Wat bijna al deze landen kenmerkt, inclusief Brazilië een supermacht in wording, is het feit dat alle leiders van deze landen gek zijn. Trump, Poetin, Bolsonaro, Kim Jong-Un. Stuk voor stuk hebben ze de sleutel in handen van de rode knop die wereld meerdere malen kan vernietigen. Al langer zien we genoeg voorbeelden dat er echt een steekje los zit bij deze gasten. Trump van plan is een muur te bouwen van megalomane omvang bij de Mexicaanse grens, Vladimir Poetin die als een John Rambo poseert met geweren bij zijn buitenhuis, Kim Jong-Un op zijn witte paard en Bolsonaro die verklaart dat het Corona virus een complottheorie van de media is. De voorbeelden zijn er te over. Wat me mogelijk nog wel het meest fascineert is dat zowel Trump als Bolsonaro gekozen zijn door het volk, in ieder geval in een voor het oog democratische verkiezing. Maar blijkbaar maakt dat niet uit, in China, Rusland of Noord-Korea is daar geen sprake van maar is de uitkomst hetzelfde. Het lijkt in die zin wel een soort instandhoudingsformule om deze mafkezen op hun positie te houden; wereldleiders die de hulp van andere inroepen om hun zetel te behouden (zoals Trump die zowel de Chinezen als de Russen benaderde om de vorige verkiezingen te beïnvloeden).

Het probleem hiermee is toch dat als je er te lang over nadenkt je niet meer rustig kunt gaan slapen, tenminste als je een beetje gehecht bent aan je leven en dat van je naaste omgeving. Maar op de één of andere manier lukt dat ons met een gezonde dosis relativeringsvermogen toch. Misschien dat een wereld vol gekken ook een status quo oplevert die rust creëert. Ook deze mannen zullen iedere dag weer van hun macht willen genieten…

Gisteren werd bekend dat Joe Biden de verkiezingen in Amerika heeft gewonnen. Joe Biden, een 77-jarige president waarvan het maar te hopen is dat hij de komende vier jaar overleeft. Maar hij brengt in ieder geval weer iets meer beschaving terug in het Witte Huis, tenzij hij fysiek het Witte Huis op Donald Trump moet veroveren. Die geeft zich nog niet gewonnen.. Hey Joe, where are you going with that gun in your hand?

Omdat zij ook openlijk schrijft en zingt over haar liefde voor andere vrouwen wordt zij omarmt door de LGBT-gemeenschap. Omdat geaardheid eigenlijk al lang geen opvallend punt meer zou moeten zijn maar vanzelfsprekend, zouden we het alleen maar over de kwaliteit van haar muziek moeten hebben. En die kwaliteit is er. Ze beschikt over de gave om al haar nummers fijne catchy melodieën te geven die zich als een oorwurm in je oor nestelen.
Zelf hebben wij nog niet de mogelijkheid gehad om haar live te aanschouwen maar op het podium schijnt zij een ontwapende persoonlijkheid te hebben waarmee ze veelvuldig het contact met het publiek zoekt. Met haar openhartige nummers over de liefde voor vrouwen en depressie bezingt zij de zaken die haar bezig houden. Begeleid door haar mysterieuze en warme stem weet zij ons met iedere release weer om haar vinger te winden en we kunnen dan ook niet wachten tot zij het livecircuit in ons land aan zal gaan doen.

Thuis werken, het gros van de Nederlanders is er weer toe verbannen. Getraind door de vorige lockdown, worden de thuiskantoren weer ingericht. Afspraken worden er gemaakt over de taak- en rolverdeling in huis. Niet alleen uit praktisch oogpunt maar ook om er voor te zorgen dat het een beetje gezellig blijft. De ene collega werkt in zijn of haar woonkamer, de ander heeft een kantoor ingericht. Het is schitterend dat we in een tijd leven waarin dit kan, dat de techniek het mogelijk maakt om alle software te draaien, te overleggen met je collega’s en ze te zien. Als je er een afstandje van neemt is het ongelofelijk wat er allemaal kan. En toch, toch mis ik het werken op kantoor. Het geroezemoes van de collega’s, het gelach, het gesprek bij het koffiezetapparaat en de praatjes over welke voetbalclub het wel of niet goed doet. Werken is zoveel meer dan het uitvoeren van wat taakjes binnen de gestelde deadline. Werken wordt gemaakt door de samenwerking met collega’s, soms niet leuk maar meestal wel. Het feit dat wij zo kunnen communiceren onderscheidt ons van alle andere diersoorten en dat maakt ons uniek. Dat werkt nou eenmaal beter als er geen twee schermen tussen zitten. Afgelopen week had ik een digitale lunch met collega’s en hoe leuk het initiatief ook was, het blijft behelpen. We hebben eerder geschreven over de creativiteit die deze periode van ons vraagt, dat levert soms hele leuke ideeën op, zoals deze afspeellijst. Voor iedereen die z’n collega’s ook mist:

