Vanuit Vianen vertrokken we in de vroegte richting de La Rogue Gageac. Met een voorraad gekookte eitjes in de tas en een handgeschreven briefje in je hand: Breda 58, Antwerpen 114, Parijs 460. Meestal stopten we pas na tweeëneenhalf uur, als iedereen zo’n beetje op springen stond om te plassen. Nee, je broertje hoefde echt nog niet naar de wc. Dus de volgende stop volgde vaak een half uur later, met gemopper. Op dat moment voelde die reis altijd eindeloos lang. Voordat je Nederland uit was had je al genoeg van de puzzelboekjes en de Donald Ducks en was de eerste ruzie op de achterbank al onvermijdelijk, ongetwijfeld over wie er meer ruimte had.

Als ik nu terugdenk aan die reizen dan is dat gevoel compleet anders. Dat komt omdat er regelmatig een nummer voorbij komt, op de radio of een playlist, waarmee je terugdenkt aan het uitbundige vijfstemmige zingen in de Opel. Zo kwam van de week Quiero van Julio Iglesias voorbij. Dat was het openingsnummer van ons favoriete cassettebandje: het bandje met het Volvo logo erop. Niemand wist eigenlijk waar het bandje vandaan kwam, wij hebben nooit een Volvo gehad. Maar dat bandje is grijs gedraaid en heeft blijkbaar zo’n indruk gemaakt dat de afspeellijst nog grotendeels in mijn hoofd zit. Halverwege zat iedereen ongeduldig te wachten tot het bandje was omgedraaid, dat leek minuten te duren.

Voor iedereen van onze generatie zal het Volvo bandje een ander geluid hebben, maar de tijdreis die je er mee maakt is bijna nog mooier dan de muziek zelf.

Deze term is natuurlijk gewoon in het leven geroepen om af en toe even van de norm af te kunnen wijken zonder dat je er dan voor hoeft te generen. Uiteindelijk zou iedereen zo ruimdenkend moeten zijn dat alle muziek mag en niets slecht is. Alleen een verschil van smaak. 

Gisteren is de helft van het duo van mijn ultieme guilty pleasure overleden; Kenny Rogers. Deze Amerikaanse countryzanger had samen met Dolly Parton een kneiter van een hit met ‘Islands in the stream’. Iedere keer als ik dit nummer luister word ik erg vrolijk van binnen. Misschien is dit wel een voorwaarde waar een guilty pleasure aan moet voldoen, je moet er wel vrolijk van worden. Aangezien het bericht van zijn overlijden mij vandaag weer meerdere malen naar dit nummer heeft doen luisteren had ik ook meerdere keren vandaag even een geluksmomentje. Kenny Rogers heeft natuurlijk veel meer goede muziek gemaakt zoals bijvoorbeeld ‘the Gambler’. Maar voor nu deel ik toch graag even mijn guilty pleasure. Een geluksmomentje is zeker in deze tijden zeer welkom.

Al deze nummers werden gebruikt in de geweldige film Pulp Fiction die in 1995 voor de grote doorbraak van regisseur Quinten Tarantino zorgde. Nu zegt de oplettende Wikipedia geleerde natuurlijk dat zijn Reservoir Dogs al eerder werd uitgebracht, maar deze film werd pas later een succes nadat Pulp Fiction al wereldwijd was ingeslagen als een bom. De verhaallijnen die door elkaar lopen en weer samen komen. De onderhuidse spanning tussen Vincent Vega en Mia Wallace. De briljante dialogen. Genoeg redenen die er voor zorgen dat er op slag een nieuwe cult film met bijbehorende subcultuur was ontstaan. Wat misschien wel net zo’n belangrijk was, is de verrassende soundtrack die deze film precies het juiste spannende gevoel mee gaf waardoor je ook echt het gevoel had dat je je in de wereld van Tarantino begaf. Genoeg redenen voor broccoli.fm om de volledige soundtrack weer in één complete spotify-lijst met jullie te delen (en om de film nog een keer te bekijken).

