Woodface

Van de week kwam ik weer een CD tegen uit de oude doos: Woodface van Crowded House. Een plaat waarvan de albumhoes me al direct aansprak door de mooie en passende vormgeving. Ruim 20 jaar geleden is het al weer dat de Nieuw-Zeelandse band dit derde studio album lanceerde. Het enige album waarop de samenwerking tussen de broertjes Neil en Tim Finn volledig tot zijn recht kwam en daarmee wat mij betreft hun beste studioalbum.

Hoewel Tim Finn ooit aan de basis stond van Split Enz, de voorloper van de band, waren zijn jongere broer Neil en drummer Paul Hester die band in de jaren 70 succes brachten. Hun bekendste hit uit die tijd in Nederland was ‘Message to my girl”. De band eindigde en maakte een doorstart als de Mullanes, maar ondanks het feit dat er een platencontract getekend werd, viel deze band al uit elkaar voor er één noot op papier stond. In 1984 werd Crowded House opgericht alhoewel de naam pas werd vastgesteld bij het tekenen van de platendeal met Capitol. Het eerste titelloze album uit 1987 bracht direct hun grootste hit voort. ‘Don’t dream it’s is een steevaste bezetter van de top2000. Pas op Woodface werd er door de broertjes actief samen geschreven en gezongen en ook nog succesvol wat mij betreft. Lijzige nummers als All I ask en Fall at your feet worden afgewisseld met heerlijke rocky popnummers zoals There goes God. Voor mij een heerlijk gevarieerde plaat die ik een jaar lang bijna dagelijks in de auto naar mijn werk op zette, in de tijd dat je nog met CD’s in de auto zat te klooien. Favoriet nummer blijft voor mij Italian Plastic. Een onmiskenbare Crowded House plaat waarvan het niet erg is om af en toe het stof te blazen en uit de speakers te laten galmen.