25 juni (’88)

We zitten er weer helemaal in. Daar waar het grootste deel van Nederland zich enkele weken terug nog totaal niet druk maakte over het toen nog naderende EK, gaan de discussies op de werkvloer inmiddels al over het gekozen spelsysteem of wie er in de spits moet komen te staan.
Na drie gewonnen wedstrijden in een redelijk eenvoudige poule mag Nederland het zondag opnemen tegen Tsjechië.
Maar wanneer we naar de datum van vandaag kijken, is dit ook een bijzondere datum in de geschiedenis van onze Oranje Leeuwen. 25 juni.

In 1978 verloren we op deze datum voor de tweede keer op rij de finale van het wereldkampioenschap. Deze keer was het in Buenos Aires tegen Argentinië. Een finale die onder de druk van de toenmalige dictatuur waarschijnlijk ook nooit gewonnen had kunnen worden. Hierdoor is dit een dag geworden die we ons iets minder graag herinneren dan dezelfde datum 10 jaar later. Op 25 juni 1988 haalde het Nederlands Elftal namelijk zijn enige echte prijs binnen. In het Olympiastadion in München werd Nederland Europees kampioen door in de finale de Sovjet-Unie te verslaan, een team waarvan ze in de poulefase nog hun eerste wedstrijd verloren. Na een poulefase die mede door het inbrengen van de tot dan geblesseerde Marco van Basten ons verder nog twee overwinningen bracht zaten we al meteen in de halve finale tegen West-Duitsland. Aangezien de Tweede Wereldoorlog toen bij de levende generaties nog wat verser in het geheugen lag en ook de van West-Duitsland verloren WK-finale van 1974 nog gewroken moest worden werd dit een zwaar beleden wedstrijd die Nederland won. Finale. Weer tegen de USSR. Nederland was in deze finale oppermachtig en met een kopbal van Gullit en de weergaloze volley van Marco van Basten was het Europees kampioenschap een feit.

Een waar volksfeest barstte er los met o.a. een krankzinnige rondvaart door de Amsterdamse grachten. Nederland vierde uit complete euforie een oprecht feest. Een herinnering die je ook de nieuwe generaties gunt.

We leveren in een andere tijd nu. Er doen nu zoveel landen mee aan een EK dat de poulefase eigenlijk nog als een soort voorronde beschouwd kan worden. Maar net als in ’88 merk je dat de beleving van het volk gedurende het toernooi ook weer groter wordt. De weg naar de finale zal nog lang en lastig zijn. Maar hoe mooi zou het zijn als we ook dit toernooi weer een keer zouden winnen. Dat er nieuwe herinneringen gemaakt worden die door de bijkomende emotie voor de rest van je leven op je netvlies gebrand staan. Hoe mooi zou dit zijn. Prettige wedstrijd zondag!