Rond negen uur kwam de band het podium op en werd van de Tolhuistuin een nachtclub gemaakt waarin de band zijn heerlijke dansbare muziek de zaal in slingerde. De muziek, een kruising tussen de melodieuze synths van OMD en de dreigende baslijnen van Joy Division, liet alle bezoekers terug keren naar de jaren ‘80, maar toch met een frisse eigen en eigentijdse sound. Voor de eerste keer in Amsterdam, zag je de band ook zichtbaar genieten van het feit dat zij eindelijk door Europa kunnen touren en hun muziek live kunnen delen.  Bij een minimale donkerrode verlichting bracht zanger Ian Richard Devaney met een onuitputtelijke energie alle nummers zo uitgesproken strak alsof de band al vele jaren samen speelt. Nation of Language is een band die in de toekomst alle festivals plat kan gaan spelen. Wij verwachten ze ook snel terug in de grotere broer (of zus) Paradiso en willen dan zeker weer gaan. Livemuziek zoals livemuziek bedoeld is.

Maar zo populair als deze band is geen andere Nederlandse band ooit geweest. Concerten waarbij vele (meestal) meisjes bewusteloos weg gedragen moesten worden, de fluoriserende zweetbandjes en overige merchandise als tassen en buttons met dezelfde kleuren vonden gretig aftrek onder de Nederlandse tieners. Maar ze gingen ten onder aan hun eigen succes. Nadat de band in 1984 is gestopt zijn de bandleden ieder hun eigen weg gegaan voordat ze begin deze eeuw weer met hun reünieconcerten samen waren gekomen. Met terugwerkende kracht luister ik af en toe nog regelmatig de van reggae en ska doorweekte nummers van Doe Maar die ik inmiddels trouwens wel erg kan waarderen.
De leadzanger van Doe Maar, Henny Vrienten, is altijd in de muziek werkzaam geweest. Nadat hij gestopt is met de band heeft het grote publiek een tijd niets van hem gehoord. Hij heeft aan verschillende projecten gewerkt waarbij hij muziek voor films, musicals, kinderprogramma’s etc heet geschreven. Hij maakte drie soloalbums waarvan de laatste, het prachtige “Tussen de regels” in 2019 nog uit kwam. Een album vol met mooie melancholieke liedjes, fijne melodieën en poëtische teksten. Door het herkenbare stemgeluid en licht Brabantse tongval van Henny Vrienten denk je automatisch terug aan de roerige jaren ’80 met Doe Maar, maar tegelijkertijd hoor je dat deze muziek is meegegroeid met het leven van Vrienten en kun je luisteren naar prachtige nummers waarin inmiddels veel levenservaring in is verwerkt. Begin jaren ’80 had ik niet kunnen bedenken dat ik zo’n 40 jaar later nog steeds naar nieuwe muziek van Henny Vrienten zou luisteren. Overigens laat ik nu ook de Doe Maar nummers nog regelmatig met veel plezier op Spotify voorbij komen waardoor deze muziek inmiddels ook al door een volgende generatie in huis opgepakt wordt.

We wisten al dat Henny ziek was en niet meer zou gaan optreden, maar wanneer dit nieuws vandaag zo binnenkomt is het toch even een besef dat het leven vergankelijk is. Het lijkt of er ook weer een stukje jeugd verdwenen is. Maar met zijn muziek heeft hij een mooie erfenis achter gelaten.

Wat wij uit de film hebben onthouden is de scheiding tussen de sociale klassen. De eerste en meest luxe klasse werd dan ook strikt gescheiden gehouden van de lagere klassen. Eigenlijk was niets te veel in het duurste gedeelte van dit schip. Een café, loungeruimte, rooksalon, squashhal en fitnessruimte zorgde ervoor dat het de gasten aan niets ontbrak. Ook de tweede klasse was nog aardig luxe ingericht. Uiteraard minder ruimte, maar genoeg voorzieningen voor een aangename reis. De derde klasse was het beperkts ingericht en werd gescheiden gehouden van de overige. Een aparte eetzaal onderin de boot en een klein gedeelte op de boeg voor als men een luchtje wilde scheppen. Maar een luxe schip was het en niemand kon eigenlijk wat gebeuren. Vandaar ook dat er veel te weinig reddingsboten aanwezig waren. Het schip voldeed wel aan de normen die horen bij het gewicht van de boot, maar op voorhand was al bekend dat de reddingssloepen nooit iedereen konden bergen. De belangrijkste reden om het schip niet met reddingssloepen uit te rusten was omdat dit het uitzicht van de gasten in de 1e klasse zou belemmeren. Voor het geld van de prijzige tickets wil je toch goed om je heen kunnen kijken. Maar goed, de Titanic kon niet zinken en de reddingsboten zouden toch niet nodig zijn.

