De Nijverheid is een cultureel en creatief broeinest in Utrecht, gelegen aan de Nijverheidskade. Het is een plek waar kunstenaars, muzikanten en andere makers samenkomen om te creëren, exposeren en optreden. Met een alternatieve, industriële sfeer biedt De Nijverheid ruimte voor experimentele kunst, festivals, live muziek en andere culturele evenementen. Het dient als een belangrijk platform voor zowel opkomend als gevestigd talent in de stad en daarbuiten. De concertzaal was een perfecte omgeving voor een band als the Bug Club.

Vanaf de eerste tonen liet de band merken dat het hun aan energie niet ontbreekt en werden meteen alle registers losgetrokken. De nieuwe drummer werd direct geïntroduceerd met een drumsolo tijdens het allereerste nummer. Maar wat vooral opvalt is het plezier dat Sam en Tilly uitstralen. Korte krachtige nummers wisselen elkaar in snel tempo af waarbij Sam zijn gitaar schijnbaar achteloos maar enorm goed beheerst en waarbij Tilly ritmisch de bas beheerst als een ware rockchick. Samen verzorgden ze de puntige zangpartijen wat in combinatie met de energieke podiumpresentatie resulteerde in een heel leuk optreden. Jaren’90 vibes, met een hoog lo-fi gehalte, maar de combinatie van de originele teksten en afwisselende gitaarriffs zorgt voor een compleet eigen stijl. Een beetje vuig, lekker rammelend maar toch zeer een strak. Dit was een feestje om mee te maken en zo de heerlijke opening van een lekker lang weekend.

Meteen bij de start van het optreden viel het heldere geluid op waardoor je merkt dat je met een groep ervaren muzikanten te maken hebt. Overigens is het het vermelden waard dat we nog steeds met de originele bezetting van deze band te maken hebben. Het geluid was dus helder, maar de maximaal toegestane decibellen werden opgezocht waardoor het geen kwaad kon om de oren iets te beschermen.

Het publiek in de redelijk gevulde zaal kon genieten van de nummers verborgen achter een muur van geluid tot heerlijke samenzang van Andy Bell en Mark Gardener. Dubbele basgitaren, dubble gitaren, alles om die muur van muziek stevig neer te zetten. De setlist was een mooie afwisseling tussen de nummers van hun laatste album ‘Interplay’, tot nummers van hun debuut ‘Nowhere’ in 1990.
Anderhalf uur lang was het genieten van een muzikale nostalgische reis, die toch weer volledig van deze tijd is. Zoals de zanger zelf tijdens de show al aangaf: Ride is back!

https://www.setlist.fm/setlist/ride/2025/tivolivredenburg-ronda-utrecht-netherlands-1b5fd144.html

Nadat we in 2023 zagen hoe de band de Cashbah op Best Kept Secret aan flarden speelde was het zaterdag tijd voor hun albumrelease in Bitterzoet. Hun album Fading Image was een dag eerder uitgekomen en de band stond voor een uitverkocht Bitterzoet met gezonde spanning te trappelen om deze nummers live te gaan brengen.

Overigens is Marathon in de laatste jaren al uitgebreid naar een vijfkoppige formatie door gitarist/toetsenist Sofie Ooteman en gitarist Victor Dijkstra aan de band toe te voegen die de band de vollere sound geven die Marathon nu zo sterk maakt. In Bitterzoet werd afgetrapt met het energieke ‘Out of depth’ en wat volgde was een groot uur vol krachtige Marathon songs die zich kenmerken door strakke drums, een muur van gitaren en energieke zang. Maar een aparte vermelding voor de geweldige ritmes die Nina uit haar zes-snarige bas slaat, wat een fijne energie. Op het podium van Bitterzoet stond een band die met groot plezier stonden te spelen en dankbaar genoten van het moment. De nummers werden net zo dankbaar door het publiek ontvangen, de moshpit werd steeds iets groter, mede omdat zanger Kay hier zelf ook even van wilde genieten. De band sloot af met het indrukwekkende ‘Shadow raised a star’, een nummer waar Slowdive stikjaloers op zal zijn dat deze op het album Fading Image terecht gekomen is.  Fading Image is een heerlijk album, Marathon is een geweldige band. Ga ze luisteren, ga ze zien. Een mooie kans hiervoor is eind dit jaar in de grote zaal van Paradiso. Grote kans dat wij er ook weer bij zijn ….

https://www.setlist.fm/setlist/marathon/2025/bitterzoet-amsterdam-netherlands-2b5e78b6.html

Want grooven is wat het optreden van begin tot einde deed. Zanger Lukas Jansen is de energieke frontman die met zijn elastieken lange lichaam zeer aanstekelijk over het podium beweegt. Met zijn kronkelende bewegingen lijkt hij een beetje op een ballon die leegloopt en ongecontroleerd door de lucht vliegt, met het verschil dat hij toch de controle heeft om zich tussen de band te bewegen, ieder bandlid meeneemt in zijn aandacht en het publiek enthousiast op zijn teksten trakteert. Wat de band goed doet is het tempo langzaam opvoeren, het publiek steeds verder opzwepen en de moshpit ieder nummer een stukje verder uit te bouwen. Tot aan het einde ook de crowdsurfers over het publiek heenkomen.

