Vanaf de start van het optreden wordt al duidelijk dat, zonder het trieste verleden te vergeten, optimisme de boventoon voert deze avond. Onder aanvoering van Wannes Capelle speelt de band hun melodieuze nummers waarbij snel duidelijk wordt wat een goede muzikanten het zijn. Door het West Vlaams dialect zijn de teksten soms niet volledig te begrijpen, maar wordt de strekking van hun poëtische teksten wel altijd duidelijk. Ook zorgt dit dialect ervoor dat alle nummers  toch een soort van mystieke sfeer krijgen. 
Bij het nummer ‘Het Langste Jaar’ nam aan het einde het publiek de laatste zinnen van dit nummer over in een mooie samenzang waarin het gemis van bandlid Tom Pintens wel voelbaar was. Ook een speciale vermelding voor de Gorki-cover van Boze Wolven die met een heerlijk ‘Where is my mind’-arrangement van The Pixies werd gecombineerd. 

Maar de hele avond was een avond met mooie poëtische teksten, fijne gitaarsolo’s, een charismatische zanger en hele goede muzikanten die zorgden voor een avond met hele fijne muziek. Het is lastig om een label op de muziek te plakken want de band heeft een eigen sound gecreëerd die gewoon Het Zesde Metaal is. Een avond genieten van hele, hele goede muziek!

Frontman Gordon Downie wordt beschouwd als de ziel van The Tragically Hip. Zijn unieke stem, intrigerende podiumuitstraling en complexe teksten’, vaak doorspekt met Canadese referenties, maakten hem het ultieme boegbeeld van The Hip. In 2015 kreeg Gordon Downie de diagnose terminale hersenkanker, nieuws dat het hele land diep raakte. Maar in plaats van zich terug te trekken, besloot de band een laatste album op te nemen, Man Machine Poem (2016), en een afscheidsconcerttournee te doen. De finale van die tour in hun thuisstad Kingston werd live uitgezonden en gevolgd door ongeveer alle Canadezen. Het was meer dan een afscheidsconcert – het was een nationaal moment van rouw en viering. Voor de Canadezen is The Tragically Hip ook niet zomaar een rockband; ze zijn een cultureel fenomeen. Het is dan ook niet voor niets dat de Canadese president Justin Trudeau het overlijden van Gordon Downie in 2017 op nationale televisie bekend maakte, met tranen in zijn ogen.

Het leven in een band. Altijd samen op pad zijn. Weinig tijd voor je gezin, onderlinge conflicten, momenten van tanende populariteit tot het emotionele einde van de band. Alles komt samen in de documentaire ‘The Tragically Hip: no dress rehearsal’. Deze docu, gemaakt door Mike Downie, broer van de frontman, biedt een intieme kijk op het leven van de bandleden en hun creatieve proces, maar maakt vooral duidelijk hoe belangrijk deze band is geworden voor de identiteit van Canada.

De documentaire No Dress Rehearsal is een prachtige aanvulling op hun muzikale nalatenschap. Een muziekdocumentaire zoals een muziekdocumentaire moet zijn. Niet voor niets een score van 9.4 op IMDb. Kijken!

Wat volgde, was een uur vol gruizige, hoekige gitaarlijnen, aangejaagd door de solide ritmesectie. Vooral Ben Stidworthy eiste een prominente plek op met zijn baslijnen, die echt een extra laag aan het geluid toevoegden en hiermee het geluid vooruit duwde. De band werd in de aankondiging binnen het genre postpunk geplaatst. Hoewel deze term tegenwoordig vaak te pas en te onpas gebruikt wordt, leek Cola eerder ergens tussen indie en alternatieve rock te vallen – alweer zo’n containerbegrip, maar hier wel op zijn plaats.
Tim Darcy is de duidelijke frontman die met zijn lichtverveelde zang en hoekige gitaarspel een beetje afstandelijk overkomt. Interactie met het publiek verliep wel wat stroef; de pogingen tot gesprekken leken soms in de lucht te blijven hangen. Maar dat maakte de band goed met een uur lang lekker uptempo gitaarwerk dat strak in elkaar zat en waarin de nummers elkaar in hoog tempo opvolgden. Net toen de nummers misschien iets te veel op elkaar dreigden te gaan lijken, was het om precies 22:00 uur tijd om te stoppen – en dat voelde precies goed. Soms is een uurtje fijne muziek in een kleine zaal alles wat je nodig hebt.

