Er zijn genoeg one-hit wonders die jaarlijks het podium vullen, maar weinig zangers of bands zijn in staat zich te blijven vernieuwen. Vorige week hoorde ik de single ‘Through the looking glass’ van Di-rect, wat een heerlijke plaat van een band die al sinds 1999 met grote regelmaat hitjes maakt maar ook in staat is te blijven vernieuwen.

Het blijft een bijzonder verhaal. Vier vrienden uit rockstad Den Haag: Tim, Frans/Spike, Bas en Jamie die in het lokale circuit optreden en meeliften via het voorprogramma van Kane. Daarmee kwamen ze op het vizier van Rob Stenders die voor de airtime op de radio zorgt en dus grotere bekendheid opevert. Oud-collega Tony Berk pikt ze op onder Dino Music en met behulp van Dinand Woesthoff, Dennis van Leeuwen (beiden Kane) en Daniel Lohues (Skik) wordt in 2001 Discover uitgebracht. Dit eerste album werd direct goud en bevat ook de eerste hit ‘Just the way I do’. Na zes albums geeft leadzanger Tim Akkerman aan te willen stoppen en solo door te willen gaan. Voor veel bands toch de nagel aan hun doodskist, maar niet voor Di-rect. De zoektocht naar een nieuwe zanger krijgt vorm in het BNN-Vara programma ‘Wie is Di-rect?’ Als een duveltje uit een doosje staat Marcel Akkerman op, die in niets lijkt op Tim. Rossig, extravert en met een totaal ander stemgeluid klinkt Di-rect meteen veel volwassener dat het jeugbandje. De eerste toepasselijke single in de nieuwe samenstelling heet ‘The times are changing’, geeft daar duidelijk blijk van.  Hoewel ik Di-rect niet op de voet volg hoor ik ze regelmatig voorbij komen, Soldier on, Nothing to lose en nu Through the looking glass, allemaal nummers van deze tijd die aantonen dat deze Haagse formatie in staat is om mee te waaien met de wind die ze al 23 jaar in de lucht houdt. Een kleine schriftelijke ode dus, aan één van de betere bands van ons land. Geniet van de laatste single, ongetwijfeld een kraker tijdens het aankomende festivalseizoen.

De bezoekers bestaan uit een heel gevarieerd publiek van heel jong tot oud maar samengevoegd zijn de bezoekers op BKS een tolerante groep die beseft dat iedereen met hetzelfde doel komt en die het eigenlijk niet uitmaakt wie er nu allemaal rondlopen of hoe men de muziek wil beleven. Elkaar lekker in de waarde laten, heel fijn in deze tijd. Wanneer men nu eens leert om niet hard door de muziek heen te praten zou het helemaal perfect zijn.

