Maar wij kwamen, credible muziekliefhebbers al wij onszelf vonden, voor de goede muziek. Natuurlijk staat deze dag bekend om de aardbeving van 1 op de Schaal van Richter die wij mede veroorzaakt hebben bij het optreden van Rage Against the Machine. Maar wanneer ik aan deze editie van Pinkpop terug denk, denk ik voor al aan het optreden van Crowded House. Een van de bravere bandjes in de line-up die ik vooraf niet perse hoefde te zien, maar die wel gezorgd hebben voor mijn blijvende herinnering aan deze dag. OK, ik heb nog wel wat meer herinneringen, maar niet alles hoeft op papier vastgelegd te worden toch?

Bij het optreden van Crowded House ging er een regenbui over de festivalweide. Zoals op ieder festival zorgt slecht weer wel voor een grote saamhorigheid tussen de bezoekers die elkaar niet kennen waardoor we konden schuilen onder grote zeilen die andere bezoekers mee hadden genomen. En alsof de duvel er mee speelde, op het moment dat Crowded House hun hit “Always take the weather with you” inzette werd het droog en in mijn beleving is het de rest van de dag ook droog gebleven.

Om in aanmerking te komen voor de opvolging zijn er een paar, volledig subjectieve criteria: het moet bij voorkeur gaan om een mannelijke artiest die als kind ook een ster is geweest, hij moet kunnen dansen, zingen en, ook niet onbelangrijk hij moet soul hebben.

Kandidaat nummer 1 is meteen dé outsider. Het gaat namelijk om een blanke man van 40. Als 12 jarige maakt hij onderdeel uit van de Mickey Mouse Club, waar hij onder andere met Christina Aguilera en Britney Spears bekend is geworden. Samen met co-star JC Chasez en drie andere vrienden richten ze in 1995 boyband NSYNC op. Na drie succesvolle albums wordt het in 2001 tijd voor een solocarrière. Als onderdeel hiervan stond de zanger op het podium tijdens het laatste concert van Michael Jackson waarin hij een duet zong met MJ en diens broers. Daarnaast is er in 2014 postuum een duet uitgebracht tussen beide heren. Over een periode van 15 jaar heeft deze Tennessee-er 5 nummer 1 hits op zijn naam staan in Amerika en 6 uitgebrachte studio albums. In de concert registratie met the Tennessee Kids laat hij zien ook over de benodigde dans skills te beschikken. Zijn veelzijdigheid is ook terug te zien in zijn gastoptredens bij Jimmy  Fallon en getuige de 21 filsm die hij ondertussen op zijn naam heeft staan. We hebben het hier natuurlijk over Justin Timberlake.

Kandidaat nummer 2 heeft misschien wel de meest gelijkende stem als opvolger van MJ. Bij het horen van zijn nummer I Feel It Coming was ik eerst in de veronderstelling dat er nog studiomateriaal van Michael boven water was gekomen, dat bleek echter niet het geval. Deze Candese zanger is met zijn 31 jaar aanzienlijk jonger dan kandidaat nummer 1. Hij werd in 2010 ontdekt door Drake nadat hij op basis van 3 nummers op zijn eigen Youtube kanaal wat bekendheid had gekregen. Met zijn 11 jaar in het vak maakt hem dan in zeker opzicht een groentje, toch staan er al 4 studioalbums en 3 verzamelaars op zijn naam.  Nummer 1 hits in de Billboard Hot 100 zijn hem ook niet vreemd, 6 nummer 1 hits staan op zijn naam. De ultieme bevestiging dat hij een Starboy is, is zijn optreden tijdens de halftime show in de Superbowl van 2021. Enige kanttekening, ondanks het feit dat hij zeker soul heeft en een passende stem, ontbreekt de aanwezigheid van gladde dansmoves. Kandidaat nummer 2 is The Weeknd.

Kandidaat nummer 3 heeft pas 3 albums op zijn naam staan, maar voor hij zelf aan een solocarrière begon, was hij al jaren actief als producer voor Flo-rida, Ceelo Green en Adam Levine. Dat hij de overstap heeft gemaakt om zelf ook in het voetlicht te treden is niet vreemd. Aan talent geen gebrek, met 9 hits in de top 2000 en 7 Amerikaanse nummer 1 noteringen lijkt hij een alleskunner. Qua genre combineert hij romantische zwijmelplaatjes (Marry me) eenvoudig met (Uptown) funk of zelfs Swingbeat (Finesse) maar ook hiphop, reggae. Dat zijn randjes misschien wat scherper zijn dan Wacko Jacko hoeft geen probleem te zijn, Michael zocht op zijn eigen manier ook te scherpe randjes op. Tijdens zijn succesvolle wereldtour van 2013/2014 deed de 35 jarige zanger 154 locaties aan. Strak georkestreerde shows met veel aandacht voor glitter, glamour ennnn dans, want dat kan hij ook. Uit de criterialijst mist echter zijn sterrendom als kind. Pas op 18 jarige leeftijd verhuisde hij van Hawaï naar LA om met muziek aan de slag te gaan, vanaf 2009 succesvol. Met nummer 3 hebben we Bruno Mars in huis gehaald.