Op ieder willekeurig album is deze worsteling zichtbaar, bijvoorbeeld aan bovenstaande titel van zijn laatste album uit 2017. Maar ook Battle Studies uit 2009 past mooi in dit rijtje.
Dat John geen gebrek heeft aan inspiratie uit mislukte relaties mag duidelijk zijn. Als het ‘aan’ is neemt hij mierzoete duetten met ze op. Mooie voorbeelden zijn ‘Half of my heart’ met Taylor Swift of ‘Who you love’ met Katy Perry. Als het dan weer ‘uit’ is volgt de kater en weet hij weer nieuwe nummers te produceren met pakkende titels als ‘Perfectly Lonely’ en ‘Still feel like your man’.
Tussendoor is er dan tijd nodig voor bezinning, reflectie, reparatie en verandering met nummers als ‘In repair’, ‘Changing’ en ‘I’m gonna find another you’. Zo weet hij keer op keer uit dezelfde bron te putten.
Bijzonder is echter zijn muzikale veelzijdigheid waarmee hij rond deze thema’s danst. Na Battle Studies week Mayer uit van mainstream pop naar Country. Daar waar hij als rasgitarist ook erg mooi uit de voeten kan. Hoewel de Nashville scene hem niet serieus nam, raakte hij wel een bijzondere snaar, wat resulteerde in een maandenlange tour met The Grateful Dead met lovende kritieken.
Het lijkt er op dat deze periode er voor gezorgd heeft dat hij wat meer durfde te experimenteren en de gitaar een wat ondergeschikte rol te geven. Zo zijn op The Search for everything ook nummers te horen met een duidelijke soul invloed. Hier speelt vaste drummer Steve Jordan een belangrijke rol in; sommige nummers klinken alsof Marvin Gaye mee zingt.
Het heeft een fijne luisterplaat opgeleverd, als achtergrond voor bij het diner of op zondagmorgen.

Hierdoor waren wij als “buitenlanders” in Dublin dan ook niet bijzonder, wij hoorden ook fans uit Engeland, België en Finland. Al deze fans werden niet teleurgesteld. In deze compleet akoestische show werd hij ondersteund door basgitarist en tweede stem John Stirrat die in zijn dagelijks leven muziek maakt met zijn eigen band Wilco. Een relatief eenvoudige setting waarvan je hoopt dat deze sterk genoeg is om de hele avond onderhoudend te kunnen blijven. Maar de zanger wist het publiek ruim 1,5 uur lang te boeien in een van begin tot einde spannend optreden. Ray LaMontagne heeft met zijn hese en toch heldere stem het vermogen jou diep in het hart te raken. De setlist bestaat uit een mooie mix van nieuwer en ouder materiaal en de uitvoeringen zijn zeker niet voorspelbaar. Zo pakken Supernova en Trouble je door wat vrijere interpretaties die een live ervaring uniek maken, je voelt het tot in je botten. Zonder tijdens de show ook maar een woord te veel te spreken laat hij het publiek in beroering achter. Na een staande ovatie lopen wij flabbergasted van zo veel muzikale schoonheid het theater weer uit, dankbaar dat wij hier getuige van mochten zijn. Het is zonde dat deze zanger zo weinig live te bewonderen is, daar staat tegenover dat een live ervaring als deze extra exclusief voelt. Gelukkig is hij ook op Spotify terug te vinden.

Van de oude stad (Stare Mesto) met de beroemde Astronomische Klok op het Oudestadsplein tot de kleine zijde (Mala Strana) aan de overkant van de beroemde Karelsbrug waar de Praagse burcht is die vanuit veel plekken vanuit de stad zichtbaar is omdat hij vanaf een heuvel boven de stad uit torent. Van de Joodse wijk in Stare Mesto tot het mysterieuze park Vysehrad met prachtige kathedraal en mystieke begraafplaats. Praag is een aaneenschakeling van historische gebouwen en diverse historische bouwstijlen die rondom de rivier de Moldau zijn gebouwd en wordt niet voor niets ‘de Gouden stad’ genoemd. Ook al kost het je twee dagen spierpijn raad ik je aan de klim in het Petrinpark naar de uitkijktoren te maken voor prachtige vergezichten over deze stad.

