The Vices is een band die juist deze coronaperiode hun doorbraak gerealiseerd heeft. Deze Groningse band werd veelvuldig gedraaid op 3FM en KINK en brachten afgelopen jaar hun debuutalbum “Looking for faces uit”. Een heerlijk energiek album dat hier ook met regelmaat uit de platenkast wordt gehaald, vol met heerlijke indierock, nummers die stuk voor stuk hitpotentie hebben. Vergeleken worden met een band als the Strokes schept wel meteen verwachtingen voor de liveshow, maar deze verwachtingen werden volledig ingelost. Op het podium stonden vier jonge muzikanten die dolgelukkig waren dat ze hun muziek eindelijk live voor hun eigen publiek konden spelen. Wanneer blijkt dat dit publiek hun nummers al luidkeels meezingt verschijnt een grote glimlach op de gezichten van de bandleden die de hele avond niet meer zou verdwijnen. Een euforie maakte zich meester van the Vices.

Een uur lang brengt de band een heerlijke energieke en positieve show waarin de al bekende radiohits voorbijkomen en blijkt dat ze ook al nieuw materiaal hebben die ongetwijfeld ook veel op de radio gedraaid zal worden. The Vices is een band die de kwaliteit heeft om in hun genre aanstekelijke hits te schrijven, maar ze beheersen ook hun instrumenten alsof ze al vele jaren ervaring hebben die hun leeftijd eigenlijk overstijgt. De band wilde eigenlijk helemaal niet van het podium af want ze stonden zelf ook zichtbaar te genieten, net als wij dat ook hebben gedaan. Maar ja, hun nummers waren nu eenmaal “op”.  Zo was de start van dit concertjaar een veelbelovende en zullen we in de toekomst ook zeker the Vices nog eens wat vaker gaan bezoeken, Alleen al omdat je er ook heel vrolijk van thuiskomt.

En we werden weggeblazen door de heerlijke compacte en rammelige maar catchy nummers die deze driekoppige band over ons heen gooide. Ik herinner mij nog steeds dat wij na afloop van deze avond in het toilet stonden en nog steeds stukjes van ‘Rocket’ aan het zingen waren: “♫ You gotta know what a fool, can cover up inside ♫”. Het gebeurt niet vaak dat een voorprogramma zo blijft hangen.

Daryll-Ann zal ongetwijfeld goed gespeeld hebben, maar Caesar was meteen ons bandje geworden. Toen ik de week erna het debuutalbum bij onze lokale muziekwinkel ‘The News’ wilde bestellen was deze act daar nog onbekend maar uiteindelijk kreeg ik hem toch binnen. Dit album was de eerste release van het nieuwe Excelsior-label, het nieuwe label dat in die jaren muziek uitbracht wat allemaal voor mij gemaakt leek te worden.
Caesar heb ik in die jaren veelvuldig live gezien in kleine concertzaaltjes en op festivals. Toen hun tweede cd ‘No rest for the alonely’ uitkwam hoefde deze al niet meer besteld te worden, eerdergenoemde platenzaak had hem al voor mij apart gelegd. Wat een wereldplaat was dit! In die periode helemaal “grijs” gedraaid en ik kon alle nummers woord voor woord meezingen. Lekker rammelige alternatieve lo-fi die dan toch super strak klonk.
Caesar bestaat al lange tijd niet meer. Maar toen ik afgelopen week voor het eerst in jaren hun tweede album weer opzette werd ik en terug in de tijd gegooid en verbaasde ik mij ook hoe goed deze muziek nog steeds is.
Eind jaren ‘90 was vinyl helemaal uit en werden de meeste albums alleen op cd uitgebracht, maar ik zou het Excelsior label bijna willen smeken om “No rest for the alonely” alsnog op vinyl uit te brengen. Denk dat er nog een grote groep liefhebbers is die dit album graag op lp wil hebben, ik zal hem zeker kopen.

Alle maatregelen worden naar verluid genomen om het aantal besmettingen in te dammen. Voor het gemak wordt er ook iedere keer aan voorbij gegaan dat de entertainmentbranche bij de start van de pandemie zelf meteen meewerkte aan alle mogelijke testen voor toegang om te zorgen dat bezoekers veilig hun culturele behoefte konden bevredigen. Experimenten die succesvol werden uitgevoerd maar waarvan de resultaten verder niet in werden gezet omdat dit land wordt geregeerd door de adviseurs die alleen maar een virus willen bestrijden. Dit is overigens een goed recht van deze adviseurs, want dit is hun beroep. Het zou alleen zo moeten zijn dat onze politieke leiders deze adviezen af laten wegen tegen de andere economische en geestelijke belangen van onze bevolking. Maar helaas hebben wij te maken met een minister-president die geen verantwoordelijkheid durft te nemen en zich verschuilt achter andere collega’s en adviseurs zodat hij zelf zo lang mogelijk op het pluche kan blijven zitten. We zouden hier nog een aantal voorbeelden kunnen noemen over de slechte staat van ons land wat allemaal vanuit zijn beleid is ontstaan, maar verantwoordelijkheid nemen is nu eenmaal geen goede eigenschap van onze minister-president waardoor politiek Den Haag door kan gaan met waar ze al mee bezig waren.

