Hierdoor waren wij als “buitenlanders” in Dublin dan ook niet bijzonder, wij hoorden ook fans uit Engeland, België en Finland. Al deze fans werden niet teleurgesteld. In deze compleet akoestische show werd hij ondersteund door basgitarist en tweede stem John Stirrat die in zijn dagelijks leven muziek maakt met zijn eigen band Wilco. Een relatief eenvoudige setting waarvan je hoopt dat deze sterk genoeg is om de hele avond onderhoudend te kunnen blijven. Maar de zanger wist het publiek ruim 1,5 uur lang te boeien in een van begin tot einde spannend optreden. Ray LaMontagne heeft met zijn hese en toch heldere stem het vermogen jou diep in het hart te raken. De setlist bestaat uit een mooie mix van nieuwer en ouder materiaal en de uitvoeringen zijn zeker niet voorspelbaar. Zo pakken Supernova en Trouble je door wat vrijere interpretaties die een live ervaring uniek maken, je voelt het tot in je botten. Zonder tijdens de show ook maar een woord te veel te spreken laat hij het publiek in beroering achter. Na een staande ovatie lopen wij flabbergasted van zo veel muzikale schoonheid het theater weer uit, dankbaar dat wij hier getuige van mochten zijn. Het is zonde dat deze zanger zo weinig live te bewonderen is, daar staat tegenover dat een live ervaring als deze extra exclusief voelt. Gelukkig is hij ook op Spotify terug te vinden.

Van de oude stad (Stare Mesto) met de beroemde Astronomische Klok op het Oudestadsplein tot de kleine zijde (Mala Strana) aan de overkant van de beroemde Karelsbrug waar de Praagse burcht is die vanuit veel plekken vanuit de stad zichtbaar is omdat hij vanaf een heuvel boven de stad uit torent. Van de Joodse wijk in Stare Mesto tot het mysterieuze park Vysehrad met prachtige kathedraal en mystieke begraafplaats. Praag is een aaneenschakeling van historische gebouwen en diverse historische bouwstijlen die rondom de rivier de Moldau zijn gebouwd en wordt niet voor niets ‘de Gouden stad’ genoemd. Ook al kost het je twee dagen spierpijn raad ik je aan de klim in het Petrinpark naar de uitkijktoren te maken voor prachtige vergezichten over deze stad.

Maar wat Praag vooral zo bijzonder maakt is de ontspannen sfeer die deze stad uitademt. Ook al heerst er de bedrijvigheid van een wereldstad, de mensen zijn ontspannen, vriendelijk en lijken te genieten van het leven. De vele parken door de stad geven je een gevoel van rust en doen je vergeten dat je je in een wereldstad bevindt. En natuurlijk staat Praag bekend om het goedkope bier. Wanneer je een biertje besteld krijg je standaard een halve liter geserveerd. Een bezoek aan Praag is niet compleet zonder een pul bier gedronken te hebben, dagelijks. Wanneer je in oktober door Praag loopt zijn het de goudgele herfstkleuren die de stad een warme en betoverende uitstraling meegeven wat deze fotogenieke stad nog een extra dimensie geeft. “We fell in love in October (to this beautiful city). Thats why, I love fall”:

In mijn geval zou je daar vroeger hele grote stapels TDK SA-90 cassettebandjes in aantreffen. Met de hand opgenomen radio-takes, voorzien van dolby B ruisonderdrukking en hopelijk zonder dat irritante geklets van de DJ. Die bandjes waren dan voor in de Aiwa-walkman, want dat was destijds het meest compacte model op de markt en beschikte over Dolby B én C! Nu we in het Spotify-tijdperk zijn aanbeland zijn het de CD’s die op de vliering staan en die onaangeroerd vanuit de doos terug staren als een verloren Commodore 64. De meeste muziek van die CD’s staat in de vorm van opgeslagen albums in je eigen Spotify omgeving, of de hoogtepunten in een persoonlijke afspeellijst. Toch viel afgelopen zaterdag mijn oog op een album dat ik volledig was vergeten. Een album uit 1993 van de Canadese band ‘Crash Test Dummies’ getiteld ‘God Shuffled His Feet’. De eerste herinnering die bij me op kwam was waar dit album aangeschaft was: bij ‘Music Go Round’. Een tweedehands muziekwinkel in St. Paul, Minnesota, tijdens een rondreis door Amerika in 1995. De winkel bestaat nog steeds. Toen bedacht ik me ook waarom dit zo’n bijzonder album is. Niet eerder had ik zo’n apart en diep stemgeluid gehoord, de bariton van zanger Brad Roberts maakte letterlijk een diepe indruk. Dat was het niet alleen. Het was een eerste kennismaking voor mij met folkmuziek. Melodieuze geluiden met bijzondere songteksten over aardse vragen, zo als uit How Does A Duck Know: “How come all my body parts so nicely fit to gether? All my organs doing their jobs, no help from me”.

