Het Volvo cassettebandje

De reis naar de camping in Frankrijk zag er vroeger anders uit dan voor kinderen vandaag de dag. Geen dvd’s, geen Netflix of Nintendo DS. Op elkaar gepakt in de goudkleurige Opel Ascona en de Alpenkreuzer achter de trekhaak. Je zus zat in het midden, anders kreeg je ruzie met je broertje.

Vanuit Vianen vertrokken we in de vroegte richting de La Rogue Gageac. Met een voorraad gekookte eitjes in de tas en een handgeschreven briefje in je hand: Breda 58, Antwerpen 114, Parijs 460. Meestal stopten we pas na tweeëneenhalf uur, als iedereen zo’n beetje op springen stond om te plassen. Nee, je broertje hoefde echt nog niet naar de wc. Dus de volgende stop volgde vaak een half uur later, met gemopper. Op dat moment voelde die reis altijd eindeloos lang. Voordat je Nederland uit was had je al genoeg van de puzzelboekjes en de Donald Ducks en was de eerste ruzie op de achterbank al onvermijdelijk, ongetwijfeld over wie er meer ruimte had.

Als ik nu terugdenk aan die reizen dan is dat gevoel compleet anders. Dat komt omdat er regelmatig een nummer voorbij komt, op de radio of een playlist, waarmee je terugdenkt aan het uitbundige vijfstemmige zingen in de Opel. Zo kwam van de week Quiero van Julio Iglesias voorbij. Dat was het openingsnummer van ons favoriete cassettebandje: het bandje met het Volvo logo erop. Niemand wist eigenlijk waar het bandje vandaan kwam, wij hebben nooit een Volvo gehad. Maar dat bandje is grijs gedraaid en heeft blijkbaar zo’n indruk gemaakt dat de afspeellijst nog grotendeels in mijn hoofd zit. Halverwege zat iedereen ongeduldig te wachten tot het bandje was omgedraaid, dat leek minuten te duren.

Voor iedereen van onze generatie zal het Volvo bandje een ander geluid hebben, maar de tijdreis die je er mee maakt is bijna nog mooier dan de muziek zelf.