De term postpunk is in deze tijd wat aan inflatie onderhevig aangezien deze voor te veel muziek gebruikt wordt, maar postpunk tezamen met een grote dosis new wave is wel de stijl die Rats on Rafts nu het beste omschrijft. Op het laatste album ‘Deep Below’ komen genoemde muzikale stijlen samen, waarbij de zang van David Fagan het afrond tot een heerlijk Engelse band die dus ‘gewoon’ uit Rotterdam komt.

Aangezien deze band dit jaar al 20 jaar actief is wordt het serieus tijd om ze live aan het werk te gaan zien. Ons favoriete EKKO is de plek die tot donkere jaren ‘80 concertzaal moet gaan dienen. Wat volgde was een heerlijk optreden dat werd zoals vooraf gehoopt. Donkere baslijnen, dubbele gitaren met catchy riffs, zware drums, stemmige synts en de dromerige zang van David Fagan zorgden voor een strak en sfeervol optreden. Belangrijk om te benoemen is dat, ondanks dat de jaren ’80 invloeden volop aanwezig zijn, Rats on Rafts geen kopie is van de bands uit dat decennium. Zonder hun invloeden te verloochenen hebben ze een eigentijdse eigen stijl die gewoon echt heel fijn is.

Heerlijk om zo toch eens de jaren ’80 live meegemaakt te hebben en het gevoel te hebben gehad om in een donkere “eighties Manchester club” aanwezig te zijn geweest. Maar dan wel gewoon bij Rats on Rafts, uit Rotterdam.

Paradiso is gevestigd in een voormalige kerk aan de Weteringschans in Amsterdam. Het gebouw werd oorspronkelijk gebouwd in de late 19e eeuw als een kerk voor de Vrije Gemeente. Al wilde deze gemeente niet dat het woord “kerk” voor dit gebouw gebruikt werd. In de jaren zestig, toen het kerkbezoek sterk afnam, werd het gebouw verlaten. Deze leegstand bood echter een nieuwe kans.
In 1968 werd Paradiso officieel geopend als een ontmoetingsplek voor jongeren in de snel veranderende samenleving van de jaren zestig. Wat begon als een experiment, groeide al snel uit tot een belangrijke culturele locatie waar zowel muziek als maatschappelijke thema’s centraal stonden.

In de jaren die volgden is Paradiso uitgegroeid tot een van de meest iconische concertzalen van Nederland. De unieke locatie en bijzondere architectuur van dit gebouw geven de concerten net dat speciale extra’s mee waardoor veel bezoekers hier één van hun favoriete live-optredens gezien hebben. Maar ook de artiesten zelf herinneren zich de concerten in deze poptempel vaak na vele jaren nog steeds en geven aan dat deze tot hun favoriete locaties hoort.
Door de jaren heen hebben talloze wereldberoemde artiesten het podium van Paradiso betreden. Grote namen als Pink Floyd, David Bowie, Prince, U2, Nirvana, The Rolling Stones en Adele hebben hier onvergetelijke concerten gegeven. Daarnaast heeft Paradiso altijd voorop gelopen door een brede programmering. Van genoemde wereldsterren tot underground bands, van alternative rock tot hiphop en elektronische muziek. Het feit dat zowel legendarische namen als opkomende artiesten in deze zaal optreden, draagt bij aan de unieke status van Paradiso.

Overigens staat ook Paradiso weer voor een verbouwing. In deze plannen moet bijvoorbeeld de ingang ondergronds worden om klachten over geluidsoverlast van de buurtbewoners te laten stoppen. Daarnaast worden de ruimtes gemoderniseerd om weer te voldoen aan de eisen die de huidige tijd met zich meebrengt. Maar hopelijk zal er weinig aan de grote zaal gaan veranderen zodat deze zijn unieke sfeer blijft behouden. Overigens nemen de concertbezoekers die ik ken de krappe garderobe etc. voor lief. Want ook dit is Paradiso en is een onderdeel van de concertbeleving geworden. Maar het allerbelangrijkste is dat Paradiso een levend monument blijft dat zowel de mooie geschiedenis als een fijne toekomst omarmt.

Wat volgde was een optreden waarbij de kleinere nummers van Asphodels afgewisseld werden met nummers van eerdere platen en er ontspin zich een hele goede mix van rustige nummers tot toch af en toe die heerlijke hysterische ontsporing waarbij Finn Andrews zijn gitaar martelde om ook alles te geven, met een gesprongen snaar tot gevolg.

