Titanic

Zaterdagavond in Ischgl. Uit de speakers in de Trofana Alm schalt Sweet Caroline. Flessen Moët Champagne worden voor € 500 voorzien van vuurwerk verkocht. Er wordt gefeest, het mag weer, geen corona check, geen mondkapjes, het is carnaval.

Hoe rijm je dat met een land in puin, oorlog en de dreiging van een atoomarsenaal voldoende om de wereld meerdere keren te vernietigen.

Is er nog wel hoop voor de Oekraïne?

Het land ligt in stukken en de toekomst is hoogst onzeker. Los van het onheilspellende gevoel dat deze oorlog met zich mee brengt voor de toekomst van de hele wereld, zal het nog jaren duren voor de graanschuur van Europa weer is opgebouwd. En dan zijn er nog de littekens van de schade. Schade aan historische gebouwen, steden en fabrieken. Maar meer nog de emotionele littekens die het verlies en verdriet hebben veroorzaakt onder de bevolking.

En hier? Hier schijnt een voorjaarszonnetje. Het voelt als een zinkende Titanic en de band die door speelt.

Het was voor mij aanleiding om rond mijn 50ste verjaardag iets te doen aan dat knagende gevoel om iets te kunnen betekenen. Geld ophalen voor de Oekraïne, voor hulp, spullen, iets tastbaars. Als tegenprestatie lopen van paleis Soestdijk naar paleis het Loo. 50 Kilometer, want 50 jaar geworden. 

Op zondag 13 maart vond de loop plaats, voor mij een onvergetelijke dag. Niet vanwege het zonnige weer, de mooie route of het feit dat ik geen blaren kreeg. Wel vanwege het grote gemeenschappelijke gevoel dat bleek uit de enthousiaste reacties, de gulle sponsoring, mentale steun en de bereidheid om mee te lopen.

Tijdens de loop dacht ik veel na over de afspeellijst die ik had ik moeten hebben. Veel liedjes kwamen voorbij op de momenten dat ik alleen liep. Maar er was meer tijd voor leuke en mooie gesprekken, met mijn vriendin, mijn kinderen en beste vrienden. Wat een rijkdom is dat. Er was dus helemaal geen tijd om muziek te luisteren. De kilometers die ik alleen liep waren gevuld met genieten van de omgeving en het beantwoorden van de reacties op de 10 kilometer- foto’s. Van tevoren bedenk je dat zo’n dag en in teken mag staan van afzien, om je lot te verbinden aan dat van de Oekraïners, maar dat deel is niet gelukt. Toen Harry en ik na kilometer 28 aan de koffie met appelgebak zaten leek het wel vakantie.

Toen Anne en ik om 17 uur Paleis het Loo in beeld kregen was het jammer dat het er op zat.

Maar het resultaat was meer dan de de moeite waard. De € 2.500 die is opgehaald is met dank aan Hitachi Vantara omgezet in slaapzaken, lakens, voeding en babyspullen. Op maandag 28 maart zijn er grote dozen met hulpgoederen op transport gegaan richting Polen waar ze afgelopen vrijdag zijn aangekomen ter distributie.

Wat begon met een wild idee twee weken voor mijn verjaardag is op deze manier één van mijn waardevolste herinneringen geworden. Om met de hulp van anderen iets te kunnen betekenen is een groot goed. 

En dat muzieklijstje is er natuurlijk toch gekomen…