Renesse 1993

Het mooie van muziek is dat een bepaald nummer je plotseling terug kan werpen naar een herinnering van vroeger.
Dit gebeurde vandaag bij het beluisteren van Disarm van the Smashing Pumpkins.
We schrijven het jaar 1993.
Dat jaar ging ik samen met een vriend op vakantie naar Renesse. Een camping, een tentje, muziek, veel meer hadden we niet nodig. Oh ja, toch wel.

Deze vakantie wilden we ook wel eens proberen of een joint roken echt zo spannend was. Omdat wij op dit gebied zo groen als grass waren en niet wisten waar we dit in eigen woonplaats konden kopen gingen we met de trein naar Utrecht. Stoer als wij ons op dat moment vonden liepen we naar de Oudegracht. Voor de deur van de coffeeshop aangekomen waren we opeens wat minder stoer, want wie zou de stuff gaan bestellen? Kop of munt. Ik won.
Mijn vriend kwam naar buiten met de schat en wij konden op vakantie. Die week hebben wij goed voor ons zelf gezorgd. Wij hielden ons netjes aan de eetregels van onze ouders. Iedere dag vlees: knakworsten die koud eigenlijk ook best lekker waren. Iedere dag groente: paprika in de vorm van paprikachips. Aardappels: hier voldeed patat of anders naturel chips ook prima.
Ik herinner mij nog vaag de bezoeken aan het strand, een fietstocht naar Zierikzee, muziekcafé de Stulp (waar we in een later jaar met vrienden nog betere herinneringen maakten), twee zusjes uit Breda en natuurlijk de pretsigaretjes die eigenlijk tegenvielen en waar we alleen maar duf van werden. Maar wat ik mij vooral herinner is het dagelijks luisteren van cassettebandjes in die oude bruine tent. Hier luisterden we naar Lenny Kravitz, the Black Crows en Living Colour, maar er was één nummer dat voor ons op dat moment magisch was en mijn muzikale koers volledig veranderde; Disarm van the Smashing Pumpkins.