Ed Harcourt

Ergens diep in je hersenen zit een schatkamer aan herinneringen waarvan je zelf geen idee hebt dat ze nog ergens zitten. Om de gekste redenen komen deze herinneringen soms ineens naar boven, vaak zonder aanwijsbare reden, soms omdat je bv weer een nummer voorbij hoort komen. Zo ging het deurtje van mijn schatkamer vandaag onverwacht even open en dacht ik aan het concert van Ed Harcourt lang geleden, 6 december 2001 in Paradiso. Op dat moment was deze singer/songwriter de grote muzikale belofte in de muziek business. Zijn album “Here be monsters” was net uit en de single “She fell into my arms” kreeg veel airplay op 3FM, destijds de toonaangevende zender. De recensenten schreven veelbelovende kritieken over dit nieuwe album en eigenlijk was er weinig wat een grote doorbraak in de weg kon staan. (lees verder)

Zo waren wij bij de platenmaatschappij (EMI) dan ook zeer optimistisch dat we weer een nieuwe artiest door konden laten breken. Dit optimisme gold trouwens voor veel nieuwe releases en even zo vaak bleken de verwachtingen achteraf iets te rooskleurig. Maar met alle goede voortekenen zou het met deze artiest toch wel goed moeten komen. Zo kwam hij eind 2001 ook optreden in de Grote zaal van Paradiso. Ook al was er veel airplay die belangrijk is voor de promotie van een concert, de Grote Zaal in Paradiso is toch ambitieus voor een beginnende artiest. Iets te ambitieus bleek wel toen wij de zaal binnen kwamen lopen. De kaartverkoop was enorm tegengevallen en om het gebrek aan bezoekers enigszins te maskeren waren er door de zaal heen allemaal tafeltjes neergezet waar men omheen kon zitten. Zo leek de zaal toch nog redelijk gevuld met de pak hem beet 100 bezoekers waarvan ook nog een stuk of 20 binnengekomen waren via de gastenlijst, een privilege die je had als medewerker van EMI. Ondanks de beperkte opkomst gaf Ed Harcourt een geweldig optreden weg. Hij ging los op zijn piano, klom erop, vertelde onderhoudende verhalen over de nummers en mijn collega sloeg om de paar nummers op mijn knie of schouder om erbij te laten weten hoe goed dit wel niet was. Ook al was de opkomst bij dit optreden nog niet heel groot, wij hadden genoeg gehoord om te weten dat deze doorbraak echt wel zou komen. Inmiddels zijn we 20 jaar verder en is ook in dit geval de grote doorbraak uitgebleven. De doorbraak waar ik in dit geval eigenlijk ook wel in geloofde. Ed Harcourt is muziek uit blijven brengen en heeft al een stuk of tien albums uitgebracht. De eerlijkheid gebied mij te schrijven dat ik de laatste albums eigenlijk ook niet meer beluisterd hebt. Maar wanneer ik incidenteel een nummer van zijn debuut “Here be monsters” voorbij hoor komen opent het schatkamertje zich en denk ik weer terug aan de grote belofte die Ed Harcourt destijds was.