White Lies (live)

Deze zomer, terwijl ik onderweg was naar Italië, appte een vriend mij of hij kaarten moest regelen voor het concert van White Lies in Fluor. De eerste gedachte was dat deze band in een kleine zaal ging spelen die zij met hun opgebouwde status eigenlijk al lang ontgroeid zijn. Daarnaast heb ik ze live nog nooit gezien, dus wel mooi om hier bij te kunnen zijn. Dus ik appte bevestigend dat hij zijn best mocht doen. Bij het naderen van het concert begon ik na te denken over deze band. Hun eerste album heb ik enorm vaak beluisterd. Daarna altijd wel even aandacht besteed aan hun nieuwe singles, maar deze trokken mij nooit over de streep om de bijbehorende albums volledig te luisteren en ik vond het ook steeds net wat minder dan de muziek van hun eerste album. Wanneer ik thuis dan eens spontaan een nummer van hun op Spotify opzocht kwam ik toch altijd weer uit bij nummers van hun eerste album, met ‘Death’ als persoonlijke favoriet. Dit nummer staat al enkele jaren vast in mijn stemlijstjes voor de Kink 1500 of de Top 2000. Het zal je dan ook niet verbazen dat “To lose my life” het enige album van White Lies is dat ik in mijn platenkast heb staan.

Woensdagavond was het dan eindelijk zo ver; White Lies in Fluor in Amersfoort. Deze thuiswedstrijden blijven toch altijd erg prettig. De band begon meteen met twee grote hits (‘Time to give’ en ‘To lose my life’) en even bekroop mij de gedachte dat het zo wel erg lastig kan worden om de rest van de avond nog te vullen met genoeg interessant materiaal om de aandacht van het publiek vast te houden. How could I be more wrong! Deze band hand nog veel meer hits dan ik op voorhand dacht en ook al grijp ik zelf vaak terug naar hun eerste album, ik kende er onbewust veel meer dan ik zelf wist. Want dit is dus de kracht van White Lies. Nummers met een enorm catchy refrein schrijven die zich diep in jouw muzikale geheugen vestigen en hier niet snel meer uitgaan. Zo’n anderhalf uur lang speelde de band in hoog tempo hun vele singles wat dan ook gewoon echt goede nummers zijn. Deze wisselden ze af met (voor mij) enkele onbekendere nummers die, eerlijk is eerlijk, niet allemaal even spannend waren. Dit werd dan weer volledig opgevangen door het enthousiasme van frontman Harry McVeigh die zichtbaar plezier had in het spelen in deze kleine club. Zo werd dit een fijne concertavond zoals een concertavond ook bedoeld is. Fijne vrienden, een leuk publiek, enthousiaste band en goede muziek. Ik ga mij de komende tijd iets meer verdiepen in hun latere albums, want ik denk dat ik daar meer plezier uit kan halen dan ik op voorhand dacht.