Een band waarbij ieder bandlid een goede muzikant blijkt te zijn. Strak spelend en toch een losse stijl weten te creëren, dat is een kwaliteit. De onderlinge chemie en het speelplezier spatte van de band af. Meezingend met een grote glimlach op de gezichten maakt duidelijk dat het succes wat ze hebben nog niet vanzelfsprekend is en dat hier nog volop van genoten wordt.
Vijf kwartier lang speelde de band in een fijn tempo hun nummers, net zo lang tot het zweet van de muren droop en ook buiten de moshpit om iedereen aan het dansen, of op zijn minst aan het meebewegen was. Geen gedoe met een toegift die ook het tempo uit de show gehaald zou hebben. Lekker doorspelen tot het laatste nummer en dan ook meteen de zaalmuziek aan laten gaan zodat duidelijk is dat dit het was.

Een hele fijne show waardoor ik wel benieuwd ben geworden wat de inspiratiebronnen van deze band zijn. Want zo tijdens het concert kwamen bij uiteenlopende bands naar voren en hoorden we flarden van the Pixies en Viagra Boys die ook in andere recensies genoemd worden, maar ook flarden the Stooges en the Ex. Zo zijn er nog veel meer invloeden te bedenken maar alles vloeide lekker samen tot een geheel eigen Tramhaus sound: groovepunk!

https://www.setlist.fm/setlist/tramhaus/2025/tivolivredenburg-pandora-utrecht-netherlands-5350931d.html

De term postpunk is in deze tijd wat aan inflatie onderhevig aangezien deze voor te veel muziek gebruikt wordt, maar postpunk tezamen met een grote dosis new wave is wel de stijl die Rats on Rafts nu het beste omschrijft. Op het laatste album ‘Deep Below’ komen genoemde muzikale stijlen samen, waarbij de zang van David Fagan het afrond tot een heerlijk Engelse band die dus ‘gewoon’ uit Rotterdam komt.

Aangezien deze band dit jaar al 20 jaar actief is wordt het serieus tijd om ze live aan het werk te gaan zien. Ons favoriete EKKO is de plek die tot donkere jaren ‘80 concertzaal moet gaan dienen. Wat volgde was een heerlijk optreden dat werd zoals vooraf gehoopt. Donkere baslijnen, dubbele gitaren met catchy riffs, zware drums, stemmige synts en de dromerige zang van David Fagan zorgden voor een strak en sfeervol optreden. Belangrijk om te benoemen is dat, ondanks dat de jaren ’80 invloeden volop aanwezig zijn, Rats on Rafts geen kopie is van de bands uit dat decennium. Zonder hun invloeden te verloochenen hebben ze een eigentijdse eigen stijl die gewoon echt heel fijn is.

Heerlijk om zo toch eens de jaren ’80 live meegemaakt te hebben en het gevoel te hebben gehad om in een donkere “eighties Manchester club” aanwezig te zijn geweest. Maar dan wel gewoon bij Rats on Rafts, uit Rotterdam.

Paradiso is gevestigd in een voormalige kerk aan de Weteringschans in Amsterdam. Het gebouw werd oorspronkelijk gebouwd in de late 19e eeuw als een kerk voor de Vrije Gemeente. Al wilde deze gemeente niet dat het woord “kerk” voor dit gebouw gebruikt werd. In de jaren zestig, toen het kerkbezoek sterk afnam, werd het gebouw verlaten. Deze leegstand bood echter een nieuwe kans.
In 1968 werd Paradiso officieel geopend als een ontmoetingsplek voor jongeren in de snel veranderende samenleving van de jaren zestig. Wat begon als een experiment, groeide al snel uit tot een belangrijke culturele locatie waar zowel muziek als maatschappelijke thema’s centraal stonden.

In de jaren die volgden is Paradiso uitgegroeid tot een van de meest iconische concertzalen van Nederland. De unieke locatie en bijzondere architectuur van dit gebouw geven de concerten net dat speciale extra’s mee waardoor veel bezoekers hier één van hun favoriete live-optredens gezien hebben. Maar ook de artiesten zelf herinneren zich de concerten in deze poptempel vaak na vele jaren nog steeds en geven aan dat deze tot hun favoriete locaties hoort.
Door de jaren heen hebben talloze wereldberoemde artiesten het podium van Paradiso betreden. Grote namen als Pink Floyd, David Bowie, Prince, U2, Nirvana, The Rolling Stones en Adele hebben hier onvergetelijke concerten gegeven. Daarnaast heeft Paradiso altijd voorop gelopen door een brede programmering. Van genoemde wereldsterren tot underground bands, van alternative rock tot hiphop en elektronische muziek. Het feit dat zowel legendarische namen als opkomende artiesten in deze zaal optreden, draagt bij aan de unieke status van Paradiso.

