Toch schuilt er ook iets moois in de afgelopen maanden en de maanden die komen gaan. Zodra het virus en de bijbehorende maatregelen deze wereld in kwamen hebben we met een grote mate van saamhorigheid maatregelen doorgevoerd en met zijn allen ervoor gezorgd dat de strengste maatregelen ook maar tijdelijke maatregelen geweest zijn. Natuurlijk zijn er altijd mensen die zich niet aan deze maatregelen konden houden, maar dit is een kleine groep die een te groot podium heeft gekregen. Over het algemeen kunnen we best trots zijn op onze medeburgers. Daarnaast ontstaat er ook weer een nieuw gevoel van hoop en verlangen. In de wetenschap dat er straks weer meer mogelijk is worden er veel plannen gesmeed. We kijken weer naar onze vakantiemogelijkheden, bereiden ons voor om het “tijdelijke normaal” zo goed mogelijk te benutten en kunnen met een kleine rem erop weer plannen voor de toekomst maken. Zo zit ik momenteel de concertagenda’s weer door te scrollen voor een avondje livemuziek wat ik persoonlijk de afgelopen periode zo gemist heb. Sterker nog, er staat weer een concertje gepland! Zo bewegen wij ons weer naar een nieuw normaal die hopelijk weer erg snel op het oude normaal zal gaan lijken. Things can only get better!

Als jonge jongen verslond ik de stripboeken van Ronnie Hansen. De sympathieke voetballer die doorbrak als speler bij FC Barcelona. Naast het feit dat hij als voetballer op de juiste momenten beslissend was, was hij ook als mens een voorbeeld voor de jeugdspelers van Barcelona met wie hij mooie vriendschappen sloot. Natuurlijk had zijn carrière ups en downs en maakte hij ook nog een transfer naar PSG wat mij als jeugdige lezer niet zo kon bekoren.

Onlangs kwam ik mijn verzameling stripboeken weer tegen en bij het zien van de boeken van Ronnie Hansen kwam meteen weer het gevoel naar boven van bewondering voor deze held die ik als jonge jongen ook had. Inmiddels al wetend dat een gelijke carrière geen mogelijkheid is, dat een stripfiguur echt compleet fictief is en dat heldenverering minder wordt naarmate je ouder wordt. Maar wel beseffend dat het altijd mooi is om te blijven dromen.

Persoonlijk ben ik een veel groter voorstander van een speaker in de slaapkamer dan een tv. Los van het feit dat romantiek niet voorbehouden is aan de slaapkamer kan muziek zorgen voor de een sfeervolle setting, vergelijkbaar met een open haard, een fles bubbels, rozenblaadjes of een berenvel.

Dat de meningen hierover verdeeld zijn is duidelijk, een korte zoektocht op het web leert dat er lovers and haters zijn. Maar duidelijk is dat als muziek in je slaapkamer wat toevoegt, dat je dan een playlist stand-by moet hebben staan en niet ter plekke moet hoeven bedenken welke nummers je gaat afspelen. Dan is je moment weg en daarmee de romantiek.

Maar wat maakt een nummer sfeer verhogend of zelfs lust opwekkend, als dat al mogelijk is? Er zijn al best veel lijstjes gemaakt door magazines, Spotify en zelfs op Facebook zijn lijstjes te vinden. Als je door de nummers op deze lijstjes loopt dan valt er wel een lijntje te ontdekken wat er voor nodig is om een bedroom song te kunnen zijn. Ritme is misschien wel nummer één op de criterialijst, langzame ritmische beats, drums of zelfs gitaren (luister naar het nummer van Terence Trent D’Arby). Een sexy, vaak zwoele stem, maar soms ook het totaal tegenovergestelde (Thom Yorke van Radiohead). Daarnaast zijn er veel verschillende genres in de lijstjes te vinden. Soul en R&B zijn misschien wel het meest vertegenwoordigd, maar ook serenades, Slow Electronic Dance of meer in de alternatieve hoek. Bij de laatste categorieën valt ook op dat er effecten worden gebruikt om de muziek wat meer diepgang te geven.

Dat muziek persoonlijk is staat vast, of je muziek voor bovenstaande doeleinden kunt gebruiken, alleen of met partner(s) hangt ook van veel factoren af. Maar mocht je toch verlegen zitten om een niet alledaags maar toch sensueel lijstje, dan tref je hierbij 20 nummers aan die het moment langzaam voor je opbouwen.