Maar het ging toch mis en het ging ook goed mis. Nadat het schip toch iets van zijn koers was afgeweken en in een gebied met ijsschotsen kwam werd de snelheid niet aangepast, want er was toch een record te halen, prestige was belangrijker dan veiligheid. Waarschuwingen voor de vele ijsbergen die via de telex binnen kwamen werden niet allemaal goed ontvangen omdat deze te druk bezet was voor de gasten die allemaal berichten naar het thuisfront wilden sturen om te laten weten hoe geweldig het was op de Titanic. Een ernstige parallel met de huidig social-mediacultuur wordt hier dan ook bloot gelegd en laat zien dat dit gedrag van alle tijden is.
De fictieve film uit 1997 geeft wel een goed beeld van het verschil tussen de sociale klassen, de wil om een snelle reis neer te zetten, de manier waarop het schip brak en hoe dit eerst nog stil gehouden werd om de mensen niet te verontrusten. Zo bleef de band doorspelen en hierdoor werden de passagiers niet tijdig op de hoogte gebracht dat zij moesten evacueren. Maar het schip was zwaar beschadigd, met de reddingssloepen werden er slechts zo’n 700 mensen gered. Voor 1.500 passagiers was het te laat, zij gingen met het onzinkbaar geachte schip ten onder. Dit alles gebeurde in deze zwarte nacht, de nacht van 14 op 15 april.

Het land ligt in stukken en de toekomst is hoogst onzeker. Los van het onheilspellende gevoel dat deze oorlog met zich mee brengt voor de toekomst van de hele wereld, zal het nog jaren duren voor de graanschuur van Europa weer is opgebouwd. En dan zijn er nog de littekens van de schade. Schade aan historische gebouwen, steden en fabrieken. Maar meer nog de emotionele littekens die het verlies en verdriet hebben veroorzaakt onder de bevolking.

En hier? Hier schijnt een voorjaarszonnetje. Het voelt als een zinkende Titanic en de band die door speelt.

Het was voor mij aanleiding om rond mijn 50ste verjaardag iets te doen aan dat knagende gevoel om iets te kunnen betekenen. Geld ophalen voor de Oekraïne, voor hulp, spullen, iets tastbaars. Als tegenprestatie lopen van paleis Soestdijk naar paleis het Loo. 50 Kilometer, want 50 jaar geworden. 

Op zondag 13 maart vond de loop plaats, voor mij een onvergetelijke dag. Niet vanwege het zonnige weer, de mooie route of het feit dat ik geen blaren kreeg. Wel vanwege het grote gemeenschappelijke gevoel dat bleek uit de enthousiaste reacties, de gulle sponsoring, mentale steun en de bereidheid om mee te lopen.

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Tijdens de loop dacht ik veel na over de afspeellijst die ik had ik moeten hebben. Veel liedjes kwamen voorbij op de momenten dat ik alleen liep. Maar er was meer tijd voor leuke en mooie gesprekken, met mijn vriendin, mijn kinderen en beste vrienden. Wat een rijkdom is dat. Er was dus helemaal geen tijd om muziek te luisteren. De kilometers die ik alleen liep waren gevuld met genieten van de omgeving en het beantwoorden van de reacties op de 10 kilometer- foto’s. Van tevoren bedenk je dat zo’n dag en in teken mag staan van afzien, om je lot te verbinden aan dat van de Oekraïners, maar dat deel is niet gelukt. Toen Harry en ik na kilometer 28 aan de koffie met appelgebak zaten leek het wel vakantie.

Toen Anne en ik om 17 uur Paleis het Loo in beeld kregen was het jammer dat het er op zat.

Maar het resultaat was meer dan de de moeite waard. De € 2.500 die is opgehaald is met dank aan Hitachi Vantara omgezet in slaapzaken, lakens, voeding en babyspullen. Op maandag 28 maart zijn er grote dozen met hulpgoederen op transport gegaan richting Polen waar ze afgelopen vrijdag zijn aangekomen ter distributie.

Wat begon met een wild idee twee weken voor mijn verjaardag is op deze manier één van mijn waardevolste herinneringen geworden. Om met de hulp van anderen iets te kunnen betekenen is een groot goed. 

