Schoen

Bij het verschijnen van het tweede studioalbum van Starsailor in 2003 werkten wij bij EMI in Hilversum. Het werk als business analist was niet altijd inspirerend maar de kennismaking met de muziekindustrie zeker wel. Wekelijks nieuwe releases, nieuwe artiesten waar je nog nooit van had gehoord (Harry vaak wel) en nieuwe kansen op een Alarmschijf, hoge rotatie of barterdeal. De platenindustrie zat nog in hevige twijfel over de te varen koers als gevolg van de illegale downloadplatforms, Napster en het wantrouwen tussen de grote labels om tot een gezamenlijke oplossing te komen.

Maar terug naar Starsailor. Hun eerste album Love is Here uit 2001 raakte een gevoelige snaar. Niet alleen bij ons business analisten maar ook bij de Marketing en Label Managers van EMI. Dit zou wel eens groot kunnen worden. En eerlijk gezegd, wij hadden ook wel het gevoel dat het unieke stemgeluid van James Walsh niet onder deed voor dat van Chris Martin van Coldplay. De melodieuze indierock klinkt als een klok. De band was al uitgeroepen tot Britain’s best new band en de platenmaatschappijen stonden voor ze in de rij na het horen van de demo opnamen van Fever, Coming Down en Love is here. EMI werd het dus en wij waren de gelukkigen om een tijdje mee te mogen liften op deze reis. Zoals gebruikelijk werden de Label Managers niet gehinderd door een gebrek aan enthousiasme, altijd op zoek naar het doorbreken van een nog onbekende artiest waarmee eeuwige roem op hem of haar zou wachten. Zo ook met de komst van Silence is easy, het bewuste tweede album. Het was in de kantine van EMI waar de Label Manager en in het bijzijn van al haar collega’s de befaamde woorden sprak: “als deze band niet groter wordt dan U2, eet ik mijn schoen op”.

De rest is geschiedenis want hoewel het tweede album zeker juweeltjes bevat (Four to the floor, Music was saved en Some of us) en kleine hitnoteringen realiseerde, bleef het grote succes uit. Onterecht wat ons betreft want na dit album bleef Starsailor mooie muziek maken, tot en met het laatste album All this life aan toe. Persoonlijk vind ik All the plans hun beste album, maar op ieder willekeurig moment kan ik naar deze muziek luisteren. Misschien is het wel goed dat onze collega haar schoen moest opeten. Het is mooi voor bands als ze groot en succesvol zijn, maar klein genieten is voor de luisteraar misschien nog wel mooier. Geniet daarom van Love is here, dan hoor je zelf hoe groots kleine muziek kan klinken.