Wat een aanrader in iedere grote stad is, is om deze per fiets te doorkruisen zodat je veel bezienswaardigheden te zien krijgt. Wat helemaal een aanrader is, is om dit met een lokale gids te doen zodat je ook meteen bijgepraat wordt over de historie van de stad. Die van Rotterdam is natuurlijk bijzonder aangezien het grootste gedeelte van de stad in WOII plat is gebombardeerd waarna er dus een relatief nieuw centrum ontstaan is. Een mooie mix van nieuw en oud in de architectuur heeft ervoor gezorgd dat er een moderne stad is ontwikkeld, die overigens ook nog steeds in ontwikkeling is. Het icoon van deze stad is natuurlijk de Erasmusbrug en de wolkenkrabbers die hier omheen gebouwd worden waardoor Rotterdam de enige Nederlandse stad met een serieuze skyline is geworden. Waar je zou verwachten dat Rotterdam misschien een harde rauwe stad is vanwege de arbeidersmentaliteit die het havenleven met zich meebrengt is niets minder waar. Alle verschillende culturen samen, de drang naar ontwikkeling en het stijgende toerisme heeft er voor gezorgd dat er rondom het hele centrum een ontspannen sfeer heerst. En sfeer, dat is waar de redactie van broccoli.fm ook gevoelig voor is.

Een stad moet je eigenlijk zelf ontdekken, maar één speciaal punt willen we nog even aanraden: Fenix Food Factory, een oude fabrieksloods op Katendrecht waar een culinaire broedplaats is ontstaan. Een plek waar lokale horecaondernemers hun ambachtelijke producten aan de man brengen, waar een lokale brouwer zijn bieren verkoopt en waar bij mooi weer veel mensen zich verzamelen om daar op het terras te genieten van de producten en het uitzicht over de Maas waardoor er op dit specifieke plekje een gezellige festivalsfeer ontstaat. Rotterdam, wij kunnen het je aanraden en zullen er zeker regelmatig terugkomen.

Voor talenten is het vaak Engeland, Spanje of Italië, waar de meeste spelers op de bank belanden. Dat geldt in mindere mate voor Duitsland, Frankrijk en China waar spelers doorgaans vaker speelminuten maken. Zelden is de voetbalontwikkeling leidend, maar de portemonnee. Zo zorgt de zaakwaarnemer er vaak voor dat de keuze van een voetballer niet altijd op sportieve gronden gemaakt wordt. Zo had Matthijs de Ligt dit seizoen weliswaar 14 miljoen redenen per jaar om naar Juventus te gaan, maar qua voetbal kwam hij wel in een compleet andere cultuur terecht terwijl hij ook naar een club als Barcelona had gekund. Nu is Italië het land waar verdedigen tot een kunst wordt verheven en misschien wilde hij zich hier verder in bekwamen, maar het lijkt in eerste instantie toch een keuze voor het grote geld. Gelukkig zien we de laatste maanden wel weer zijn talent doorschijnen en mag hij zich inmiddels basisspeler noemen.

Dat geld niet altijd gelukkiger maakt zie je aan de vele spelers die vanuit de eredivisie naar het buitenland vertrekken en die vervolgens toch aardig in de vergetelheid raken. Zo heeft Royston Drenthe zich onvergetelijk gemaakt in Madrid, maar niet op sportieve gronden. En spelers als Anwar El Ghazi, Rick Karsdorp en Justin Kluivert hebben ook nog niet de carrière die ze zelf voor ogen hadden. Zo zijn er nog talloze voorbeelden te noemen. Uitblinker was mogelijk Winston Bogarde, die bij Chelsea zijn pre-pensioen volledig op de bank door bracht. Veel voetballers verdwijnen in vergetelheid.

Uitzonderingen zijn er gelukkig ook. Weinig kenners hadden ooit voorzien dat Virgil van Dijk zou uitgroeien tot een verdediger van wereldklasse, gelukkig hadden Ronald Koeman en Jürgen Klopp daar meer oog voor. Sterker nog, met zijn nieuwe contract zou hij de bestbetaalde speler van Liverpool worden. Voor mij is zo’n andere verrassing Wout Weghorst, die zichzelf per week belangrijker maakt voor Vfl Wolfsburg. Zo ook zaterdag weer, vijf goals in vier wedstrijden en Wolfsburg weer op weg naar Europees voetbal. Bij AZ vond ik Woutje een hardwerkende, maar beperkte spits. Bij zijn, zelfverkozen, vertrek kondigde  Wout zelf aan klaar te zijn voor het grotere werk. Mijn inschatting was dat we weinig meer over hem zouden horen. Maar, tot nu toe is het tegendeel waar. Daarom voor alle Virgils en Woutjes, petje af!

