijn begeleidingsband. Een avond met Glen betekent een avond met liefde voor muziek, want dat is wat hij ook uitstraalt. Oog voor zijn publiek heeft hij ook, want toen hij door had dat er op de achterste rij van de hoogste tweede ring een enthousiaste rij bezoekers stond besloot hij zijn gitaar uit te pluggen en naar boven te lopen om daar volledig akoestisch zijn song ten gehore te brengen. Hier leent zijn krachtige stem zich ook uitstekend voor want hij blijft goed te horen door de hele zaal. Het mooie was dat de tweede stem in dit nummer spontaan werd gedaan door twee meisjes vanaf de eerste ring die zichzelf ook zichtbaar ongemakkelijk voelden onder alle aandacht, maar dit wel het hele nummer vol bleven houden. Glen was zelf ook aangenaam verrast door deze welkome aanvulling, want een grote grijns verscheen op zijn gezicht toen hij eindelijk door had waar deze stemmen vandaan kwamen. En dat is ook de kern van zijn optredens. Speelvreugde en liefde voor muziek en wetende dat publiek en band elkaar nodig hebben, hier is Glen als frontman de verbindende factor tussen.

Al meerdere malen heb ik een concert van Glen Hansard meegemaakt en
ik kan het jullie ook aanraden. Iedereen zou één keer per jaar naar een optreden van Glen Hansard moeten gaan. Zie het als een doktersadvies. En als de dokter het zegt, dan zal het wel zo zijn!

Zo’n serie is Sex Education. Een feel good serie zonder dat het zoet wordt. Daarnaast is ook de muziek die in deze serie gebruikt wordt een grote aanrader. De setting is bijzonder. Een Engelse serie in een Engels landschap, een statig schoolgebouw, een Amerikaanse schoolcultuur en kleding van een soort jaren ’90 stijl met de communicatiemiddelen van vandaag. Deze middelbare scholieren worstelen allemaal met vraagstukken op het gebied van liefde en seksualiteit. Het mooie aan deze serie is dat alles normaal wordt gevonden. Niemand vind het vreemd dat er twee mannen zoenen, of twee vrouwen, of dat iemand twee moeders heeft. De cool kids gaan wanneer nodig ook om met de nerds en zij helpen elkaar wanneer ze elkaar ook echt nodig hebben. Fijne verhaallijnen die worden gebracht met een subtiele humor en verschillende karakters die je stuk voor stuk gaat waarderen, zelfs de pestkop. Zoals gezegd wordt het nooit te zoet. Bijkomend voordeel van Sex Education is dat je de serie samen met je puberende kinderen kunt kijken en er zeker een goed gesprek aan over houdt.

In veel afleveringen komt de muziek van Ezra Furman voorbij. Deze zanger treedt zelf ook nog op bij het schoolfeest in de eerste serie. Een fijne serie met hele goede muziek. Dan heb je broccoli.fm wel overtuigd.

Veel mensen werken vanuit huis, hebben hun schoolgaande kinderen in en om het huis en zijn dus in één keer veel tijd met het gezin bij elkaar. Dat valt niet altijd mee. De verwachting is dan ook dat er een behoorlijk aantal scheidingen zal volgen zodra deze crisis achter ons ligt, los van de economische malaise die een groot aantal Nederlanders zal treffen. Laten we hopen dat er ook een geboortegolf volgt.

Ondanks dat veel mensen zich aan kunnen passen aan de nieuwe realiteit, blijkt helaas ook dat niet iedereen zo goed met veranderende omstandigheden om kan gaan. Er is maar een beetje creativiteit voor nodig om van deze nood een deugd te maken. Oud-Hollandse spelletjes weer eens afstoffen en uit de kast halen, met elkaar sporten, legpuzzels maken, tekenen, dansen in de woonkamer en je als kind dus even niet af hoeven te vragen wie die man is die op zondagavond de vleesvervanger aan snijdt. Het komt er op neer dat we weer moeten genieten van de kleine simpele dingen in het leven. Dat is even omschakelen, maar het is het vermogen dat diep in onze genen opgeslagen zit, hier zijn we voor gemaakt. We leven gelukkig in een land waar we (nog) de ruimte hebben om buiten te mogen genieten van het voorjaar dat voor de deur staat. Geniet dus nog even van deze simpele dingen, die op een presenteerblaadje voor ons liggen. Over twee, drie of vier maanden wordt alles weer normaler en komt er een dag dat we terugverlangen naar het moment dat we de ruimte hadden om elkaar weer even diep in de ogen aan te kijken.

