Die eerste

Hoeveel concerten ik gezien heb, ik weet het echt niet meer. Het bijzondere is dat je van de meeste concerten nog wel iets herinnert. Misschien dat net uit mijn EMI-periode wat concertherinneringen zijn vergeten, maar ja, toen waren er periodes dat de concerten elkaar in hoog tempo opvolgden. Het bijzondere is dat iedereen zijn eerste concert nog wel kan herinneren. Van het optreden zelf, tot alles eromheen.

Die eerste, lang geleden, Dire Straits in De Kuip. Was ik fan? Niet echt. Maar in een toenmalige vriendengroep kwam het idee op om naar dit concert te gaan. Dat had in die tijd wel wat meer voeten in aarde dan nu. Waar je tegenwoordig gewoon vanaf de bank in een digitale wachtrij plaats neemt, moest er vroeger een logistiek plan opgesteld worden. 

Je concertkaartjes kocht je op het postkantoor en hier moest je gewoon aansluiten in een fysieke rij mensen. Aangezien het bij het postkantoor in een nabijgelegen vissersdorp altijd wat rustiger was gingen we daar in de rij liggen om tickets te bemachtigen. Voor een populair concert moest je al een nacht voor de deur van het postkantoor gaan liggen om op tijd aan de beurt te zijn. Kun je je nog voorstellen dat dit dan gebeurde bij alle postkantoren door het hele land. Aangezien we zelf nog niet mochten autorijden werden we door een van de moeders met haar rode Fiat Panda gebracht. ’s Avonds laat kwam deze bezorgde moeder ook nog even wat eten en drinken brengen. Ik herinner mij nog de gezelligheid tussen de wachtende en op tickets hopende mensen. Allemaal mensen, van jong tot oud, met hetzelfde doel wat voor een groot gevoel van saamhorigheid zorgde.

Ook het concert zelf herinner ik mij nog. Het voorprogramma van ‘Was Not Was’ was best vrolijk. Ik herinner mij dat ik het optreden van Dire Straits best wel saai en statisch vond, maar ik was dan ook niet meteen de grootste fan. Het was leuk om de muziek die mijn zus op LP had ook live te horen en er zaten ook goede nummers tussen, maar iets meer entertainment had best gemogen.
https://www.setlist.fm/setlist/dire-straits/1992/feijenoord-stadion-rotterdam-netherlands-2bd244ea.html

Mijn meest levendige herinnering is het feestje na afloop. “Always look on the bright side of life” van Monty Python knalde door de speakers terwijl het stadion weer langzaam leeg liep. Op de wat vrolijkere muziek werd volop gedanst zodat er toch nog een feestje op het veld ontstond. Iedereen leek nog wat energie kwijt te moeten na een lange tijd stilstaand op het veld naar een stilstaande band te hebben gekeken.

Misschien wek ik zo de indruk dat ik het niet leuk vond, maar dit is zeker niet waar. Sterker nog, het totaalplaatje vanaf de ticketverkoop tot het feestje na afloop heeft toch zo veel indruk gemaakt dat ik het mij nu nog steeds levendig kan herinneren. Het bijzondere is dat dit achteraf ook hun laatste tour bleek te zijn, maar van dit historische feit hadden we op dat moment nog totaal geen besef.