De perfecte platte omgeving en het enorme netwerk aan fietspaden maakt dit ook bij uitstek een middel om je eigen provincie te verkennen. Daarnaast is er de afgelopen jaren flink geïnvesteerd in moutainbikeroutes, dus je kunt je hart ophalen op ieder willekeurige fiets. Naast de supermarkten en de bouwmarkten was er nog één branche die het daarom de afgelopen maanden zo goed deed, dat er nog steeds sprake is van lange levertijden, de fietswinkel. Blijkbaar wordt het vakantiegeld voor een nieuwe keuken, maar ook een nieuwe fiets gebruikt. De diversiteit van wat er daardoor over de fietspaden moet neemt wel flink toe en de drukte ook. Wat afgelopen jaren steeds meer op valt, is dat mede onder invloed van de succesvolle Nederlandse wielrensters en wielrenners, steeds meer mensen aan het wielrennen slaan. Met grote bewondering kijk ik naar het materiaal waarmee fietsend Nederland op de fietspaden voorbij komt. Specialized, BMC, Trek, Bianchi of Colnago, er wordt niet bespaard op deze hobby en dan hebben we het niet over de bijpassende outfits waarmee deze mini-pelotons voorbij komen denderen. In dat opzicht begin je steeds meer te merken dat het intensieve gebruik steeds meer uitdagingen oplevert op de soms smalle paden. Grote verschillen in snelheid, ruimte en de afnemende bereidheid om rekening met elkaar te houden levert meer en meer hork-gedrag op. Komt bij dat wielrenners om esthetische redenen vaak weigeren om een bel op het carbon stuur te monteren. En dat maakt het super irritant als je aan het fietsen bent en er een schreeuwende kudde achter je verschijnt die vervolgens je ook nog het gevoel geeft dat je niet op hun pad hoort. Los van de noodzaak om het wegennet voor fietsers verder uit te breiden en te verbreden ben ik een voorstander van een verplichte bel voor iedere gebruiker van het fietspad, inclusief voor de Mathieu’s, Tom’s en Annemiek’s in de dop. Het vrolijke gerinkel van een bel zal de sfeer op de paden ten goede komen, waardoor er nog meer te genieten valt.

In 2013 was de eerste versie van dit festival. Een nieuw onbekend festival op het terrein van de Beekse Bergen in Hilvarenbeek. Omdat dat jaar Alt-J zou komen hadden we een kaartje voor alleen de zaterdag gekocht. Niet wetende wat we verder van dit nieuwe festival konden verwachten. Maar zodra we het festivalterrein opliepen voelden wij ons hier thuis. Een mooi sfeervol terrein in de bossen, volledig ingericht voor een ontspannen dag. Het eerste jaar waren er nog maar 3 podia. Het grote hoofdpodium staat op een open terrein langs het meer waar het publiek van de muziek kan genieten en waar iedereen aan het einde van de dag samen komt om te genieten van de grote afsluiter. Wat ieder jaar een magisch moment is, is de sfeer die over het terrein valt op het moment dat de zon ondergaat en de dag via schemering naar de nacht overgaat. Hier heeft ‘Arcade Fire’ bij de vijfde editie een mooi moment gecreëerd door precies op dat moment hun nummer “Here comes the night time” in te zetten. Verder stonden er in dit eerste jaar nog twee andere overdekte podia verspreid op dit terrein, wat verder altijd is ingericht met heerlijke eettentjes en plekken om te chillen in de bossen. Ook belangrijk om te vermelden: een heerlijk publiek wat met hetzelfde doel komt: genieten van de muziek en het ontdekken van nieuwe bandjes wat een mooie eensgezinde en tolerante sfeer geeft. Deze eerste editie werd afgesloten door Damien Rice, wat nu nog steeds een van mijn favoriete concertherinneringen is. In alle volgende edities waar wij ieder jaar wel minimaal een dag geweest zijn heeft dit festival zich doorontwikkeld tot een weekend voor de ware muziekliefhebber. Inmiddels al vijf podia waar veel nieuwe “best kept secrets” ontdekt kunnen worden, maar ook diverse oude bandjes die weer een podium kregen nadat zij opnieuw bij elkaar waren gekomen. Voor de BKS zaterdag worden tegenwoordig al blind kaarten door ons aangeschaft zonder het volledige programma te kennen, we weten op voorhand al dat het een fijne dag gaat worden.

Inmiddels zouden we dit jaar bij editie 8 aangekomen zijn maar deze wordt nu doorgeschoven naar volgend jaar, wetende dat the Strokes dan alsnog de zaterdag af komen sluiten. Vandaag vermaken we ons maar gewoon thuis door onder het genot van wat biertjes veel muziek te luisteren en straks een heerlijk broodje hamburger voor het avondeten te maken.

