Dinsdag 8 december 1980 werd ons een held ontnomen, 40 jaar geleden inmiddels, al was zijn heldenstatus toen nog beperkt. In New York schoot Mark David Chapman John Lennon neer die kort daarop in het ziekenhuis aan zijn verwondingen overleed. John was samen met Paul McCartney hét gezicht van de Beatles, van de hippiebeweging en het vrijdenken. Het moment waarop John Lennon een grote inspiratie werd, was het moment waarop de Beatles zich meer met maatschappelijke discussies gingen bemoeien. Hun stelling tegen de Vietnamoorlog was zelfs tegen het zere been van hun toenmalige manager Brian Epstein. Naarmate de jaren 70 naderden werd Lennon steeds meer uitgesproken en radicaler. McCartney was minder genegen om de krachtige politieke boodschappen uit te dragen en vond de muziek voorop staan. Het vormde de basis voor de stille dood die de Beatles deed ophouden te bestaan. Lennon ging solo verder en kwam met name in het nieuws door zijn publiekelijke optreden met kunstenares Yoko Ono. Één van de bekendste acties van John Lennon en zijn tweede vrouw Yoko voor het uitdragen van wereldvrede, was toen zij van 25 tot en met 31 maart 1969 in het Hilton hotel in Amsterdam niet uit kamer 702 kwamen. Gewoon als stil protest.

Hoewel de muzikale impact van Lennon in de jaren 70 bekend was heeft hij met Imagine uit 1971 wel de basis gelegd voor zijn latere heldenstatus. Als er namelijk één woord was waar hij voor stond, was het liefde. En nog steeds is het bijzonder om te zien hoeveel impact John Lennon heeft op alle generaties. Jaarlijks komen duizenden mensen naar Strawberry Field memorial in Central Park, tegenover het appartement waar Lennon en Ono woonden. Op deze plek wordt gezongen, gebeden en in stilte herdacht. Voor een held die er niet fysiek meer is, maar meer dan ooit nog de kracht geeft om alles te brengen waar helden voor horen te staan. En helaas is die kracht nog hard nodig. Stel je voor dat we die dag nog eens meemaken, dat we John Lennon mogen herinneren als die briljante zanger en muzikant en niet meer nodig hebben als held. Dat zou echt schitterend zijn.

Ook hier mogen weer 35 nummers gekozen worden. Dit is dan wel inclusief de vrije keuzes die je niet uit de voorgestelde lijst kan halen, maar ik benut ze mooi allemaal. Ook al zijn de vrije keuzes tegen beter weten in en weet je dat deze nummers niet tot de populairste 2000 zullen komen, je wilt jouw pareltjes toch graag even de credits geven die ze verdienen. Maar het is nog niet zo makkelijk om je eigen lijstje samen te stellen. Want voor ieder nummer waarmee je je lijstje vult moet er al snel weer een andere favoriet afvallen. Daarnaast is de voorkeur van jouw favoriete muziek alweer anders op een zondagochtend tegenover bijvoorbeeld een doordeweekse woensdagavond. Hoeveel frustratie en keuzestress het ook geeft, ieder jaar vul ik weer met veel plezier mijn lijstjes in waarbij ik consequent een regel hanteer; nooit meer dan één nummer van dezelfde artiest. Overigens is het al bijna standaard dat je direct na het definitief maken van je lijst het besef komt dat je een van je favoriete nummers vergeten bent. Kon ik daar vroeger nog boos om worden, tegenwoordig denk ik meteen: “dan komt deze volgend jaar wel”. Toch een teken dat ik er beter in word.

En mijn favoriete nummer van het afgelopen jaar? Deze heb ik onderaan dit artikel gezet. Al zal ik hier snel na het plaatsen wel weer anders over kunnen denken ..