Drie totaal verschillende kandidaten die allemaal wel aan een aantal van de criteria voldoen en best wel raakvlakken hebben met het profiel van MJ. Justin mist alleen toch de soul die nodig is, The Weeknd heeft de stem maar mist de beenjes, dus de absolute smaakmaker van dit lijstje in mijn ogen is Bruno Mars. Zijn muzikale veelzijdigheid, vaardigheden als showman, danskoning en warme soulstem maken hem de ideale opvolger, met een eigen identiteit. In deze tijd waarin muziekbeluistering meer versnipperd is dan ooit en roem sneller vergankelijk, heeft hij alles in huis om zich in de komende jaren tot Greatest Showman ever te ontwikkelen.

Maar de digitale revolutie ging verder en muziek werd online beschikbaar. Sterker nog, je kon via diverse platforms gewoon gratis aan jouw favoriete muziek komen en muziek werd een wegwerpproduct. Waarom betalen voor muziek als je het ook gratis kon luisteren? De muziekindustrie herpakte zich en kwam met nieuwe verdienmodellen en heeft het voor elkaar gekregen dat mensen uiteindelijk toch weer wilden betalen voor hun favoriete muziek. Tegenwoordig via abonnementen op streamingdiensten en het aanbieden van extra content die jouw muziekaankoop speciaal maakt. Wat het meest bijzonder is in deze hele ontwikkeling, is dat er één geluidsdrager weer enorm aan populariteit aan het toenemen is, diegene waar het allemaal mee begon: de LP. Bijna alle artiesten brengen hun albums weer uit op vinyl. Steeds vaker is de LP nog de enige fysieke geluidsdrager bij een nieuwe release.

Toen ik enkele weken terug weer even een half uurtje naar de platenzaak kon was het heerlijk om weer even door de bakken te struinen. In iedere grotere stad is het altijd even fijn om de lokale platenzaak binnen te wandelen en op zoek te gaan naar fijne muziek en mooie koopjes. Uiteindelijk is de beleving ook belangrijk bij het luisteren van muziek. Die LP opzetten, de hoes in je handen te hebben, genieten van het diepere geluid dat vinyl geeft. Natuurlijk komt er in tegenstelling tot digitale muziek af en toe een tikje of en krasje voorbij. Maar ook dit is jouw persoonlijke tikje die je zelfs kan gaan waarderen. Vinyl is meer terug dan ooit!

Waar ik normaal meteen weer rechts ga nu besloten om de weg eens af te lopen om te kijken waar deze uitkomt. De weg maakt nog een lange bocht naar links waardoor de route al misschien iets langer gaat worden dan gepland en uiteindelijk kom ik weer op wat bekender terrein uit. De hele avond hangt de zon al als een rode bol boven de weilanden en het is tot nu toe echt genieten: rustig tempo, goede benen, geen last van pijntjes en een mooie natuur waar de lente overheen hangt. Aangezien de zon steeds lager begint de staan moet ik nu wel aan de route naar huis gaan denken want ik heb geen verlichting bij me. Ik kom in een dorpje terecht en kijk naar de wegwijzers hoe ik het snelst richting huis kan lopen. Ook in dit dorpje diverse avondwandelaars die allemaal vriendelijk groeten. Ik loop naar het volgende wat dichter bij huis gelegen dorp.

De zon zakt verder naar beneden en het begint al licht te schemeren. Maar inmiddels kan ik goed inschatten hoe ver het nog is en heb ik er wel vertrouwen in dat ik in de schemer nog thuis zal komen. De zon is nog maar zichtbaar als een half rode bol, de andere helft is al achter de horizon verdwenen. De laatste kilometers gaan nog steeds boven verwachting. Nog steeds in hetzelfde constante lagere tempo waardoor ik ook heerlijk van de omgeving kan genieten, ook goed voor de bovenbeenspieren trouwens. Tijdens de laatste drie kilometers bekruipt mij een groot gevoel van voldoening. Op een gewone maandagavond geen enkele gedachte aan Corona of andere dagelijkse zaken, gewoon lekker ontspannen rennen tussen de weilanden. Inmiddels met de overtuiging dat ik voor het echte donker weer thuis zal zijn, gaan ook de laatste kilometers heel eenvoudig voorbij. Als ik weer bij de ingang van onze wijk ben vind ik het een mooi moment om te stoppen en de laatste 300 meter naar huis even rustig te wandelen. Nagenietend van 15 km hardlopen, mijn lekkerste run in tijden.