Van dit album kwam de eerste en enige grote hit die de band had, “Mmm Mmm Mmm Mmm”. Daarna heeft de band nog meerdere albums gemaakt en Brad Roberts nog een soloalbum als Crash Test Dude. Het succes van God Shuffled His Feet is nooit meer geëvenaard. Voor een regenachtige zondagmorgen of bij de borrel, dit album als tip uit de oude doos.

Soms zit je er dan compleet naast. Ik herinner me de eerste plaat van Joss Stone die ik hoorde en de bijbehorende verbazing na het zien van haar foto. Geen zwoele donkere Amerikaanse zangeres op leeftijd, maar een  jong meisje uit de UK. Mooi vind ik dat. Zo ook met The Teskey Brothers (Josh en Sam), waar het team van broccoli.fm groot fan van is. Heerlijke zwoele soulmuziek waarbij je het gevoel krijgt dat de broers van Otis Redding aan het werk zijn geweest. Niets is minder waar. De Australische Josh Teskey zou the-whitest-boys-alive kunnen zijn. Ga zelf maar eens goed zitten voor dit nummer en vorm je, ondanks de voorkennis, een beeld van deze band. Dim de lampen, schenk een glas goede wijn in en verdwaal in de prachtige stemmen van the Teskey Brothers. Ze speelden op 3 en 4 februari de grote zaal van Paradiso plat, succes gegarandeerd dus!

Afgelopen weekend was voor mij echter het moment dat ik me hardop af vroeg: hoe ver moeten ze gaan? Heel Nederland lag Netflixend op de bank omdat er drie dagen van tevoren code oranje was aangekondigd voor storm Ciara. Kartonnen dozen, takken en ander huisvuil vloog horizontaal door de straten van Amsterdam en er werd voor € 150 miljoen aan schade aangericht. De media zat er boven op met liveblogs over het verloop van de storm, gedeelde youtube video’s van vliegtuigen met landingsproblemen en het verkeer werd flink gehinderd door omgevallen bomen. Allemaal prima tot ik op Youtube zag hoe de Reddingsbrigade moest uitrukken om een golfsurfer in nood te redden. De boot van de brigade leek meer op een onderzeeër en sloeg in het filmpje alleen al meer dan drie keer nagenoeg om. Onverantwoordelijk als je het mij vraagt. Daarna nog beelden van een enthousiaste kitesurfer die blijkbaar wilde zien of hij vanaf de Noordzee richting Utrecht kon springen. Wat mij betreft kunnen we hier een lijn trekken. Dat er waaghalzen zijn die willen proberen om in een storm als deze hun vaardigheden te testen, prima. Maar accepteer dan ook dat als het even niet lukt er niemand meer is om je te komen helpen, dat je tweede wordt en dat we je later op het strand wel terugvinden. Dat er nog mensen gek genoeg zijn om in het bootje te stappen om hulp te verlenen is bijzonder, maar daar moeten we deze hulpverleners eens een handje mee helpen.

