DeWolff (live)

Al zo’n 15 jaar is de Nederlandse band DeWolff actief. De band, die bestaat uit de broers Pablo en Luka van de Poel en Robin Piso, begonnen als jonge tienerjongens hun carrière met psychedelische bluesrock die nauw verwant was aan de jaren ’70. Inmiddels vijftien jaar verder zijn ze uitgegroeid tot een van de livesensaties van Nederland en Europa en hebben ze hun sporen in de muziekscene ruim verdiend. In deze periode heeft hun eigen muziek zich ontwikkelt. Ze blijven schatplichtig aan de jaren ’70 sound, maar hun laatste albums bevatten steeds meer soulinvloeden uit deze tijd, iets waar deze schrijver erg gelukkig van wordt. 
Afgelopen najaar liep ik in een platenzaak (Wim’s Muziekkelder in Doetinchem is een grote aanrader) en vroeg ik aan de eigenaar welke muziek hij op had staan, want ik was ervan overtuigd dat dit een onbekende jaren ’70 soulzanger was die ik ooit gemist moest hebben. Maar zijn antwoord dat dit DeWolff was die samen met Dawn Brothers een album hadden opgenomen bezorgde mij enige verbazing. Inmiddels heeft dit album al vele draaibeurten achter de rug.

Ook op hun laatste album “Love, death & in between” dat begin deze maand uitkwam is die ‘70’s rockvolle soulsound alom aanwezig. Dit album welke live door de band is ingespeeld ademt jaren 70. Luister het 16 minuten durende nummer ‘Rosita’ en diverse stijlen komen in één nummer aan je voorbij.  Blues, rock, soul, funk en zelfs gospel.
Voeg ook blazers, achtergrondzangeressen en extra ritmesectie toe en je hebt een weergaloos album. En waar een nieuw album is, volgt meestal ook een nieuwe tour;

DeWolff trad zaterdag op in een uitverkocht TivoliVredenburg en na alle positieve verhalen over hun shows werd het toch echt tijd om de band zelf ook live te aanschouwen om te beoordelen of alle loftuitingen over hun liveshows terecht zijn. Nou dat zijn ze! Het zal zelfs lastig zijn om in woorden te vatten welke show ik zaterdag heb beleefd. Want een beleving, dat was het!

Uitgebreid tot een 10 koppige band opende de band meteen met het opzwepende ‘Night Train’, om daarna niet meer te stoppen met een enthousiast optreden waar het plezier van afspat. Een enthousiaste band waarvan de bandleden, wanneer ze even geen aandeel hadden in het gespeelde nummer, aan de zijkant op het podium aan hun geïmproviseerde bar bleven dansen. Zo veel muzikale kwaliteit als de DeWolff in TivoliVredenburg liet horen maak je niet heel vaak mee op het podium. In het midden van hun set speelde de band nog enkele nummers in hun originele samenstelling en ook hier bleek dat ze met zijn drieën nog steeds een hele zaal omver kunnen blazen. De drie oorspronkelijke bandleden bewezen dat ze ieder op hun eigen instrument, tot de besten van Europa (en verder?) behoren. Maar het fijnst waren toch de nummers in voltallige bezetting met achtergrondzangeressen en blazers die hele zaal enthousiast opzweepten en er voor zorgden dat inmiddels het zweet van de muren droop. De band sloot af met het al eerder genoemde nummer “Rosita”. Een afsluiter van bijna 20 minuten waarmee ze het aanwezige publiek uitzinnig en zeer voldaan achter lieten.