Dit nummer is voor mij eeuwig verbonden aan de zonsondergang op Île d’Oléron, een heerlijk eiland aan de westkust van Frankrijk. Een eiland waarop je heerlijke vakanties kan vieren. Omringt door mooie stranden met aan de ene kant hoge golven voor de surfers en aan de andere kant rustige strandjes tussen het eiland en het vasteland in. Een eiland waar altijd een vakantiesfeer heerst en een eiland die zijn eigen identiteit heeft, zoals veel eilanden een eigenzinnig karakter hebben.
In augustus 2013 was ik op het eiland en op een mooie zomerse dag besloten wij naar de westkust te rijden om op ons favoriete strand de zon onder te zien gaan. Op de heenweg kwam “Love don’t keep me waiting” van Glen Hansard voorbij. Op dat moment de ideale soundtrack voor de zomerse zonsondergang. Op enkele wandelaars na waren wij als gezin alleen op het strand en zagen wij in een donker oranje hemel de zon langzaam in de oceaan verdwijnen. Zodra dit nummer van Glen Hansard weer op de shuffle voorbij komt zie ik ons weer onderweg naar de zonsondergang op Île d’Oléron en bij iedere andere mooie zonsondergang krijg ik altijd weer zin om dit nummer weer even te luisteren:

We hadden in de vorige eeuw een aantal echt grote sterren. Michael Jackson, Prince, Madonna, George Michael en U2. Wanneer zij een nieuwe video, single of album uitbrachten werd hier reikhalzend naar uit gekeken en de releases van andere zangers of bandjes werden op zo’n moment even een weekje uitgesteld om niet verloren te gaan in het geweld van de superster. Natuurlijk heeft dit met de huidige marketing te maken. Een gevolg is een versnippering van het poplandschap. Bandjes en artiesten komen met een enorme snelheid maar vertrekken vaak nog sneller. Het gevolg van onze wegwerpmaatschappij; door naar de volgende. Nieuwe muziek is met de komst van Spotify ook veel toegankelijker en eenvoudiger te promoten. Social Media heeft bijgedragen aan een informatieversnelling. Daar waar we vroeger alleen in de wekelijkse of maandelijkse release van Hitkrant of Oor een interview met de superster zagen komen in de huidige tijd dagelijkse updates van de sterren voorbij op hun eigen Instagramkanalen. Hierdoor lijken ze veel bereikbaarder geworden. Dit heeft zijn weerslag op de magie, het ongrijpbare gaat een beetje verloren. Er zijn natuurlijk nog steeds grote sterren onder de huidige generatie zangers of zangeressen. Rihanna, Bruno Mars, Ariana Grande, the Weeknd en natuurlijk Beyoncé, allemaal wereldsterren van formaat. Toch hangt er wat minder magie rondom deze namen dan dat dit vroeger bij de supersterren het geval was. Zou het door de moderne Social Media komen of is het de tijdsgeest waardoor er minder ruimte is voor sterrenverheerlijking? Om nog even met een beetje weemoed aan terug te denken, een lijstje van de grote 5.

Met een singer-songwriter als vader en een moeder die piano en cello speelde was het niet verwonderlijk dat Jeff ook muziek ging maken. Op zijn 17e vond hij het al tijd om het huis te verlaten en was het muzikantenbestaan een noodzaak geworden om zijn onderdak te kunnen betalen.
Begin jaren ’90 werd Jeff door de platenindustrie opgemerkt toen hij optrad op een benefietshow voor zijn vader. Na een live album bracht hij in 1994 het beroemde album Grace uit waarmee hij de wereld over kon toeren.
In 1997 werd het tijd om het tweede album op te nemen en dit zou plaats vinden in een studio in Memphis. Voordat hij op 29 mei weer de studio in zou gaan ging hij met een vriend zwemmen in de Mississippi in Memphis. Vermoedelijk is hij gegrepen door een hoge golf en is een sterke onderstroom de reden waardoor hij vervolgens is meegesleurd. Er gaan verhalen de ronde dat zijn dood misschien een eigen keuze is geweest aangezien hij ook manisch depressief was. Een onbeantwoord telefoonbericht aan zijn toenmalige vriendin Joan Wasser (Joan as a Police Woman) zou zijn depressiviteit die dag versterkt kunnen hebben. Nadat hij pas een week later weer door een toerist op een boot is teruggevonden, is bij autopsie gebleken dat er geen drugs in zijn lichaam aanwezig waren en is een noodlottig ongeval als ware reden van zijn dood opgegeven. We zullen nooit weten hoe zijn carrière zou zijn verlopen, maar we kunnen wel stellen dat een grote belofte veel te vroeg is gestorven.