Bij de laatste persconferentie waarin versoepelingen van de toen heersende coronaregels bekend werden gemaakt, werd wederom bevestigd dat er totaal geen waardering voor de culturele sector is. Nadat bekend werd dat de concertzalen en nachtclubs nog voornamelijk gesloten zullen blijven werd er trots gezegd dat de oefenruimtes wel open mochten zodat “je wel gewoon kan oefenen met je bandje”. “Bandje”, wat een k*twoord. Verkleinend en minachtend alsof het allemaal niet veel voorstelt. Alsof met een avondje oefenen iedereen weer lekker voldaan thuiskomt en de hele corona-pandemie vergeten is. Artiest zijn is een beroep waarmee artiesten hun geld verdienen omdat zij iets kunnen waar andere mensen weer graag naar komen kijken en luisteren omdat dit hun culturele behoefte verzadigd waardoor de samenleving veel gezonder deze tijd doorkomt. Een samenleving die al veel gezonder en vrolijker zou zijn dan nu het geval is, want met het vele testen houdt onze regering de samenleving juist graag ziek en afhankelijk.

“Het volgt krijgt de leider die het verdient” zegt de bekende uitdrukking. We moeten wel hele slechte dingen gedaan hebben om nu al zo’n lange tijd met deze leider opgescheept te zitten ….

Er zijn maar weinig seizoenen waar zo reikhalzend naar wordt uitgekeken. De vaak teleurstellende druilerige winters maken de overgang dan ook zeer aangenaam. Het vooruitzicht van een terrasje, een festival en een korte broek of zomerjurk maakt een ongekende energie los. Bij mij in ieder geval. Afgelopen weekend was de zon al weer wat warmer dan de week er voor dan is de behoefte om naar buiten te gaan niet te onderdrukken. Tuurlijk is de zomer ook heerlijk, maar als het voorjaar mooi is geweest (en dat gebeurt regelmatig), ligt de lat voor de zomer wel hoog. Dat wil dan nog wel eens op een teleurstelling uitlopen.

Ook muzikaal ziet het er best goed uit nu richting het voorjaar de line-ups voor de festivals bekend worden gemaakt. Artiesten lijken er weer wat meer vertrouwen in te hebben en boeken weer de eerste vluchten over de Atlantische oceaan. Ook dat geeft lentekriebels, dat we weer een artiest live kunnen zien en een avond naar het cabaret toe mogen. Nu de Denen het voorbeeld geven om weer terug te keren naar een nieuw normaal is het te hopen dat ons nieuwe kabinet het voorbeeld volgt.

Maar wat was nu de aanleiding voor dit stukje? Heel simpel, een cover op YouTube waar je in mijn ogen niet anders dan lentekriebels van krijgt. We hebben ze op broccoli.fm eerder voorbij zien komen, maar Pomplamoose maakte van deze gouwe ouwe van Simon & Garfunkel een zomerse versie. Dus kijk, geniet en ga alvast checken waar je korte broek of rok ligt, want het is aftellen geblazen.

Nu maar hopen dat de winter zich niet bedenkt…

Wet Leg brengt hun indierock alsof deze snel op plaat is gezet, maar het zijn stuk voor stuk intelligente en strak geproduceerde nummers die toch hun rammelende sound hebben gehouden waar deze schrijver altijd erg blij van wordt.
Deze Engelse band, bestaand uit de twee vriendinnen Rhian Teasdale en Hester Chambers, weet met hun vrolijke indierock in combinatie met veelal repeterende teksten toch een nieuwe eigen stijl te brengen. Dat de muziek dan ook nog mede geproduceerd is door Alan Moulder, die bijvoorbeeld ook met Arctic Monkeys heeft gewerkt, toont aan dat we hier met een serieuze belofte te maken hebben.
Het zal nu toch echt weer eens moeten gaan gebeuren dat de tenten op de festivals weer vol komen met muziekliefhebbers en dan is er geen betere nieuwe band te bedenken die voor de verwachte ontlading kan gaan zorgen dan Wet Leg. Gegarandeerd dat de bezoekers de tekst al hardop meezingen: ♫“Hey you, overthere, on the chaise longue in your underwear”♫. En wanneer de catchy gitaren weer de overhand krijgen zal een dansende menigte de opgekropte frustratie van de laatste twee jaren van zich af dansen. Kan niet wachten.

