De muziek van onze kinderen

Ouder worden, het blijft een lastig fenomeen. Los van de fysieke beperkingen die het met zich meebrengt zit er ook een enorme verrijking in de levenservaring die je op hebt gedaan. Één van de grote voordelen is de groeiende muziekgeschiedenis die je met je mee draagt. De batterij aan mooie liedjes met bijpassende herinneringen wordt groter en groter. Vanaf het moment dat je kinderen hebt komt daar een nieuwe dimensie bij. Als je een passie hebt voor muziek zoals wij, dan ga je je kinderen van kleins af aan muziek meegeven. Dat begint vaak met kinderliedjes, simpele meezingers en populaire deuntjes die in de auto op volle borst worden meegezongen. De volgende fase zijn de vakantielijstjes; gezamenlijke afspeellijsten waarbij iedereen nummers mag aandragen en waarmee je onder andere je vakanties muzikaal invult.

In een rap tempo zie je dat kinderen ondertussen een geheel eigen smaak ontwikkelen, per kind totaal verschillend, gelukkig nog wel met wat overlap, zodat de strijd om de muziek een vriendelijke blijft. Dat niet al deze muziek binnen je eigen smaakpalet valt is geen probleem, het feit dat ze een eigen voorkeur hebben weegt veel zwaarder. Zo krijgt muziek voor hun een eigen betekenis. Verrassend wordt het als ook klassiekers voorbij komen, die je zelf niet direct draait maar die op de lijstjes komen via Netflix series als Stranger Things of Sex Education. Zo schalde uit het niets in één keer Mr Blue Sky uit de Sonos speakers, of Break my stride van Matthew Wilder. Gevoelsmatig kom ik nu aan bij de laatste fase. Dat is de fase waarin mijn kinderen mij inspireren om nieuwe (en zelfs oude) nummers in mijn lijstjes op te nemen. Misschien betekent dit dat de ouderdom nu echt inzet, maar voorlopig zie ik dit als de bekroning op het feit dat het loont om je kinderen met muziek op te laten groeien. Het nummer bij dit stukje is het laatste juweeltje dat uit het niets de woonkamer in vloog. Direct weer aan mijn favorieten toegevoegd….