Blijft het belangrijkste onderwerp nog open staan, want geen muziekfestival zonder artiesten en dat waren er deze dag weer een aantal hele goede. Gezien de sterke programmering van de headliners op de twee grootste podia leek er iets minder ruimte om de nieuwere secrets te ontdekken. Natuurlijk hebben we niet alles kunnen zien maar onze route leidde ons langs Pip Blom in Two die heerlijk onbevangen het grootste publiek waar ze tot nu toe voor gespeeld hadden voor zich won.
Daarna door naar stage The Secret, maar de band waar we voor gingen was vervangen door een groep jonge jongens uit Manchester die met heerlijke Engelse bravoure hun energieke nummers speelden. Natuurlijk is het zaak om als Engelse band serieus te kijken maar toen het publiek steeds enthousiaster werd lukte het de gitarist niet meer zijn gezicht in de plooi te houden en verscheen er een grijns van oor tot oor. Hiermee was The Goa Express toch nog zo’n aardige secret waar je ieder jaar weer op hoopt. Terug naar het hoofdpodium waar de gevestigde naam dEUS een in onze ogen iets afstandelijker show gaf. Muzikaal goed, maar de iets zachter afgestelde muziek kon niet helemaal binnen komen, al creëerden ze nog wel een heerlijk festivalmoment doordat het publiek meezong bij de gitaarlijnen van ‘Instant Street’. Maar de band wist ons niet helemaal te overtuigen en hierdoor vertrokken we iets eerder zodat we vooraan konden staan bij Big Thief in stage Two.
En toen sloeg de figuurlijke bliksem naar binnen. Big Thief speelde zo’n goede show die onverwacht hard binnen kwam. Hun breekbare muziek werd harder en intenser gespeeld waardoor dit zo sterk was dat dit een van de betere liveshows uit het leven van deze schrijver was. Overrompeld door deze muzikale schoonheid werden de ogen wat vochtiger en maakte het ook niet uit dat de zangeres haar tekst even vergat bij het nummer ‘Not’. Misschien gaf dit juist wel wat extra’s aan het optreden en geholpen door haar band en het publiek herpakte Adrianne Lenker zich weer volledig en zong ze met nog meer urgentie de resterende nummers. met afstand ons hoogtepunt van de dag!
Terug naar Stage One waar waar Fontaines D.C. moest laten zien of ze hun opgebouwde status in coronatijd dan ook meteen op het grootste podium kunnen bewijzen. Nou en of ze dat konden. Met veel bravoure bediende de band hun snel groeiende fanbase met hun verveelde (dit is positief) post-punk hits van hun drie albums die de laatste 3 jaar in hoog tempo uitgebracht zijn. Tot ver in de avond kwam ‘Sha sha sha’ nog in je hoofd voorbij. Dit had ook zomaar de afsluiter van de dag mogen zijn.

Na een tweede maaltijd waarbij iedere foodtruck is bekeken en het aanbod zo ruim is dat een keuze maken moeilijk blijft, terug naar het hoofdpodium waar the Strokes hun al 3 jaar lang verwachte reputatie als headliner waar moet gaan maken. Nadat ze een minuut of 20 te laat verschenen voor een wat ongeduldig wordend publiek speelden ze hun nummers erg strak en was er op de muziek niets aan te merken. Hun nummers werden begeleid door kleurrijke visuals en dat was maar goed ook, want de podiumpresentatie van de band is gewoon saai te noemen. Dan hielpen de te lange en vage opmerkingen van de zanger tussen de nummers door ook niet mee om de vaart in het optreden te houden. Je vraagt je toch af of zanger Julian Casablancas onder invloed van een genotsmiddel was. Dit werd iedere keer weer goedgemaakt door de strakke muziek die dankbaar door de fans op het veld werd ontvangen. Tot ver op het veld kregen the Strokes de mensen enthousiast aan het dansen. Na dit optreden nog even terug naar onze favoriete stage Two waar Beach House voor een volle tent alle bezoekers sfeervol de nacht in liet dansen. 

Zo kwam de volle en mooie muzikale dag voor ons tot een einde en weten we dat Best Kept Secret nog net zo fijn is als voor de pandemie, tot volgend jaar!

Na een drukke werkweek die vroeg op de vrijdagavond nog een beetje door je hoofd maalt, kwam de band klokslag half negen het podium op. Zodra Spinvis het eerste nummer ‘Icarus’ inzette gleed de drukte van de werkweek van de schouders en werd ik meegenomen in de poëtische wereld die Spinvis creëert. Tijdens dit optreden kwam het besef dat Spinvis hele visuele teksten heeft. De situaties die hij in zijn teksten beschrijft zie je in je hoofd ook voor je.

Van het eerste nummer ‘Icarus’ tot het laatste nummer ‘De grote zon’ gaf de zeskoppige band hun mooie nummers aan het publiek. Een kwaliteitsband met multi-instrumentalisten die geleid wordt door Erik de Jong, maar die met zijn zessen de muziek van Spinvis live zo’n mooie gelaagde diepgang geeft.