Het was net een tijdje stil in de winkel en de verkoper zette ‘the Specials’ op. De rustige relaxte tonen van ‘A message to you Rudy’ vulden de winkel en iedereen begon lekker mee te wiegen op de heerlijke oude ska. Muziek op het juiste moment op de juiste plek. Maakt het moment de muziek, of zorgt de muziek dat het een fijne plek is, of is het een volledige samenhang van plaats, tijd en muziek.

Zo waren er meer momenten dit weekend. Natuurlijk is ‘You never walk alone’ verbonden aan de wedstrijd van Liverpool tegen Aston Villa die wij dit weekend bezochten en zorgde het hele meezingende stadion (met uitzondering van het uitvak) voor kippenvel bij vele aanwezigen. Plaats, tijd en muziek kwam mooi samen.

Na de wedstrijd moet er natuurlijk nog genoten worden van het nachtleven van Liverpool. Een bruisende binnenstad vol met plezier makende jongeren (en ouderen) die genieten van de gezelligheid van deze stad. Wij gingen voor een bezoek aan The Monro, een mooie oude pub die eerder dit jaar weer heropend is. Een pub met een ruime keuze in bieren en whisky’s. En met een goede DJ. Want wat wij die avond voorbij hoorde komen was een mooie eclectische mix van Ierse folk, country, blues, reggae en persoonlijke favorieten als Nick Cave en Fontaines D.C. Dit versterkte de smaak van onze IPA’s en Guinness op positieve wijze en hierdoor hadden wij samen met de andere bezoekers van de drukbezochte pub een heerlijke avond . Was het de locatie, de muziek of waren we er gewoon op het juiste moment waar alles weer mooi samen kwam.

Is het de plaats, de locatie of het moment? Het antwoord is niet zo belangrijk als alles mooi samen valt. Deze elementen zorgen er in ieder geval voor dat wij terugdenken op een heerlijk weekend Liverpool. Ook de muziek van the Beatles klinkt toch net wat lekkerder wanneer je in de stad van John, Paul, George en Ringo rondloopt. Ook de biertjes in de brouwerij werden begeleid door heerlijke oude country, op dat moment had er ook niets beters gepast.
Wel is het de muziek die de mooie herinneringen levend houdt en die ons komende tijd terugbrengt naar bijvoorbeeld die winkel, het stadion of de pub. Mooi dat muziek het enige van die drie elementen is die daarvoor zorgt. 

Waltzburg, een vijfkoppige band uit Nijmegen. Ze maken indiepop met een twist, een beetje vrolijk, een beetje melancholisch, precies zoals het moet. Invloeden uit jaren ’80 en ’90, maar toch een volledig eigen stijl die het muziek van nu maakt. Muziek die snel herkenbaar klinkt, maar toch heeft ieder nummer een tweede laag die de nummers spannend houden. Neem een nummer als ‘Gotor’ van hun eerste album, waarin ze met vrolijke melodieuze gitaarlijnen schaamteloos je gehoor binnen dringen en hier vervolgens voor langere tijd blijven rondzingen. De Nijmeegse band heeft onlangs hun tweede studioalbum ‘Black cat on your doormat‘ uitgebracht en presenteert deze nu via een clubtour door kleinere zalen aan het publiek.
Op hun tweede album gaan ze door met hun catchy lenteachtige nummers, al zijn op dit album lagen met extra synths toegevoegd waardoor sommige nummers meer diepgang krijgen en wat donkerder klinken, zonder dat het zwaarmoedig wordt. Misschien is volwassener wel net het juiste woord.
Tijdens het optreden in Cinetol waarin het nieuwe album werd gepresenteerd werd duidelijk dat de band live ook overtuigd. De nummers van het nieuwe album werden, afwisselend met al oudere bekendere nummer, dankbaar ontvangen door het publiek. De bezoekers grepen de fijne melodieuze gitaarlijnen aan om heerlijk dansend het weekend in te gaan, want stilstaan is lastig bij Waltzburg.
Nu nog in Cinetol, maar wij zien ze zeker via een route van Tolhuistuin naar Paradiso naar de TWO op Best Kept Secret groeien. Een band om in de gaten te houden. En zeker om lekker te luisteren bij deze heerlijke indian summer dagen.

