Sinds 1983 was er weinig leven meer in de band te bekennen. Er kwam geen nieuwe muziek meer uit. Ondanks vele verzoeken hebben ze nooit meer live opgetreden. Ze kwamen nog wel eens spaarzaam samen, maar dit was dan bijvoorbeeld voor de opening van een hotel of restaurant van een van de bandleden. Nieuwe muziek werd niet meer gemaakt en de aanbieding van een nieuwe tournee waarmee 1 miljard dollar kon worden verdiend werd afgeslagen. Dit alles had wel iets magisch, iets onbereikbaars. Die onbereikbaarheid is iets wat meerdere artiesten in de vorige eeuw wel hadden. Ze waren niet zo benaderbaar als in de huidige tijd waarin alle artiesten via social media best wel dichtbij lijken te zijn gekomen. En ook al hadden ze sinds 1982 geen nummer meer uitgebracht, hun muziek is nooit helemaal weggeweest. De films en musical “Mama Mia” die om hun nummers heen geschreven waren, waren een groot succes waardoor ook de huidige jeugd hun muziek weer leerde kennen. Na heel veel jaren zeuren mocht Madonna dan ook eindelijk een sample van de band gebruiken in haar “Hung up”. Weer zo’n mooi verhaal hoe lastig het was om nog iets met muziek van ABBA te kunnen doen.
En nu werd gisteren opeens bekend dat ze er weer zijn. Uiteraard groot nieuws, maar toch bekruipt mij een soort gevoel van “jammer”. De magie is weg. Het is niet meer die grootheid uit de vorige eeuw, maar ze horen nu plotseling gewoon bij de muziekscene van 2021. Je vraagt je af waarom ze nu deze magie alsnog willen verbreken. Voor het geld hoeven ze het waarschijnlijk niet meer te doen. Is het toch nog een soort van bewijsdrang of is het toch gewoon de liefde voor muziek maken die niet meer tegen te houden was? In dat laatste geval is het mooi dat ze hieraan gehoor geven, maar voor mij persoonlijk is er toch weer een kleine magische bubbel doorgeprikt.

Anne Soldaat werd in Nederland bekend als gitarist van de alom geprezen band Daryll-Ann. Na het stoppen van deze band bracht hij meerdere soloalbums uit en was hij tevens gitarist in de bands van diverse Nederlandse artiesten. Al ruim 30 jaar lang is hij een van de bepalende namen in de Nederlandse muziekscene. Niet altijd op de voorgrond, maar wanneer Anne Soldaat ergens aan meedoet weet je in ieder geval dat het kwalitatief goed is. Afgelopen juli bracht hij zijn nieuwe soloalbum “Facts & Fears” uit. Wij maakten eerder al de opmerking hierover dat het beluisteren van dit album een geluksmoment van drie kwartier lang is.

Zonder exact te weten hoe de dag zou worden liepen wij afgelopen zaterdag in de middag mee met Anne Soldaat. We startten vanaf camping ‘de Wereld’ in Zeewolde waarbij we door het nabijgelegen Horsterwold liepen. Een prachtig natuurgebied in Flevoland wat het grootste loofbos van Nederland is en zich mooi ontwikkelt doordat men de natuur hier zijn gang laat gaan. Na ruim 3 kilometer gewandeld te hebben was de eerste stop en was het tijd voor muziek, uiteindelijk toch de reden om mee te lopen. Het was meteen fijn. Live muziek in een bijzondere setting. Omdat de Wandelclub uit een kleine groep van zo’n 30 wandelaars bestaat voelt het ook meteen als een bijzonder privéconcert waar je naar aan het luisteren bent.

Na nog eens een kilometer of 3 gewandeld te hebben kwamen wij weer terug op Camping de Wereld. Een gelegenheidscamping met tipi’s, yurts en campers waar een soort van vrije festivalsfeer lijkt te heersen. Ook deze festivalsfeer is de afgelopen periode een beetje naar de achtergrond gedrongen en het was dan ook gewoon prettig, al was dit slechts heel kort, hier even deelgenoot van te zijn. Op deze camping is een klein theater gebouwd waar Anne Soldaat iets versterkt nog een aantal nummers speelde om de middag af te sluiten. Stuk voor stuk mooie pure liedjes die ook niet meer nodig hebben dan een akoestische gitaar en een zanger die zijn nummers met overgave deelt met zijn meelopers.
Dit was een hele fijne middag en wij kijken nu al uit naar zijn concert van 15 oktober in TivoliVredenburg, gewoon weer eens ouderwets in een concertzaal.

Wanneer je later aan de zomervakantie van 2021 terugdenkt is het veel fijner om aan de leuke herinneringen terug te denken dan aan de beperkingen van dat stomme virus. Hou uiteraard wel alle richtlijnen in acht, maar vier binnen de mogelijkheden het leven. Maak lekker tijd voor degenen die je lief zijn, verwen jezelf met lekker eten, een drankje, geniet van de zon, van je wandelingen of gewoon van een goed boek. Doe lekker waar je zo’n in hebt en laat dit jouw herinneringen voor deze zomervakantie worden.