Door de jaren heen heb ik de band meerdere malen live gezien en het is interessant om mee te groeien met de emotionele ontwikkeling van de frontman.
Bij de vroegere concerten leek Finn Andrews gebukt te gaan onder al het leed van de wereld, de liefde en alle onderwerpen waar hij over schreef. Een zware last op zijn schouders die hij getergd, met kramp in de kaken en spuug uit de mond, live ten gehore bracht.
Bij het vorige optreden twee jaar geleden stond hij al meer ontspannen op het podium en nu reageerde hij ontspannen lachend op het publiek, vertelde waar zijn nummers geschreven waren en liet hij merken toch weer onder de indruk te zijn van de mooie zaal die Paradiso natuurlijk ook is. Dit was uiteindelijk veel prettiger om naar te kijken, want het ging niet ten kosten van de kwaliteit van het optreden. Een goed uitgebalanceerde setlist waarbij de band het publiek op een extra lange toegift trakteerde. Toen na het vierde nummer in de toegift het publiek de zaal ging verlaten kwam Finn Andrews nogmaals het podium op met de vraag of men zin had in nog een nummer die hij solo op zijn keyboard vertolkte. Dit was een van de betere optredens die ik van the Veils heb gezien, misschien wel de beste.

https://www.setlist.fm/setlist/the-veils/2025/paradiso-grote-zaal-amsterdam-netherlands-3b53e088.html

In tijden waarin er veel onheilspellende ontwikkelingen in de wereld plaats vinden is het fijn dat er een band als Daryll-Ann bestaat die je kan doen geloven dat de tijden nog net als vroeger zijn. Je kan wegdromen in hun prachtige nummers en denken dat er nog niets is veranderd. Dit wil niet zeggen dat de band geen ontwikkeling heeft doorgemaakt, maar vooral dat hun liedjes heerlijk tijdloos blijken te zijn en je even doen vergeten dat de wereld in brand staat.

Ruim 30 jaar nadat ik ze voor de eerste keer zag, stond de band dinsdagavond in een bijna vol Paradiso in Amsterdam. Duidelijk ouder geworden, net als ikzelf en de rest van het publiek, was het toch weer als vanouds. Kwalitatief mooie liedjes waarbij het vakmanschap van de hele band genoemd moet worden. Natuurlijk is Anne Soldaat een van de beste gitaristen van Nederland (luister ook eens naar zijn soloalbums), maar de hele band is kwalitatief van een hoog niveau en geeft het ene na het andere mooie liedje aan het publiek. De samenzang van de broers Paulusma en Anne Soldaat geeft de mooie liedjes net dat vertrouwde Daryll-Ann sausje waar het publiek zo van houdt. In vergelijking met het optreden in 1994 staat er nu een band met jarenlange ervaring en kwaliteit op het podium, maar nog steeds alsof ze zelf niet helemaal in de gaten hoe goed ze wel niet zijn. In de vorm zoals ze deze avond spelen behoren ze tot de betere bands van het land.

Het is te hopen dat Daryll-Ann deze keer gewoon bij elkaar blijft en mooie liedjes met ons blijft delen. Dan zal er zeker geen 30 jaar meer tussen zitten tot het volgende optreden.

https://www.setlist.fm/setlist/daryll-ann/2025/paradiso-grote-zaal-amsterdam-netherlands-43a9d733.html

Vanaf de start van het optreden wordt al duidelijk dat, zonder het trieste verleden te vergeten, optimisme de boventoon voert deze avond. Onder aanvoering van Wannes Capelle speelt de band hun melodieuze nummers waarbij snel duidelijk wordt wat een goede muzikanten het zijn. Door het West Vlaams dialect zijn de teksten soms niet volledig te begrijpen, maar wordt de strekking van hun poëtische teksten wel altijd duidelijk. Ook zorgt dit dialect ervoor dat alle nummers  toch een soort van mystieke sfeer krijgen. 
Bij het nummer ‘Het Langste Jaar’ nam aan het einde het publiek de laatste zinnen van dit nummer over in een mooie samenzang waarin het gemis van bandlid Tom Pintens wel voelbaar was. Ook een speciale vermelding voor de Gorki-cover van Boze Wolven die met een heerlijk ‘Where is my mind’-arrangement van The Pixies werd gecombineerd. 

Maar de hele avond was een avond met mooie poëtische teksten, fijne gitaarsolo’s, een charismatische zanger en hele goede muzikanten die zorgden voor een avond met hele fijne muziek. Het is lastig om een label op de muziek te plakken want de band heeft een eigen sound gecreëerd die gewoon Het Zesde Metaal is. Een avond genieten van hele, hele goede muziek!

Frontman Gordon Downie wordt beschouwd als de ziel van The Tragically Hip. Zijn unieke stem, intrigerende podiumuitstraling en complexe teksten’, vaak doorspekt met Canadese referenties, maakten hem het ultieme boegbeeld van The Hip. In 2015 kreeg Gordon Downie de diagnose terminale hersenkanker, nieuws dat het hele land diep raakte. Maar in plaats van zich terug te trekken, besloot de band een laatste album op te nemen, Man Machine Poem (2016), en een afscheidsconcerttournee te doen. De finale van die tour in hun thuisstad Kingston werd live uitgezonden en gevolgd door ongeveer alle Canadezen. Het was meer dan een afscheidsconcert – het was een nationaal moment van rouw en viering. Voor de Canadezen is The Tragically Hip ook niet zomaar een rockband; ze zijn een cultureel fenomeen. Het is dan ook niet voor niets dat de Canadese president Justin Trudeau het overlijden van Gordon Downie in 2017 op nationale televisie bekend maakte, met tranen in zijn ogen.

