silence

Vrijdagavond tien uur. De Sacre Coeur baadde in het licht van de volle maan. De avond viel over Parijs en het was stil op de heuvel. Op de plek waar het normaal gesproken een drukte van jewelste is met handelaren in lichtgevend speelgoed, was het gewoon stil. Vredig stil zou ik haast willen zeggen. (lees verder)

Hoe groot was het contrast met 450 kilometer verderop. In Rotterdam leek het wel alsof er een kleine burgeroorlog was uitgebroken. Vernielingen, geweld, agressie, schoten. Er was maar weinig dat ontbrak. Het bleek de opmaat voor een gewelddadig weekend, waarin voetbalfans en coronaprotesten elkaar versterkten tot on-Nederlandse situaties. Helaas lijkt het normaal te worden, want de polarisatie in de samenleving, onduidelijkheid over de overheidsmaatregelen en kortere lontjes komen op dit moment allemaal samen. Zelfs in het altijd rustige Leeuwarden bekogelden pubers en kinderen de politie. Mijn eerste gedachten bij het lezen van het verslag over FC Cambuur en FC Utrecht is: waar zijn de ouders van deze pubers en kinderen, die ze in hun zwarte hoodies de straat op laten gaan? Gevoelsmatig schiet de opvoeding er bij steeds meer ouders bij in, dat kan ik niet onderbouwen maar als ik deze beelden zie wordt dat beeld wel bevestigd. Ik zou mezelf zeker niet als zwartkijker willen betitelen maar van wat er nu gebeurt word ik wel wat somber. En natuurlijk niet alleen van de gewelddadige protesten, ook de overheid treft hier blaam. Het gekwakkel van de interim-regering die met polder-oplossingen probeert de opleving van het virus te bestrijden is minstens zo beangstigend en zorgt er zeker niet voor dat we als één natie achter de oplossing voor dit probleem staan. Dat de formatie in een wurggreep wordt gehouden door politici die koste wat het kost hun baantje willen houden, terwijl de ene leugen met de andere flater wordt goedgepraat helpt ook niet. Dan is er ook nog de rol van de social media. Als er iets polariserend werkt is het de ruimte om anoniem en met een scherpe toon je mening te mogen geven, je te begeven onder gelijkgestemden en je te verenigen om in grote getale mensen online te beschadigen. Van dit alles gaat een enorme onveiligheid uit. Een onveiligheid waar ik wel eens stil van word. Mij doet beseffen wat dit met mensen doet, mij afvraag of mijn vrienden, familie of kinderen wel veilig zijn in de toekomst. Ik hoop op het beste maar zal met regelmaat terug verlangen aan de stilte op de heuvel in Montmartre.