En dat muzieklijstje is er natuurlijk toch gekomen…

Zaterdagavond stond Alex Cameron in de Pandora-zaal van TivoliVredenburg en hier wilden wij uiteraard graag bij zijn. Het was zijn eerste live optreden in ruim twee jaar tijd en daar stond de zanger zichtbaar van te genieten. Alex Cameron lukte het weer om de zaal naar een nachtclub uit de jaren ‘80 te toveren. Sfeervolle nummers, gezellige gesprekken tussendoor en dit alles voor een fijn publiek dat ook weer enorm veel zin had in een live-feestje. Alex toonde zijn inmiddels befaamde ietwat foute dancemoves en kreeg ook de zaal van voor tot achter aan het bewegen. Alex Cameron liet ons heerlijk afdalen naar het fijne gevoel van de jaren ‘80. Eigenlijk begrijpen wij nog niet helemaal goed waarom deze zanger nog niet het wat bekender is. Wij zijn fan!

Een andere artiest die ik graag had willen zien, maar wat ook niet meer gaat gebeuren, is David Bowie. Hier ben ik zelfs heel dichtbij geweest aangezien hij ook op het affiche stond van het festival in Torhout waar ik dat jaar ook aanwezig was. Jarenlang heb ik mijzelf voor de kop geslagen dat ik toen waarschijnlijk voor een andere act gekozen had, waarschijnlijk omdat de echte waardering voor Bowie in mijn geval wel wat later kwam. Een zoektocht op internet leerde mij dat Bowie niet op de zondag speelde waar ik een kaart voor had, maar een dag eerder op de zaterdag. Zo werd het nare gevoel dat ik een kans had laten lopen toch weer kleiner. En ach, die zondag met Radiohead en the Smashing Pumpkins was natuurlijk ook geen verkeerde keuze.

Dan een band die ik wel heb gezien, maar waar ik niet een duidelijk actieve herinnering meer aan heb, zijn Beastie Boys. Ik weet dat ik bij de show in de HMH ben geweest, maar dit was in een periode dat ik zo veel naar concerten ging dat de herinnering hiervan niet echt is blijven hangen. Gelukkig zijn hiervan nog fragmenten op YouTube terug te vinden die af toe de mist rondom dit concert een klein beetje wegblazen, maar toch zonde dat ook deze bij mij in het lijstje staat als een soort van gemiste kans.

Uiteindelijk dragen ook al deze gemiste kansen bij aan een grotere onbereikbare status van een artiest of band en kan ik gelukkig ook zeggen dat ik veel van mijn muzikale helden wel live heb mogen zien. Maar toch, ook al was ik toen misschien nog net aan de jonge kant … was ik destijds maar naar het postkantoor gegaan om toch een kaartje voor Nirvana te kopen …

The Vices is een band die juist deze coronaperiode hun doorbraak gerealiseerd heeft. Deze Groningse band werd veelvuldig gedraaid op 3FM en KINK en brachten afgelopen jaar hun debuutalbum “Looking for faces uit”. Een heerlijk energiek album dat hier ook met regelmaat uit de platenkast wordt gehaald, vol met heerlijke indierock, nummers die stuk voor stuk hitpotentie hebben. Vergeleken worden met een band als the Strokes schept wel meteen verwachtingen voor de liveshow, maar deze verwachtingen werden volledig ingelost. Op het podium stonden vier jonge muzikanten die dolgelukkig waren dat ze hun muziek eindelijk live voor hun eigen publiek konden spelen. Wanneer blijkt dat dit publiek hun nummers al luidkeels meezingt verschijnt een grote glimlach op de gezichten van de bandleden die de hele avond niet meer zou verdwijnen. Een euforie maakte zich meester van the Vices.

Een uur lang brengt de band een heerlijke energieke en positieve show waarin de al bekende radiohits voorbijkomen en blijkt dat ze ook al nieuw materiaal hebben die ongetwijfeld ook veel op de radio gedraaid zal worden. The Vices is een band die de kwaliteit heeft om in hun genre aanstekelijke hits te schrijven, maar ze beheersen ook hun instrumenten alsof ze al vele jaren ervaring hebben die hun leeftijd eigenlijk overstijgt. De band wilde eigenlijk helemaal niet van het podium af want ze stonden zelf ook zichtbaar te genieten, net als wij dat ook hebben gedaan. Maar ja, hun nummers waren nu eenmaal “op”.  Zo was de start van dit concertjaar een veelbelovende en zullen we in de toekomst ook zeker the Vices nog eens wat vaker gaan bezoeken, Alleen al omdat je er ook heel vrolijk van thuiskomt.