De Wereld Draait Door. Matthijs van Nieuwkerk die het gesprek van de dag behandelde. Een zekerheid op je televisieavond. Alle onderwerpen kwamen voorbij. Het nieuws van de dag, nieuwe muziek, een boekenpanel, van museumdirecteuren tot advocaten. Er wordt onderschat hoe belangrijk dit programma voor de Nederlandse cultuursector is geweest. Nieuwe gasten die de kans kregen hier hun carrière te starten, zangers die hun carrière opeens weer nieuw leven in konden blazen en mensen gingen weer boeken lezen. Muzikanten die graag één minuut van hun nieuwe single kwamen vertolken. En altijd weer kwaliteitsuitzendingen. De een spraakmakender dan de ander, maar altijd dagelijkse kwaliteit op de televisie. Hierin was de rol van Matthijs van Nieuwkerk een belangrijke. De sympathieke welbespraakte presentator die zichzelf niet graag op de voorgrond zet, maar wel altijd zijn gasten kon laten shinen. Goed geïnformeerd en een duidelijke liefhebber van alle verschillende cultuurstromingen en een groot sportliefhebber. Sinds zijn aankondiging dat hij ging stoppen is deze presentator nog beter dan ooit. Nog meer ontspannen omdat hij zichzelf iets meer kon laten zien. De laatste weken maakte hij het programma met alleen zijn gasten. Publiek mag hier om begrijpelijke reden niet meer aanwezig zijn. Na 15 jaar geruisloos stoppen met DWDD, dit zou eigenlijk niet moeten mogen. Laten we hopen dat er later in het jaar nog een grote DWDD afscheidsavond plaats zal vinden, dat is iets wat Matthijs heeft verdiend. Van onze kant kunnen wij alleen maar zeggen: R.E.S.P.E.C.T.

Henny Vrienten schreef samen met Bertolf Lentink en Diederik Nomden een mooie ode aan De Wereld Draait Door:

Vanuit Vianen vertrokken we in de vroegte richting de La Rogue Gageac. Met een voorraad gekookte eitjes in de tas en een handgeschreven briefje in je hand: Breda 58, Antwerpen 114, Parijs 460. Meestal stopten we pas na tweeëneenhalf uur, als iedereen zo’n beetje op springen stond om te plassen. Nee, je broertje hoefde echt nog niet naar de wc. Dus de volgende stop volgde vaak een half uur later, met gemopper. Op dat moment voelde die reis altijd eindeloos lang. Voordat je Nederland uit was had je al genoeg van de puzzelboekjes en de Donald Ducks en was de eerste ruzie op de achterbank al onvermijdelijk, ongetwijfeld over wie er meer ruimte had.

Als ik nu terugdenk aan die reizen dan is dat gevoel compleet anders. Dat komt omdat er regelmatig een nummer voorbij komt, op de radio of een playlist, waarmee je terugdenkt aan het uitbundige vijfstemmige zingen in de Opel. Zo kwam van de week Quiero van Julio Iglesias voorbij. Dat was het openingsnummer van ons favoriete cassettebandje: het bandje met het Volvo logo erop. Niemand wist eigenlijk waar het bandje vandaan kwam, wij hebben nooit een Volvo gehad. Maar dat bandje is grijs gedraaid en heeft blijkbaar zo’n indruk gemaakt dat de afspeellijst nog grotendeels in mijn hoofd zit. Halverwege zat iedereen ongeduldig te wachten tot het bandje was omgedraaid, dat leek minuten te duren.

Voor iedereen van onze generatie zal het Volvo bandje een ander geluid hebben, maar de tijdreis die je er mee maakt is bijna nog mooier dan de muziek zelf.