In een rap tempo zie je dat kinderen ondertussen een geheel eigen smaak ontwikkelen, per kind totaal verschillend, gelukkig nog wel met wat overlap, zodat de strijd om de muziek een vriendelijke blijft. Dat niet al deze muziek binnen je eigen smaakpalet valt is geen probleem, het feit dat ze een eigen voorkeur hebben weegt veel zwaarder. Zo krijgt muziek voor hun een eigen betekenis. Verrassend wordt het als ook klassiekers voorbij komen, die je zelf niet direct draait maar die op de lijstjes komen via Netflix series als Stranger Things of Sex Education. Zo schalde uit het niets in één keer Mr Blue Sky uit de Sonos speakers, of Break my stride van Matthew Wilder. Gevoelsmatig kom ik nu aan bij de laatste fase. Dat is de fase waarin mijn kinderen mij inspireren om nieuwe (en zelfs oude) nummers in mijn lijstjes op te nemen. Misschien betekent dit dat de ouderdom nu echt inzet, maar voorlopig zie ik dit als de bekroning op het feit dat het loont om je kinderen met muziek op te laten groeien. Het nummer bij dit stukje is het laatste juweeltje dat uit het niets de woonkamer in vloog. Direct weer aan mijn favorieten toegevoegd….

Kurt Cobain had zijn grote doorbraak met Nirvana in 1991. Ik herinner mij nog dat ‘Smells like teen spirit’ was uitgebracht en op MTV werd uitgezonden. De volgende dag hadden we het meteen op school hierover. Dit was verfrissend, dit was anders, het maakte niet uit van welke muziekstroming je hield, men merkte dat er iets vernieuwends en groots was uitgebracht.

Met de doorbraak van Nirvana volgden er een groot aantal bands uit Seattle die in die jaren met hun grunge muziek de hitlijsten en festivals domineerden. Cobain had grootte moeite met dit commerciële succes en alle aandacht die hierbij hoorde. Hij wilde graag dat zijn muziek over de wereld gehoord werd met had er toch grote moeite mee dat hij hierdoor ook boven de underground scene uitsteeg. Deze doorbraak zorgde er ook voor dat al zijn daden breeduit in de pers naar voren kwamen. Zijn explosieve relatie met Courney Love, de geboorte van hun dochter Frances Bean, zijn drugs- en alcoholgebruik, zijn maagpijnen, alles was nieuws en de pers dook hier tot zijn ongenoegen bovenop.

De laatste periode van zijn leven was in grote mate van labiliteit. Begin maart werd hij in Rome al afgevoerd na het nemen van 50 slaappillen in combinatie met alcohol. Twee weken later kwam er een melding binnen bij de politie van Seattle dat hij zelfmoord wilde plegen, iets wat door Cobain ontkend werd al nam de politie wel zijn wapens in beslag. Eind maart werd Cobain opgenomen in een verslavingskliniek om van zijn heroïneverslaving af te komen. Nadat hij uit deze kliniek ontsnapte was hij enige dagen spoorloos, totdat zijn lichaam op 8 april werd gevonden door een elektricien die werkzaamheden in zijn huis moest verrichten. Naast zijn lichaam, waarvan werd vastgesteld dat het al drie dagen eerder was overleden, lag een hagelgeweer waarmee hij zichzelf door het hoofd had geschoten en een afscheidsbrief met hierop de beroemde zin “it’s better to burn out than to fade away”.

Er doen nog verschillende theorieën de ronde dat Kurt Cobain is vermoord en dat de zelfmoord in scene is gezet, maar hier is verder nooit sluitend bewijs voor gevonden. Feit is dat een begenadigd talent veel te vroeg is heen gegaan en toegetreden tot de ‘club van 27’.

Marvin begon zijn muzikale carrière in lokale zanggroepen. Op zijn 22e ging hij als sessiedrummer met een vriend mee naar een sessie van het beroemde platenlabel Motown in Detroit. Daar kwam hij in aanraking met de dochter van de platenbaas en trouwde hij met haar. Als zanger kreeg hij ook een kans bij Motown en hij begon in 1962 ook zijn eerste hits te scoren voor dit beroemde label. In 1970 belandde Gaye in een depressie nadat een bevriende zangeres (Tammi Terrel) met wie hij al een hit had gescoord, overleed aan een hersentumor. Hij herpakte zich en ging een nieuw album opnemen. Hij maakte zichzelf los van de zoete pop-/soulmuziek en ging zich richten op maatschappijkritische nummers, verwerkte andere muzikale invloeden in zijn muziek en zijn platenbaas wilde zijn nieuwe album eigenlijk niet uitbrengen omdat hij geen hitpotentie in dit album zag. Inmiddels weten we dat “Whats going on” een van de meest invloedrijke albums in de soulmuziek is geworden.