Het gevoel van Groundhog Day bekroop mij toen de nieuwe maatregelen om het Coronavirus in te dammen bekend gemaakt werden door onze minister president. Moedeloos vanwege het feit dat de tijd wederom even teruggedraaid werd en de horeca weer moest sluiten, concertzalen en andere evenementenlocaties weer aan een maximum van 30 bezoekers gebonden zijn. Tegelijkertijd moet het besef bij ons Nederlanders nu toch wel aanwezig zijn dat wij ons nu wel weer goed aan deze maatregelen moeten houden om te zorgen dat we zo snel mogelijk weer naar een normale samenleving toe kunnen gaan. Een samenleving waarin we weer volledig vrij kunnen bepalen of we uit eten willen gaan of misschien even een theatervoorstelling mee willen pikken.

Laten we net als Bill Murray ons gedrag weer positief veranderen zodat deze maatregelen niet alsnog verlengd, of over enkele maanden weer opnieuw ingevoerd worden. En heb je Groudhog Day nu echt nog nooit gezien dan komt er echt wel weer een kans voorbij aangezien deze film wel enkele malen per jaar herhaald wordt. Maar laten we zorgen dat de herhaling voor wat betreft de lockdown-maatregelen niet vaker nodig is.

De voorpret was al schitterend, een motor die weg stond te kwijnen in de garage werd eind juli verkocht voor € 1.998, precies het aankoopbedrag van de Vanmoof S3. Dezelfde avond dat het geld van de motor op de rekening stond, werd de fiets online besteld. Online, want er zijn geen winkels bij Vanmoof. Er is een experience store in Amsterdam (of New York) maar fysiek bekijken of een proefrit maken is er niet meer bij. Het bestelproces lijkt verdacht veel op dat van een trui of een onderdeel voor je keukenmachine. Je hebt er niet eens op gereden, maar wat reviews gelezen en een kennis met zo’n fiets gesproken, tweeduizend Euro, eigenlijk bizar…

Dan begint de reis, of user experience zoals vooral bij online bedrijven het bestel- en afleverproces heet. Je ontvangt een email met felicitaties, dat ze met zorg je fiets gaan produceren en dat je zo snel mogelijk hoort wanneer je fiets verwacht wordt. Dat mailtje volgt snel, je enthousiasme houdt aan ondanks het feit dat de fiets pas ergens half september wordt verwacht. Je accessoires komen dan ook, al hebben ze een individuele afleverdatum. Dan is het een tijdje stil.

Begin september word je enthousiasme weer groter, eerdaags verwacht je toch een concrete bevestiging. En die komt ook, je fiets komt op 29 september, je bagagedrager op de 20e en je fietstas op de 30^e. Verwarring alom, rustig afwachten maar wat er gebeurt. 22 September een kleine tegenvaller, een email waarin met excuses wordt aangekondigd dat de fiets is vertraagd door de grote drukte. De bagagedrager en tas komen nog wel volgens de geplande datum, die ondertussen voor het eerste artikel in het verleden ligt. Geen paniek hier, de fiets komt nu op 19 oktober. Dan op 7 oktober een bericht zowel van Vanmoof als UPS, de fiets komt er aan. YES! Geen accessoire te bekennen, maar dat zien we later wel.

Op 8 oktober staat UPS voor de deur, een bezorger wijst naar een grote doos in mijn voortuin, geen handtekening, geen hallo, “hier is je fiets” en weg is de bezorger.