“Het is oranjerood en komt ons tegemoet
En alles is nu goed
Alles is oké
Alles is oké”

Er werd een show van positiviteit aan het publiek gegeven waar je u tegen zegt. Chef’Special was uitgebreid tot een formatie van 6 man en bij veel nummers kwam er nog een blazerssectie van 5 man bij. Dit elftal trakteerde het publiek op een hitshow van een uur en 3 kwartier. Ik was verbaasd hoeveel nummers ik wel kende en hoe lekker het was om deze voluit mee te zingen. Verder waren alle ingrediënten aanwezig om de Chef’Special weer aan het publiek te serveren. Vuurwerk, confetti maar vooral een hele enthousiaste band die muzikaal van hoge kwaliteit was. Dit alles werd geleid door Joshua, de energieke en enthousiaste frontman die het elftal aan muzikanten aanvoerde. Natuurlijk een hoofdrol voor de aanvoerder, maar hij gaf de andere tien ook alle ruimte om te schitteren. Persoonlijk favoriet hierbij was toch de trompetsolo die aan het einde de zaal nog even naar een euforisch moment bracht.
Een ander hoogtepunt was toch waarin Joshua vroeg om vier “yeahs” zodat we bij de laatste yeah de ellende van de afgelopen jaren achter ons konden te laten. Het leek of de hele zaal dat graag wilde want er kwam een oerkreet uit de menigte die ik in al mijn concertjaren nog nooit zo gehoord heb. Chef’Special is gewoon een band van internationale allure met inmiddels een avondvullende hitshow in hun bezit. Er werd luidkeels meegezongen, gedanst, een sit-down en gesprongen. Muzikaal beheersen zij de combinatie van ska, reggae en hip hop zo goed dat ze echt een compleet eigen sound hebben ontwikkeld die ook buiten Nederland veel groter zou kunnen zijn.
Met mijn dochter afgesproken dat we ze ook nog wel een keer in een kleinere zaal willen zien, maar of dat makkelijk wordt weet ik niet.
Toen wij weer naar de auto liepen werd de populariteit van de zanger nogmaals bevestigd: “Pap, als ik met iemand als Joshua thuis zou komen, zou je dat dan goed vinden?” “Tuurlijk lieverd.”

Ook in Nederland kreeg swingbeat voet aan de grond, met name aan het eind van de nineties en begin zero’s. Het was nog de tijd van de verzamelalbums en de New Jack Swing en No Sweat albums vlogen de deur uit. Ook bij mij kwam er regelmatig rook uit de CD-speler als deze op volle toeren aan het draaien was om SWV en Boyz II Men uit de speakers te laten galmen.  Dat swingbeat niet alleen voorbehouden was aan Amerikaanse artiesten werd snel duidelijk, ook in Nederland konden we er wat van. Misschien wel de twee meest bekende swingbeat hits die dansklassiekers zijn geworden zijn Back by Dope demand  uit 1990 en het Nederlandstalige Dansplaat uit 2002. Toch was er één artiest die er voor mij met kop en schouders bovenuit stak. De in Suriname geboren Peter van der Bosch maakte zijn eerste plaat op 16-jarige leeftijd nadat hij al had geëxperimenteerd met electric-boogie en beatboxen. Hoewel Pick up the pieces nog geen daverend succes werd, was de dubbelaar uit 1989  That’s how I’m living en The Chief een succes. Tony Scott was ineens een begrip en niet alleen in Nederland. In het Verenigd Koninkrijk en de USA sloeg de muziek ook aan. Tony is van oorsprong een Amazone-indiaan en zijn singles waren biografisch. De populariteit nam grotere vormen aan met het verschijnen van de single Get into it in 1990 en leiden tot optredens in het buitenland en samenwerking met Ben Liebrand en Boyz II Men.  Met Love let love bracht hij mijn favoriete plaatje uit. En net zoals het met sommige vrienden gaat verdween de muziek van Tony Scott langzaam naar de achtergrond. Net als Tony zelf bij wie in 2014 MS werd geconstateerd waardoor hij zich moest terugtrekken uit de muziekwereld.

In een spontane opwelling keek ik af en toe of ik op Spotify zijn muziek kon vinden, maar helaas. Tot ik vorige week woensdag The Chief op de radio voorbij hoorde komen en dit met een swingbeat vriend besprak. Hij vertelde me dat een paar fans er werk van hadden gemaakt om de muziek op Spotify te laten publiceren. Dus met groot plezier kan ik delen dat dit is gelukt. Dus voor iedereen die nog niet bekend was met het fenomeen swingbeat en Tony Scott, hierbij The Chief..

