my hometown

We zitten midden in een anderhalvemetersamenleving, maar de traditionele afstand tot familie en vrienden is al jaren veel groter dan hij vroeger was.

Met de meeste mensen om ons heen communiceren we via mail, telefoon of whatsapp. Waarom? We zijn veel minder honkvast dan dat we ooit waren. We reizen veel meer, trekken weg uit onze geboorteplaatsen om er veelal niet meer terug te keren. In zeker zin heeft dat het leven niet mooier maar armer gemaakt, als je bedenkt dat we echt contact nodig hebben. Spontane bezoeken zijn komen te vervallen en even een praatje op de hoek van de straat bestaat nauwelijks meer. Gelukkig zijn ze er wel, gemeentes waar we band tussen de dorpelingen hechter is en men elkaar nog kent. Ik kom met grotere regelmaat in mijn geboortestad en ondanks dat ik er 20 jaar weg ben ken ik nog steeds veel mensen. Af en toe kan ik de drang niet onderdrukken om even langs de 5 huizen te rijden waar ik heb gewoond. Of langs mijn basisschool, met 13 leerlingen in de 8^e klas en verbaas me erover dat hij nog steeds bestaat. Teruggaan is voor mij geen optie, het voelt als terug gaan in de tijd, een verleden tijd die nu niet meer van mij is. Dat melancholische gevoel beschrijft Bruce Springsteen erg mooi in ‘My Hometown’, rondrijden met zijn vader door New Jersey. Waar in de jaren ’60 de spanningen hoog opliepen door de rassenrellen, moorden en de werkloosheid toeneemt door het sluiten van de textielfabrieken. Hoe slecht het ook was, ergens blijft er ook romantiek bewaard, dit blijft my hometown.