Gisteravond hebben we The Murder Capital live gezien in de Oude Zaal van de hoofdstedelijke Melkweg. Zo’n concert waar je op voorhand al grote verwachtingen van hebt vanwege de muzikale kwaliteit en de in korte tijd opgebouwde livereputatie. Dan blijft alleen de vraag over of ze deze verwachting in kunnen lossen voor een zwaar uitverkochte zaal. En dat doen ze. Al meteen bij het eerste nummer gaat het los in het publiek waarbij zanger James McGovern ook al meteen zelf het publiek in loopt. Dreigende baslijnen, rollende drums, bandleden met branie maar vooral een eigenzinnige zanger die de baas is over de hele concertzaal. Ook bij de rustige nummers uit hun repertoire weet hij de zaal stil te krijgen en dat kunnen niet heel veel artiesten. Bij het laatste nummer “Don’t cling to life” springt hij met een grote duik het publiek in en zingt hij crowdsurfend over het publiek het nummer af. Dit nummer blijft in je hoofd zitten en heeft alles in zich om een enorme festivalkraker te worden. Na een kleine vijftig minuten is het concert al ten einde maar hebben ze hun volledige debuutalbum met grote overtuiging gespeeld. Dit is een band die eigentijdse en eigen muziek maakt, maar tegelijkertijd ook het punk- en new wave-gevoel van de vroege jaren ‘80 weer laat herleven. The Murder Capital heeft alles in zich om legendarisch te worden zodat we over tientallen jaren kunnen zeggen: “weet je nog dat wij The Murder Capital in de Oude Zaal van de Melkweg hebben gezien?”

Strak gepland en na maanden van “Order, Order” zijn we niet meer zo verliefd als we waren op die Britten. Ja, vreemde snuiters waren het altijd wel. Ze rijden links, zijn eigenwijs, stoppen melk in de thee en hebben Europese coaches nodig om van kick & rush af te komen, maar mijn God wat maken ze lekkere muziek.

Vandaag sprak Boris Johnson harde woorden, alsof de relatie echt voltooid verleden tijd is, de UK blijkt niet meer dan een Good Old Fashioned Loverboy te zijn…. Dat het eiland economisch wat meer naar het Westen afdrijft, soit. Maar we willen echt nog geen afscheid nemen van die klassiekers, gearriveerde toppers en nieuwe sterren. Daarom een themalijstje, we kunnen niet met ze, maar zeker ook niet zonder.

Maar zoals in iedere grote stad zijn het vaak niet de winkelstraten die het gezelligst zijn, maar de straatjes die net buiten het echte centrum vallen. In tegenstelling tot de grote winkelstraten waar vooral de grote winkelketens gehuisvest zijn, zitten in de zijstraten en net iets buiten het centrum de originelere winkels en restaurantjes. Zo ook in de Voorstraat. Daar zit in ieder geval een van de betere koffiehuizen van Utrecht. The Village Coffee, een aanrader voor mensen die van goede koffie, sfeer en muziek houden. Want deze zaak ademt ook de liefde voor muziek. En zoals inmiddels hopelijk wel duidelijk is, delen wij bij broccoli.fm deze liefde. Bij binnenkomst word je al vriendelijk welkom geheten door de mannen achter de bar. De ongedwongenheid van deze zaak is meteen duidelijk. Zoek maar een plekje waar dit nog mogelijk is. Mensen zitten op het laatste beschikbare plekje op de bankleuning, direct naast andere onbekende gasten aan een lange tafel of bij gebrek aan een zitplaats drink je op zijn Italiaans, staand, een kop koffie aan de bar. Goede muziek klinkt door de speakers en je kan er zelfs even door een kleine verzameling vinyl heen bladeren die te koop aangeboden wordt. Wanneer je naar de wifi-code vraagt zul je teleurgesteld worden, want je komt hier om koffie te drinken en niet om te internetten. Het schijnt zelfs dat er in deze kleine zaak ook wel eens live-optredens plaats vinden, dan komen wij als muziekliefhebber hier graag terug om even te kijken. Wanneer je na een hele goede kop koffie weer naar buiten loopt kun je de lokroep van Plato aan de overkant van de straat niet weerstaan. Een grote platenzaak met een groot aanbod vinyl waar je even lekker op je gemak doorheen wilt bladeren. Grote kans dat je weer met een aanwinst naar huis zal gaan. Dit stukje leest misschien als reclame, maar zo is het niet eens bedoeld. Gewoon een aanrader voor de gelijkgestemde muziekliefhebbers onder ons om op een ontspannen wijze jouw muzikale weekend in te luiden. Misschien volgt er over een tijdje nog wel eens een soortgelijk verhaal over nog zo’n leuke straat, maar dan in Amersfoort. Het toeval wil dat daar, in de Krommestraat, ook al een fijne platenzaak gehuisvest is …