Één: het KNMI heeft besloten om de stormen die over ons land razen voortaan te gaan voorzien van een naam, naar Amerikaans voorbeeld tijdens het orkaan seizoen. Er is al nagedacht over wat potentiële namen, Kitty is er zeker één van. 

Twee: Post.NL is vooralsnog niet van plan om de afbeelding op postzegels van de Koning aan te passen, nu deze besloten heeft om (al dan niet tijdelijk) met een baard door het leven te gaan. 

Beide berichten bevestigen wat Tim al langer weet. Er hangt wel degelijk een storm boven ons hoofd. Het is de storm (zonder naam) van een land zonder idealen. Idealen die de nog aanwezige vijanden van het vrije Westen wel hebben en waar we geen antwoord op hebben.
De gedachte van een Rus in mijn achtertuin vond ik nooit een prettige, maar soms zou de dreiging zo gek nog niet zijn.

Gelukkig hebben we Poetin nog.

Een ingezonden stuk uit Soest

Maar bruisen doet het nog steeds. Wat onvoorstelbaar indrukwekkend blijft is de omvang, de techniek en degelijkheid waarmee werd gebouwd. De tempels op de Acropolis, het Olympisch stadion maar ook de galleien waarmee de zeeën werden bevaren; als je er even bij stil staat dat er nog geen elektrisch gereedschap was kan je alleen maar bewondering hebben waartoe de Grieken in staat waren.
Dat deze gebouwen nog steeds bewaard zijn gebleven (ondanks de vele oorlogen met de Turken, Perziërs, Romeinen en de aardbevingen) is goed. Het leert ons vandaag de dag nog steeds dat alle grenzen te verleggen zijn met een goed plan en een hoop inspanning. Als je het oude Athene combineert met de haven van Piraeus, de beklimming van Lycabettus Hill en een broodje Kebab, waan je je een paar dagen onder de Griekse Goden.

Diego Armando Maradona. Voor mij de beste voetballer aller tijden, al mag hierover getwist worden. Maar ik herinner mij nog zijn rushes op het WK van 1986 in Mexico. Natuurlijk ook “de hand van God”, maar ook hier komen alleen de hele groten mee weg. Diego Armando Maradona. Jammer dat hij nadat hij gestopt is met voetballen voornamelijk een ster is geworden in het bezoedelen van zijn eigen naam. Maar toch doet dit weinig af aan de genialiteit die hij als voetballer heeft laten zien.

Diego Armando Maradona. De warming up in het blauwe trainingsjack van Napoli, mooie zwarte Puma kicksen. Live is Life van Opus schalt door de speakers en Maradona loopt op het veld, nonchalant met zijn veters nog los, lekker het balletje hoog te houden op de maat van de muziek. Linkerschouder, rechterschouder, balletje in zijn nek. Linkerknie, balletje doodleggen op hoofd. Doen alsof er niemand is die hem ziet, wetende dat hij hier ook gewoon geschiedenis aan het schrijven is.

Hoe mooi komt hier de tijdsgeest samen in één filmpje? Een eendagsvlieg die wereldwijd bekend was samen met dè grootheid van het voetbal die zeker op dat moment  onbetwist de beste van de wereld was. Misschien wel één van de YouTube-filmpjes die door deze schrijver het meest is bekeken.

Aan het aantal views te zien ben ik niet de enige liefhebber. Sport en muziek, wat kunnen zij elkaar toch mooi versterken! Heb jij ook zo’n moment dat je met ons wilt delen?

Alleen met zijn gitaar en piano wist hij het publiek volledig aan zijn zijde te krijgen. Bij het nummer Cheers Darlin’ vertelde hij een verhaal achter het nummer waarbij er opeens een barman op het podium kwam om het opgevoerde toneelstuk te ondersteunen. De barman schonk hem meerdere glazen wijn in die in hoog tempo werden gedronken omdat de troubadour aangaf voor de beste vertolking ‘authentically drunk’ te moeten zijn. Dronken of niet, wat volgde was een hemeltergend mooi nummer waarbij het liefdesverdriet je door merg en been ging.

De combinatie van de eenvoud op het podium, de schoonheid van de liedjes, misschien ook wel de regen die het optreden een extra romantische sfeer gaf bij de mooie nummers, maar vooral de Ierse zanger die er volledig voor ging maakte dit optreden voor mij legendarisch. Mijn hoogtepunt was bij het nummer ‘the blowers daughter’ waarbij je de saamhorigheid op het veld voelde  en dat iedereen besefte dat we samen getuige waren van iets heel bijzonders. Wil je ook een stukje van dit concert terug kijken kan dat hier:

Deze vakantie wilden we ook wel eens proberen of een joint roken echt zo spannend was. Omdat wij op dit gebied zo groen als grass waren en niet wisten waar we dit in eigen woonplaats konden kopen gingen we met de trein naar Utrecht. Stoer als wij ons op dat moment vonden liepen we naar de Oudegracht. Voor de deur van de coffeeshop aangekomen waren we opeens wat minder stoer, want wie zou de stuff gaan bestellen? Kop of munt. Ik won.
Mijn vriend kwam naar buiten met de schat en wij konden op vakantie. Die week hebben wij goed voor ons zelf gezorgd. Wij hielden ons netjes aan de eetregels van onze ouders. Iedere dag vlees: knakworsten die koud eigenlijk ook best lekker waren. Iedere dag groente: paprika in de vorm van paprikachips. Aardappels: hier voldeed patat of anders naturel chips ook prima.
Ik herinner mij nog vaag de bezoeken aan het strand, een fietstocht naar Zierikzee, muziekcafé de Stulp (waar we in een later jaar met vrienden nog betere herinneringen maakten), twee zusjes uit Breda en natuurlijk de pretsigaretjes die eigenlijk tegenvielen en waar we alleen maar duf van werden. Maar wat ik mij vooral herinner is het dagelijks luisteren van cassettebandjes in die oude bruine tent. Hier luisterden we naar Lenny Kravitz, the Black Crows en Living Colour, maar er was één nummer dat voor ons op dat moment magisch was en mijn muzikale koers volledig veranderde; Disarm van the Smashing Pumpkins.

Wat vaak nog mooier is zijn de nog kleinere zalen waar enkele honderden mensen in kunnen, een beetje oud en gruizig, afhankelijk van vrijwilligers. Ekko in Utrecht is zo’n zaal. Hier zijn wij gisteravond binnen wezen kijken. Een oud herenhuis aan de gracht. Bij binnenkomst loop je door een oude gang waar de concertposters hangen langs een barretje de oude kleine concertzaal in. Een klein donker hok voor 300 man publiek, nog met hoekjes, trappetjes en klein laag podium wat van alle kanten goed te zien is. Een mooi helder geluid wat heel fijn je oren binnen knalt. Er is geen backstage dus de artiesten moeten hier ook tussen het publiek van en naar het podium lopen. Een soort gezellig buurthuis waar je graag even binnen komt kijken. Voordat het hoofdoptreden begint wordt nog even door een microfoon gevraagd of iedereen een beetje in kan schikken zodat iedereen ook echt de uitverkochte zaal binnen kan komen. Het zijn van die zaaltjes waar de muziekliefhebber nog volledig aan zijn trekken komt omdat de muziek hier op de eerste plaats gezet wordt. 

Dan heb ik het nu nog geeneens over de band van gisteravond gehad. Indian Askin. Al enkele jaren de grote belofte van de Nederlandse rockmuziek. Een ideale band voor een zaal als Ekko. Er hangt nog een lekker onbevangen sausje om deze Amsterdamse band terwijl het toch al hele goede en strakke muzikanten zijn die erg goed weten wat ze aan het doen zijn. Lekker spelen, kratje bier binnen handbereik en een charismatische zanger die de band leidt. Maar vooral hun eigen lekker groovende gitaarmuziek die alle 300 aanwezigen in beweging kreeg. Een heerlijke avond voor de echte muziekliefhebber. They know how to party!

Bij een populair concert moest je naar het plaatselijke postkantoor waar je midden in de nacht al in de rij ging staan tussen lotgenoten die ook graag een ticket wilden bemachtigen.
Wanneer het postkantoor dan om 9 uur open ging en de rij langzaam vorderde bleef je maar hopen dat je op tijd aan de beurt was. Om de kans op een kaartje te vergroten reden we al vaak met de auto naar een kleiner dorp in de omgeving omdat we dachten dat het daar rustiger zou zijn en we eerder aan de beurt zouden komen. Maar de vooruitgang heeft ons ook meer gemak gebracht en het veel eenvoudiger gemaakt om snel een kaartje te kopen. Voordeel hiervan is dat je weer een impulsieve aankoop kan doen.
Alleen de uitverkochte concerten blijven een probleem. Maar ook hiervoor is een mooi bedrijf opgestaan. Op Ticketswap kunnen mensen die alsnog niet naar een concert kunnen hun kaarten aanbieden waardoor je de hoop om jouw favoriete artiest nog live te kunnen gaan zien in stand kan blijven houden. Afgelopen weken heb ik hier geprobeerd kaarten voor Young Gun Silver Fox te bemachtigen. Zonder succes. Maar ergens diep in mij kwam wel weer het gevoel naar boven van “die rij voor het postkantoor, waarbij je langzaam naar voren schoof”. Helaas kwam deze digitale rij net te vroeg tot stilstand, maar gelukkig is er nog een andere mooie uitvinding. Luisteren jullie mee naar Young Gun Silver Fox op Spotify?

In Parijs zijn ze verbaasd, dat soort verzoeken hebben ze niet eerder uit Nederland ontvangen… Helaas blijken de emails niet echt en is Pathé Nederland het slachtoffer van buitenlandse schurken. Dit soort zaken overkomt veel bedrijven tegenwoordig, valse emails, schijnbaar afkomstig uit de eigen gelederen, maar met een beetje scherpte en meerdere ogen goed af te vangen. Beide directieleden zijn op staande voet ontslagen, terecht lijkt mij. Helaas zou Nederland, Nederland niet zijn als de financieel directeur in het gelijk is gesteld toen hij dit ontslag aanvocht; hij moet tot 1 december 2018 worden doorbetaald….dit nummer is voor hem.