Zoals het vaak gaat in de entertainment business kreeg ook Gaye drugsproblemen en volgde een scheiding met zijn eerste vrouw. Tijdens de scheidingsprocedure, die overigens jaren duurde, ontmoette hij de 17 jarige Janice Hunter op wie hij smoorverliefd raakte. In deze periode maakte hij dan ook het seksueel getinte album “Let’s get it on”. Na het juridisch rondkrijgen van zijn scheiding, inmiddels ook twee kinderen gekregen, trouwde hij in 1977 alsnog met Janice. Helaas bleef het nachtleven en het hierbij horende drugsgebruik doorgaan en dit was de reden dat ook dit huwelijk in 1981 strandde.

Aangekomen in de jaren ’80 ging het steeds moeizamer met zijn muzikale carrière en kwam hij in 1981 in België terecht waar hij ruim een jaar gewoond heeft. De wetenschap dat Marvin Gaye in Oostende heeft gewoond geeft toch meteen een compleet ander beeld bij deze badplaats.
Toen hij in maart 1984 terug keerde naar zijn familie kreeg hij grote ruzie met zijn vader die als dominee het leven van zijn zoon sterk afkeurde. Op de dag voordat Marvin Gaye 45 zou zijn geworden liep de ruzie met zijn vader zo hoog op waarna hij door zijn vader werd doodgeschoten. Iets wat een dominee natuurlijk ook niet goed kan keuren.
Hiermee vestigde Marvin Gaye zich in een illustere rij van soulzangers die alle drie een dominee als vader hadden en alle drie vroegtijdig aan hun einde zijn gekomen; Sam Cooke, Otis Redding en Marvin Gaye. Die laatste is geboren op 2 april en overleden op 1 april. Genoeg reden om deze dagen weer even naar zijn muziek te luisteren.

Natuurlijk, het kampioenschap in 2016/2017 was zeker zo’n sprankje hoop. Hoop dat Feijenoord eindelijk weer de aansluiting kon vinden bij Ajax, PSV en AZ, drie clubs die hoger staan op de Europese ranglijst. Maar deze hoop was tevergeefs want aan alle kanten zit het scheef bij Feijenoord. Op de eerste plaats is de club een stuurloos schip. Of stuurloos, de Vrienden van Feijenoord hebben de organisatie in een ijzeren wurggreep. Destijds ontstaan door rijke Rotterdammers om geld in te zamelen en de club te redden, hebben deze havenbaronnen 30% van de aandelen in handen en belangrijke zeggenschap in nagenoeg alle strategische beslissingen. En die staan veranderingen laat staan verbeteringen in de weg. Daarnaast is er nog de Kuip, een schitterend historisch stadion uit 1937, gebaseerd op het oude Highbury van Arsenal. Nostalgisch zeker maar zonder perspectief om de inkomsten te laten groeien. Keer op keer verzand het plan voor Feijenoord City, een nieuw multifunctioneel stadion aan de Maas. En dan is er nog het bizarre fenomeen rondom de selectie; hoeveel nieuwe spelers niet door Kuipvrees nooit hun oude niveau halen is niet op twee handen te tellen. Dat de club ook geen geld heeft werd deze week ook nog maar eens overduidelijk met het in en in sneue filmpje van Directeur Mark Koevermans die een beroep doet op sponsors en seizoenkaarthouders om alsjeblieft geen geld terug te vragen voor dit verloren seizoen. Over de kwaliteit van de selectie hoef ik het na de 1-1- tegen FC Emmen thuis niet te hebben. Ik denk dat ze er in Amsterdam de slappe lach van hebben gekregen.

Met Dick Advocaat, Frank Arnesen en vast ook Arne Slot zijn meer dan capabele vakmensen aangesteld die het beste met Feijenoord voor hebben, maar zelfs zij zijn niet in staat het roer om te gooien en de club structureel terug te brengen naar de top 3. Met enige jaloezie kijken ik wel eens naar Ajax, waar ze de boel erg professioneel op de rit hebben. Dat heeft ook even geduurd, pas na het verschijnen van het rapport Coronel uit 2008 over het bestuursmodel en een analyse van het voetbaltechnisch beleid hebben ze daar de weg omhoog gevonden. En structureel ook. Hoewel ik nooit op Ajax kan worden ben ik wel jaloers op Ajax als partner, ze heeft een grote bek maar doet wat ze belooft.

Vanavond riep ik weer uit dat ik voor Vitesse word, of voor Heracles, eigenlijk voor iedereen behalve Rotterdam, Amsterdam, Eindhoven of Alkmaar…maar het kan niet: je kan niet met haar en niet zonder haar.