Deze term is natuurlijk gewoon in het leven geroepen om af en toe even van de norm af te kunnen wijken zonder dat je er dan voor hoeft te generen. Uiteindelijk zou iedereen zo ruimdenkend moeten zijn dat alle muziek mag en niets slecht is. Alleen een verschil van smaak. 

Gisteren is de helft van het duo van mijn ultieme guilty pleasure overleden; Kenny Rogers. Deze Amerikaanse countryzanger had samen met Dolly Parton een kneiter van een hit met ‘Islands in the stream’. Iedere keer als ik dit nummer luister word ik erg vrolijk van binnen. Misschien is dit wel een voorwaarde waar een guilty pleasure aan moet voldoen, je moet er wel vrolijk van worden. Aangezien het bericht van zijn overlijden mij vandaag weer meerdere malen naar dit nummer heeft doen luisteren had ik ook meerdere keren vandaag even een geluksmomentje. Kenny Rogers heeft natuurlijk veel meer goede muziek gemaakt zoals bijvoorbeeld ‘the Gambler’. Maar voor nu deel ik toch graag even mijn guilty pleasure. Een geluksmomentje is zeker in deze tijden zeer welkom.

Al deze nummers werden gebruikt in de geweldige film Pulp Fiction die in 1995 voor de grote doorbraak van regisseur Quinten Tarantino zorgde. Nu zegt de oplettende Wikipedia geleerde natuurlijk dat zijn Reservoir Dogs al eerder werd uitgebracht, maar deze film werd pas later een succes nadat Pulp Fiction al wereldwijd was ingeslagen als een bom. De verhaallijnen die door elkaar lopen en weer samen komen. De onderhuidse spanning tussen Vincent Vega en Mia Wallace. De briljante dialogen. Genoeg redenen die er voor zorgen dat er op slag een nieuwe cult film met bijbehorende subcultuur was ontstaan. Wat misschien wel net zo’n belangrijk was, is de verrassende soundtrack die deze film precies het juiste spannende gevoel mee gaf waardoor je ook echt het gevoel had dat je je in de wereld van Tarantino begaf. Genoeg redenen voor broccoli.fm om de volledige soundtrack weer in één complete spotify-lijst met jullie te delen (en om de film nog een keer te bekijken).

Op ieder willekeurig album is deze worsteling zichtbaar, bijvoorbeeld aan bovenstaande titel van zijn laatste album uit 2017. Maar ook Battle Studies uit 2009 past mooi in dit rijtje.
Dat John geen gebrek heeft aan inspiratie uit mislukte relaties mag duidelijk zijn. Als het ‘aan’ is neemt hij mierzoete duetten met ze op. Mooie voorbeelden zijn ‘Half of my heart’ met Taylor Swift of ‘Who you love’ met Katy Perry. Als het dan weer ‘uit’ is volgt de kater en weet hij weer nieuwe nummers te produceren met pakkende titels als ‘Perfectly Lonely’ en ‘Still feel like your man’.
Tussendoor is er dan tijd nodig voor bezinning, reflectie, reparatie en verandering met nummers als ‘In repair’, ‘Changing’ en ‘I’m gonna find another you’. Zo weet hij keer op keer uit dezelfde bron te putten.
Bijzonder is echter zijn muzikale veelzijdigheid waarmee hij rond deze thema’s danst. Na Battle Studies week Mayer uit van mainstream pop naar Country. Daar waar hij als rasgitarist ook erg mooi uit de voeten kan. Hoewel de Nashville scene hem niet serieus nam, raakte hij wel een bijzondere snaar, wat resulteerde in een maandenlange tour met The Grateful Dead met lovende kritieken.
Het lijkt er op dat deze periode er voor gezorgd heeft dat hij wat meer durfde te experimenteren en de gitaar een wat ondergeschikte rol te geven. Zo zijn op The Search for everything ook nummers te horen met een duidelijke soul invloed. Hier speelt vaste drummer Steve Jordan een belangrijke rol in; sommige nummers klinken alsof Marvin Gaye mee zingt.
Het heeft een fijne luisterplaat opgeleverd, als achtergrond voor bij het diner of op zondagmorgen.