De fiets uitpakken is misschien wel het mooiste moment, de doos is een soort opbergdoos waarin vakjes en doosjes zitten met een handleiding, Vanmoof branded gereedschap en een toeter om het te vieren als de fiets in elkaar zit. Je trekt de fiets als het ware van een lopende band uit de doos. Het in elkaar zetten is best prima te doen, tot we het stuur willen verhogen en alles spaak lijkt te lopen. Maar goed, een uur, wat zweetdruppels en wat krachttermen later, gloeien de lampjes op en is de installatie inclusief app compleet. Tijd voor een proefrit op deze werkelijk schitterende fiets, die meer aandoet als een Tesla op 2 wielen…..

Wat een teleurstelling, de versnellingen werken niet goed, ondanks de kwaliteitscontrole in China, Amsterdam, waar dan ook… je trapt als een razende Roeland en sporadisch doet hij het goed. Maar dat is niet goed genoeg in dit geval. Voor bijna 2 mille hoop je op een perfecte rit, maar helaas was dat niet onderdeel van de user experience… nu maar contact zoeken met de “Bike Doctor”, waar ik voor garantie de fiets naar toe moet gaan brengen. Tenminste, als ze reageren, want ook hier is het online contact al om. Gezien de Vanmoof user experience tot nu toe maak ik me er toch een beetje zorgen om…

Toen ik ze voor het eerst zag op de eerste editie van Best Kept Secret had ik een grote toekomst voor deze band verwacht. Fijne energie en een zanger met een geweldige stem. Maar helaas is een grote doorbraak maar voor weinigen weggelegd. Ook al bezit je als band de kwaliteit, je hebt met veel meer randzaken te maken. De populariteit van jouw muziekstroming, net toevallig opgepakt worden door de juiste radiostations en concertpromoters en op alle vlakken gewoon een grote dosis geluk. Wanneer de leden van Mozes & the Firstborn later terugkijken op hun carrière kunnen ze wel trots zijn op het feit dat ze geprobeerd hebben hun droom te leven. Drie kwalitatief sterke platen afgeleverd. Kunnen toeren door Europa en Amerika, maar net niet het geluk gehad om tot die grote doorbraak te komen. Nadat ik door de shuffle functie in de auto weer getriggerd werd om even wat meer muziek van deze band te luisteren verloor ik mijzelf weer in hun albums. Erg goede muziek waarvan het jammer is dat deze niet door meer mensen gehoord is, maar voor de bandleden een prachtige periode om later op teug te kijken. En voor de Nederlandse muziekhistorie een drietal albums die nog ondergewaardeerd zijn, maar die achteraf zeker een belangrijke plaats in onze nationale muziekcatalogus zullen krijgen.

In het Filmcafé mocht Lewsberg zijn opwachting maken. De avond was voor de kaartbezitters opgedeeld in twee sessies en wij mochten bij de late sessie aanschuiven. Voor de aanwezige bezoekers waren op ruime afstand tafeltjes en stoeltjes neergezet zodat je ontspannen naar de muziek van Lewsberg kon luisteren. Concertbeleving op een wijze die net even anders is. Maar dolgelukkig omdat we eindelijk weer een liveoptreden konden bijwonen, namen we deze restrictie op de koop toe. Eerlijk gezegd was het op deze wijze wel een hele relaxte luistersessie. Dan was het ook nog eens de eerste keer dat wij het Rotterdamse Lewsberg live konden zien, dus deze hele live ervaring was nieuw voor ons. Lewsberg speelde 3 kwartier lang stoïcijns hun heerlijke muziek die toch gewoon het beste omschreven kan worden als heerlijke ‘jaren ’60 Velvet Undergound-achtige’ muziek. Zeker geen schaamteloze kopie van deze band, want zij hebben zeker eigen, soms ook een beetje lo-fi achtige, identiteit aan hun muziek gegeven. Gitaren die repeterende melodielijnen laten horen waardoor je soms bijna licht gehypnotiseerd het gespeelde nummer in werd getrokken. Het enige wat wij eigenlijk jammer vonden was, ook al was dit op voorhand bekend, dat de band klokslag 0:00 uur gemaand werd te stoppen. Dit had van ons nog wel even door mogen gaan. Maar zodra de ouderwetse concerten weer mogelijk zijn gaan wij ze zeker nog eens bekijken. Staand, met een biertje in je hand, je lichtjes irriterend omdat er net een iets langer persoon voor je is komen te staan. We kunnen niet wachten.