Vol foto’s en verhalen over Moskou en Leningrad kwam hij terug. En hoewel er heel veel veranderd is ten opzichte van die tijd achter het IJzeren gordijn, merk ik op voorhand dat Rusland nog steeds diezelfde associaties bij mij oproept. De landing op Pulkovo airport doet aan als een aankomst in een concentratiekamp. Alles grijs, grauw, koud, barakken en prikkeldraad. Het regent ook nog. Een voorbode voor mijn kennismaking met het voormalige Leningrad, inmiddels weer Sint Petersburg? In mijn gedachten stelde ik me Rusland als kind al zo voor, in een soort zwart-wit. Maar de opklaring komt al na 5 minuten bij de douane, geen wachtrij te bekennen en de streng ogende Nikita stempelt snel en met een zakelijk lachje mijn paspoort met visum af. Kom daar maar eens om in Amerika. Vlot in een klein busje naar de metro en na wat gehannes met de lokale ov-kaart in no-time bij het appartement. Wat positief opvalt is dat best veel mensen Engels spreken. Wat ook een verademing is zijn de prijzen, door de devaluatie van de Roebel kan je het hier als westerling best een tijdje uitzingen. Bijzaken. 

Na het diner voor een eerste rondje de stad in. Werkelijk met open mond staan kijken naar de waanzinnig mooie gebouwen die, dat moet gezegd, allemaal zijn uitgelicht. En groot ook, met regenpijpen zo dik als rioolbuizen. In dat uurtje buiten zie je Parijs, Amsterdam en Rotterdam in één. Veilig, lief lachende dames, mooie parken. Veel westerser dan ik had gedacht. Het doet wat denken aan Wenen maar dan met veel water. De stad, die Peter de Grote heeft gesticht, met Amsterdam en Parijs in het achterhoofd. Naast het ontwerp van de stad, met stadsgrachten, kent het ook Nederlandse invloeden uit de scheepsbouw. Veel gebouwen zijn naar Frans voorbeeld. Bij de stichting van St. Petersburg koos Peter de Grote voor deze plek aan de Finse Golf en de rivier de Neva als strategische doorvoerhaven voor grondstoffen en materieel. De stad werd ingericht naar Amsterdam (qua waterwegen) en Parijs (architectuur). Voor zijn eigen onderkomen werd de Peterhof ontwikkelt. Een paleis met bijgebouwen en een park aan de zuidkust van de Golf, naar het voorbeeld van Versailles. Op een plek waar eerst alleen een boerderij stond. Indrukwekkend in één woord. De tuinen met fonteinen, het park en het goud dat blinkt. Peter mocht zelf de voltooiing niet meemaken maar zijn dochter Catharina heeft de klus laten klaren. Eeuwig zonde is dat de Duitsers, in het zicht van hun terugtrekking, 6.000 18e-eeuwse bomen hebben gekapt en veel fonteinen hebben verwoest, als wraak voor hun nederlaag. De esdoorns luiden met hun rode bladeren het begin van de herfst in. Het is fris door de koude zeewind, zelfs door de muts en winterjas heen. Na een eerste dag met de benenwagen is het op dag twee tijd voor de bicycliski. Van het hotel kon ik namelijk een fiets lenen en dat geeft altijd een ander beeld. Dat moet er grappig uit hebben gezien want Russen fietsen nauwelijks en de fiets was veel te klein waardoor ik als een bmx-er de straten onveilig maakte. Maar wel een mooie manier om veel van de stad te zien. De kern van St. Petersburg is niet heel groot, dus langs de grachten fiets je snel heen en weer. Enige spannende was de brug over de Neva, waar het erg druk is qua verkeer en de automobilisten niet op Hollandse fietsers rekenen. Hoogtepunt was de Petrus en Paulus vesting, volledig intact uit 1720. Daarnaast kan je in deze stad met een beperkt budget erg goed uit de voeten. Eten, drinken, boodschappen en OV zijn erg goedkoop. Alleen vragen ze voor nagenoeg alle gebouwen entreegeld, met uitzondering van het zomerpark. Ik wilde graag naar het Fabergé museum, vond dat zeker de moeite waard. De paaseieren, voor mij bekend uit James Bond, zijn zo knap gemaakt! De laatste dag, geen wilde plannen, alleen de beklimming van de Collonade van de St. Isaac kathedraal. Opvallend dat veel Russen na de 240 treden bijna aan de beademing moeten, maar ik heb niet de indruk dat bewegen hoog hun lijstje staat. Het uitzicht is met de morgenzon wel adembenemend. Zo zie je in één rondgang hoeveel moois er hier te zien is. Gelukkig stond er een bankje in de zon, dus ruimte om met een muziekje op te genieten. Wat een heerlijke stad voor een paar dagen. Totaal ander beeld gekregen van het reizen naar Rusland. Zeer de moeite waard. Zoals mijn Opa zou zeggen: ‘ik heb er 50 gulden aan uitgegeven maar voor 100 gulden plezier van gehad.’ Spassiba.