De redactie van broccoli.fm gaat ook even vakantie vieren. Door het ontbreken van leuke evenementen en uitjes hadden wij afgelopen jaar soms ook best eens moeite om mooie onderwerpen te vinden om over te schrijven. Desondanks hebben wij met veel plezier jullie afgelopen jaar ook weer deelgenoot gemaakt van onze artikelen maar nu gaan wij ook zelf even vakantie houden en nieuwe herinneringen maken. Dus even geen nieuwe artikelen op onze site. Wij zullen de afspeellijst verse broccoli blijven verversen, maar misschien even met wat minder regelmaat. Want we hebben vakantie en doen gewoon lekker wat ons uitkomt. Net datgene wat jullie ook moeten doen! Fijne vakantie en eind augustus / begin september komen we weer met regelmaat online. Joe!

Maar terug naar Starsailor. Hun eerste album Love is Here uit 2001 raakte een gevoelige snaar. Niet alleen bij ons business analisten maar ook bij de Marketing en Label Managers van EMI. Dit zou wel eens groot kunnen worden. En eerlijk gezegd, wij hadden ook wel het gevoel dat het unieke stemgeluid van James Walsh niet onder deed voor dat van Chris Martin van Coldplay. De melodieuze indierock klinkt als een klok. De band was al uitgeroepen tot Britain’s best new band en de platenmaatschappijen stonden voor ze in de rij na het horen van de demo opnamen van Fever, Coming Down en Love is here. EMI werd het dus en wij waren de gelukkigen om een tijdje mee te mogen liften op deze reis. Zoals gebruikelijk werden de Label Managers niet gehinderd door een gebrek aan enthousiasme, altijd op zoek naar het doorbreken van een nog onbekende artiest waarmee eeuwige roem op hem of haar zou wachten. Zo ook met de komst van Silence is easy, het bewuste tweede album. Het was in de kantine van EMI waar de Label Manager en in het bijzijn van al haar collega’s de befaamde woorden sprak: “als deze band niet groter wordt dan U2, eet ik mijn schoen op”.

De rest is geschiedenis want hoewel het tweede album zeker juweeltjes bevat (Four to the floor, Music was saved en Some of us) en kleine hitnoteringen realiseerde, bleef het grote succes uit. Onterecht wat ons betreft want na dit album bleef Starsailor mooie muziek maken, tot en met het laatste album All this life aan toe. Persoonlijk vind ik All the plans hun beste album, maar op ieder willekeurig moment kan ik naar deze muziek luisteren. Misschien is het wel goed dat onze collega haar schoen moest opeten. Het is mooi voor bands als ze groot en succesvol zijn, maar klein genieten is voor de luisteraar misschien nog wel mooier. Geniet daarom van Love is here, dan hoor je zelf hoe groots kleine muziek kan klinken.

In deze etappe besloot Bauke Mollema zo’n 43 km voor de finish dat het zijn dag zou worden en hij demarreerde weg van zijn collega’s in de kopgroep. Achteraf bleek dat hij al eerder had besloten dat deze dag voor hem zou gaan worden, want hij had de hele route al via Google Maps verkend en deze dag uitgekozen als ideale etappe voor hem. Kilometer voor kilometer schokschouderde hij met zijn kenmerkende stijl weg van de andere renners en met een minuut voorsprong op de nummer 2 kon hij met zijn handen in de lucht als winnaar over de finish komen. Ook al is het geen verrassing dat Bauke Mollema dit kan, voor de kijker komt het moment toch altijd onverwachts en was het 43 km lang spannend of hij deze voorsprong kon behouden. Het leuke is vooral dat een eigenzinnige nuchtere wielrenner uit Groningen dit voor elkaar krijgt. Een wielrenner die compleet zijn eigen gang gaat. Zo heeft hij geen zicht op zijn fietscomputer en fietst hij gewoon op zijn gevoel. Kiest vaak andere trainingsplekken dan waar zijn collega’s doorgaans trainen, lapt de stilzwijgende kledingprotocollen lekker aan zijn laars en doet gewoon dat wat het beste voor hemzelf is met maar een doel: zo hard mogelijk te fietsen. Afgelopen zaterdag was het dus enorm genieten en misschien dat hij in de laatste tourweek ons nogmaals weet te verrassen. En anders probeert hij het op de Olympische Spelen gewoon opnieuw. We gaan de laatste tourweek in met nog een drietal spannende en zware bergetappes op het programma. Ook al lijkt de eindwinnaar misschienal bekend, er zal zeker nog genoeg gebeuren in deze laatste week en wie weet wordt zelfs de strijd om het geel nog spannend. Zo niet, weet ik nu al zeker dat er genoeg overige memorabele momenten verzameld zullen worden. Fijne sportzomer verder!

