Claw Boys Claw

Begin jaren ’90 kwam ik in aanraking met Claw Boys Claw, dit was doordat hun enige radiohitje Rosie met regelmaat op 3FM werd gedraaid. Niet direct het nummer dat representatief is voor de rest van hun oeuvre, maar wel vriendelijk voor op de landelijke radio. Maar hierdoor ging ik mijzelf wel verdiepen in de band en kocht het album Sugar. Lekker vol vuige rammelende  nummers die eigenlijk allemaal veel beter waren dan hun enige hit. Wanneer je naar de muziek van Claw Boys Claw luistert krijg je het verlangen om de band live te zien en toch is dit in al die jaren dat de band bestaat nog nooit gebeurd. Tot zaterdagavond toen de band in Fluor in Amersfoort speelde.

Aangevoerd door zanger Peter te Bos, inmiddels de leeftijd van 70 gepasseerd, deed de band waar ik op hoopte. Hun lekkere vuige en rauwe gitaarrock de zaal in blazen met een energie alsof ze net begonnen zijn. Peter te Bos eigende zich de zaal toe. Sprak de ‘praters’ in de concertzaal aan, liep tijdens een nummer de hele zaal door, maar stond vooral als frontman nog steeds met veel speelplezier op het podium. Zijn stem heeft in al die jaren nog dezelfde kwaliteit als toen ik hem in de jaren ‘90 leerde kennen. Uit niets bleek dat we hier al met een oudere band te maken hadden en ze speelden in hoog tempo hun nummers voor het steeds enthousiaster wordende publiek. De hele band speelde erg strak, maar er moet toch een extra shout out naar de gitarist uitgaan die erg goed en technisch speelde met en urgentie alsof zijn leven er vanaf hing. Aan het eind van de avond, toen de hele zaal aan het dansen was en het zweet van de muren droop, liet Claw Boys Claw een zaal achter met mensen die stuk voor stuk genoten hebben van de energie van deze band. Dit zijn de fijnste concerten. Kleine zaaltjes, een energieke band en een publiek dat ieder nummer steeds meer in het optreden opgaat.