Janis Joplin werd geboren in 1943 in Port Arthur, Texas, een streek die als behoorlijk conservatief bekendstaat. Des te opmerkelijker is het hoe zij wist te ontsnappen aan de conservatieve cultuur en bijbehorende maatschappelijke verwachtingen. In een wereld waar van vrouwen werd verwacht zich volgens strikte normen te gedragen, brak Janis die verwachtingen volledig. Ze verscheen op het podium in kleurrijke, losse kleding, met veren in haar haar en een glas Southern Comfort in de hand. Ze leefde intens, soms zo intens dat het pijn deed. Misschien is dat wel de kern van wie ze was: compromisloos zichzelf, een vrouw die haar demonen in het volle daglicht omarmde en het publiek dwong hetzelfde te doen.

Janis stond niet alleen symbool voor de vrijheid in de muziek, maar ook voor persoonlijke vrijheid. Ze verbrak de ketens van conservatisme en sociale verwachtingen. Haar optredens waren geen gewone shows; het waren momenten van pure zelfexpressie, waarin alles mogelijk leek. Het is dan ook geen toeval dat ze een symbool werd van de Summer of Love, en dat haar optreden op Woodstock legendarisch is. Ze was geen stem van de massa; ze was de massa, de belichaming van een generatie die hunkerde naar iets groters.

Maar zoals zoveel iconen van haar tijd, betaalde Janis een hoge prijs voor haar intense leven. Het lijkt haast een cliché dat de meest getalenteerde artiesten worstelen met innerlijke demonen en de drang om geaccepteerd te worden. Haar alcohol- en drugsgebruik was geen roekeloze zelfdestructie; het was een wanhopige zoektocht naar troost, een manier om het zwarte gat van haar onzekerheid te vullen. Ze zei ooit: “On stage, I make love to 25,000 people; then I go home alone.” Die eenzaamheid, die knagende onzekerheid, was een constante in haar te korte leven. Uiteindelijk bleek de pijn te groot, en op 4 oktober 1970 overleed ze alleen in haar hotelkamer aan een overdosis heroïne, op slechts 27-jarige leeftijd. Daarmee werd ze lid van de mythische ’27 Club’, samen met Jimi Hendrix en Jim Morrison, die ook in diezelfde periode stierven.

Wat ze achterliet, was een muzikale erfenis vol soulvolle rocknummers, gezongen met een stem die als een op zichzelf staand instrument te beschouwen is. Die stem, doordrenkt van passie en pijn, raakt je recht in de ziel. Niet gepolijst, maar eerlijk en rauw, zoals alleen een artiest kan klinken die alles geeft. Hoewel ze al meer dan 50 jaar geleden overleed, blijft haar erfenis springlevend. Wanneer je haar muziek hoort, voel je dat Janis openstond voor een reis door het leven, een reis die alleen veel te kort duurde. Ze blijft een onuitputtelijke bron van inspiratie voor iedereen die ooit het gevoel heeft gehad niet in het keurslijf van de maatschappij te passen. Misschien is dat wel haar grootste bijdrage aan de muziek: ze leerde ons dat het oké is om anders te zijn, om niet perfect te zijn.

