Uit de kast

De plaat zelf heb ik niet, eerlijk toegegeven. En ik ben er ook niet vroeg bij, noem het dus een late ontdekking. Het gaat om het debuutalbum van Hozier, die ik tot een jaar geleden beschouwde als een one-hit-wonder met ‘Take me to church’. Onterecht. Het album uit 2014 is een juweeltje. Zijn debuutsingle uit 2013 was de springplank voor een platendeal bij Columbia, met top 10 noteringen in 11 landen was dat niet onlogisch.

De Ierse zanger was vanaf zijn 15^e onderdeel van diverse kleine bandjes. Als zoon van een lokale blues muzikant kreeg hij muziek met de paplepel ingegoten en werd hij beïnvloed door R&B, soul, gospel en blues stromingen. Dat is goed te horen op het album waarop in de sfeervolle nummers deze muziekstijlen samen komen. Take me to church, de soul opener werd als demo ’s nachts opgenomen op de zolderkamer van Andrew John-Hozier Byrne. Het nummer werd geschreven als nasleep van een slecht afgelopen relatie en beschrijft hoe de zanger zijn geliefde aanbidt terwijl zij opofferingen van hem vraagt, tot op het zieke af. In het nummer wordt de vergelijking gemaakt tussen zijn geliefde en religie, vandaar de titel. Na de lancering van het gelijknamige album Hozier in 2014 werden er nog 4 singles gereleased. Hiervan zijn met name “From Eden” en “Someone New” opvallend mooi. Warme sfeervolle klanken waarin de stem van deze multi-instrumentalist mooi uit de verf komt. Daarnaast staat er nog een ander topnummer op dit album: “Cherry wine”. Op het vervolgalbum Wasteland, Baby! uit 2019 trekt Hozier de lijn door en hoewel ook dit album de moeite waard is, start de introductie van deze 32 jarige zanger met zijn debuutalbum.

Al met al verdient dit album een vast plekje in de platenkast!