Door de ogen van een toerist lijkt Berlijn die stad te zijn waarin men elkaar vrij laat en accepteert. Na 4 dagen in deze wereldstad rondgelopen te hebben en alle bekende toeristische plekken bezocht te hebben valt het op hoe relaxed deze stad zich opstelt. Een enorm vrije sfeer met veel cultuur waarin de stad zijn historische, toch niet altijd even mooie, verleden toont en hiervan geleerd lijkt te hebben door nu juist te tonen dat iedereen wel samen kan leven. Natuurlijk zijn alle bekende hoogtepunten bezocht: Brandenburger Tor, Holocaustmonument, De Muur, Checkpoint Charlie, Gedächtniskirche en de bekende Platzen. Alle plekken uit ‘Over de muur’ van Klein Orkest hebben we afgetikt. Maar de plekken waar ik mij enorm vrij voelde en waar iedereen in zijn waarde werd gelaten was in de wijk Kreuzberg en in het park Tiergarten. In de multiculturele wijk Kreuzberg wonen en leven alle culturen en soorten mensen gemoedelijk naast en door elkaar. Die andere plek was in het grote park Tiergarten. Hier was naast een restaurant aan een meertje tussen de bomen een biergarten opgesteld waar een soort festivalsfeer heerste en iedereen ook zelf aan het genieten was zonder zich erg druk te maken over anderen.
En ik geef het toe hoor. Ook ik heb snel een uitgesproken mening paraat, maar op deze twee plekken leek deze er even niet toe te doen. Zou fijn zijn wanneer dit in onze samenleving ook wat weer meer terug zou keren. Leven en laten leven.

Aangevoerd door zanger Peter te Bos, inmiddels de leeftijd van 70 gepasseerd, deed de band waar ik op hoopte. Hun lekkere vuige en rauwe gitaarrock de zaal in blazen met een energie alsof ze net begonnen zijn. Peter te Bos eigende zich de zaal toe. Sprak de ‘praters’ in de concertzaal aan, liep tijdens een nummer de hele zaal door, maar stond vooral als frontman nog steeds met veel speelplezier op het podium. Zijn stem heeft in al die jaren nog dezelfde kwaliteit als toen ik hem in de jaren ‘90 leerde kennen. Uit niets bleek dat we hier al met een oudere band te maken hadden en ze speelden in hoog tempo hun nummers voor het steeds enthousiaster wordende publiek. De hele band speelde erg strak, maar er moet toch een extra shout out naar de gitarist uitgaan die erg goed en technisch speelde met en urgentie alsof zijn leven er vanaf hing. Aan het eind van de avond, toen de hele zaal aan het dansen was en het zweet van de muren droop, liet Claw Boys Claw een zaal achter met mensen die stuk voor stuk genoten hebben van de energie van deze band. Dit zijn de fijnste concerten. Kleine zaaltjes, een energieke band en een publiek dat ieder nummer steeds meer in het optreden opgaat.

Rond negen uur kwam de band het podium op en werd van de Tolhuistuin een nachtclub gemaakt waarin de band zijn heerlijke dansbare muziek de zaal in slingerde. De muziek, een kruising tussen de melodieuze synths van OMD en de dreigende baslijnen van Joy Division, liet alle bezoekers terug keren naar de jaren ‘80, maar toch met een frisse eigen en eigentijdse sound. Voor de eerste keer in Amsterdam, zag je de band ook zichtbaar genieten van het feit dat zij eindelijk door Europa kunnen touren en hun muziek live kunnen delen.  Bij een minimale donkerrode verlichting bracht zanger Ian Richard Devaney met een onuitputtelijke energie alle nummers zo uitgesproken strak alsof de band al vele jaren samen speelt. Nation of Language is een band die in de toekomst alle festivals plat kan gaan spelen. Wij verwachten ze ook snel terug in de grotere broer (of zus) Paradiso en willen dan zeker weer gaan. Livemuziek zoals livemuziek bedoeld is.