Dat deze situatie de kenmerken van een klucht heeft was aan het begin al duidelijk. Australië hanteert een streng toelatingsbeleid waarbij vaccinatie een vereiste is, tenzij iemand om medische gronden kan aantonen dat niet te hoeven doen. Er hangt een duidelijke zweem van onduidelijkheid rondom deze toptennisser, die zich er niet over uit heeft gelaten of hij gevaccineerd is. Daarom was te verwachten dat hij niet zou afreizen naar het zuiden. Dat was een aderlating voor de organisatie van deze Grand Slam, die zijn titelverdediger graag ziet komen. Die schakelde daarop met de deelstaat Victoria en die was bereid een vrijstelling te verlenen voor Novak. Dit was al bijzonder omdat de Australian Border Force direct aan het Ministerie rapporteert en niet aan de deelstaat. Daar ging het dus mis bij de grens, de regels waren duidelijk en de papieren van de speler niet. Nu na één rechtszaak en persoonlijke bemoeienis van de Minister wordt het een lastig verhaal voor de nummer 1 van de wereld.

Het is typerend voor deze tennisser. Hij kan moeilijk verkroppen dat spelers als Federer en Nadal veel populairder zijn en voelt zich doorlopend tekort gedaan. Wat hij blijkbaar niet doorheeft is dat zijn gedrag op en buiten de baan hier van groot belang is. Zo organiseerde hij in 2020 een tennistoernooi in Servië, terwijl de hele wereld in de brand stond. De tribunes mochten vol, gangbare coronamaatregelen werden niet nageleefd en het publiek mocht uitgebreid op de foto met de spelers. Na afloop waren en vele besmettingen, waaronder Djokovic en kreeg de speler de volle laag. Voorafgaand aan zijn trip richting Melbourne bezocht hij, ondanks een positieve besmetting, een basketbalwedstrijd en nam hij een prijs in ontvangst. Dit gedrag maakt hem ook niet populair onder zijn medespelers, die vinden dat Djokovoc probeert een uitzondering op de regel te zijn, daar waar zij al twee jaar moeizaam door het tennisseizoen komen. Maar veruit het mooiste hoofdstukje uit dit toneelstuk kwam uit Servië zelf waar vader en moeder Djokovic een interview aan de pers gaven over de situatie in Australië. Daarin werd de situatie van hun zoon vergeleken met de behandeling van Jezus en dat hun zoon daadwerkelijk werd gemarteld. Ter afsluiting werd het Servicsche volkslied gezongen. Dan is de conclusie toch dat de appel niet ver van de boom valt. Hoewel het voor een toernooi altijd goed is dat de topspelers er bij zijn, denk ik dat het motto ‘gelijke monniken, gelijke kappen’ moet prevaleren. Het maakt van the Djoker dus eerder the Joker, dus geniet van Steve Miller en laat je gedachten even afdwalen naar het quarantainehotel in Melbourne.

Zo waren wij bij de platenmaatschappij (EMI) dan ook zeer optimistisch dat we weer een nieuwe artiest door konden laten breken. Dit optimisme gold trouwens voor veel nieuwe releases en even zo vaak bleken de verwachtingen achteraf iets te rooskleurig. Maar met alle goede voortekenen zou het met deze artiest toch wel goed moeten komen. Zo kwam hij eind 2001 ook optreden in de Grote zaal van Paradiso. Ook al was er veel airplay die belangrijk is voor de promotie van een concert, de Grote Zaal in Paradiso is toch ambitieus voor een beginnende artiest. Iets te ambitieus bleek wel toen wij de zaal binnen kwamen lopen. De kaartverkoop was enorm tegengevallen en om het gebrek aan bezoekers enigszins te maskeren waren er door de zaal heen allemaal tafeltjes neergezet waar men omheen kon zitten. Zo leek de zaal toch nog redelijk gevuld met de pak hem beet 100 bezoekers waarvan ook nog een stuk of 20 binnengekomen waren via de gastenlijst, een privilege die je had als medewerker van EMI. Ondanks de beperkte opkomst gaf Ed Harcourt een geweldig optreden weg. Hij ging los op zijn piano, klom erop, vertelde onderhoudende verhalen over de nummers en mijn collega sloeg om de paar nummers op mijn knie of schouder om erbij te laten weten hoe goed dit wel niet was. Ook al was de opkomst bij dit optreden nog niet heel groot, wij hadden genoeg gehoord om te weten dat deze doorbraak echt wel zou komen. Inmiddels zijn we 20 jaar verder en is ook in dit geval de grote doorbraak uitgebleven. De doorbraak waar ik in dit geval eigenlijk ook wel in geloofde. Ed Harcourt is muziek uit blijven brengen en heeft al een stuk of tien albums uitgebracht. De eerlijkheid gebied mij te schrijven dat ik de laatste albums eigenlijk ook niet meer beluisterd hebt. Maar wanneer ik incidenteel een nummer van zijn debuut “Here be monsters” voorbij hoor komen opent het schatkamertje zich en denk ik weer terug aan de grote belofte die Ed Harcourt destijds was.