De piloot en de gymleraar

Al vanaf 1991 kennen we elkaar. Zeven studiegenoten die vrienden werden. Allemaal ergens anders vandaan, verbonden door de HEAO in Arnhem. Zelf was ik als totale onbekende van Vianen naar Arnhem getrokken en vlak voor het einde van de mislukte propedeuse op kamers gegaan. Na dat eerste jaar leerde ik ‘de jongens ‘ kennen. Eerst twee, want die zaten bij mij in de klas. Maar daarna werd de groep wat groter en groeiden we naar negen man. Daarmee startte een reis die tot vandaag nog voort duurt. De start in Arnhem was niet makkelijk, hoewel ik me wel meteen thuis voelde in de stad. Ik had het verleden meegenomen en dat kwam er uit. Alleen daarom al was het een zegen dat de jongens er waren. Als afleiding, maar ook voor een andere woonomgeving, om samen te eten. Na een jaar of drie hadden we ons eerste kerstdiner: Knorr wereldgerechten in pannen op de gaskachel. Culinair geen hoogstandje maar wel het gezelligste kerstdiner van het jaar. Niet lang daarna volgde de eerste ‘uitjes’. Ook hier was een traditie geboren. Ieder jaar plannen we met veel moeite een weekend om met elkaar op pad te gaan. Zo ook vorige week naar Valencia, want ja we zijn geen studentjes meer, het mag wat kosten. De patronen zijn al jaren bekend. We hebben elkaars (on)hebbelijkheden al lang geaccepteerd. Dus is er zelden gedoe. De ‘piloot’ en de ‘gymleraar’ willen stappen, ik heb wat moeite met wachten en autoriteit en de anderen waaien links en rechts wat mee. De oude koeien komen ieder jaar weer uit de sloot en de kaarten voor het klaverjassen komen op tafel. Het zit in ieder weekend opgesloten, inclusief een belletje naar onze amigo in Brazilië. Hoe mooi en bijzonder dat we dit al een jaar of dertig met elkaar doen en delen. We lopen de verjaardagen niet bij elkaar af, maar als we elkaar zien is het goed. Dat is pas echte vriendschap, hopelijk nog voor heel lang.