Het leven in een band. Altijd samen op pad zijn. Weinig tijd voor je gezin, onderlinge conflicten, momenten van tanende populariteit tot het emotionele einde van de band. Alles komt samen in de documentaire ‘The Tragically Hip: no dress rehearsal’. Deze docu, gemaakt door Mike Downie, broer van de frontman, biedt een intieme kijk op het leven van de bandleden en hun creatieve proces, maar maakt vooral duidelijk hoe belangrijk deze band is geworden voor de identiteit van Canada.

De documentaire No Dress Rehearsal is een prachtige aanvulling op hun muzikale nalatenschap. Een muziekdocumentaire zoals een muziekdocumentaire moet zijn. Niet voor niets een score van 9.4 op IMDb. Kijken!

Wat volgde, was een uur vol gruizige, hoekige gitaarlijnen, aangejaagd door de solide ritmesectie. Vooral Ben Stidworthy eiste een prominente plek op met zijn baslijnen, die echt een extra laag aan het geluid toevoegden en hiermee het geluid vooruit duwde. De band werd in de aankondiging binnen het genre postpunk geplaatst. Hoewel deze term tegenwoordig vaak te pas en te onpas gebruikt wordt, leek Cola eerder ergens tussen indie en alternatieve rock te vallen – alweer zo’n containerbegrip, maar hier wel op zijn plaats.
Tim Darcy is de duidelijke frontman die met zijn lichtverveelde zang en hoekige gitaarspel een beetje afstandelijk overkomt. Interactie met het publiek verliep wel wat stroef; de pogingen tot gesprekken leken soms in de lucht te blijven hangen. Maar dat maakte de band goed met een uur lang lekker uptempo gitaarwerk dat strak in elkaar zat en waarin de nummers elkaar in hoog tempo opvolgden. Net toen de nummers misschien iets te veel op elkaar dreigden te gaan lijken, was het om precies 22:00 uur tijd om te stoppen – en dat voelde precies goed. Soms is een uurtje fijne muziek in een kleine zaal alles wat je nodig hebt.

Het was net een tijdje stil in de winkel en de verkoper zette ‘the Specials’ op. De rustige relaxte tonen van ‘A message to you Rudy’ vulden de winkel en iedereen begon lekker mee te wiegen op de heerlijke oude ska. Muziek op het juiste moment op de juiste plek. Maakt het moment de muziek, of zorgt de muziek dat het een fijne plek is, of is het een volledige samenhang van plaats, tijd en muziek.

Zo waren er meer momenten dit weekend. Natuurlijk is ‘You never walk alone’ verbonden aan de wedstrijd van Liverpool tegen Aston Villa die wij dit weekend bezochten en zorgde het hele meezingende stadion (met uitzondering van het uitvak) voor kippenvel bij vele aanwezigen. Plaats, tijd en muziek kwam mooi samen.

Na de wedstrijd moet er natuurlijk nog genoten worden van het nachtleven van Liverpool. Een bruisende binnenstad vol met plezier makende jongeren (en ouderen) die genieten van de gezelligheid van deze stad. Wij gingen voor een bezoek aan The Monro, een mooie oude pub die eerder dit jaar weer heropend is. Een pub met een ruime keuze in bieren en whisky’s. En met een goede DJ. Want wat wij die avond voorbij hoorde komen was een mooie eclectische mix van Ierse folk, country, blues, reggae en persoonlijke favorieten als Nick Cave en Fontaines D.C. Dit versterkte de smaak van onze IPA’s en Guinness op positieve wijze en hierdoor hadden wij samen met de andere bezoekers van de drukbezochte pub een heerlijke avond . Was het de locatie, de muziek of waren we er gewoon op het juiste moment waar alles weer mooi samen kwam.

Is het de plaats, de locatie of het moment? Het antwoord is niet zo belangrijk als alles mooi samen valt. Deze elementen zorgen er in ieder geval voor dat wij terugdenken op een heerlijk weekend Liverpool. Ook de muziek van the Beatles klinkt toch net wat lekkerder wanneer je in de stad van John, Paul, George en Ringo rondloopt. Ook de biertjes in de brouwerij werden begeleid door heerlijke oude country, op dat moment had er ook niets beters gepast.
Wel is het de muziek die de mooie herinneringen levend houdt en die ons komende tijd terugbrengt naar bijvoorbeeld die winkel, het stadion of de pub. Mooi dat muziek het enige van die drie elementen is die daarvoor zorgt.