Het nummer “Me and Bobby McGee”, geschreven door de onlangs overleden Kris Kristofferson, nam Janis slechts enkele dagen voor haar dood op. Wat een nummer! Dus als afsluiter: zet het eens hard aan en geniet.

Zaterdagavond stond Leif Vollebekk in een vol Paradiso. Net als op zijn laatste album trapte hij af met het nummer ‘Rock and Roll’ en bij de eerste tonen wist je direct dat het een mooie avond zou worden. Het geluid was bijzonder goed afgesteld. Een avond met kwalitatief hele mooie nummers die de ambacht van singer-songwriter weer naar een hoger niveau tillen. Samen met een 4 koppige band wisten ze met zijn vijven met de sfeervolle nummers het publiek helemaal stil te krijgen, iets wat de laatste jaren toch vaak lastig blijkt te zijn. Het enthousiasme van Leif gaf de show een diepere inhoud. Hij liet het publiek meezingen, gooide er af en toe bij het inspelen van zijn piano even kleine stukje covers mee; zo kwamen er stukjes voorbij van Aerosmith, The Killers en Macy Gray. Het werd met plezier ontvangen, maar eigenlijk had dit niet gehoeven want zijn eigen nummers zijn kwalitatief beter dan die van genoemde artiesten en de zanger nam het publiek bevlogen mee op die fijne muzikale luistertrip. Ruim anderhalf uur vloog voorbij en na al twee keer terug gekomen te zijn kwam hij ook nog voor een derde keer op het podium terwijl een gedeelte van het publiek de zaal al wilde verlaten. Hij sloot af met een gedurfde cover, namelijk het iconische ‘Purple Rain’ van Prince. Deze werd zeer goed uitgevoerd en de zaal zong dankbaar mee. Maar ook hiervoor geldt dat zijn eigen nummers deze avond gewoon veel beter waren. Toch een bewijs hoe kwalitatief sterk en mooi zijn nummers zijn. Luister ook maar eens naar ‘Moondog’:

Het was negen jaar geleden dat de band voor het laatst in Nederland was, deze keer voor twee uitverkochte avonden in de popzaal aan de Lijnbaansgracht. De van oorsprong christelijke rockband uit South Carolina heeft zich de afgelopen jaren meer ontwikkelt tot een band waarbij meer algemene thema’s centraal staan als onzekerheid en liefde. Wat als een muzikale rode draad door de avond loopt is de afkomst uit zuidelijk Amerika. Niet alleen bij zanger Bear, maar ook in de zaal zijn wat Stetsons te zien.

Vijf zeer begaafde muzikanten die al twintig jaar muziek maken en volledig op elkaar zijn ingespeeld, dat is een feestje op zich. Met leadzanger Bear Rinehart als aanvoerder trappen ze af met het uptempo countryrocknummer The Cave. Vanaf de eerste noot gaat het publiek mee in de energie van de band die stevige gitaren afwisselt met akoestische sessies. De liedjes lopen naadloos in elkaar over door zowel de woorden van de zanger als het enthousiasmerende entertainment van toetsenist Josh. Tijdens de elektrische sessies komen de muzikale kwaliteiten naar voren, terwijl bij de akoestische nummers de vocalen uitblinken. Het maakt de avond tot een muzikale joyride. Er zijn twee duidelijke hoogtepunten tijdens de show. Het eerste is wanneer het nummer ‘Brother’ wordt ingezet en Bear high-fivend door de zaal loopt en zingt. Voor mijn persoonlijke favoriet moet ik wachten tot de toegift, maar bij ‘The Outsiders’ gaat de hele zaal los en blijkt het niet alleen mijn favoriet te zijn. De afsluiter is ‘West Texas  wind’, een passend akoestische (onversterkt) slot van een twee uur durend muzikaal feestje.