Elephant (Live)

“Zonnige melancholie in majeur.” Zo omschrijft hun platenmaatschappij de muziek van Elephant. Aangezien ik het niet beter kan verwoorden neem ik deze omschrijving dan ook dankbaar over. Elephant, de vierkoppige band die in coronatijd werd opgericht heeft inmiddels al twee platen uitgebracht en traden vrijdagavond op in een uitverkocht café van FLUOR in Amersfoort.
Laat ik dan ook maar meteen met de conclusie beginnen. Dit was een groot muzikaal genot!

De band staat met een onbevangenheid spelend gewoon te genieten van hun eigen muziek. Vier muzikanten die zichzelf ondergeschikt maken aan hun heerlijke nummers. De stijl is lastig te omschrijven, maar met een jaren ‘70 vleugje, een Americana touch en eigen indie gitaarlijnen maken ze fijne melodieuze nummers die inderdaad de zon ook in de winter een beetje meer laat schijnen. De bassist en gitarist ruilen geregeld van instrument, de bandleden nemen geregeld afzonderlijk de zang voor hun rekening en beurtelings krijgen ze ruimte voor een gitaarsolo waaruit blijkt hoe technisch vaardig iedereen zijn instrument beheerst. Maar ook deze solo’ zijn altijd ondergeschikt aan het nummer. De fijnste momenten zijn wel wanneer de instrumenten gezamenlijk de melodie bepalen en hiermee de nummers tot grote hoogten stuwen. Na een optreden van ruim 80 minuten liepen we met een muzikale lente-injectie en met een gesigneerd album onder de arm weer naar buiten.
Een hele sympathieke band die wij binnen enkele jaren wel de grote zaal in Paradiso zien uitverkopen. En aangezien onze voorspelling dat Son Mieux de Ziggo uit zal verkopen al snel waarheid is geworden moet u deze stelling ook maar vast voor waarheid aannemen.