Overigens staat ook Paradiso weer voor een verbouwing. In deze plannen moet bijvoorbeeld de ingang ondergronds worden om klachten over geluidsoverlast van de buurtbewoners te laten stoppen. Daarnaast worden de ruimtes gemoderniseerd om weer te voldoen aan de eisen die de huidige tijd met zich meebrengt. Maar hopelijk zal er weinig aan de grote zaal gaan veranderen zodat deze zijn unieke sfeer blijft behouden. Overigens nemen de concertbezoekers die ik ken de krappe garderobe etc. voor lief. Want ook dit is Paradiso en is een onderdeel van de concertbeleving geworden. Maar het allerbelangrijkste is dat Paradiso een levend monument blijft dat zowel de mooie geschiedenis als een fijne toekomst omarmt.

Wat volgde was een optreden waarbij de kleinere nummers van Asphodels afgewisseld werden met nummers van eerdere platen en er ontspin zich een hele goede mix van rustige nummers tot toch af en toe die heerlijke hysterische ontsporing waarbij Finn Andrews zijn gitaar martelde om ook alles te geven, met een gesprongen snaar tot gevolg.

Door de jaren heen heb ik de band meerdere malen live gezien en het is interessant om mee te groeien met de emotionele ontwikkeling van de frontman.
Bij de vroegere concerten leek Finn Andrews gebukt te gaan onder al het leed van de wereld, de liefde en alle onderwerpen waar hij over schreef. Een zware last op zijn schouders die hij getergd, met kramp in de kaken en spuug uit de mond, live ten gehore bracht.
Bij het vorige optreden twee jaar geleden stond hij al meer ontspannen op het podium en nu reageerde hij ontspannen lachend op het publiek, vertelde waar zijn nummers geschreven waren en liet hij merken toch weer onder de indruk te zijn van de mooie zaal die Paradiso natuurlijk ook is. Dit was uiteindelijk veel prettiger om naar te kijken, want het ging niet ten kosten van de kwaliteit van het optreden. Een goed uitgebalanceerde setlist waarbij de band het publiek op een extra lange toegift trakteerde. Toen na het vierde nummer in de toegift het publiek de zaal ging verlaten kwam Finn Andrews nogmaals het podium op met de vraag of men zin had in nog een nummer die hij solo op zijn keyboard vertolkte. Dit was een van de betere optredens die ik van the Veils heb gezien, misschien wel de beste.

https://www.setlist.fm/setlist/the-veils/2025/paradiso-grote-zaal-amsterdam-netherlands-3b53e088.html

In tijden waarin er veel onheilspellende ontwikkelingen in de wereld plaats vinden is het fijn dat er een band als Daryll-Ann bestaat die je kan doen geloven dat de tijden nog net als vroeger zijn. Je kan wegdromen in hun prachtige nummers en denken dat er nog niets is veranderd. Dit wil niet zeggen dat de band geen ontwikkeling heeft doorgemaakt, maar vooral dat hun liedjes heerlijk tijdloos blijken te zijn en je even doen vergeten dat de wereld in brand staat.

Ruim 30 jaar nadat ik ze voor de eerste keer zag, stond de band dinsdagavond in een bijna vol Paradiso in Amsterdam. Duidelijk ouder geworden, net als ikzelf en de rest van het publiek, was het toch weer als vanouds. Kwalitatief mooie liedjes waarbij het vakmanschap van de hele band genoemd moet worden. Natuurlijk is Anne Soldaat een van de beste gitaristen van Nederland (luister ook eens naar zijn soloalbums), maar de hele band is kwalitatief van een hoog niveau en geeft het ene na het andere mooie liedje aan het publiek. De samenzang van de broers Paulusma en Anne Soldaat geeft de mooie liedjes net dat vertrouwde Daryll-Ann sausje waar het publiek zo van houdt. In vergelijking met het optreden in 1994 staat er nu een band met jarenlange ervaring en kwaliteit op het podium, maar nog steeds alsof ze zelf niet helemaal in de gaten hoe goed ze wel niet zijn. In de vorm zoals ze deze avond spelen behoren ze tot de betere bands van het land.

Het is te hopen dat Daryll-Ann deze keer gewoon bij elkaar blijft en mooie liedjes met ons blijft delen. Dan zal er zeker geen 30 jaar meer tussen zitten tot het volgende optreden.

https://www.setlist.fm/setlist/daryll-ann/2025/paradiso-grote-zaal-amsterdam-netherlands-43a9d733.html