In de voetsporen van Opa

Van de herinneringen aan mijn Opa is niet heel veel over, maar zijn reislust is me zeker bij gebleven. Ondanks zijn wat hogere leeftijd besloot hij toch twee droomreizen te maken: Indonesië en Rusland. Alleen, want mijn Oma vond het heerlijk dat mijn Opa vertrok, dan had zij het rijk alleen.

Vol foto’s en verhalen over Moskou en Leningrad kwam hij terug. En hoewel er heel veel veranderd is ten opzichte van die tijd achter het IJzeren gordijn, merk ik op voorhand dat Rusland nog steeds diezelfde associaties bij mij oproept. De landing op Pulkovo airport doet aan als een aankomst in een concentratiekamp. Alles grijs, grauw, koud, barakken en prikkeldraad. Het regent ook nog. Een voorbode voor mijn kennismaking met het voormalige Leningrad, inmiddels weer Sint Petersburg? In mijn gedachten stelde ik me Rusland als kind al zo voor, in een soort zwart-wit. Maar de opklaring komt al na 5 minuten bij de douane, geen wachtrij te bekennen en de streng ogende Nikita stempelt snel en met een zakelijk lachje mijn paspoort met visum af. Kom daar maar eens om in Amerika. Vlot in een klein busje naar de metro en na wat gehannes met de lokale ov-kaart in no-time bij het appartement. Wat positief opvalt is dat best veel mensen Engels spreken. Wat ook een verademing is zijn de prijzen, door de devaluatie van de Roebel kan je het hier als westerling best een tijdje uitzingen. Bijzaken. 

Na het diner voor een eerste rondje de stad in. Werkelijk met open mond staan kijken naar de waanzinnig mooie gebouwen die, dat moet gezegd, allemaal zijn uitgelicht. En groot ook, met regenpijpen zo dik als rioolbuizen. In dat uurtje buiten zie je Parijs, Amsterdam en Rotterdam in één. Veilig, lief lachende dames, mooie parken. Veel westerser dan ik had gedacht. Het doet wat denken aan Wenen maar dan met veel water. De stad, die Peter de Grote heeft gesticht, met Amsterdam en Parijs in het achterhoofd. Naast het ontwerp van de stad, met stadsgrachten, kent het ook Nederlandse invloeden uit de scheepsbouw. Veel gebouwen zijn naar Frans voorbeeld. Bij de stichting van St. Petersburg koos Peter de Grote voor deze plek aan de Finse Golf en de rivier de Neva als strategische doorvoerhaven voor grondstoffen en materieel. De stad werd ingericht naar Amsterdam (qua waterwegen) en Parijs (architectuur). Voor zijn eigen onderkomen werd de Peterhof ontwikkelt. Een paleis met bijgebouwen en een park aan de zuidkust van de Golf, naar het voorbeeld van Versailles. Op een plek waar eerst alleen een boerderij stond. Indrukwekkend in één woord. De tuinen met fonteinen, het park en het goud dat blinkt. Peter mocht zelf de voltooiing niet meemaken maar zijn dochter Catharina heeft de klus laten klaren. Eeuwig zonde is dat de Duitsers, in het zicht van hun terugtrekking, 6.000 18e-eeuwse bomen hebben gekapt en veel fonteinen hebben verwoest, als wraak voor hun nederlaag. De esdoorns luiden met hun rode bladeren het begin van de herfst in. Het is fris door de koude zeewind, zelfs door de muts en winterjas heen. Na een eerste dag met de benenwagen is het op dag twee tijd voor de bicycliski. Van het hotel kon ik namelijk een fiets lenen en dat geeft altijd een ander beeld. Dat moet er grappig uit hebben gezien want Russen fietsen nauwelijks en de fiets was veel te klein waardoor ik als een bmx-er de straten onveilig maakte. Maar wel een mooie manier om veel van de stad te zien. De kern van St. Petersburg is niet heel groot, dus langs de grachten fiets je snel heen en weer. Enige spannende was de brug over de Neva, waar het erg druk is qua verkeer en de automobilisten niet op Hollandse fietsers rekenen. Hoogtepunt was de Petrus en Paulus vesting, volledig intact uit 1720. Daarnaast kan je in deze stad met een beperkt budget erg goed uit de voeten. Eten, drinken, boodschappen en OV zijn erg goedkoop. Alleen vragen ze voor nagenoeg alle gebouwen entreegeld, met uitzondering van het zomerpark. Ik wilde graag naar het Fabergé museum, vond dat zeker de moeite waard. De paaseieren, voor mij bekend uit James Bond, zijn zo knap gemaakt! De laatste dag, geen wilde plannen, alleen de beklimming van de Collonade van de St. Isaac kathedraal. Opvallend dat veel Russen na de 240 treden bijna aan de beademing moeten, maar ik heb niet de indruk dat bewegen hoog hun lijstje staat. Het uitzicht is met de morgenzon wel adembenemend. Zo zie je in één rondgang hoeveel moois er hier te zien is. Gelukkig stond er een bankje in de zon, dus ruimte om met een muziekje op te genieten. Wat een heerlijke stad voor een paar dagen. Totaal ander beeld gekregen van het reizen naar Rusland. Zeer de moeite waard. Zoals mijn Opa zou zeggen: ‘ik heb er 50 gulden aan uitgegeven maar voor 100 gulden plezier van gehad.’ Spassiba.