In het volgende afspeellijstje zetten we steeds twee dezelfde nummers in verschillende uitvoeringen naast elkaar zodat je zelf kan ontdekken of de evolutie in de muziek altijd een vooruitgang is, of dat we toch altijd de basis moeten koesteren. Heb jij nog suggesties voor deze afspeellijst? Mail deze dan naar info@broccoli.fm zodat wij ze nog toe kunnen voegen.

Wat bijna al deze landen kenmerkt, inclusief Brazilië een supermacht in wording, is het feit dat alle leiders van deze landen gek zijn. Trump, Poetin, Bolsonaro, Kim Jong-Un. Stuk voor stuk hebben ze de sleutel in handen van de rode knop die wereld meerdere malen kan vernietigen. Al langer zien we genoeg voorbeelden dat er echt een steekje los zit bij deze gasten. Trump van plan is een muur te bouwen van megalomane omvang bij de Mexicaanse grens, Vladimir Poetin die als een John Rambo poseert met geweren bij zijn buitenhuis, Kim Jong-Un op zijn witte paard en Bolsonaro die verklaart dat het Corona virus een complottheorie van de media is. De voorbeelden zijn er te over. Wat me mogelijk nog wel het meest fascineert is dat zowel Trump als Bolsonaro gekozen zijn door het volk, in ieder geval in een voor het oog democratische verkiezing. Maar blijkbaar maakt dat niet uit, in China, Rusland of Noord-Korea is daar geen sprake van maar is de uitkomst hetzelfde. Het lijkt in die zin wel een soort instandhoudingsformule om deze mafkezen op hun positie te houden; wereldleiders die de hulp van andere inroepen om hun zetel te behouden (zoals Trump die zowel de Chinezen als de Russen benaderde om de vorige verkiezingen te beïnvloeden).

Het probleem hiermee is toch dat als je er te lang over nadenkt je niet meer rustig kunt gaan slapen, tenminste als je een beetje gehecht bent aan je leven en dat van je naaste omgeving. Maar op de één of andere manier lukt dat ons met een gezonde dosis relativeringsvermogen toch. Misschien dat een wereld vol gekken ook een status quo oplevert die rust creëert. Ook deze mannen zullen iedere dag weer van hun macht willen genieten…

Gisteren werd bekend dat Joe Biden de verkiezingen in Amerika heeft gewonnen. Joe Biden, een 77-jarige president waarvan het maar te hopen is dat hij de komende vier jaar overleeft. Maar hij brengt in ieder geval weer iets meer beschaving terug in het Witte Huis, tenzij hij fysiek het Witte Huis op Donald Trump moet veroveren. Die geeft zich nog niet gewonnen.. Hey Joe, where are you going with that gun in your hand?

Omdat zij ook openlijk schrijft en zingt over haar liefde voor andere vrouwen wordt zij omarmt door de LGBT-gemeenschap. Omdat geaardheid eigenlijk al lang geen opvallend punt meer zou moeten zijn maar vanzelfsprekend, zouden we het alleen maar over de kwaliteit van haar muziek moeten hebben. En die kwaliteit is er. Ze beschikt over de gave om al haar nummers fijne catchy melodieën te geven die zich als een oorwurm in je oor nestelen.
Zelf hebben wij nog niet de mogelijkheid gehad om haar live te aanschouwen maar op het podium schijnt zij een ontwapende persoonlijkheid te hebben waarmee ze veelvuldig het contact met het publiek zoekt. Met haar openhartige nummers over de liefde voor vrouwen en depressie bezingt zij de zaken die haar bezig houden. Begeleid door haar mysterieuze en warme stem weet zij ons met iedere release weer om haar vinger te winden en we kunnen dan ook niet wachten tot zij het livecircuit in ons land aan zal gaan doen.