In het eerste persbericht werd er gesproken over een UFO die was neergestort, wat een dag later al werd weersproken en toen werd er gemeld dat het een neergestorte weerballon was. Op dit moment werd dit incident al snel vergeten. (tekst gaat verder onder de foto)

• 

Toen jaren later, in 1978 door een oud majoor, die bij de berging van het object was betrokken, werd verklaard dat het destijds daadwerkelijk een UFO was, werd dit incident weer springlevend. Op dat moment kwamen er andere getuigen die het verhaal van deze majoor konden onderbouwen. Omdat de Amerikaanse luchtmacht steeds weer met een gewijzigde verklaring voor dit incident kwam, raakten de aanhangers van de UFO-theorie er steeds meer van overtuigd dat er in 1947 iets heeft plaats gevonden wat geheim zou moeten blijven. Inmiddels hebben we het afgelopen jaar ook kunnen merken hoe overtuigend complotdenkers hun theorieën zonder verdere onderbouwing kunnen onderbouwen. Toen de FBI in 2011 een verslag uit 1950 openbaar maakte waarin over de vondst van 3 UFO’s en 9 lichamen werd gesproken wist men zeker dat er sprake moest zijn van buitenaards leven. Inmiddels zijn we al weer 10 jaar verder en blijft het een groot mysterie of er iets bijzonders gebeurd is en wat er nu toch opgeslagen ligt in Hangar 18 van de luchtmachtbasis. Het incident heeft filmakers en muzikanten in ieder geval genoeg inspiratie gegeven om hier hun verhalen omheen te schrijven en tot op heden blijft de vraag nog steeds actueel: Is there any life on Mars?

Bloemkolen kappen, tomaten plukken maar vooral bonen plukken, veel bonen plukken. Zo veel bonen plukken dat je ’s nachts in je dromen alleen maar bonen voorbij zag komen wanneer je je ogen dicht deed. Aangezien de moestuin van mijn ouders ook nog bonen voortbracht kon ik aan het eind van deze zomer echt geen boon meer op mijn bord zien. Bij dit baantje werkte je zowel buiten op het veld als in de kassen en in de kassen was het grote voordeel dat de radio hard aan kon en je veel muziek voor bij hoorde komen op het toenmalige 3FM. Er was één nummer dat nooit een grote hit is geworden, maar waar ik wel helemaal door gegrepen werd. Dit was “Does anybody even out there even care” van Lenny Kravitz die net een half jaar eerder zijn succesvolle debuutalbum “Let love Rule” had uitgebracht. Het bijzondere was dat deze nieuwe artiest ook nog alle instrumenten zelf had ingespeeld. Dus van mijn eerste zwart verdiende guldens ging ik naar de lokale platenzaak om deze cd te kopen. Mega trots op mijn zelf verdiende album heb ik deze tot in den treure gedraaid zodat ik nu 30 jaar later nog iedere “oeh en ah” en ieder gitaarriffje mee kan neuriën. Inmiddels is de liefde voor Lenny wel wat minder geworden aangezien hij zichzelf als artiest niet helemaal heeft doorontwikkeld, maar de liefde voor dit eerste (en zijn beste) album blijft en hierdoor ook de herinneringen aan mijn eerste vakantiebaantje.

In 1978 verloren we op deze datum voor de tweede keer op rij de finale van het wereldkampioenschap. Deze keer was het in Buenos Aires tegen Argentinië. Een finale die onder de druk van de toenmalige dictatuur waarschijnlijk ook nooit gewonnen had kunnen worden. Hierdoor is dit een dag geworden die we ons iets minder graag herinneren dan dezelfde datum 10 jaar later. Op 25 juni 1988 haalde het Nederlands Elftal namelijk zijn enige echte prijs binnen. In het Olympiastadion in München werd Nederland Europees kampioen door in de finale de Sovjet-Unie te verslaan, een team waarvan ze in de poulefase nog hun eerste wedstrijd verloren. Na een poulefase die mede door het inbrengen van de tot dan geblesseerde Marco van Basten ons verder nog twee overwinningen bracht zaten we al meteen in de halve finale tegen West-Duitsland. Aangezien de Tweede Wereldoorlog toen bij de levende generaties nog wat verser in het geheugen lag en ook de van West-Duitsland verloren WK-finale van 1974 nog gewroken moest worden werd dit een zwaar beleden wedstrijd die Nederland won. Finale. Weer tegen de USSR. Nederland was in deze finale oppermachtig en met een kopbal van Gullit en de weergaloze volley van Marco van Basten was het Europees kampioenschap een feit.

Een waar volksfeest barstte er los met o.a. een krankzinnige rondvaart door de Amsterdamse grachten. Nederland vierde uit complete euforie een oprecht feest. Een herinnering die je ook de nieuwe generaties gunt.

We leveren in een andere tijd nu. Er doen nu zoveel landen mee aan een EK dat de poulefase eigenlijk nog als een soort voorronde beschouwd kan worden. Maar net als in ’88 merk je dat de beleving van het volk gedurende het toernooi ook weer groter wordt. De weg naar de finale zal nog lang en lastig zijn. Maar hoe mooi zou het zijn als we ook dit toernooi weer een keer zouden winnen. Dat er nieuwe herinneringen gemaakt worden die door de bijkomende emotie voor de rest van je leven op je netvlies gebrand staan. Hoe mooi zou dit zijn. Prettige wedstrijd zondag!