One Di-rect

Het is geen geheim dat artiesten na de teloorgang van de CD het niet meer van de directe muziekverkopen moeten hebben. Het streamingmodel is met name interessant voor de happy few met miljoenen streams. Dat is menig Nederlands artiest niet gegeven. Het is dus zaak om veel op te treden. Zelfstandige concerten zijn vaak risicovol want dan loopt de artiest mogelijk het risico om marketingkosten, zaalhuur en een annulering voor de kiezen te krijgen. Het festivalseizoen is daarom aantrekkelijk. Een mooie dagvergoeding, geen risico en vaak uitverkocht huis op een groter podium. Om relevant te blijven moeten er dan wel hitsingles worden gescoord, een festival line-up is alleen aantrekkelijk met bands die er toe doen. Dus achterover leunen en teren op de oude hitjes brengt je maar zover.

Er zijn genoeg one-hit wonders die jaarlijks het podium vullen, maar weinig zangers of bands zijn in staat zich te blijven vernieuwen. Vorige week hoorde ik de single ‘Through the looking glass’ van Di-rect, wat een heerlijke plaat van een band die al sinds 1999 met grote regelmaat hitjes maakt maar ook in staat is te blijven vernieuwen.

Het blijft een bijzonder verhaal. Vier vrienden uit rockstad Den Haag: Tim, Frans/Spike, Bas en Jamie die in het lokale circuit optreden en meeliften via het voorprogramma van Kane. Daarmee kwamen ze op het vizier van Rob Stenders die voor de airtime op de radio zorgt en dus grotere bekendheid opevert. Oud-collega Tony Berk pikt ze op onder Dino Music en met behulp van Dinand Woesthoff, Dennis van Leeuwen (beiden Kane) en Daniel Lohues (Skik) wordt in 2001 Discover uitgebracht. Dit eerste album werd direct goud en bevat ook de eerste hit ‘Just the way I do’. Na zes albums geeft leadzanger Tim Akkerman aan te willen stoppen en solo door te willen gaan. Voor veel bands toch de nagel aan hun doodskist, maar niet voor Di-rect. De zoektocht naar een nieuwe zanger krijgt vorm in het BNN-Vara programma ‘Wie is Di-rect?’ Als een duveltje uit een doosje staat Marcel Akkerman op, die in niets lijkt op Tim. Rossig, extravert en met een totaal ander stemgeluid klinkt Di-rect meteen veel volwassener dat het jeugbandje. De eerste toepasselijke single in de nieuwe samenstelling heet ‘The times are changing’, geeft daar duidelijk blijk van.  Hoewel ik Di-rect niet op de voet volg hoor ik ze regelmatig voorbij komen, Soldier on, Nothing to lose en nu Through the looking glass, allemaal nummers van deze tijd die aantonen dat deze Haagse formatie in staat is om mee te waaien met de wind die ze al 23 jaar in de lucht houdt. Een kleine schriftelijke ode dus, aan één van de betere bands van ons land. Geniet van de laatste single, ongetwijfeld een kraker tijdens het aankomende festivalseizoen.