Hozier (Live)

Gisterenavond trad Hozier op in een goedgevulde Ziggo Dome. Een singer-songwriter in een grote zaal kan een uitdaging op zich zijn, maar alleen zijn stem was genoeg om 2 uur lang je aandacht erbij te houden. De Ierse zanger had een 8 koppige band om zich heen verzameld. Stuk voor stuk topmuzikanten met een goede stem voor zowel de backing vocals als de duetten. Met hetzelfde gemak werd van instrument gewisseld, ook door de twee achtergrondzangeressen. Dit zorgde er ook voor dat er voortdurend wel iets op het podium gebeurde. Hozier zelf wisselde ook zelf bij nagenoeg ieder nummer van gitaar. Toen één van de volgspots op de gitaarkast gericht stond telde ik er met gemak 12, waarvan je je af kan vragen of met de moderne versterkingstechniek dat nog veel toevoegt. Wat echt enorm zonde was, is dat het geluid in het begin te hard stond, met een wall of sound als gevolg. De elektrische gitaren overstemden de zang, de cello, het orgel en de piano en dat is in de Ziggo echt niet nodig. Zeker niet bij een concert waarbij de stem centraal staat.

Maar terug naar het concert. Het voorprogramma was vervroegd waardoor wij het optreden van Birdy misten, maar strak om half 9 begon de hoofdact. Na een paar wat onbekendere nieuwe nummers was het tijd voor Cherry Wine (foto), solo op een akoestische gitaar. Dat was het moment dat hele zaal er in zat. Telefoonlampjes aan en met 14.500 man mee-galmen. Het kostte Hozier geen enkele moeite om met: “Amsterdam how are you?” het publiek op de banken te krijgen. En, tjongejonge, met wat voor gemak laat deze zanger zijn baritonstem galmen. Alle noten waren raak. Het waren dan ook de oudere nummers die de toon zetten voor een muziekfeest. Om half elf stonden we weer buiten, om tot de conclusie te komen dat de NS vond dat één treinstel volstond om een groot deel van het publiek te vervoeren (ook uit Afas Live). Kansloos. Dus met de taxi door de novembersneeuw werd het een wat duurdere avond, maar van het concert is voor 200% genoten.