Maar wat Praag vooral zo bijzonder maakt is de ontspannen sfeer die deze stad uitademt. Ook al heerst er de bedrijvigheid van een wereldstad, de mensen zijn ontspannen, vriendelijk en lijken te genieten van het leven. De vele parken door de stad geven je een gevoel van rust en doen je vergeten dat je je in een wereldstad bevindt. En natuurlijk staat Praag bekend om het goedkope bier. Wanneer je een biertje besteld krijg je standaard een halve liter geserveerd. Een bezoek aan Praag is niet compleet zonder een pul bier gedronken te hebben, dagelijks. Wanneer je in oktober door Praag loopt zijn het de goudgele herfstkleuren die de stad een warme en betoverende uitstraling meegeven wat deze fotogenieke stad nog een extra dimensie geeft. “We fell in love in October (to this beautiful city). Thats why, I love fall”:

In mijn geval zou je daar vroeger hele grote stapels TDK SA-90 cassettebandjes in aantreffen. Met de hand opgenomen radio-takes, voorzien van dolby B ruisonderdrukking en hopelijk zonder dat irritante geklets van de DJ. Die bandjes waren dan voor in de Aiwa-walkman, want dat was destijds het meest compacte model op de markt en beschikte over Dolby B én C! Nu we in het Spotify-tijdperk zijn aanbeland zijn het de CD’s die op de vliering staan en die onaangeroerd vanuit de doos terug staren als een verloren Commodore 64. De meeste muziek van die CD’s staat in de vorm van opgeslagen albums in je eigen Spotify omgeving, of de hoogtepunten in een persoonlijke afspeellijst. Toch viel afgelopen zaterdag mijn oog op een album dat ik volledig was vergeten. Een album uit 1993 van de Canadese band ‘Crash Test Dummies’ getiteld ‘God Shuffled His Feet’. De eerste herinnering die bij me op kwam was waar dit album aangeschaft was: bij ‘Music Go Round’. Een tweedehands muziekwinkel in St. Paul, Minnesota, tijdens een rondreis door Amerika in 1995. De winkel bestaat nog steeds. Toen bedacht ik me ook waarom dit zo’n bijzonder album is. Niet eerder had ik zo’n apart en diep stemgeluid gehoord, de bariton van zanger Brad Roberts maakte letterlijk een diepe indruk. Dat was het niet alleen. Het was een eerste kennismaking voor mij met folkmuziek. Melodieuze geluiden met bijzondere songteksten over aardse vragen, zo als uit How Does A Duck Know: “How come all my body parts so nicely fit to gether? All my organs doing their jobs, no help from me”.

Van dit album kwam de eerste en enige grote hit die de band had, “Mmm Mmm Mmm Mmm”. Daarna heeft de band nog meerdere albums gemaakt en Brad Roberts nog een soloalbum als Crash Test Dude. Het succes van God Shuffled His Feet is nooit meer geëvenaard. Voor een regenachtige zondagmorgen of bij de borrel, dit album als tip uit de oude doos.

Soms zit je er dan compleet naast. Ik herinner me de eerste plaat van Joss Stone die ik hoorde en de bijbehorende verbazing na het zien van haar foto. Geen zwoele donkere Amerikaanse zangeres op leeftijd, maar een  jong meisje uit de UK. Mooi vind ik dat. Zo ook met The Teskey Brothers (Josh en Sam), waar het team van broccoli.fm groot fan van is. Heerlijke zwoele soulmuziek waarbij je het gevoel krijgt dat de broers van Otis Redding aan het werk zijn geweest. Niets is minder waar. De Australische Josh Teskey zou the-whitest-boys-alive kunnen zijn. Ga zelf maar eens goed zitten voor dit nummer en vorm je, ondanks de voorkennis, een beeld van deze band. Dim de lampen, schenk een glas goede wijn in en verdwaal in de prachtige stemmen van the Teskey Brothers. Ze speelden op 3 en 4 februari de grote zaal van Paradiso plat, succes gegarandeerd dus!